Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Μεγαλώσαμε παρέα με τον παράτολμο Ολλανδό. Ενθυμούμαι το φάτσα-φόρα Turks Fruit (1973) να ζορίζει τα λογοκριτικά όρια του κρατικού καναλιού στα 80s. Τη βιντεοκαφρίλα του 4ου Ανθρώπου (1983) υπό την έννοια ότι το ορεχτήκαμε στο σπίτι του Θέμη για σεξουλιάρικο και βγήκε πεοκοπτικό (υπερηχητικός γέλως) και ζόρικο για τη μικροαστίλα μας. Ξανά τηλεόραση, cineχείς αναθεωρήσεις του Σάρκα και Αίμα (1985), αξεπέραστου χολερικού έπικ της φιλτάτης Paul θεματολογίας σε σεξπηρικά ανθολογημένη κρισαρισμένη ανθρωπιά. Γιατί, φίλε μου καλέ, μικρούλη κι απονήρευτε, Ο Φερχούφεν (έζησα - σπούδασα - δούλεψα Ολλανδία, μπεντάνκτ) ουκ έστι Showgirls, Robocop, Total Recall, Hollow Man. Ακόμη και το θρυλικό (κει πάνω από κλάσικ μεριά) Βασικό Ένστικτο είναι μια γείωση της ανόθευτης Verhoevenσβουνίλας για να ασπαστεί το δίπτυχο Hitch - DePalma. Δωνά έρχεται το Elle, πρώτη αμιγώς γαλλική παραγωγή, να φέρει πίσω ως ολική επαναφορά τον εγγίζοντα τα ογδοήκοντα έτη ιπτάμενο ντάτσμαν μετά το προ 10ετίας καλοδεχούμενο Μαύρο Βιβλίο.

Το κεντρικό θέμα - μια καθαρόαιμη ιστορία εκδίκησης βιασμού - (προσαρμόζει ο David Birk νουβέλα Phillippe Djian) είναι καμβάς εξερεύνησης μιας καθόλου καλοπροαίρετης, σεξουαλικά πεινασμένης, κυριαρχικής εξέκιουτιβ εταιρίας βιντεοπαιγνίων, χωρισμένης νεογιαγιάς που πέφτει θύμα επίθεσης πριν ανάψουν καν τα φώτα του πρώτου πλάνου της ταινίας. Το σοκ της ευπρόβλεπτα νατουραλιστικής προσέγγισης του Verhoeven διαδέχεται η πλέον ανησυχητικά παράταιρη συμπεριφορά της βιασθείσης. Γιατί? Απλά. Isabelle Huppert. Κόρη διασήμου ισοβίτη - σήριαλ κίλερ και κόρη μιας υπέργηρης ρέπλικας Λάιζα Μινέλι, η Ιζαμπέλα δίνει ένα ισοτομημένο ρεσιτάλ σικ σκατοψυχίας, που αναβλύζει τραχύ αλλά τίμιο μέσα στον υπολογιστικό του μηδενισμό. Η Michelle Leblanc της θα πλαγιάσει με τον βαρετά αντρουά σύζυγο της καλύτερης φίλης της, θα ταξιδέψει ψυχολογικά ως τη Στοκχόλμη (με επιστροφή κιόλας) έναντι του βιαστή της και θα πετάξει κατάμουτρα στον αγαθιάρη γιο πως το μαυράκι που τούκανε η γκιόσα φιλενάδα του χρήζει εξέτασης DNA.

Ο Verhoeven το πάει μαλακωσιά για Hitchcock ως το τέλος, σπάζοντας τα νεύρα των ηθικιστών με τον (όχι πια μετά τη νιοστή φορά) επαναλαμβανόμενο βιασμό. Σαρδόνιο χιούμορ ή σπουδή στην ζωώδη μας υπόφυση, το έργο κυλά γαργαλιστικά και εντέλει πρωτοφεμινιστικά. Η έκβαση ξινίζει καθότι γλώσσα - στο - μαγουλάκι De Palma - ρέ, σε φάση μη το παίρνεις στα σοβαρά γιατί το σαρκάζω το ζήτημα. Κι όμως ένας Haneke με δυο-τρεις τόνους στριμαδιάς παραπάνω θα τόβγαζε αριστούργημα. Ίσως. Σκέψου όμως και το άλλο: Είναι ή όχι γελοίο το ότι αμφότεροι Verhoeven και Huppert δεν έχουν ποτέ τιμηθεί με έστω μια οσκαρική υποψηφιότητα; Η Elle είναι η φετινή Γαλλική πρόταση στην κατηγορία καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ. Ακαδημία, μπορείς.