Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

1η του Φλεβάρη του 2015 ήταν, όταν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων των δύο μεγαλυτέρων αγορών του κόσμου, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα της Βρετανίδας Paula Hawkins έχοντας τέτοιο προωθητικό μπαζ πολύ πριν το release του, ώστε από τις πρώτες ώρες της έκδοσης του, να στρογγυλοκαθίσει στην κορυφή των τσαρτς πωλήσεων, εκεί που παρέμεινε για ένα διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών! Η δεδομένη ανταπόκριση του κοινού στο μπεστ σέλλερ The Girl On The Train, που μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες έφτασε να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, επιβεβαίωσε την υποψία της Dreamworks που ήδη είχε καπαρώσει τα δικαιώματα του, για να χρηματοδοτήσει ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ψυχολογικά θρίλερ της κινηματογραφικής σεζόν. Οι πιο αισιόδοξοι έκαμαν ακόμη και λόγο για το καινούργιο Gone Girl, που θα ακολουθούσε σε επιτυχία το σπουδαίο γραπτό του Fincher. Ε, όχι δα...

Ψυχικά κλονισμένη από τον χωρισμό της, αποτέλεσμα του μακροχρόνιου εθισμού της στο αλκοόλ, η προβληματισμένη Ρέιτσελ, ξοδεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας ταξιδεύοντας, περιοδικά και επαναλαμβανόμενα με το τρένο, από την μια άκρη της Νέας Υόρκης στην άλλη, καθισμένη πάντοτε στην ίδια θέση, του ίδιου βαγονιού, παρατηρώντας μέσα από την θολωμένη της ματιά τις ζωές των ανθρώπων γύρω της. Βασική της φροντίδα αυτή η βόλτα με τον συρμό να περιλαμβάνει και την γειτονιά, όπου ζει πλέον ο πρώην καλός της, Τομ μαζί με την καινούργια του αγαπημένη Ρεμπέκα και το νεογέννητο μωρό τους, ευτυχισμένοι. Μια ιδανική οικογενειακή ζωή, που βυθίζει ακόμη περισσότερο στην θλίψη την μοναχική γυναίκα...

Δεν είναι όμως το μοναδικό ζευγάρι που έχει προκαλέσει εντύπωση στην μυστηριώδη ταξιδιώτισσα, αφού στην ίδια περιοχή έχει αντιληφθεί την ύπαρξη του παθιασμένου ντουέτου της Μέγκαν και του Σκοτ, που μέσα στην δική της συλλογιστική της αποτυχημένης σχέσης, φαντάζουν σαν το ιδεώδες ερωτικό δίδυμο, που δεν διστάζει και διαλαλεί την έξαψη του δημοσίως. Το περίεργο αγκάλιασμα της εντυπωσιακής ξανθιάς Μέγκαν με έναν άγνωστο άντρα, που θα υποπέσει στην αντίληψη της Ρέιτσελ σε ένα από τα περάσματα της, θα ξυπνήσει μέσα της την περιέργεια για το τι πραγματικά συμβαίνει και πιθανόν απατά τον - μέχρι τα χθες λατρεμένο - συμβίο της. Κατάσταση που θα περιπλακεί ακόμη περισσότερο, όταν εκείνη θα εξαφανιστεί, δίχως να αφήσει πίσω της το παραμικρό ίχνος, με την Ρέιτσελ να έχει την έχει παρακολουθήσει στο μονοπάτι ελάχιστα πριν χαθεί, αλλά με τις ασύνταχτες και μπερδεμένες από το πιοτό θύμησες στον νου της να μην την βοηθούν να τις βάλει σε μια τάξη.

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά αυτή η curiosity (killed the cat) κατάσταση θα μπλέξουν και την ίδια στην αστυνομική έρευνα που θα τεθεί σε εξέλιξη, καθώς δεν θα έχει την δυνατότητα από την μέθη της να δικαιολογήσει ούτε την παρουσία της στο άλσος, ούτε το γιατί βρέθηκε και η ίδια με αμυχές και αίματα στα ρούχα. Κι όμως θα πρέπει να υπάρχει μια κάποια λογική εξήγηση για το τι συμβαίνει, άσχετα αν κάθε καινούργια απόπειρα της αδύναμης να ξεπεράσει τις μανίες και τα καταστροφικά πάθη της κοπελιάς, μάλλον περισσότερο λάδι στην ήδη υπάρχουσα φωτιά θα ρίξουν, παρά θα αποκαλύψουν ένα αμυδρό έστω φως στο τούνελ. Και τα πάντα θα βαδίσουν ένα ακόμη πιο ιδιαίτερο, γεμάτο ρίσκο και κινδύνους διάβα, όταν οι πρώτες αποκαλύψεις ενός οδυνηρού παρελθόντος κι ενός άπιστου παρόντος, βγουν στην επιφάνεια.

