Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα
του Kenneth Lonergan. Με τους Casey Affleck, Michelle Williams, Kyle Chandler, Lucas Hedges, Gretchen Mol, Tate Donovan, Kara Hayward, Erica McDermott, Matthew Broderick, Heather Burns
"Η ζωή είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ πόνου κι απελπισίας" -Arthur Schopenhauer
του gaRis (@takisgaris) 
Τρυφερός μίσχος στο πάτημα της γαλότσας και ψυχρό αγέρι στο σβέρκο μια συννεφιασμένη Κυριακή η ανδρική μελαγχολία. Η απώλεια, το πένθος, το κενό μεταξύ προσωπικής πανωλεθρίας και εξ ανάγκης βιοπάλη. Ο Kenneth Lonnergan, θεατρικός συγγραφέας πίσω από τα Analyze This (1999) και οσκαρικής αναγνώρισης You Can Count On Me (2000, σκηνοθετικό ντεμπούτο) και Gangs of New York (2002), χρειάστηκε μια 10ετία για το χαρακτηρολογικά επικό - και ως 3ωρη διάρκεια - Margaret (2011) κι άλλα πέντε μέχρι αυτή την απλή καθημερινή ιστοριούλα οικογενειακής οδύνης στο βοστωνέζικο χωριουδάκι Manchester by the Sea. O Lee Chandler (Casey Affleck) είναι ο μαστοράκος για όλες τις δουλειές με τους άξεστους τρόπους και την ελάχιστη συναισθηματική αντίδραση στους γύρω του. Χωρισμένος από το γυναικάκι (Michelle Williams) και τα τρία αγγελούδια τους, ζει το προσωπικό του δράμα που κορυφώνεται στο άγγελμα θανάτου του αγαθού καρδιοπαθούς αδερφού του (Kyle Chandler) ο οποίος αφήνει πίσω τον 16χρονο γιο (Lucas Hedges) που χρήζει άμεσα κηδεμόνος. Ο Lee επιστρέφει εκών - άκων στον τόπο της οικογενειακής του τραγωδίας για να δηλώσει πλήρως ανέτοιμος να επιστρέψει από κείνο το μακρινό μέρος που ταξιδεύει ο νους όταν η ψυχή σκυλεύεται από θανατερό δοξάρι.
«Κανένας δε μου είχε πει ποτέ πως η θλίψη έμοιαζε τόσο πολύ με φόβο» - C.S. Lewis
Ο Casey γράμματα πολλά δεν ξέρει ούτε μασάει τα λόγια του όταν τον πνίγει το κάμα του πόνου. Δεν κάνει το κοκοράκι ούτε έχει το μυαλό να ανταποκριθεί στο γυναικείο φλερτ. Στο χωριό τον λυπούνται όμως δε θέλουν πάρε - δώσε μαζί του. Είναι παρείσακτος και στιγματισμένος. Κανείς δεν τον έχει καταδικάσει όμως περισσότερο από ότι ο ίδιος του ο εαυτός. Η Michelle θα έρθει με φουσκωμένη κοιλιά στην κηδεία του Kyle και εκτός από λύπηση, αφήνει αδιάσειστα ιόντα καταπιεσμένης αγάπης στην ατμόσφαιρα. Ούτε αργότερα, όταν με το καροτσάκι θα ανταμώσουν στο δρόμο τυχαία, ο Casey θα επιτρέψει στον εαυτό του να ανοίξει τη μπουκαπόρτα του μπαρουτοκαπνισμένου του αμπαριού. "Δε μπορώ, δε μπορώ να το νικήσω" ψελλίζει, ορθώνοντας με γενναιότητα ανάστημα στη θλίψη, ομολογώντας ήττα, αποφασισμένος πάντα να προχωρήσει, χωρίς να είναι βέβαιος αν αυτό εντέλει αξίζει τον κόπο. Ο Lucas με τις γκομενοδουλειές και την ασέβεια του αθλητικού εφήβου που διψά για ανδροσύνη, τον στριμώχνει στο να ανταμώσει τα αδιέξοδα αλλά κυρίως την ευθύνη του να γίνει ξανά γονιός. Να εξιλεωθεί. Να κλείσει τον κύκλο της απώλειας. Να επανανοηματοδοτήσει τη ζήση του.
«Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σα να ελπίζει. Ο πόνος δε δίνει δικαιώματα» - Albert Camus
Ο Lonnergan έχει μια εμμονή στην άντληση αδιακόρευτου πάθους στην πρόζα εις βάρος της φιλμικής οικονομίας. Πώς να του καταλογιστεί όμως αυτό όταν ανθολογεί την μακράν αισθαντικότερη ταινία του φετινού Sundance αν όχι ολάκερης της κινηματογραφικής χρονιάς. Με καθοριστικά φλάσμπακς και ηθελημένη αποφυγή ψυχαναγκαστικής υποκλοπής δακρύων απογειώνει ένα χιλιοπαιγμένο αφήγημα σε ρεσιτάλ εσωτερικευμένης έκρηξης και δραματουργικής αλήθειας. Αν έκλεινε λίγο πριν το 2ωρο το Manchester by the Sea θα επετύγχανε μέγιστο σφρίγος, ενώ η σπαραξικάρδια Michelle Williams η οποία με 6-7 λεπτά παρουσίας είναι από τα φαβορί βράβευσης ως υποστηρικτική ερμηνεία έχρηζε σαφέστατα μεγαλύτερης ανάλυσης ως ρόλος. Ο θαυμαστός Lucas Hedges (γνωστός από το σύμπαν του Wes Anderson) επίσης απειλεί να κλέψει τον κεραυνό του μικρού Affleck, στον ρόλο που ξεκλειδώνει τον χαρακτήρα του Lee μπροστά στο έρεβος του υπαρξιακού αδιεξόδου.
«Τα αναφιλητά ενός άνδρα είναι σπαραχτικά στεγνά» - Emile Zola
Ο καλύτερος της οικογενείας Affleck, υποψήφιος για β’ ρόλο ως oφονιάς του Jesse James, Robert Ford (2007), κουνιαδάκι και αυτοκόλλητος (I’m Not There, 2010) του μοναδικού τρελάκια (O αγαπημένος μου ηθοποιός) Joaquin Phoenix, έμαθε στην καριέρα του από νωρίς να περνά απαρατήρητος. Σεμνός και προσγειωμένος, γεννήθηκε για τον ρόλο του Lee. Αν έχεις καρδιά στα σωθικά δε γίνεται να μη χύσεις καυτό δάκρυ για τα πάθια του, μα κυριότερα για την πάλη του ενάντια στους δαίμονες του παρελθόντος. Το όσκαρ μοιάζει κατάδικό του για το λόγο και μόνο ότι αδυνατείς να πιστέψεις πως αυτός ο ηθοποιός είναι οποιοσδήποτε έτερος από το σκηνικό του προσωπείο. Το Manchester by the Sea δε θα είχε ευοίωνο ταξίδι για την καλλιτεχνική καταξίωση αν ο Casey δεν ήταν το θαλερό μοτόρι, το αξιόπλοο σκαρί και η υπαρξιακή του πυξίδα.
Ο Casey γράμματα πολλά δεν ξέρει ούτε μασάει τα λόγια του όταν τον πνίγει το κάμα του πόνου. Δεν κάνει το κοκοράκι ούτε έχει το μυαλό να ανταποκριθεί στο γυναικείο φλερτ. Στο χωριό τον λυπούνται όμως δε θέλουν πάρε - δώσε μαζί του. Είναι παρείσακτος και στιγματισμένος. Κανείς δεν τον έχει καταδικάσει όμως περισσότερο από ότι ο ίδιος του ο εαυτός. Η Michelle θα έρθει με φουσκωμένη κοιλιά στην κηδεία του Kyle και εκτός από λύπηση, αφήνει αδιάσειστα ιόντα καταπιεσμένης αγάπης στην ατμόσφαιρα. Ούτε αργότερα, όταν με το καροτσάκι θα ανταμώσουν στο δρόμο τυχαία, ο Casey θα επιτρέψει στον εαυτό του να ανοίξει τη μπουκαπόρτα του μπαρουτοκαπνισμένου του αμπαριού. "Δε μπορώ, δε μπορώ να το νικήσω" ψελλίζει, ορθώνοντας με γενναιότητα ανάστημα στη θλίψη, ομολογώντας ήττα, αποφασισμένος πάντα να προχωρήσει, χωρίς να είναι βέβαιος αν αυτό εντέλει αξίζει τον κόπο. Ο Lucas με τις γκομενοδουλειές και την ασέβεια του αθλητικού εφήβου που διψά για ανδροσύνη, τον στριμώχνει στο να ανταμώσει τα αδιέξοδα αλλά κυρίως την ευθύνη του να γίνει ξανά γονιός. Να εξιλεωθεί. Να κλείσει τον κύκλο της απώλειας. Να επανανοηματοδοτήσει τη ζήση του.
«Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σα να ελπίζει. Ο πόνος δε δίνει δικαιώματα» - Albert Camus
Ο Lonnergan έχει μια εμμονή στην άντληση αδιακόρευτου πάθους στην πρόζα εις βάρος της φιλμικής οικονομίας. Πώς να του καταλογιστεί όμως αυτό όταν ανθολογεί την μακράν αισθαντικότερη ταινία του φετινού Sundance αν όχι ολάκερης της κινηματογραφικής χρονιάς. Με καθοριστικά φλάσμπακς και ηθελημένη αποφυγή ψυχαναγκαστικής υποκλοπής δακρύων απογειώνει ένα χιλιοπαιγμένο αφήγημα σε ρεσιτάλ εσωτερικευμένης έκρηξης και δραματουργικής αλήθειας. Αν έκλεινε λίγο πριν το 2ωρο το Manchester by the Sea θα επετύγχανε μέγιστο σφρίγος, ενώ η σπαραξικάρδια Michelle Williams η οποία με 6-7 λεπτά παρουσίας είναι από τα φαβορί βράβευσης ως υποστηρικτική ερμηνεία έχρηζε σαφέστατα μεγαλύτερης ανάλυσης ως ρόλος. Ο θαυμαστός Lucas Hedges (γνωστός από το σύμπαν του Wes Anderson) επίσης απειλεί να κλέψει τον κεραυνό του μικρού Affleck, στον ρόλο που ξεκλειδώνει τον χαρακτήρα του Lee μπροστά στο έρεβος του υπαρξιακού αδιεξόδου.
«Τα αναφιλητά ενός άνδρα είναι σπαραχτικά στεγνά» - Emile Zola
Ο καλύτερος της οικογενείας Affleck, υποψήφιος για β’ ρόλο ως oφονιάς του Jesse James, Robert Ford (2007), κουνιαδάκι και αυτοκόλλητος (I’m Not There, 2010) του μοναδικού τρελάκια (O αγαπημένος μου ηθοποιός) Joaquin Phoenix, έμαθε στην καριέρα του από νωρίς να περνά απαρατήρητος. Σεμνός και προσγειωμένος, γεννήθηκε για τον ρόλο του Lee. Αν έχεις καρδιά στα σωθικά δε γίνεται να μη χύσεις καυτό δάκρυ για τα πάθια του, μα κυριότερα για την πάλη του ενάντια στους δαίμονες του παρελθόντος. Το όσκαρ μοιάζει κατάδικό του για το λόγο και μόνο ότι αδυνατείς να πιστέψεις πως αυτός ο ηθοποιός είναι οποιοσδήποτε έτερος από το σκηνικό του προσωπείο. Το Manchester by the Sea δε θα είχε ευοίωνο ταξίδι για την καλλιτεχνική καταξίωση αν ο Casey δεν ήταν το θαλερό μοτόρι, το αξιόπλοο σκαρί και η υπαρξιακή του πυξίδα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Φεβρουαρίου 2017 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική