Ο Λογιστής
του Gavin O'Connor. Με τους Ben Affleck, Anna Kendrick, J. K. Simmons, Jon Bernthal, Jeffrey Tambor, John Lithgow, Jean Smart, Cynthia Addai-Robinson, Andy Umberger, Alison Wright
Express Yourself
του zerVo (@moviesltd) 
Θα είχε πραγματικά τρομακτικό ενδιαφέρον, αν υπήρχε η φανταστική δυνατότητα να προβάλουμε στο ίδιο πλήθος, δυο ταινίες με τον ίδιο πρωταγωνιστή, παραγωγής του ίδιου ακριβώς στούντιο, με εντελώς διαφορετική όμως φιλοδοξία εμπορικής εκμετάλλευσης για αμφότερες τις δημιουργίες και να του ζητήσουμε την άποψη του για το ποια από τις δυο θα επιθυμούσε, εδώ και τώρα, να απολαύσει την θεματική της συνέχεια. Επιλέγουμε λοιπόν τον δημοφιλέστατο και πολυβραβευμένο αστέρα Ben Affleck σαν κεντρικό πρόσωπο της κόντρας, προβάλλουμε πρωτίστως την μορφή του στην φασαριόζικη DC Comics νεότερη εκδοχή του μύθου του Batman και ακολούθως εκείνη του ζορισμένου ψυχικά The Accountant. Ακόμη κι αν η πρώτη αβαντάρεται απίστευτα από το μέγεθος του τίτλου, που σε κάθε του εμφάνιση στις αίθουσες σπάζει ταμεία εδώ και τρεις δεκαετίες, δεν είμαι και απόλυτα βέβαιος πως θα νικούσε με άνεση την παρούσα duel στην αίσθηση του κοινού, που εκτιμώ μάλλον θα έγειρε την προτίμηση του στην ιδιαίτερα ανθρώπινη φόρμα ενός αντι-ήρωα ελάχιστα προμοταρισμένου και διαφημισμένου όπως Ο Λογιστής!
Ποιος να το φανταζόταν πως πίσω από το λίγων τετραγωνικών μέτρων ισόγειο γραφείο, που στεγάζει την λογιστική επιχείρηση ΖΖΖ στην επαρχία του Ιλινόι, κρύβεται εκείνος ο μεγαλοφυής τύπος που επεξεργάζεται τους ισολογισμούς όλων των πάμπλουτων μεγιστάνων που έχουν δημιουργήσει τις περιουσίες τους από παράνομες δραστηριότητες, λαθρεμπόριο, διακίνηση ναρκωτικών, παζάρι πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Το όνομα του είναι Κρίστιαν Γουλφ, ακόμη κι αυτό το αγνοούν όμως οι κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας που βρίσκονται πάντοτε μπροστά σε έναν λογιστή - φάντασμα, σε κάθε τους απόπειρα να εντοπίσουν τα ίχνη του και να αποκαλύψουν την πραγματική του ταυτότητα.
Κι όμως από τα παιδικά του χρόνια ο Κρίς έδειχνε πως θα εξελισσόταν σε χαρακτήρα διαφορετικό με ιδιαίτερες ικανότητες, καθώς πάσχοντας από ένα ιδιόμορφο είδος αυτισμού, που προκαλούσε στο μυαλό του την απόλυτη συγκέντρωση στον στόχο, έδειξε μια απίστευτη έφεση στα μαθηματικά και στην αριθμολογία, όπως ακριβώς έχει συμβεί στο παρελθόν στους διασημότερους εκφραστές της επιστήμης, που σύμφωνα με όλες τς ενδείξεις εμφάνιζαν παρόμοια συμπτώματα. Η δυνατότητα του στην μελέτη νούμερων και ψηφίων, είναι εκείνη που τον έχει αναδείξει σε υπ αριθμόν ένα περιζήτητο αναλυτή των εγκληματικών οργανώσεων, για να μπαλώνει όλες τις περιπτώσεις μαύρου χρήματος που εισρέουν στα ταμεία τους, άσχετα αν εκείνος παραμένει υπομονετικά στο παρασκήνιο και για προκάλυμμα των δραστηριοτήτων του έχει την (μερική) ενασχόληση με οικογενειακές μικρές εταιρίες της γειτονιάς του, κεφαλαίου λίγων χιλιάδων δολαρίων.
Ο λογιστικός έλεγχος - για τα μάτια του κόσμου, που θα αναλάβει στα βιβλία του τεχνολογικού κολοσσού της Living Robotics, θα αποκαλύψει μια τεράστια τρύπα πολλών εκατομμυρίων, γεγονός που αυτομάτως θα τον θέσει στο στόχαστρο εκείνων των ανήθικων μελών της που την προκάλεσαν και αγνοούν συνάμα το ποιος στην πραγματικότητα είναι. Που αγνοούν κυριολεκτικά όμως ποιος στην πραγματικότητα είναι, αφού στην απόπειρα τους να τον βγάλουν από την μέση για να του κλείσουν το στόμα, θα βρεθούν μπροστά σε μια άριστα εκπαιδευμένη στην μάχη φονική μηχανή, που δεν είναι ικανός να την θέσει υπό έλεγχο ούτε ολόκληρος στρατός κομάντο!
Απίθανης θεματικής μετάλλαξης το δίπρακτο! Ή αλλιώς πως γίνεται να περνάμε από το δραματικό-κοινωνικό-χαμηλότονο A Beautiful Mind του πρώτου ημιχρόνου, στο θορυβώδες και γεμάτο σεναριακές ανατροπές Death Wish της επανάληψης. Με βασικό του όπλο το σενάριο που ουδέποτε στέκει ακίνητο σε μια χρονική περίοδο, το εντέλει action movie σύμφωνα με την εξέλιξη του, ακολουθεί μια διαδρομή κλασσική τύπου πρώτου επεισοδίου κόμικ που μεταπήδησε στον σινεμά, για να παρουσιάσει στο πρώτο του μέρος το ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Γουλφ ποιες είναι οι ρίζες του, ποια τα βιώματα του, ποιες οι συνταρακτικές νεανικές του εμπειρίες, ποια η μέθοδος που ακολούθησε για να καλμάρει τα συναισθήματα του, ποιος ο τρόπος που διδάχθηκε τον πόλεμο, είτε εκείνον σώμα με σώμα, είτε με την χρήση των πανάκριβων πολυβόλων.
Ο Γουλφ είναι μια από από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που το σινεμά της δράσης αναλύει (και μάλιστα πλήρως) στις γραφές των πρόσφατων δεκαετιών. Δεν μοιάζει με κανέναν άλλο παρόμοιο του, δεν είναι εκείνος ο γοητευτικός, μπρατσαράς με τις ουλές και τα τατουάζ στα πλευρά, αλλά ένας συνεσταλμένος γυαλάκιας κουστουμάτος, όχι ντεμέκ σαν τον Κλαρκ Κεντ, που δουλεύει το στυλ του νερντ για κάλυψη, αλλά στην πραγματικότητα χαρτογιακάς, που ακολουθεί πιστά τα πρωτόκολλα, του επαγγέλματος, έχοντας όλων των αποχρώσεων τα στυλό στην τσέπη, φροντίζοντας να προστατευτεί αν κανένα από αυτό χύσει το μελάνι και του καταστρέψει το πουκάμισο. Συνάμα με το κτίσιμο της γνώσης στο κοινό, πως δεν πρόκειται για νορμάλ, αλλά για ψυχικά ζορισμένο από τον αυτισμό χαρακτήρα, μοιάζει κομματάκι έκπληξη ο τρόπος που εκείνος τρανσφορμάρμεται για να επιβάλει την τάξη μετά το διάλειμμα.
Εκεί ακριβώς δικαιολογώ και την αναφορά μου στον πρόλογο σε κάποια ενδεχόμενη συνέχεια, σε ένα (τουλάχιστον) σίκουελ, μιας και θεωρώ απίθανο αυτός ο κερδοφόρος περσόνος να μην γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την WB ειδικά όταν από το πρώτο Σαββατοκύριακο του και με πρόμο της πεντάρας, έχει επιστρέψει πίσω τα λίγα 40 εκ. που κόστισε, μόνο από τα έσοδα της Αμερικάνικης αγοράς και όλα πλέον είναι κέρδη. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν είναι και τόσο εύκολο το να στήσει κανείς ένα τέτοιας διπλής οντότητας φιλμ, αν δεν διαθέτει το τσαγανό και την σκηνοθετική αντίληψη, που ευτυχώς στην περίπτωση μας κατέχει σε πολύ μεγάλο βαθμό ο Gavin O' Connor, δημιουργός να θυμίσω της πιο αδικημένης χολιγουντιανής παραγωγής κατόπιν του μιλένιουμ (αυτό είναι το Warrior).
Εδώ ο πενηντάχρονος Νεοϋορκέζος, προσφέρει ένα δυναμικό και ευρηματικό στην πλοκή του θρίλερ, που σταδιακά ανεβάζει στροφές στην πορεία του, βοηθούμενο από καλογυαλισμένα και ενίοτε multiple angle φλας μπακς και από τις παράλληλες ιστορίες που μπολιάζουν το ενδιαφέρον (τι άριστος γνώστης της έννοιας ρολίστας αυτός ο Simmons) για να οδηγηθεί στο εκρηκτικό τέλος, όπου όλα τα παζλ (δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, δεν λείπει ούτε κομματάκι) μπαίνουν στην θέση τους, εν μέσω άπειρων τουίστς και εκπλήξεων. Ο Affleck από την μεριά του δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, σε αντίθεση με την αναπόδεικτη άποψη των πολέμιων του, αυτός είναι και ο καλύτερος ηθοποιός που έβγαλε η οικογένεια του, όπως και ποιοτικότερος πολλών της γενιάς του που ήδη θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί. Το αν δεν έχει ταιριάξει με το μασκαριλίκι του Ανθρώπου Νυχτερίδα δεν είναι δική του ευθύνη, μα εκείνων που τον επέλεξαν, μη γνωρίζοντας πως στην γκάμα του μπορεί να αποδώσει πολύ ποιοτικότερα ανθρώπινες μορφές, παρά σούπερ ηρωικές, πολύχρωμες και βουτηγμένες στην μέγκα φανφάρα. Σαν και του Γουλφ, καλή ώρα...
Κι όμως από τα παιδικά του χρόνια ο Κρίς έδειχνε πως θα εξελισσόταν σε χαρακτήρα διαφορετικό με ιδιαίτερες ικανότητες, καθώς πάσχοντας από ένα ιδιόμορφο είδος αυτισμού, που προκαλούσε στο μυαλό του την απόλυτη συγκέντρωση στον στόχο, έδειξε μια απίστευτη έφεση στα μαθηματικά και στην αριθμολογία, όπως ακριβώς έχει συμβεί στο παρελθόν στους διασημότερους εκφραστές της επιστήμης, που σύμφωνα με όλες τς ενδείξεις εμφάνιζαν παρόμοια συμπτώματα. Η δυνατότητα του στην μελέτη νούμερων και ψηφίων, είναι εκείνη που τον έχει αναδείξει σε υπ αριθμόν ένα περιζήτητο αναλυτή των εγκληματικών οργανώσεων, για να μπαλώνει όλες τις περιπτώσεις μαύρου χρήματος που εισρέουν στα ταμεία τους, άσχετα αν εκείνος παραμένει υπομονετικά στο παρασκήνιο και για προκάλυμμα των δραστηριοτήτων του έχει την (μερική) ενασχόληση με οικογενειακές μικρές εταιρίες της γειτονιάς του, κεφαλαίου λίγων χιλιάδων δολαρίων.
Ο λογιστικός έλεγχος - για τα μάτια του κόσμου, που θα αναλάβει στα βιβλία του τεχνολογικού κολοσσού της Living Robotics, θα αποκαλύψει μια τεράστια τρύπα πολλών εκατομμυρίων, γεγονός που αυτομάτως θα τον θέσει στο στόχαστρο εκείνων των ανήθικων μελών της που την προκάλεσαν και αγνοούν συνάμα το ποιος στην πραγματικότητα είναι. Που αγνοούν κυριολεκτικά όμως ποιος στην πραγματικότητα είναι, αφού στην απόπειρα τους να τον βγάλουν από την μέση για να του κλείσουν το στόμα, θα βρεθούν μπροστά σε μια άριστα εκπαιδευμένη στην μάχη φονική μηχανή, που δεν είναι ικανός να την θέσει υπό έλεγχο ούτε ολόκληρος στρατός κομάντο!
Απίθανης θεματικής μετάλλαξης το δίπρακτο! Ή αλλιώς πως γίνεται να περνάμε από το δραματικό-κοινωνικό-χαμηλότονο A Beautiful Mind του πρώτου ημιχρόνου, στο θορυβώδες και γεμάτο σεναριακές ανατροπές Death Wish της επανάληψης. Με βασικό του όπλο το σενάριο που ουδέποτε στέκει ακίνητο σε μια χρονική περίοδο, το εντέλει action movie σύμφωνα με την εξέλιξη του, ακολουθεί μια διαδρομή κλασσική τύπου πρώτου επεισοδίου κόμικ που μεταπήδησε στον σινεμά, για να παρουσιάσει στο πρώτο του μέρος το ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Γουλφ ποιες είναι οι ρίζες του, ποια τα βιώματα του, ποιες οι συνταρακτικές νεανικές του εμπειρίες, ποια η μέθοδος που ακολούθησε για να καλμάρει τα συναισθήματα του, ποιος ο τρόπος που διδάχθηκε τον πόλεμο, είτε εκείνον σώμα με σώμα, είτε με την χρήση των πανάκριβων πολυβόλων.
Ο Γουλφ είναι μια από από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που το σινεμά της δράσης αναλύει (και μάλιστα πλήρως) στις γραφές των πρόσφατων δεκαετιών. Δεν μοιάζει με κανέναν άλλο παρόμοιο του, δεν είναι εκείνος ο γοητευτικός, μπρατσαράς με τις ουλές και τα τατουάζ στα πλευρά, αλλά ένας συνεσταλμένος γυαλάκιας κουστουμάτος, όχι ντεμέκ σαν τον Κλαρκ Κεντ, που δουλεύει το στυλ του νερντ για κάλυψη, αλλά στην πραγματικότητα χαρτογιακάς, που ακολουθεί πιστά τα πρωτόκολλα, του επαγγέλματος, έχοντας όλων των αποχρώσεων τα στυλό στην τσέπη, φροντίζοντας να προστατευτεί αν κανένα από αυτό χύσει το μελάνι και του καταστρέψει το πουκάμισο. Συνάμα με το κτίσιμο της γνώσης στο κοινό, πως δεν πρόκειται για νορμάλ, αλλά για ψυχικά ζορισμένο από τον αυτισμό χαρακτήρα, μοιάζει κομματάκι έκπληξη ο τρόπος που εκείνος τρανσφορμάρμεται για να επιβάλει την τάξη μετά το διάλειμμα.
Εκεί ακριβώς δικαιολογώ και την αναφορά μου στον πρόλογο σε κάποια ενδεχόμενη συνέχεια, σε ένα (τουλάχιστον) σίκουελ, μιας και θεωρώ απίθανο αυτός ο κερδοφόρος περσόνος να μην γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από την WB ειδικά όταν από το πρώτο Σαββατοκύριακο του και με πρόμο της πεντάρας, έχει επιστρέψει πίσω τα λίγα 40 εκ. που κόστισε, μόνο από τα έσοδα της Αμερικάνικης αγοράς και όλα πλέον είναι κέρδη. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν είναι και τόσο εύκολο το να στήσει κανείς ένα τέτοιας διπλής οντότητας φιλμ, αν δεν διαθέτει το τσαγανό και την σκηνοθετική αντίληψη, που ευτυχώς στην περίπτωση μας κατέχει σε πολύ μεγάλο βαθμό ο Gavin O' Connor, δημιουργός να θυμίσω της πιο αδικημένης χολιγουντιανής παραγωγής κατόπιν του μιλένιουμ (αυτό είναι το Warrior).
Εδώ ο πενηντάχρονος Νεοϋορκέζος, προσφέρει ένα δυναμικό και ευρηματικό στην πλοκή του θρίλερ, που σταδιακά ανεβάζει στροφές στην πορεία του, βοηθούμενο από καλογυαλισμένα και ενίοτε multiple angle φλας μπακς και από τις παράλληλες ιστορίες που μπολιάζουν το ενδιαφέρον (τι άριστος γνώστης της έννοιας ρολίστας αυτός ο Simmons) για να οδηγηθεί στο εκρηκτικό τέλος, όπου όλα τα παζλ (δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, δεν λείπει ούτε κομματάκι) μπαίνουν στην θέση τους, εν μέσω άπειρων τουίστς και εκπλήξεων. Ο Affleck από την μεριά του δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, σε αντίθεση με την αναπόδεικτη άποψη των πολέμιων του, αυτός είναι και ο καλύτερος ηθοποιός που έβγαλε η οικογένεια του, όπως και ποιοτικότερος πολλών της γενιάς του που ήδη θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί. Το αν δεν έχει ταιριάξει με το μασκαριλίκι του Ανθρώπου Νυχτερίδα δεν είναι δική του ευθύνη, μα εκείνων που τον επέλεξαν, μη γνωρίζοντας πως στην γκάμα του μπορεί να αποδώσει πολύ ποιοτικότερα ανθρώπινες μορφές, παρά σούπερ ηρωικές, πολύχρωμες και βουτηγμένες στην μέγκα φανφάρα. Σαν και του Γουλφ, καλή ώρα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Οκτωβρίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική