Κάθαρση: Έτος Εκλογών
του James DeMonaco. Με τους Frank Grillo, Elizabeth Mitchell, Mykelti Williamson, Joseph Julian Soria, Betty Gabriel, Terry Serpico, Edwin Hodge, Kyle Secor, Liza Colón-Zayas
Έλα ρε, φέρανε στην Ελλάδα το The Purge?
του zerVo (@moviesltd) 
Εδώ πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά! Αυτό που συνέβη στα μέρη μας με την περίπτωση αυτού του franchise, είναι πραγματικά ανεξήγητο. Η πρώτη ταινία The Purge, ένα καλοστημένο και πρωτότυπο θρίλερ, με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις, αποτέλεσε την καλοκαιρινή έκπληξη του Αμερικάνικου box office για το 2013, αφού με ανύπαρκτο κόστος και μηδενική διαφήμιση, κατάφερε μόνο την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της, να φτάσει τα 15 εκατομμύρια δολάρια, πέντε φορές παραπάνω από εκείνα που στοίχισε δηλαδή. Θα έλεγε κανείς πως με πρωταγωνιστή που στον τόπο μας η μπογιά του περνάει και μάλιστα πολύ, πως η διανομή της θα ήταν ζήτημα χρόνου. Εντέλει η εισαγωγική Κάθαρση, όπως άλλωστε και η συνέχεια της έναν χρόνο μετά, δεν πέτυχαν να φτάσουν στις ελληνικές αίθουσες, δημιουργώντας έντονα ερωτηματικά, ιδίως από την στιγμή που είναι γνωστό, το τι κατιμάς επιλέγεται να παιχτεί από τις διανομές κατά τους θερινούς μήνες. Κι εκεί που το θέμα έμοιαζε με ξεχασμένο, νάσου το τρίτο - και σαφώς πιο αδύναμο - επεισόδιο, να φτάνει κατά δώθε, ξεκινώντας πρακτικά την εγχώρια πορεία του από το μηδέν, σαν από παρθενογένεση...
Ελάχιστες στιγμές απομένουν για να ξεκινήσει ένα ακόμη, το 14ο στα χρονικά, δωδεκάωρο της Κάθαρσης, η περίοδος εκείνη που είναι επιτρεπτή, κατόπιν της απόφασης της Ανώτερης Διοίκησης της χώρας, η βίαιη εκτόνωση των πολιτών, ακόμη κι αν εκείνη οδηγήσει στην ανθρωποκτονία. Ανάμεσα σε όλους όσους τρέχουν να προφυλαχθούν από το επιτρεπόμενο ξέσπασμα των πάνοπλων μανιακών, ως θνητή κι εκείνη, βρίσκεται και η Γερουσιαστής Τσάρλι Ρόαν, υποψήφια για Πρόεδρος των ΗΠΑ στις επερχόμενες εκλογές, που μια παρόμοια νύχτα, αρκετά χρόνια πριν, της έχει αφήσει οδυνηρά σημάδια, αφού ολόκληρη η οικογένεια της έπεσε θύμα της γενικευμένης οργής. Αρκετοί είναι εκείνοι που δεν επιθυμούν την ενδεχόμενη παρουσία της εντός του Λευκού Οίκου, γι αυτό και ετούτη την βραδιά, που οι απαγορεύσεις εκκρεμούν, θα φροντίσουν να την βγάλουν από την μέση...
Αρκεί ένα καλοστημένο σχέδιο που θα καταστρέψει τις - κατά πολύ ισχυρότερες από των υπολοίπων όπως είναι φυσικό - άμυνες της οικίας της, για να εφορμήσουν ενάντια της οι εχθροί. Μια δύσκολη κατάσταση που θα κληθεί να φέρει εις πέρας, ο έμπειρος από τέτοιου είδους καταστάσεις αστυνομικός Λίο Μπαρνς (αυτός είναι ο Frank Grillo, που επιστρέφει στον ίδιο ακριβώς ρόλο με εκείνο της πρώτης συνέχειας) μαζί με μια ετερόκλητη ομάδα αντιμετώπισης των εισβολέων, που συνθέτουν ένας φουκαράς ιδιοκτήτης μπακάλικου, ο Μεξικάνικης καταγωγής νεαρός βοηθός του και μια αγριεμένη τραυματιοφορέας που γνωρίζει καλά πως να επιβιώνει σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.
Πως κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να αλλάξει ολοκληρωτικά ύφος αυτό εδώ το franchise είναι πραγματικά απορίας άξιο. Από εκεί που ξεκίνησε ως ανατριχιαστικό θρίλερ, καταπάτησης του οικιακού ασύλου, συνεχίστηκε σαν εκρηκτικός πανζουρλισμός στα σοκάκια της μεγαλούπολης για να φτάσει τώρα να καυτηριάζει μέσα από την αρχικά ενδιαφέρουσα σαν θεματική ιδέα του, ολόκληρο το εκλογικό σύστημα της Υπερδύναμης. Αλλά και των μηχανορραφιών που κρύβονται ξωπίσω της, με τις τεκτονικού τύπου συμμορίες να λυμαίνονται την φαινομενικά πιο δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης ηγέτη κράτους σε ολόκληρο τον κόσμο!
