Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Όσοι βίωσαν την πραγματικά ξεχωριστή δεκαετία του 80, δεδομένα θα πρέπει να θυμούνται πως το σινεμά - κατά βάση με μέσον την βιντεοκασέτα - μέσα από νεανικές κωμωδίες τύπου Porky's, αλλά και στις πιο σοβαρές προσπάθειες του αείμνηστου John Hughes, άνοιξαν στο εγχώριο μεταεφηβικό κοινό ένα απίστευτα πληροφοριακό παράθυρο επικοινωνίας, με έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον που ζούσε στο δικό του φοιτητικό περιβάλλον. Καταστάσεις τρομακτικά μακρινές από τις κονσερβατικές που ίσχυαν στα πολύ πιο λιτά και περιορισμένων ελευθεριών δικά μας πανεπιστημιακά κάμπους, που σε όλες τους τις εκφάνσεις προκαλούσαν την ζήλια των τότε 18άρηδων, για κάτι που δεν θα ζήσουν ποτέ πέραν της μεγάλης (ή τις μικρής) οθόνης. Συνεπώς η απόπειρα του νοσταλγικού ταξιδέματος που παλεύει η νέα ταινία του Richard Linklater, Everybody Wants Some!!, μπορεί να μην εμπεριέχει (τον πραγματικό) ρεαλιστικό αντίκτυπο για εμάς τους Έλληνες, σίγουρα όμως θα ξυπνήσει στον νου εκείνες τις μνήμες που παρέες ολόκληρες μαζεύονταν γύρω από το βίντεο για να πάρουν μια ιδέα για τον ιδιαίτερα ξεχωριστό, του δικού μας, τρόπο που οι Αμερικάνοι μεταπηδούσαν από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο για τον νεαρό και φιλόδοξο αθλητή Τζέικ Μπράντφορντ και σχεδόν τίποτα δεν έχει κυλήσει όπως ακριβώς το περίμενε. Μπορεί τα προνόμια που δίνει το ίδρυμα τα στελέχη της ομάδας μπέιζμπολ να μοιάζουν με πολυτέλειες, σε σχέση με όσους μαθητές ζουν στην εστία, αλλά και το οκταθέσιο δίπατο κοινόβιο δεν είναι δα και το υπερσύγχρονο σπίτι που πάντα ονειρευόταν. Άσε που και στην πρώτη συνάντηση με τις παλιοσειρές, που ήδη γνωρίζουν τα κατατόπια και έχουν όρεξη για καψόνια στους καινούργιους, δεν σχημάτισε και την καλύτερη γνώμη για τους νέους του συγκάτοικους.

Κι όμως το εισαγωγικό αρνητικό συναίσθημα πολύ σύντομα θα πάει περίπατο, καθώς τρεις μόλις ημέρες πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα, εισερχόμενος και επίσημα στην κομπανία των φημισμένων Τσερόκις του Κολεγίου του Νοτιοανατολικού Τέξας, θα πάρει μια πρώτη ιδέα για το πρόκειται να ζήσει από κοντά τα επόμενα χρόνια. Ξέφρενα πάρτι μέχρι το πρωί, ατελείωτα λίτρα μπύρας, καυτά κορίτσια που περιμένουν χάδια και αγκαλιές. Αυτή είναι ζωή, αυτό είναι το φοιτητικό μεθύσι, ειδικά αν δεν περιμένουν τον μορφονιό Τζέικ, ιδιαίτερα ζόρια διαβάσματος, έχοντας επιλέξει τον πολύ πιο βατό του επιστημονικού, δρόμο του πρωταθλητισμού.

Και μιλάμε απλώς και μόνο για ένα (όχι τυχαίο αφού είναι το εναρκτήριο) απλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! Ένα τριήμερο που παλικάρια και κορασίδες, μαζεύουν τα όσα λιγοστά πράγματα πήραν μαζί από το πατρικό, για να στήσουν το πρόχειρο τσαρδί που θα τους φιλοξενήσει την επόμενη τετραετία. Και που φυσικά κόντρα στις δεδομένες απαγορεύσεις θα μετατρέψουν λέσχες, κλαμπ, ντισκοτέκ και δωμάτια σε τόπους ξέφρενου και ατελείωτου πανηγυριού. Σε πλήρη κόντρα όπως είναι αντιληπτό με την απαίτηση της καινούργια ταυτότητας τους, εκείνης του φοιτητή, που απαιτεί πλέον από τους ενήλικες σοβαρότητα, συγκέντρωση, πάθος για τον τελικό στόχο, δίψα για μάθηση. Εδώ η μοναδική δίψα που επικρατεί είναι εκείνη για την γευστική πραγματικά Budweiser, που η ροή της κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, δεν σταμάτα ποτέ...

Συνεπώς κάπου σε αυτό εδώ το σημείο πέφτει και ο προβληματισμός, που θέτει ο δημιουργός, για τι ακριβώς επιθυμούν οι νέοι από το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Τα χρόνια που έρχονται θα είναι εκείνα που θα κτίσουν δυνατούς χαρακτήρες, ολοκληρωμένους επιστήμονες, σωστούς πολίτες? Για είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για πάρτι, γκομενάκια και μουσικοχορευτικές πίστες? Μετά από δύο ώρες διαδρομής σε Μπαρμπαρέλες και Κάντρι Κλαμπς, με την συντροφιά ήχων από Blondie μέχρι Rapper's Delight, που δεν γίνεται παρά να σε κρατήσουν ξύπνιο αιώνια, φτάνουμε κάποια στιγμή επιτέλους στο εναρκτήριο λάκτισμα του μαθήματος. Και τότε πέφτουμε βαριεστικά στην αγκαλιά του Μορφέα, αφού οι ρήσεις και τα γνωμικά, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με τα σορτσάκια και τα στράπλες!

Δεν πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του πολύ σπουδαίου Linklater, στην απόπειρα του να πετύχει μια άτυπη συνέχεια του Dazed And Confused. Οι χαρακτήρες που επεξεργάζεται, που γυροφέρνουν τον βασικό πυλώνα Τζέικ (απίθανα αληθινός ο σωματώδης με το έντονο χαμόγελο Blake Jenner), δεδομένα μελετώνται άψογα από τον Τεξανό, συνθέτοντας έτσι τον μικρόκοσμο μιας κοινωνίας σχεδόν πανομοιότυπης με εκείνη που περιμένει τους φοιτητές κατοπινά. Εγωιστές, μεγαλομανείς, φοβισμένοι, ματαιόδοξοι, παράνομοι, αδιάφοροι, χαμηλότονοι, ανεύθυνοι, παλαβοί, ισορροπημένοι, δυναμικοί, όλοι συνυπάρχουν στο σπίτι / σοσιετέ. Το ζήτημα είναι πως άπαντες δεν μοιάζουν ούτε Μπερδεμένοι ούτε Ζαλισμένοι στον βασικό τους στόχο, που δεν είναι επ ουδενί το μέλλον τους, αλλά η καλοπέραση του παρόντος...

Πολύ μικρή σχέση έχει με την ελληνική πραγματικότητα το χρονικό που περιγράφει ο δημιουργός της τριλογίας των Befores όμως. Συνεπώς και το (προφανώς αυτοβιογραφικό) νοσταλγικό του ταξίδεμα στο παρελθόν, δύσκολα μπορεί να αγγίξει ψυχικά το εγχώριο κοινό, που δεν έχει ζήσει ποτέ του, τέτοιες ανεξέλεγκτες νεανικές Boogie Nights. Σε αντίθεση δηλαδή με το Midnight που ένεκα Καρδαμύλης τσίμπησε ποντάκια γαλανόλευκου νοιαξίματος, εδώ πέρα από τις θύμησες που θα ξυπνήσει στους εφήβους του '85 που καταδιασκέδασαν με τις σέξι περιπέτειες του Πόρκι, δεν βλέπω ποιο άλλο επίτευγμα μπορεί να κατορθώσει...