Πριν Έρθεις Εσύ
της Thea Sharrock. Με τους Emilia Clarke, Sam Claflin, Janet McTeer, Charles Dance, Matthew Lewis, Stephen Peacocke, Jenna Coleman, Brendan Coyle, Samantha Spiro, Vanessa Kirby, Ben Lloyd-Hughes
Daenerys από τα Lidl!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Σ' αγαπώ μέχρι θανάτου!»
Emilia Clarke: Λονδρέζα ηθοποιός που στις 23 Οκτωβρίου θα κλείσει τα 30 της χρόνια ζωής στον πλανήτη γη. Είναι κοντή (μόλις 1,57m), μελαχρινή και ευρύστερνη. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2011 δεν την ήξερε κανείς στον κόσμο. Μέσα σε μια νύχτα, όμως, έγινε αντικείμενο λατρείας από εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς παγκοσμίως. Γιατί; Μα γιατί της... έκατσε λαχείο να υποδυθεί την ξανθιά, δυναμική, «μητέρα των δράκων», Daenerys Targaryen, στη μυθική πλέον σειρά «Game of Thrones»! Έχοντας διανύσει με επιτυχία ήδη έξι ολόκληρες σεζόν, είναι μία από τις πιο ισχυρές διεκδικήτριες του Σιδηρού Θρόνου, και αφού δεν έχει... πεθάνει ως τώρα (σημείωση: όσοι βλέπετε GoT γνωρίζετε πως η σειρά έχει μια τάση να δολοφονεί τους βασικότερους πρωταγωνιστές της) μάλλον θα τη δούμε να υπερισχύει όλων των αντιπάλων της και να κυριαρχεί, με τους δράκους της να τονίζουν τη δόξα της! Σε ότι αφορά την κινηματογραφική της καριέρα, δεν έχει να επιδείξει (ακόμα) πολλά πράγματα. Έχουμε και λέμε: «Spike Island» (2012) του Mat Whitecross, «Dom Hemingway» (2013) του Richard Shepard, «Εξολοθρευτής: Γένεsys» (Terminator Genisys, 2015) και τώρα αυτό, «Πριν έρθεις εσύ». Δεν θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών μαντάτων αλλά αν δεν προσέξει κι αν δεν... βελτιωθεί άμεσα, η κινηματογραφική της καριέρα δεν θα θέλξει...
Στην ταινία Me Before You η Emilia Clarke συναντά ακόμα έναν ηθοποιό από τη σειρά «Game of Thrones»: είναι ο Charles Dance, ο πατέρας του παράλυτου πρωταγωνιστή στην ταινία μας και Tywin Lannister στο GoT – αυτός μας έχει αφήσει χρόνους στο φινάλε του πέμπτου κύκλου... Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Jojo Moyes και αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική δουλειά για την Thea Sharrock.
Η υπόθεση: Χωρίς σαφή κατεύθυνση στη ζωή της, η ελαφρώς εκκεντρική σε ότι αφορά το ντύσιμό της, αλλά πρόσχαρη Λου εργάζεται σκληρά ως σερβιτόρα σε ένα μικρό καφέ, προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της. Ζει με τους γονείς της, την αδελφή της, τον παππού της και τον ανιψιό της σε ένα πολύ μικρό σπίτι. Παρ' όλο που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, εκείνη δεν χάνει ποτέ το χαμόγελό της. Όταν απολύεται απευθύνεται στο τοπικό γραφείο ευρέσεως εργασίας, δηλώνοντας ότι είναι διατεθειμένη να κάνει οποιαδήποτε δουλειά. Η πρόταση που δέχεται είναι να γίνει προσωπική νοσοκόμα του Γουίλ Τρέινορ, ενός νεαρού άντρα που πριν δύο χρόνια είχε ένα ατύχημα που τον κρατά καθηλωμένο σε αναπηρικό καρότσι.
Ο Γουίλ, γόνος της πιο πλούσιας οικογένειας στην περιοχή, είναι βυθισμένος μέσα στην κατάθλιψη, απότοκο της κατάστασής του. Η Λου προσπαθεί να τον διασκεδάσει. Μετά από πολλές προσπάθειες τα καταφέρνει! Η φιλία τους ολοένα και βαθαίνει προς μεγάλη απογοήτευση του αρραβωνιαστικού της Λου. Κι εκεί που η Λου νιώθει να έχει κερδίσει τον Γουίλ και σκέφτεται την πιθανότητα να γίνουν ακόμα και ζευγάρι, αντιλαμβάνεται πως υπάρχει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, ένα εμπόδιο που κάνει την κατάσταση εντελώς μη διαχειρίσιμη...
Η άποψή μας: Άιντε να γράψεις κείμενο αμέσως μετά την άδικη ήττα – αποκλεισμό του ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με τον Άγιαξ. Κι άιντε αυτό το κείμενο να είναι για μια ταινία που απευθύνεται κατά βάση στις γυναίκες! Ε, νομίζω πως κάτι καλό θα προκύψει από όλο αυτό: όπως οι περισσότερες γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν το πάθος ημών των ανδρών για το ποδόσφαιρο, έτσι και οι περισσότεροι άνδρες δεν μπορούν να καταλάβουν τη λατρεία των γυναικών για τα άρλεκιν – λογοτεχνικά και κινηματογραφικά! Ναι, μπορεί να είναι κλισέ όλο το παραπάνω και ναι, ίσως να κατηγορηθώ για σωβινισμό, αλλά τα κλισέ από κάπου προκύπτουν, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, τη συγκεκριμένη ταινία την είδα σε avant premiere μαζί με τη γυναίκα μου σε έναν θερινό κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη. Το 80% των θεατών ήταν – αναμενόμενα – γυναίκες. Και από αυτές τις γυναίκες, το 80% ήταν άνω των 35 ετών. Στατιστικά δίνω παιδιά, μην βαράτε. Μετά το πέρας της προβολής κρυφακούγοντας τα σχόλια, δεν άκουσα ούτε ένα αρνητικό. Όλες οι κυρίες που άκουγα έλεγαν πως ήταν μια καλή ταινία, και τι συγκινητική που ήταν και τέτοια. Μάλλον λοιπόν είναι θέμα ορμονών. Γιατί την ταινία καλή δεν την λες. Δεν τη λες και κακή. Τη λες προβλέψιμη. Τη λες φτιαγμένη με συνταγή. Τη λες βασισμένη στην πεπατημένη.
Σαν το γαλλικό «Οι άθικτοι» να έγινε ρομάντζο συναντώντας το all time classic πια «Pretty Woman». Μόνο που υπάρχουν και πολλά πράγματα πέρα από τη συνταγή, τα οποία σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Πχ, το όλο θέμα με την ευθανασία είναι κάτι που η ταινία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τη σοβαρότητα και την ευθύνη που του πρέπει. Γι' αυτό και υπήρξαν πολλές οργανώσεις παραπληγικών που «έκραξαν» την ταινία, καθώς σαν να παίρνει θέση ότι όντας ανάπηρος δεν μπορείς να χαρείς τη ζωή. Άλλο πρόβλημα: η «χημεία» μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Παιδαράς ο τύπος, άσχημη δεν την λες την Emilia, κι όμως ερωτικές σπίθες δεν ανάβουν σε κανένα σημείο της ταινίας. Άσε που η Emilia Clarke σαν να παίζει περισσότερο κάνοντας γκριμάτσες και μούτες θυμίζοντας παλιό Jim Carrey. Οπότε τι μένει; Ένας όμορφος πύργος, η ειρωνεία ότι ένας νέος άνθρωπος γεμάτος επικίνδυνες δραστηριότητες την «πατάει» όταν πάει να το παίξει safe (άλλο παράξενο, δόλιο, μήνυμα αυτό...) κι ένα σάουντρακ που ακούγεται ευχάριστα. Τι να σας πω κυρίες μου, ότι και να σας πω, εσάς θα σας αρέσει η ταινία – και καλά θα ξηγηθείτε. Εμένα θα μου πείτε πως θα περάσει το βράδυ χωρίς να πάψουν να έρχονται στο μυαλό μου, ξανά και ξανά, οι φάσεις όπου ο Κλάους – κι όχι μόνον – έχασε αυτό που λέμε «μαλλιά» στο ματς; Δεν σας καταλαβαίνω – δεν με καταλαβαίνετε – μια χαρά θα τα πάμε...
Η υπόθεση: Χωρίς σαφή κατεύθυνση στη ζωή της, η ελαφρώς εκκεντρική σε ότι αφορά το ντύσιμό της, αλλά πρόσχαρη Λου εργάζεται σκληρά ως σερβιτόρα σε ένα μικρό καφέ, προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της. Ζει με τους γονείς της, την αδελφή της, τον παππού της και τον ανιψιό της σε ένα πολύ μικρό σπίτι. Παρ' όλο που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, εκείνη δεν χάνει ποτέ το χαμόγελό της. Όταν απολύεται απευθύνεται στο τοπικό γραφείο ευρέσεως εργασίας, δηλώνοντας ότι είναι διατεθειμένη να κάνει οποιαδήποτε δουλειά. Η πρόταση που δέχεται είναι να γίνει προσωπική νοσοκόμα του Γουίλ Τρέινορ, ενός νεαρού άντρα που πριν δύο χρόνια είχε ένα ατύχημα που τον κρατά καθηλωμένο σε αναπηρικό καρότσι.
Ο Γουίλ, γόνος της πιο πλούσιας οικογένειας στην περιοχή, είναι βυθισμένος μέσα στην κατάθλιψη, απότοκο της κατάστασής του. Η Λου προσπαθεί να τον διασκεδάσει. Μετά από πολλές προσπάθειες τα καταφέρνει! Η φιλία τους ολοένα και βαθαίνει προς μεγάλη απογοήτευση του αρραβωνιαστικού της Λου. Κι εκεί που η Λου νιώθει να έχει κερδίσει τον Γουίλ και σκέφτεται την πιθανότητα να γίνουν ακόμα και ζευγάρι, αντιλαμβάνεται πως υπάρχει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, ένα εμπόδιο που κάνει την κατάσταση εντελώς μη διαχειρίσιμη...
Η άποψή μας: Άιντε να γράψεις κείμενο αμέσως μετά την άδικη ήττα – αποκλεισμό του ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με τον Άγιαξ. Κι άιντε αυτό το κείμενο να είναι για μια ταινία που απευθύνεται κατά βάση στις γυναίκες! Ε, νομίζω πως κάτι καλό θα προκύψει από όλο αυτό: όπως οι περισσότερες γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν το πάθος ημών των ανδρών για το ποδόσφαιρο, έτσι και οι περισσότεροι άνδρες δεν μπορούν να καταλάβουν τη λατρεία των γυναικών για τα άρλεκιν – λογοτεχνικά και κινηματογραφικά! Ναι, μπορεί να είναι κλισέ όλο το παραπάνω και ναι, ίσως να κατηγορηθώ για σωβινισμό, αλλά τα κλισέ από κάπου προκύπτουν, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, τη συγκεκριμένη ταινία την είδα σε avant premiere μαζί με τη γυναίκα μου σε έναν θερινό κινηματογράφο στη Θεσσαλονίκη. Το 80% των θεατών ήταν – αναμενόμενα – γυναίκες. Και από αυτές τις γυναίκες, το 80% ήταν άνω των 35 ετών. Στατιστικά δίνω παιδιά, μην βαράτε. Μετά το πέρας της προβολής κρυφακούγοντας τα σχόλια, δεν άκουσα ούτε ένα αρνητικό. Όλες οι κυρίες που άκουγα έλεγαν πως ήταν μια καλή ταινία, και τι συγκινητική που ήταν και τέτοια. Μάλλον λοιπόν είναι θέμα ορμονών. Γιατί την ταινία καλή δεν την λες. Δεν τη λες και κακή. Τη λες προβλέψιμη. Τη λες φτιαγμένη με συνταγή. Τη λες βασισμένη στην πεπατημένη.
Σαν το γαλλικό «Οι άθικτοι» να έγινε ρομάντζο συναντώντας το all time classic πια «Pretty Woman». Μόνο που υπάρχουν και πολλά πράγματα πέρα από τη συνταγή, τα οποία σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Πχ, το όλο θέμα με την ευθανασία είναι κάτι που η ταινία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τη σοβαρότητα και την ευθύνη που του πρέπει. Γι' αυτό και υπήρξαν πολλές οργανώσεις παραπληγικών που «έκραξαν» την ταινία, καθώς σαν να παίρνει θέση ότι όντας ανάπηρος δεν μπορείς να χαρείς τη ζωή. Άλλο πρόβλημα: η «χημεία» μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Παιδαράς ο τύπος, άσχημη δεν την λες την Emilia, κι όμως ερωτικές σπίθες δεν ανάβουν σε κανένα σημείο της ταινίας. Άσε που η Emilia Clarke σαν να παίζει περισσότερο κάνοντας γκριμάτσες και μούτες θυμίζοντας παλιό Jim Carrey. Οπότε τι μένει; Ένας όμορφος πύργος, η ειρωνεία ότι ένας νέος άνθρωπος γεμάτος επικίνδυνες δραστηριότητες την «πατάει» όταν πάει να το παίξει safe (άλλο παράξενο, δόλιο, μήνυμα αυτό...) κι ένα σάουντρακ που ακούγεται ευχάριστα. Τι να σας πω κυρίες μου, ότι και να σας πω, εσάς θα σας αρέσει η ταινία – και καλά θα ξηγηθείτε. Εμένα θα μου πείτε πως θα περάσει το βράδυ χωρίς να πάψουν να έρχονται στο μυαλό μου, ξανά και ξανά, οι φάσεις όπου ο Κλάους – κι όχι μόνον – έχασε αυτό που λέμε «μαλλιά» στο ματς; Δεν σας καταλαβαίνω – δεν με καταλαβαίνετε – μια χαρά θα τα πάμε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Αυγούστου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική