Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Λύσσαξα. Παρότι προηγήθηκε το σπαραχτικό Manchester By The Sea. Τι κι αν στο κατόπι μαγεύτηκα από το La La Land. Το φετινό TIFF σφραγίστηκε από την Άφιξη. Που δεν είναι μόνο ένα πιο στιβαρό Contact (1997). Ούτε ένα πιο εγκεφαλικό Close Encounters of The Third Kind (1977). Κι ας είναι φαινομενικά απλά στο ζέσταμα για το σήκουελ του θρυλικού Blade Runner (1982). Το Arrival του Denis Villeneuve, του 49χρονου Κεμπεκανού με το εσχάτως περίλαμπρο βιογραφικό (Incedies, Prisoners, Enemy, Sicario) επιβεβαιώνει (σόρρυ σποράκο Xavier Dolan) πως πρόκειται για το μεγαλύτερο ενεργό ταλέντο του Καναδικού σινεμά. Ξαναλυσσάω λοιπόν που για ευνόητους αλλά τόσο αντι-καλλιτεχνικούς λόγους, ως ταινία επίσημης έναρξης του TIFF16 προτιμήθηκε το (θου..) The Magnificent Seven. Η Άφιξη αποδεικνύει με τον περίλαμπρο γρανίτη της εικονοκλασίας της, τον σεμνυνόμενα ρηξικέλευθο σχεδιασμό των εξωγήινων όντων και την αφοπλιστικά ανατριχιαστική προσγείωση του science fiction στο τρίσβαθο του γεγονότος της μητρότητας που, πέρα από κερδισμένα καυτά δάκρυα αγαλλίασης, ανατινάζει νευρώνες με ένα twist που σε κάνει να αντιληφθείς αποσβολωμένος, πλήρης δέους και ενcineσθησης, πως στην πραγματικότητα το Arrival δεν είναι η δισεκατομμυριοστή εξωγήινη εισβολή, αλλά η Ιστορία της Ζωής σου.

Με μια διαφορά. Το παρελθόν είναι ένα παράλληλο μέλλον. Είναι η συνειδητή αποδοχή της προσωρινότητας αυτού που φευγαλέα θ(ε)ωρούμε ευτυχία. Ο εναγκαλισμός του πόνου, η μνημοσύνη της μονάκριβης μυσταγωγίας που λέμε αγάπη. Η πάλη ενάντια στην αντιξοότητα, αυτό το ανεκτίμητο παράσημο στη ζήση του καθενός. Και εντέλει η επικοινωνία ως αυτοεκπληρούμενος οδηγός επιβίωσης του πλανήτη. Τα επτάποδα Octopi, δε μοιάζουν με εμάς. Έρχονται μια ντουζίνα σε σχηματισμό μάχης(;). H φημισμένη γλωσσολόγος Dr. Louise Banks (Amy Adams) επιστρατεύεται για να αποτρέψει τον Αρμαγεδδών(α). Στο τημ οι Jeremy Renner και Forest Whitaker. Η Amy σηκώνει τον συναισθηματικό ογκόλιθο της ταινίας μονάχη ερμηνευτικά ενώ η γνώριμη μπάντα του Denis (Bradford Young, Joe Walker, Johann Johannson) ορθώνει μέγα μονόλιθο περιδεούς ανησυχίας, προτού μας απογυμνώσουν παρέα με τον συντριπτικά ελεγειακό επίλογο.

Ο Villeneuve είναι ξεχωριστός γιατί διαθέτει τόσο πίστη στα εκφραστικά του μέσα, όση ακριβώς και στη νοητική καλλιέργεια του θεατή που ορέγεται τη θρεπτική, οργανικά ακατέργαστη τροφή. Δεν είναι ελιτιστής, απλώνει χέρι και μοιράζει δώρα εκεί που ο Nolan (παρά την πρόοδο του Interstellar) αδυνατεί, θαμπωμένος από τον αντικατοπτρισμό του σκηνικού μεγαλείου του. Λαμβάνει αφορμή από το (short) Story of your Life του Ted Chiang και μετουσιώνει μεγαλειωδώς αυτό που ο Jacques Lacan αποκρυπτογραφεί στο The Ego in Freud’s Theory (BookII, 1954-1955): “The Message is a programme one puts into a universal machine and after a while it retrieves whatever it can from it (…) A message isn’t just direct. The messenger may not know what the message contains. But in every case there’s a point of Departure and a point of Arrival. (The message) is the shrinking of the symbolic world. With language as backdrop, speech will choose. Communication is what occurs once the message is exchanged”.

O Denis Villeneuve μας επικοινωνεί την εμβριθέστερη σε οντολογική σημειωτική ταινία του 2016.