Και μέσα στο μίξερ της σοσιολογικής θεωρητικής μελέτης, πέφτουν όπως είναι φυσικό όλα τα κοινωνικά φαινόμενα που ταλανίζουν τις δυτικού τύπου κοινωνίες, η φτώχεια, η ανέχεια, το μεταναστευτικό, η ανεργία, η ανασφάλεια, η ανισότητα, ο φόβος. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ματιά του De Monaco, ο οποίος καθώς φαίνεται θα ξεζουμίσει όσο μπορεί περισσότερο την έμπνευση που κατέβασε η κούτρα του, πιάνει γλαφυρούς τόνους καυτηριάζοντας σατιρικά μια προβληματική πραγματικότητα που ισχύει στον τόπο του, στην ουσία όμως δεν καταφέρνει μέσα από το σενάριο του, σχεδόν ποτέ να αναδείξει όπως θα έπρεπε το ζήτημα. Ευθύνη που πιθανότατα φέρει και η απουσία κεντρικού, βασικού ήρωα - όπως συνέβη ας πούμε στο πολύ πιο δομημένο Part 1 και πολύ λιγότερο στο Νούμερο 2 - αφού ούτε ο καλός μπάτσος ούτε η Προεδρίνα Elizabeth Mitchell μπορούν να διεκδικήσουν αυτό τον τίτλο για τον εαυτό τους. με αμέτρητους για το 90λεπτο δευτεραγωνιστικούς ρόλους, λοιπόν, οι ματιές φρενάρουν πολλές φορές πάνω στα αιματηρά περιστατικά και δεν οδηγούνται στον στόχο. Στον πολιτικό στόχο που μέσα από μια εντέχνως κεχρωσμένη αλληγορία παλεύει να προσεγγίσει το The Purge: Election Year, το οποίο εντέλει δεν πετυχαίνει να ξεφύγει από ότι στ' αλήθεια είναι; Μια θορυβώδης, καλά κομμένη και ραμμένη, υπέρ το δέον φιλόδοξη b-movie...
Αρκεί ένα καλοστημένο σχέδιο που θα καταστρέψει τις - κατά πολύ ισχυρότερες από των υπολοίπων όπως είναι φυσικό - άμυνες της οικίας της, για να εφορμήσουν ενάντια της οι εχθροί. Μια δύσκολη κατάσταση που θα κληθεί να φέρει εις πέρας, ο έμπειρος από τέτοιου είδους καταστάσεις αστυνομικός Λίο Μπαρνς (αυτός είναι ο Frank Grillo, που επιστρέφει στον ίδιο ακριβώς ρόλο με εκείνο της πρώτης συνέχειας) μαζί με μια ετερόκλητη ομάδα αντιμετώπισης των εισβολέων, που συνθέτουν ένας φουκαράς ιδιοκτήτης μπακάλικου, ο Μεξικάνικης καταγωγής νεαρός βοηθός του και μια αγριεμένη τραυματιοφορέας που γνωρίζει καλά πως να επιβιώνει σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.
Πως κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να αλλάξει ολοκληρωτικά ύφος αυτό εδώ το franchise είναι πραγματικά απορίας άξιο. Από εκεί που ξεκίνησε ως ανατριχιαστικό θρίλερ, καταπάτησης του οικιακού ασύλου, συνεχίστηκε σαν εκρηκτικός πανζουρλισμός στα σοκάκια της μεγαλούπολης για να φτάσει τώρα να καυτηριάζει μέσα από την αρχικά ενδιαφέρουσα σαν θεματική ιδέα του, ολόκληρο το εκλογικό σύστημα της Υπερδύναμης. Αλλά και των μηχανορραφιών που κρύβονται ξωπίσω της, με τις τεκτονικού τύπου συμμορίες να λυμαίνονται την φαινομενικά πιο δημοκρατική διαδικασία ανάδειξης ηγέτη κράτους σε ολόκληρο τον κόσμο!
Και μέσα στο μίξερ της σοσιολογικής θεωρητικής μελέτης, πέφτουν όπως είναι φυσικό όλα τα κοινωνικά φαινόμενα που ταλανίζουν τις δυτικού τύπου κοινωνίες, η φτώχεια, η ανέχεια, το μεταναστευτικό, η ανεργία, η ανασφάλεια, η ανισότητα, ο φόβος. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ματιά του De Monaco, ο οποίος καθώς φαίνεται θα ξεζουμίσει όσο μπορεί περισσότερο την έμπνευση που κατέβασε η κούτρα του, πιάνει γλαφυρούς τόνους καυτηριάζοντας σατιρικά μια προβληματική πραγματικότητα που ισχύει στον τόπο του, στην ουσία όμως δεν καταφέρνει μέσα από το σενάριο του, σχεδόν ποτέ να αναδείξει όπως θα έπρεπε το ζήτημα. Ευθύνη που πιθανότατα φέρει και η απουσία κεντρικού, βασικού ήρωα - όπως συνέβη ας πούμε στο πολύ πιο δομημένο Part 1 και πολύ λιγότερο στο Νούμερο 2 - αφού ούτε ο καλός μπάτσος ούτε η Προεδρίνα Elizabeth Mitchell μπορούν να διεκδικήσουν αυτό τον τίτλο για τον εαυτό τους. με αμέτρητους για το 90λεπτο δευτεραγωνιστικούς ρόλους, λοιπόν, οι ματιές φρενάρουν πολλές φορές πάνω στα αιματηρά περιστατικά και δεν οδηγούνται στον στόχο. Στον πολιτικό στόχο που μέσα από μια εντέχνως κεχρωσμένη αλληγορία παλεύει να προσεγγίσει το The Purge: Election Year, το οποίο εντέλει δεν πετυχαίνει να ξεφύγει από ότι στ' αλήθεια είναι; Μια θορυβώδης, καλά κομμένη και ραμμένη, υπέρ το δέον φιλόδοξη b-movie...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική