Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Αγαπάς τη Jazz; Αγαπώ. Έχω μάθει την 9χρονη Τίνα μου να ζητά μόνη της τον Τζαζ FM στο ραδιόφωνο όταν την παγαίνω βόλτα. Αγαπάς μιούζικαλς; Εννοείται αγαπώ. Από Μινέλι μέχρι Δαλιανίδη κι από Singing in the Rain ως το Moulin Rouge. Δύνασαι να αντιπαθήσεις ταινία που εξυμνεί Miles Davis και Charlie “Bird” Parker πεταρίζοντας το μάτι στον Jacques Demy (The Young Girls of Rochefort αγαπητοί cineδελφοι και ουχί The Umbrellas of Cherbourg είναι το σωστό δάνειο, δέστε αμφότερα προτού πλανηθείτε) των 60s με Michel Legrand και τα ονειρολυρικά χρωματιστά αιωρούμενα που τόσο ευπρόσδεκτα αποδράττουν της οικτρής μας καθημερινότητος. Γουστάρεις Hollywood Studios, Oscars, ιστορία παραπεταμένος τζαζ πιανίστας συναντά wanabe movie star, τσακώνονται, αγαπιώνται και ύστερις ακολουθούν διαφορετικά επαγγελματικά μονοπάτια για να ξαναβρεθούν πέντε χρόνια αργότερα τυχαία για μια ύστατη ματιά; Αστειεύεσαι φυσικά. Εννοείται. Όμως να...

Τι να ρε, έχεις παράπονο; Αυτό το εκπληκτικό μιλένιαλ ο Damien Chazelle που ολοένα μου βγάζει Spielbergιο, με άρτι καβαλημένα τα -άντα έχει δώσει το (επίσης τζαζάτο) τσίτα σα το δερματόπανο της ντραμς Whiplash, δεύτερη μόλις ταινία μετά το πριν καλά τελειώσει το Harvard πρωτόλειο Guy and Madeleine on a Park Bench (2010, ξανά μιουζικαλάτο) και είναι ονφάιερ. Ο Ryan Gosling που έλιωσε δάχτυλα να μάθει το κλειδοκύμβαλο δένει κομπόστα (τρίτη φορά) με τη γλύκα αυτήνε την Emma Stone στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της με τραγούδι και tap dancin, με τα καναρινί φορέματα και κείνα τα πελώρια μάθια έτοιμα να σε βουλιάξουν στη Λα Λα Λάντ τους. Γιατί έτσι λένε το LA. Όπου στην εναρκτήρια τέκνικολορ σκηνή στη δημοσιογραφική προβολή του TIFF16 πέφτουν σωβρακοκυλόττες στο πάτωμα ατενίζοντας μια αρμάδα οδηγούς αμαξιών – χορευτές στον αυτοκινητόδρομο 105 προς 110, στο Rush Hour προς Downtown να εκτελούν ένα ανεπανάληπτο χορευτικό (“Another Day of Sun”, εύγε Mandy Moore) - σε λέω βροντερό χειροκρότημα όπως και σε δυο-τρία ακόμη numbers που να λες πάνε οι κριτικές γραφίδες στα σκουπίδια - πιάσαμε την τσιγκολελέτα.

Όχι ρε, δεν έχω παράπονο. Η μπάντα είναι ελβετικό ρολόι. Ο Linus Sandgren φωτίζει με ρομαντισμό κατά ριπάς ενώ ο Tom Cross κόβει τα longtakes βουτυράτα. Ο Justin Hurwitz δεν φκιάνει το μέγκα χιτάκι όμως οι μελωδίες του διαθέτουν χαρακτήρα και σε μπάζουν στην ηδυπάθεια της νεανικής μελαγχολίας του Seb και της Mia ενώ ο David Wasco συνθέτει μια στουντιο γειτονιά αγκυροβολημένων ονείρων που μόνο να ερωτευθείς μπορείς, αν δεν έχεις ευλογηθεί με τη δια ζώσης Χόλυγουντ experience. Το κυνικό αφεντικό του Gosling είναι ο (σωστά) J.K. Simmons ενώ ο αρχηγός της μπάντας που του χαρίζει το λάκυ μπρέικ ο χαρισματικός μουσικός John Legend. Όσο για τον ίδιο τον καρντάση μου, κακό λόγο να πω θα πέσει το σπίτι (Καναδάς) να μας πλακώσει, eh; Κι όμως ρε, δε μπορώ αυτό το σμάγκ που κουβαλά από το πρόσφατο The Nice Guys. Ίσως ο Miles Teller να ήταν ορθότερη επιλογή ή πιότερο αυτό το νεούδι ο Alden Ehrenreich του φετινού Κοενικού Hail, Caesar! – ο Ryan δεν έχει μασήσει το ρόλο ενώ η Emma, νικήτρια στη Μόστρα την οποία άνοιξε επίσημα στις 31 Αυγούστου η ταινία, φτύνει άμα λάχει και τα κουκούτσια.Την ξέρεις δα την κοπελιά, γεννημένη για το ρόλο, δηλαδή καθόλου κόντρα, άρα ίσως τόμπολα.

Αν έχουμε περίπτωση Shakespeare In Love το όσκαρ θα το πάρει άνετα. Έστω κι αν η Jackie της Natalie Portman είναι μια κλάση ανώτερη. Με το πολυ διακριθέν (Tony) Fences του Denzel Washington, της μόνης ταινίας που μπορεί να κλέψει το μέγα έπαθλο από το μικρό μάγο Damien Chazelle, να καραδοκεί χριστουγεννιάτικα με τη Viola Davis έτοιμη για βραβευτική δικαίωση. Και για να τελειώνουμε, παράπονο δεν έχω από το La La Land. Απογειώνει, ναι. Κι ας είναι φκιασμένο από την λουσάτη παρτίδα του ένδοξου σελουλόιντ που όσα κονφέκτιονς κι αν δοκιμάσεις είναι η ίδια, λιγωτική γεύση. Μιλά για όσους τολμούν να ονειρευτούν αλλά με την τετράγωνη λογική της σημερινής νεολαίας. Όσο για τη Jazz, όσες (ανα)φορές κι αν κάνεις, Jazz δε γίνεσαι. Γεννιέσαι.