Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Ιστορικές στιγμές. Τον είπαν νούμερο, σοσιοπαθή, φοροφαγά κον άρτιστ, ρατσιστή, φασίστα βιαστή και εν ολίγοις ακατάλληλο να κυβερνήσει. Τα δεδόμενα που μας ξημέρωσαν εδώ στο πλανητοχώρι λένε το εντελώς έτερο, το συγκλονιστικά απλό. Ο Donald Trump είναι ο εν αναμονή 45ος Πρόεδρας του Αμερικανικού πόπολου. Ποιοι κλαίγουσι κι ολοφύρονται ουδεμιά αξία έχει. Μια υπερδύναμη λειτουργεί ανεξαρτήτως ηγεσίας, με υπομόχλια και πάνω σε πλατφόρμες μακρινές από την λαϊκή ψήφο. Εγώ κρατώ λοιπόν το άλλο. Ότι ο Ντόνυ εκλέχτηκε από το 25% των αμερικανώνε, εκ των οποίων μπορεί και οι μισοί να μη γουλάρουν μήτε το κρυολόγημά του. Δηλαδή ΤΟ άντερντογκ. Ο βδελυρός, ο απεταξάμην, ο πτι (βλ. φτου) κακά. Τολοιπό, μηδένα προ του τέλους κακάριζε. Μη μπερδεύεσαι. Εξακολουθώ να σου γράφω για το Hacksaw Ridge του Mel Gibson, του μεγαλύτερου εδώ και μια δεκαετία παρία του Planet Hollywood.

Τους μπήκε στο μάτι με το The Passion Of The Christ (αγαπημένη μου ταινία ανεξαρτήτως γένους για πολύ προσωπικούς / ιδεολογικούς λόγους) και το τερμάτισε με τις αντι-ιουδαϊκές του ρατσιστικές ασυναρτησίες στη σύλληψή του, για μεθύσι στο τιμόνι. Και μετά ξαφανιζόλ. Ρολάκια σε μπιμούβια (πέραν του συγκινητικού The Beaver) αλλά για σκηνοθεσία ούτε σέντσι. Στην αρχικαραφασισταριόζικη πολιτικορθοτητίλα ο σκυλίτσης Αυστραλός δεν είχε πια στασίδι, παρά τον πρότινο καθολικό θρίαμβο ενός Braveheart (1995), κατάδικος σε αιώνια στέρηση καλλιτεχνικής έκφρασης. Ο φαμελιάρης (9τεκνος) αντεβεντιστής της 7ης ημέρας όμως έχει εναποθέσει τις ελπίδες του με μια βαθιά πίστη σε δυο πράγματα. Το ένα είναι ο Θεός ως Αγάπη. Το άλλο ο Πόνος ως λύτρωση.

Το Hacksaw Ridge είναι ένα ύψωμα στην Οκινάουα, θέατρο επιχειρήσεων στη μητέρα των αμερικανο-γιαπωνέζικων μαχών (Β' Παγκόσμιος, 1945), όπου ο χιλιμπίλης αδελφός εν Κυρίω του Μελ, ονόματι Ντέσμοντ Ντος (Andrew Garfield), υγειονομικάριος / αντιρρησίας συνείδησης, θα σώσει 75 φαντάρους, ανάμεσά τους και Ιάπωνες, χωρίς να ρίξει μια σφαίρα. Μέσα στη φρίκη κορμιών να κονιοριοποιούνται, φλέγονται, κατακερματίζονται, να τρώγονται από αρουραίους και να στοιβάζονται ως σωροί αποβλήτων, η ιστορία του αγαθιάρη Ντέσμοντ είναι η Δευτέρα Παρουσία του Θεού - Αγάπη και η Ανάσταση των ζωντανών - νεκρών στα ματωμένα αλώνια. Αυτά στο δεύτερο μέρος, αφότου προηγηθεί η εξιστόρηση της πορείας του Ντος, από την οικογένεια του σκληρού μεθύστακα βετεράνου (όταν το PTSD ήταν άγνωστο αρκτικόλεξο) πατέρα (ο συγκινητικός στο δράμα του Hugo Weaving) στην μαρτυρική στρατιωτική εκπαίδευση (έκπληξη ο καραβανάς εκπαιδευτής Vince Vaughn) με κατάληξη την αποθεωτική του δικαίωση στα μάτια των δύσπιστων συμμαχητών του (επιτέλους ο Sam Worthington πείθει ως θεσπιεύς).

Η αυστραλιανή παραγωγή διαθέτει πρώτης γραμμής ήχο (σίγουρο οσκαρικό στοίχημα), ρεαλιστικά στιλπνή εικονογραφία και την αναμενόμενα παλιομοδίτικη εκφορά αφήγησης, μουσικής επένδυσης και μοντάζ. Ηθελημένα. Ο Gibson είναι μέγας πλάστης φευγαλέων οραμάτων βιαιότητας, ανάμεσα σε Ιερώνυμο Μπος και Σαμ Πένκιπα, όμως θέλει τον απλοϊκό θεατή μαζί του. Στα μάτια του ημιδαούς η ανεπανάληπτη σεκάνς της μάχης (ποιος Στρατιώτης Ράιαν είπες;) στο Hacksaw Ridge ποικίλλει (ανάλογα αν υποστήριξες Τραμπ ή Χίλαρυ) από επική απόδοση τιμών στους ήρωες ως αηδιαστικά πορνογραφική ειδωλοποίηση της βίας. Η αλήθεια είναι εξόφθαλμη. Όσο κι αν ο Gibson το κάνει μονίμως πανδύσκολο να ξεχωρίσεις το έργο από τον καλλιτέχνη, είναι η ίδια του η αντίφαση που απογειώνει (και) δαύτη του τη δήλωση μετανοίας. Στοχευμένο ευθέως στο κοινό που αγαπά το σινεμά περισσότερο για αυτό που το κάνει να αισθάνεται - βλ. το κλάμα της πίστης - παρά να στέκεται κριτικά απέναντί της, το Hacksaw Ridge δικαιούται να είναι η κινηματογραφική εξιλέωση του τρελο Mel στα μάτια όσων τον θεωρούσαν από χρόνια ξεγραμμένο.