Προσωπικά θεωρώ μεγάλο κρίμα που μια τέτοια, εξαιρετικής σύλληψης θεματική βάση, με τις όποιες ακρότητες του στις συμπτώσεις που περιγράφει, δεν βρήκε πρωτίστως τον κατάλληλο σεναρίστα και κατοπινά τον ορθό ντιρέκτορα για να το μετατρέψει σε εικόνα στο εκράν. Η βασική ιδέα, η πλοκή και κυρίως η αφήγηση που (φαντάζομαι πως) υπάρχει στο ορίτζιναλ των σελίδων, εδώ μετατρέπονται σε μια ατυχή μπερδεψούρα, όταν γίνονται ένα οι fuzzy logic εικόνες του τώρα, οι αναπόδεικτα αληθινές στιγμές του χθες, οι περίεργες αφηγήσεις στους ψυχολόγους / ψυχιάτρους και οι φαντασιώσεις του τι μπορεί να τρέχει στ αλήθεια, με τα παζλάκια να πέφτουν στο τραπέζι ασύνταχτα, δίχως να καταφέρνει να τα βάλει σε μια σειρά ο υπερεκτιμημένος δημιουργός του πραγματικά καλού The Help και του ενδιαφέροντος βιογραφικού Get On Up, Tate Taylor. O 47χρονος σκηνοθέτης, παρασυρόμενος προφανώς από την δυναμική του πρωτότυπου, εκτιμά πως με ελάχιστες out of focus παρεμβάσεις και κινούμενος στην ασφαλή ράγα της σταθερής τροχιάς, θα φτάσουμε στο φινάλε που τα τουίστ και οι ανατροπές από μόνες τους θα αναδείξουν το σύνολο, λησμονώντας πως μέχρι τότε θα πρέπει να κτίσει και το ανάλογο ενδιαφέρον στην πλατεία, για τους χαρακτήρες που ο ένας μετά τον άλλο μοστράρουν στο πανί. Της κατακερματισμένου εσωτερικού κόσμου επιβάτιδας πρωτίστως, που δεν την παρουσιάζει σαν κάτι περισσότερο από τους εκατομμύρια βαριεστημένους ταξιδευτές των αστικών συγκοινωνιών, που έχουν καρφωμένο το απλανές βλέμμα τους στο τζάμι, δίχως στην πραγματικότητα να κοιτάζουν κάπου συγκεκριμένα.

Κι εδώ παίζει το βασικότερο σωσίβιο, που κατά κάποιο τρόπο ακούει το αγωνιώδες SOS του Κοριτσιού και δεν το αφήνει να βουλιάξει μια και καλή, αφού αυτό ακριβώς το ζητούμενο βλέμμα, ζωγραφίζεται σε δύο από τα ομορφότερα μάτια του Χόλιγουντ, εκείνα της αληθινά εκφραστικής Emily Blunt. Η Βρετανίδα που υποδυόμενη με το γνώριμο δυναμισμό των χαρακτηριστικών του προσώπου, τα οποία δεν διστάζει να τσαλακώσει για να δείξει την ψυχική της απόγνωση, πρέπει να είναι και η μοναδική από τους συμμετέχοντες στο καστ (άντε και η εξαίρετη ρολίστα Alison Janney που σαν μπατσίνα του homicide δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα) που πιστεύουν πως ακόμη κι αυτό το χαρισματικό και μοσχοπουλημένο σύγγραμμα απαιτεί μια κάποια ώθηση για να ρολάρει όπως του πρέπει. Ισορροπώντας στα όρια του overacting η ήδη δέκα χρόνων αποκάλυψη του The Devil Wears Prada, στολίζει ικανά την δική της περσόνα, ελπίζοντας πως το ίδιο θα πράξουν και οι υπόλοιποι της υποκριτικής ομήγυρης, που εντέλει ή θα αποδειχτούν άφαντοι, όπως όλοι οι άρρενες στο σύνολο τους, είτε θα γνοιαστούν πιότερο για το προμόσιον του προσωπικού τους ίματζ, όπως ακριβώς συνέβη με την ξανθιά σούπερ καλλονή  Haley Bennett, που χωρίς να πράξει κάτι το ιδιαίτερο, ήδη έχει δει το όνομα της να συζητείται έντονα στα πηγαδάκια της Μέκκας του σινεμά...

Εν κατακλείδι και σύμφωνα με τις πανύψηλες προσδοκίες που είχε κτίσει στο προωθητικό του διάβα το Girl (η μοναδική, τιτλική, ομοιότης με το wannabe του) δεν απογοητεύει κιόλας, μα δεν φτάνει και στα λέβελ που είχε υποσχεθεί η διαφήμιση του. Αδικία που από μόνο του το φιλμ επέβαλλε στον εαυτό του, τιμωρώντας το, ίσως όχι στο να αποτελέσει ένα από τα πλέον ματαιόδοξα θρίλερ της δεκαετίας, αλλά ως ένα από τα έστω αξιοπρεπούς σασπένς b-movies της ίδιας περιόδου. Και ειλικρινά αδυνατώ να εκτιμήσω ποιο από τα δύο αποτελέσματα είναι το χειρότερο...