Ο Θρύλος του Ταρζάν
του David Yates. Με τους Alexander Skarsgård, Rory J. Saper, Christian Stevens, Margot Robbie, Ella Purnell, Samuel L. Jackson, Christoph Waltz, Djimon Hounsou, Jim Broadbent, Casper Crump, Hadley Fraser, Genevieve O'Reilly, Simon Russell Beale
I bless the rains down in Africa
του zerVo (@moviesltd) 
Αν και υπήρξα από εκείνους τους μπόμπιρες, που στις εποχές της δικαναλικής TV, ουδέποτε έχασα επεισόδιο με τις ασπρόμαυρες περιπέτειες του - επί χρόνια στις 5 το απόγευμα της Κυριακής - εντούτοις στο άκουσμα της επιστροφής στο εκράν του βασιλέα της Ζούγκλας, δεν ένιωσα και τόση ευχαρίστηση. Κι αυτό διότι ήμουν βέβαιος πως δεν θα επρόκειτο για έναν σπουδαίο και τρανό γυρισμό του Ταρζάν στα κινηματογραφικά δρώμενα, που σε μία και μοναδική ταινία, με την αρωγή των νέων τεχνολογιών, θα επέκτεινε ακόμη περισσότερο το μέγεθος του μύθου του. Παρά, υπέθεσα, πως θα έπεφτε κι εκείνος στην δίνη των αμέτρητων συνεχειών, που προς τέρψη των τραπεζικών λογαριασμών των μεγάλων στούντιο, θα ξεχείλωνε τον Θρύλο σε τρία τέσσερα ή πέντε τσάπτερ, προκειμένου να ξεζουμιστεί κι αυτός, όπως αμέτρητοι ακόμη στις μέρες μας. Και δεν έπεσα καθόλου έξω...
Αρχές του 19ου αιώνα. Ο μονάρχης του Βελγίου Λεοπόλδος, αντιλαμβανόμενος πως οι πλουτοπαραγωγικές πηγές από τις αποικίες, δεν αποδίδουν στην χώρα του τα αναμενόμενα κέρδη, θα ορίσει απεσταλμένο στην Μαύρη Ήπειρο, τον φιλόδοξο και φιλοχρήματο Λοχαγό Λέον Ρομ, για να καταστείλει με πανίσχυρο στρατό κατοχής, οποιαδήποτε απόπειρα των ντόπιων για εξέγερση. Γεγονός που θα θορυβήσει την έτερη υπερδύναμη, Μεγάλη Βρετανία, που έχουσα επίσης συμφέρον στην ζώνη του Ισημερινού, θα επιδιώξει να στείλει τον μεγαλωμένο σαν αγρίμι στα πυκνά δάση της Αφρικής, Τζον Κλέιτον τον 3ο, Λόρδο του Γκρέιστοουκ πίσω στο Κονγκό, ώστε να διαπιστώσει αν πραγματικά ο τόπος απειλείται από την άφιξη των πάνοπλων Βέλγων. Αρχικά αρνούμενος μια τέτοια πρόταση, ο γνώστης και της παραμικρής πράσινης πιθαμής της ζούγκλας, κατοπινά θα πειστεί μπροστά στον προσωπικό του φόβο, πως ο τόπος που τον ανέθρεψε βιώνει έναν τεράστιο κίνδυνο.
Συντροφιά με την λατρεμένη του Τζέιν, που επίσης γνωρίζει καλά τα αφιλόξενα μέρη και με συμπαραστάτη τον μοναχικό τυχοδιώκτη Τζορτζ Ουάσιγκτον Ουίλιαμς, ο Γκρέιστοουκ, θα τραβήξει τον μακρύ δρόμο ίσαμε την κατάφυτη ζούγκλα, για να συναντήσει και πάλι τους παλιούς του φίλους που για καιρό είχε χάσει: Είτε εκείνοι είναι ιθαγενείς που ζουν σαν νομάδες στα φτωχικά χωριά, είτε είναι αγρίμια, που κυκλοφορούν ελεύθερα στην φύση. Και στο άκουσμα πως μια οργανωμένη στρατιά Δυτικών απειλεί, σε συνεργασία με την άγρια φυλή του Αρχηγού Μπόνγκα την ακεραιότητα της περιοχής, θα ξυπνήσει μια για πάντα μέσα του το ατρόμητο μαχητικό πνεύμα του Ταρζάν!
Ωραία μας τα λέει η σύνοψη ή μάλλον καλύτερα ωραία μας τα μαγειρεύει το λίγων σειρών "η συνέχεια επί της οθόνης". Κι αυτό διότι αν περιμένει κανείς πως η περιπέτεια ξεκινά από τον τόπο που πρέπει, μάλλον λάθος προσδοκία έχει, αφού μέχρι να δούμε τον γίγαντα και σωματώδη ξανθομάλλη να πατά τα πάτρια εδάφη, θα πρέπει να περιμένουμε γύρω στο ημίωρο. Μιας και μέχρι τότε το intro ξοδεύεται είτε στις (αφρικανικές, πάντως) λάσπες που οι Φλαμανδοί κινούν τα πολυβόλα είτε πίσω από την βαριά πόρτα της Downing Street 10, όπου λαμβάνουν χώρα οι ημιφωτισμένες συζητήσεις του foreign office. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί προσωπική επιλογή και παρέμβαση στο σενάριο του ντιρέκτορα, ο οποίος επέλεξε να ξεκινήσει την αφήγηση του από το σήμερα και αν και όποτε το χρειαστεί η πλοκή, να γυρίσει μέσω της γνώριμης τεχνικής τον χρόνο προς τα πίσω, ώστε να επεξηγήσει ότι χρειάζεται. Και που ακόμη και ο πλέον αδαής, γύρω από το ευφυές συγγραφικό έργο του Burroughs, γνωρίζει, θα πρόσθετα...
Φλας μπακ και άγιος ο Θεός λοιπόν το κόλπο που επιλέγει ο αξιότιμος Κύριος Yates, σκηνοθέτης των τεσσάρων καταληκτικών μερών του Harry Potter, που τα προβάλλει ενέσιμα όσο εξελίσσεται η αφήγηση, που εκτός του ότι χάνει την γραμμικότητα της και φυσικά το σταθερό της τέμπο, προκαλεί και εντύπωση παραξενιάς στον θεατή, που για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αλλιώς τα περίμενε τα πράγματα. Κι όμως το στόρυ δεν είναι ούτε άσχημο, ούτε ανέμπνευστο, ούτε απολίτικο, αφού στο τραπέζι πέφτουν δεδομένα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ανοίξουν κουβέντα περί βάναυσης αποικιοκρατίας. Κι αν κάτι οφείλουμε να παραδεχθούμε είναι πως και οι χαρακτήρες που συμμετέχουν σε αυτό, όλοι τους είναι σωστά μελετημένοι, σχεδιασμένοι και εκτελεσμένοι. Χμ, όλοι τους πλην ενός, Του ίδιου του Ταρζάν...
Το γυναικάκι φερειπείν είναι λεβεντιά. Μια ζωντανή κούκλα η Βασίλισσα Margot, όχι στο ξανθό που την μάθαμε της σεξοβόμβας, με πιο σκούρα κώμη εδώ, μοιάζει σαν η τέλεια επιλογή για το πλευρό ενός πανίσχυρου Κύρη. Ο κακός, ντυμένος την γνώριμη στολή του Christoph Waltz, δύσκολα δεν θα μπορούσε να μην είναι πετυχημένος, μιας κι ο Γερμανός έχει αναγάγει σε δεύτερη φύση του, το να υποδύεται τους ανήθικους σαδιστές, σε οποιαδήποτε φόρμα. Όσο για τον funny partner, που για πρώτη φορά συναντάμε σιμά του Ape Man, παλιά τέχνη κόσκινο εδώ και είκοσι χρόνια και από τον καιρό του Die Hard 3, για τον Sam Jackson να παίζει τον νεροκουβαλητή, που με τους μορφασμούς του θα σπάσει κατάτι, με μια δόση χιούμορ την αγωνία. Όμορφα κι ωραία όλα αυτά αλλά ο Ταρζάν, που ακριβώς κρύβεται?
Δίχως ποτέ η υπαιτιότητα γι αυτό να βαρύνει τον Alexander Skarsgard, που ως επιλογή και προς τέρψη των ματιών των όμορφου φύλου θεατών, μοιάζει από τις καλύτερες δυνατές, ο Λόρδος παίρνει την απόφαση να αλλάξει φορεσιά, αρκετά αργά στην εξέλιξη, έχοντας πλέον καταλάβει πως μόνο με την ελάχιστων καλυπτικών πέτσινων ρουχαλακίων ενδυμασία, θα καταφέρει να ξεσηκώσει ανθρώπους και θηρία σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Πλην των παρελθοντικών πέρα δώθε, που κάποιες φορές ενδέχεται να μπερδέψουν ακόμη και τον πιο προσεκτικό, για το αν συμβαίνουν στο τώρα ή στο τότε, ο πραγματικός Ταρζάν δεν μπαίνει στο γήπεδο παρά μόνο λίγο πριν η ταινία μπει στην τελική της ευθεία, δίνοντας εκτός από το σύνθημα της νίκης - απούσας της trade mark Βαισμιλερικής κραυγής - και το ραντεβού για εκ νέου συνάντηση σε καναδυό χρονάκια από τώρα, αναλόγως και τα κέρδη που θα μπάσει στο ταμείο η Warner.
Κι όμως με λίγη περισσότερη προσοχή και χαλινάρι στις ματαιοδοξίες του Άγγλου σκηνοθέτη, το φιλμ θα μπορούσε να αποτελέσει μια μίνι έκπληξη ως μια από τις πιο όμορφες action στιγμές της χρονιάς. Τα εξαιρετικά φωτισμένα ειδικά εφέ και τα CGI καλοσχηματισμένα φόντα, χωρίς να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τονίζουν καταπληκτικά την αίσθηση του it's a jungle out there, αγγίζοντας πολλές φορές την πρόσφατη Disneyική τελειότητα του Μόγλη. Με την παραγωγή όμως να έχει ξοδέψει κοντά στα 200 εκατομμύρια, για να συνεργαστεί με τους καλύτερους και τους πιο επιλεγμένους, δεν είναι αρκετό το ρεαλιστικό σχήμα της φυλλωσιάς ή η βύθιση του πραγματικού θεόρατου ποταμόπλοιου. Χρειάζεται κομματάκι παραπάνω ψυχή. Κι αυτή, σε ετούτο το πρότζεκτ, δεν την προσφέρουν τα φράγκα, αλλά ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας. Που ελπίζω στο Part 2 του ριμπούτ του, να είναι πιο υπαρκτός και ενεργός από ετούτον εδώ, τον περιορισμένης ευθύνης...
Συντροφιά με την λατρεμένη του Τζέιν, που επίσης γνωρίζει καλά τα αφιλόξενα μέρη και με συμπαραστάτη τον μοναχικό τυχοδιώκτη Τζορτζ Ουάσιγκτον Ουίλιαμς, ο Γκρέιστοουκ, θα τραβήξει τον μακρύ δρόμο ίσαμε την κατάφυτη ζούγκλα, για να συναντήσει και πάλι τους παλιούς του φίλους που για καιρό είχε χάσει: Είτε εκείνοι είναι ιθαγενείς που ζουν σαν νομάδες στα φτωχικά χωριά, είτε είναι αγρίμια, που κυκλοφορούν ελεύθερα στην φύση. Και στο άκουσμα πως μια οργανωμένη στρατιά Δυτικών απειλεί, σε συνεργασία με την άγρια φυλή του Αρχηγού Μπόνγκα την ακεραιότητα της περιοχής, θα ξυπνήσει μια για πάντα μέσα του το ατρόμητο μαχητικό πνεύμα του Ταρζάν!
Ωραία μας τα λέει η σύνοψη ή μάλλον καλύτερα ωραία μας τα μαγειρεύει το λίγων σειρών "η συνέχεια επί της οθόνης". Κι αυτό διότι αν περιμένει κανείς πως η περιπέτεια ξεκινά από τον τόπο που πρέπει, μάλλον λάθος προσδοκία έχει, αφού μέχρι να δούμε τον γίγαντα και σωματώδη ξανθομάλλη να πατά τα πάτρια εδάφη, θα πρέπει να περιμένουμε γύρω στο ημίωρο. Μιας και μέχρι τότε το intro ξοδεύεται είτε στις (αφρικανικές, πάντως) λάσπες που οι Φλαμανδοί κινούν τα πολυβόλα είτε πίσω από την βαριά πόρτα της Downing Street 10, όπου λαμβάνουν χώρα οι ημιφωτισμένες συζητήσεις του foreign office. Κι αυτό από μόνο του αποτελεί προσωπική επιλογή και παρέμβαση στο σενάριο του ντιρέκτορα, ο οποίος επέλεξε να ξεκινήσει την αφήγηση του από το σήμερα και αν και όποτε το χρειαστεί η πλοκή, να γυρίσει μέσω της γνώριμης τεχνικής τον χρόνο προς τα πίσω, ώστε να επεξηγήσει ότι χρειάζεται. Και που ακόμη και ο πλέον αδαής, γύρω από το ευφυές συγγραφικό έργο του Burroughs, γνωρίζει, θα πρόσθετα...
Φλας μπακ και άγιος ο Θεός λοιπόν το κόλπο που επιλέγει ο αξιότιμος Κύριος Yates, σκηνοθέτης των τεσσάρων καταληκτικών μερών του Harry Potter, που τα προβάλλει ενέσιμα όσο εξελίσσεται η αφήγηση, που εκτός του ότι χάνει την γραμμικότητα της και φυσικά το σταθερό της τέμπο, προκαλεί και εντύπωση παραξενιάς στον θεατή, που για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αλλιώς τα περίμενε τα πράγματα. Κι όμως το στόρυ δεν είναι ούτε άσχημο, ούτε ανέμπνευστο, ούτε απολίτικο, αφού στο τραπέζι πέφτουν δεδομένα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ανοίξουν κουβέντα περί βάναυσης αποικιοκρατίας. Κι αν κάτι οφείλουμε να παραδεχθούμε είναι πως και οι χαρακτήρες που συμμετέχουν σε αυτό, όλοι τους είναι σωστά μελετημένοι, σχεδιασμένοι και εκτελεσμένοι. Χμ, όλοι τους πλην ενός, Του ίδιου του Ταρζάν...
Το γυναικάκι φερειπείν είναι λεβεντιά. Μια ζωντανή κούκλα η Βασίλισσα Margot, όχι στο ξανθό που την μάθαμε της σεξοβόμβας, με πιο σκούρα κώμη εδώ, μοιάζει σαν η τέλεια επιλογή για το πλευρό ενός πανίσχυρου Κύρη. Ο κακός, ντυμένος την γνώριμη στολή του Christoph Waltz, δύσκολα δεν θα μπορούσε να μην είναι πετυχημένος, μιας κι ο Γερμανός έχει αναγάγει σε δεύτερη φύση του, το να υποδύεται τους ανήθικους σαδιστές, σε οποιαδήποτε φόρμα. Όσο για τον funny partner, που για πρώτη φορά συναντάμε σιμά του Ape Man, παλιά τέχνη κόσκινο εδώ και είκοσι χρόνια και από τον καιρό του Die Hard 3, για τον Sam Jackson να παίζει τον νεροκουβαλητή, που με τους μορφασμούς του θα σπάσει κατάτι, με μια δόση χιούμορ την αγωνία. Όμορφα κι ωραία όλα αυτά αλλά ο Ταρζάν, που ακριβώς κρύβεται?
Δίχως ποτέ η υπαιτιότητα γι αυτό να βαρύνει τον Alexander Skarsgard, που ως επιλογή και προς τέρψη των ματιών των όμορφου φύλου θεατών, μοιάζει από τις καλύτερες δυνατές, ο Λόρδος παίρνει την απόφαση να αλλάξει φορεσιά, αρκετά αργά στην εξέλιξη, έχοντας πλέον καταλάβει πως μόνο με την ελάχιστων καλυπτικών πέτσινων ρουχαλακίων ενδυμασία, θα καταφέρει να ξεσηκώσει ανθρώπους και θηρία σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Πλην των παρελθοντικών πέρα δώθε, που κάποιες φορές ενδέχεται να μπερδέψουν ακόμη και τον πιο προσεκτικό, για το αν συμβαίνουν στο τώρα ή στο τότε, ο πραγματικός Ταρζάν δεν μπαίνει στο γήπεδο παρά μόνο λίγο πριν η ταινία μπει στην τελική της ευθεία, δίνοντας εκτός από το σύνθημα της νίκης - απούσας της trade mark Βαισμιλερικής κραυγής - και το ραντεβού για εκ νέου συνάντηση σε καναδυό χρονάκια από τώρα, αναλόγως και τα κέρδη που θα μπάσει στο ταμείο η Warner.
Κι όμως με λίγη περισσότερη προσοχή και χαλινάρι στις ματαιοδοξίες του Άγγλου σκηνοθέτη, το φιλμ θα μπορούσε να αποτελέσει μια μίνι έκπληξη ως μια από τις πιο όμορφες action στιγμές της χρονιάς. Τα εξαιρετικά φωτισμένα ειδικά εφέ και τα CGI καλοσχηματισμένα φόντα, χωρίς να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τονίζουν καταπληκτικά την αίσθηση του it's a jungle out there, αγγίζοντας πολλές φορές την πρόσφατη Disneyική τελειότητα του Μόγλη. Με την παραγωγή όμως να έχει ξοδέψει κοντά στα 200 εκατομμύρια, για να συνεργαστεί με τους καλύτερους και τους πιο επιλεγμένους, δεν είναι αρκετό το ρεαλιστικό σχήμα της φυλλωσιάς ή η βύθιση του πραγματικού θεόρατου ποταμόπλοιου. Χρειάζεται κομματάκι παραπάνω ψυχή. Κι αυτή, σε ετούτο το πρότζεκτ, δεν την προσφέρουν τα φράγκα, αλλά ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας. Που ελπίζω στο Part 2 του ριμπούτ του, να είναι πιο υπαρκτός και ενεργός από ετούτον εδώ, τον περιορισμένης ευθύνης...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική