Θα σε περιμένω, πάντα
του Giuseppe Tornatore. Με τους Jeremy Irons, Olga Kurylenko
Ouija board αλά ιταλικά
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τσάμπα η... αναμονή!
Μια εντεκάδα ταινίες μεγάλου μήκους έχει σκηνοθετήσει ο Ιταλός Giuseppe Tornatore κι αυτή είναι η τελευταία του έως τώρα. Και η τρίτη του αγγλόφωνη. Και σίγουρα η... χειρότερή του! Ο δημιουργός που οι πάντες αγάπησαν για το «Σινεμά ο Παράδεισος», που περνάει με άνεση από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο, που για τον γράφοντα η καλύτερη στιγμή του ήταν το «Μια απλή διατύπωση» (Una pura formalità, 1994) με τους Gérard Depardieu και Roman Polanski παρακαλώ, εδώ απλά χάνεται μέσα στην υπέρμετρη φιλοδοξία του! Αν η ταινία του είχε περισσότερα οπτικά εφέ (γιατί με το όλο subplot με τα κασκαντερικά θέλει να κριτικάρει και την κινηματογραφική βιομηχανία, τρομάρα του!) θα έλεγα πως αποτελεί τη νέα αποτυχία των αδελφών Wachowski!
Η La Corrispondenza ήταν υποψήφια για πέντε βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) και προφανώς, δεν κέρδισε κανένα. Μου προξενεί εντύπωση πως ήταν έστω και υποψήφια! Αν και οι κατηγορίες στις οποίες διεκδίκησε βραβείο δεν ήταν κακές – για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Για τη μουσική της (προφανώς), για κοστούμια, μέικ απ και τέτοια ήταν υποψήφια. Α, και η Olga Kurylenko ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος όταν άρχισαν τα γυρίσματα της ταινίας (η άχρηστη πληροφορία αυτής της κριτικής). ΥΓ: Μοιάζει πολύ με τη Sophie Marceau ή είναι η ιδέα μου; Πάντως η Sophie είναι και πιο όμορφη γυναίκα και μάλλον καλύτερη ηθοποιός από την Ουκρανή...
Η υπόθεση: Η Έιμι Ράιαν προσπαθεί να πάρει το μεταπτυχιακό της στην αστροφυσική. Είναι μια νεαρή και όμορφη γυναίκα, που στον ελεύθερο χρόνο της δουλεύει ως κασκαντέρ σε ταινίες αλλά και ως μοντέλο για καλλιτέχνες. Εδώ και έξι χρόνια ζει μια έντονη, παράνομη ερωτική σχέση με τον πολύ μεγαλύτερό της σε ηλικία και πρώην καθηγητή της στην αστροφυσική, Εντ Φέρουμ, ο οποίος είναι παντρεμένος με παιδιά. Οι συναντήσεις τους είναι σύντομες και περιεκτικές. Εκείνος το σκάει όποτε μπορεί από την έδρα του στο Εδιμβούργο για να τη συναντήσει ενώ συχνά παιρνούν πολύτιμο χρόνο μαζί στην υπέροχη βίλα του στην Ιταλία.
Κι όποτε δεν είναι μαζί ο Εντ φροντίζει να επικοινωνούν μέσω sms, skype και άλλων σύγχρονων (αλλά και όχι τόσο σύγχρονων) τρόπων επικοινωνίας. Έως ότου, μια μέρα, η Έιμι μαθαίνει πως ο Εντ έχει πεθάνει! Παρά το γεγονός ότι sms και επιστολές του συνεχίζουν να φτάνουν σε εκείνη! Τι έχει συμβεί ακριβώς; Μέχρι πότε θα επικοινωνεί ο νεκρός Εντ με τη ζωντανή Έιμι; Θα μπορέσει η Έιμι να τον ξεπεράσει;
Η άποψή μας: Αχ βρε Giuseppe μου. Στο τσακ την είχες γλυτώσει με την προηγούμενη ταινία σου, «Το τέλειο χτύπημα», όπου ενώ όλα έδειχναν να δουλεύουν εναντίον σου, εντέλει όχι μόνο δεν «θάφτηκες» αλλά άφησες και κάτι σχεδόν σπουδαίο! Ισορρόπησες σε τεντωμένο σχοινί κι ενώ κάθε βήμα έδειχνε ότι θα σε ρίξει στο κενό, εσύ βγήκες στην απέναντι πλευρά και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο στο φινάλε. Σόρι, αλλά το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Εδώ την πάτησες μεγαλοπρεπώς μεγάλε! Κυρίως επειδή πήγες να μας πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Επειδή πήγες να «διαφημίσεις» το βιβλίο σου φτιάχνοντας μια ταινία βασισμένη σε αυτό! Το βιβλίο μπορεί να διαβάζεται αλλά μια ταινία ρε συ Giuseppe δεν χρειάζεται να έχει τόοοοσο πολύ λόγο!
Και να ακούμε κάθετι που εμφανίζεται στο καντράν του κινητού – για ποιο λόγο ακούμε την Kurylenko να διαβάζει το LOL όταν το βλέπουμε γραμμένο βρε Tornatore μου, καλέ μου άνθρωπε; Και πώς γίνεται να μπλέκεις το μποζόνιο Χιγκς, το «σωματίδιο του Θεού» δηλαδή και τη θεωρία των χορδών με μια απίστευτη ερωτική ιστορία; Το «απίστευτη» είναι κυριολεκτικό! Σε πιο σύμπαν η Kurylenko θα ήταν φοιτήτρια αστροφυσικής – κασκαντέρ – μοντέλο και θα ερωτευόταν τον 100 χρόνια μεγαλύτερό της Irons; Ο οποίος χαϊδευτικά την αποκαλεί «καμικάζι» - μα τι βλέπουμε, το «καμικάζι αγάπη μου;». Και πού είναι ο Στάθης Ψάλτης αν είναι έτσι;
Δυστυχώς, η ταινία φαντάζει ψεύτικη και εξεζητημένη σε κάθε της λεπτό. Από τους αγγλικούς διαλόγους μέχρι τις ερμηνείες. Κι εντελώς μα εντελώς απλοϊκή! Πχ, γιατί δέκα παράλληλα σύμπαντα κι όχι έντεκα ή 200 ή 5768; Θέλω να πω, το «Υ.Γ: Σ' αγαπώ» (P.S. I Love You, 2007) του Richard LaGravenese ήταν πολύ πιο τίμιο τόσο στις προθέσεις του όσο και στην εκτέλεσή του. Εκεί, για όσους δεν έχουν δει εκείνη την ταινία, ο Gerard Butler πεθαίνει από καρκίνο και αφήνει στην αγαπημένη του σύζυγο, Hilary Swank, 10 επιστολές, προκειμένου να τη βοηθήσουν να απαλύνει τον πόνο της απώλειας. Μελόδραμα του κερατά μέχρι εκεί που δεν πάει αλλά αυτό. Δεν υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο. Κρίμα στην για άλλη μια φορά εξαιρετική μουσική που έγραψε ο Ennio Morricone! Από την άλλη, δεν θα ρίξουμε τον Tornatore στο πυρ το εξώτερον. Μερικές φορές και οι πιο σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν ιδέες που τους φαίνονται εξαιρετικές, τόσο εξαιρετικές που πείθουν τους εαυτούς τους ότι μπορούν να τις μετατρέψουν και σε εξαιρετικές ταινίες. Είμαι σίγουρος πως αν ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη, αυτός θα μας πει πως είναι τελείως ικανοποιημένος από την ταινία. Αυτό ήθελε να γυρίσει κι αυτό γύρισε. Αλλά κι εμείς δεν μπορούμε παρά να πούμε: φίλε Giuseppe, άλλη μια τέτοια κασκαρίκα και θα πάψουμε να σε περιμένουμε...
Η υπόθεση: Η Έιμι Ράιαν προσπαθεί να πάρει το μεταπτυχιακό της στην αστροφυσική. Είναι μια νεαρή και όμορφη γυναίκα, που στον ελεύθερο χρόνο της δουλεύει ως κασκαντέρ σε ταινίες αλλά και ως μοντέλο για καλλιτέχνες. Εδώ και έξι χρόνια ζει μια έντονη, παράνομη ερωτική σχέση με τον πολύ μεγαλύτερό της σε ηλικία και πρώην καθηγητή της στην αστροφυσική, Εντ Φέρουμ, ο οποίος είναι παντρεμένος με παιδιά. Οι συναντήσεις τους είναι σύντομες και περιεκτικές. Εκείνος το σκάει όποτε μπορεί από την έδρα του στο Εδιμβούργο για να τη συναντήσει ενώ συχνά παιρνούν πολύτιμο χρόνο μαζί στην υπέροχη βίλα του στην Ιταλία.
Κι όποτε δεν είναι μαζί ο Εντ φροντίζει να επικοινωνούν μέσω sms, skype και άλλων σύγχρονων (αλλά και όχι τόσο σύγχρονων) τρόπων επικοινωνίας. Έως ότου, μια μέρα, η Έιμι μαθαίνει πως ο Εντ έχει πεθάνει! Παρά το γεγονός ότι sms και επιστολές του συνεχίζουν να φτάνουν σε εκείνη! Τι έχει συμβεί ακριβώς; Μέχρι πότε θα επικοινωνεί ο νεκρός Εντ με τη ζωντανή Έιμι; Θα μπορέσει η Έιμι να τον ξεπεράσει;
Η άποψή μας: Αχ βρε Giuseppe μου. Στο τσακ την είχες γλυτώσει με την προηγούμενη ταινία σου, «Το τέλειο χτύπημα», όπου ενώ όλα έδειχναν να δουλεύουν εναντίον σου, εντέλει όχι μόνο δεν «θάφτηκες» αλλά άφησες και κάτι σχεδόν σπουδαίο! Ισορρόπησες σε τεντωμένο σχοινί κι ενώ κάθε βήμα έδειχνε ότι θα σε ρίξει στο κενό, εσύ βγήκες στην απέναντι πλευρά και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο στο φινάλε. Σόρι, αλλά το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Εδώ την πάτησες μεγαλοπρεπώς μεγάλε! Κυρίως επειδή πήγες να μας πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Επειδή πήγες να «διαφημίσεις» το βιβλίο σου φτιάχνοντας μια ταινία βασισμένη σε αυτό! Το βιβλίο μπορεί να διαβάζεται αλλά μια ταινία ρε συ Giuseppe δεν χρειάζεται να έχει τόοοοσο πολύ λόγο!
Και να ακούμε κάθετι που εμφανίζεται στο καντράν του κινητού – για ποιο λόγο ακούμε την Kurylenko να διαβάζει το LOL όταν το βλέπουμε γραμμένο βρε Tornatore μου, καλέ μου άνθρωπε; Και πώς γίνεται να μπλέκεις το μποζόνιο Χιγκς, το «σωματίδιο του Θεού» δηλαδή και τη θεωρία των χορδών με μια απίστευτη ερωτική ιστορία; Το «απίστευτη» είναι κυριολεκτικό! Σε πιο σύμπαν η Kurylenko θα ήταν φοιτήτρια αστροφυσικής – κασκαντέρ – μοντέλο και θα ερωτευόταν τον 100 χρόνια μεγαλύτερό της Irons; Ο οποίος χαϊδευτικά την αποκαλεί «καμικάζι» - μα τι βλέπουμε, το «καμικάζι αγάπη μου;». Και πού είναι ο Στάθης Ψάλτης αν είναι έτσι;
Δυστυχώς, η ταινία φαντάζει ψεύτικη και εξεζητημένη σε κάθε της λεπτό. Από τους αγγλικούς διαλόγους μέχρι τις ερμηνείες. Κι εντελώς μα εντελώς απλοϊκή! Πχ, γιατί δέκα παράλληλα σύμπαντα κι όχι έντεκα ή 200 ή 5768; Θέλω να πω, το «Υ.Γ: Σ' αγαπώ» (P.S. I Love You, 2007) του Richard LaGravenese ήταν πολύ πιο τίμιο τόσο στις προθέσεις του όσο και στην εκτέλεσή του. Εκεί, για όσους δεν έχουν δει εκείνη την ταινία, ο Gerard Butler πεθαίνει από καρκίνο και αφήνει στην αγαπημένη του σύζυγο, Hilary Swank, 10 επιστολές, προκειμένου να τη βοηθήσουν να απαλύνει τον πόνο της απώλειας. Μελόδραμα του κερατά μέχρι εκεί που δεν πάει αλλά αυτό. Δεν υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο. Κρίμα στην για άλλη μια φορά εξαιρετική μουσική που έγραψε ο Ennio Morricone! Από την άλλη, δεν θα ρίξουμε τον Tornatore στο πυρ το εξώτερον. Μερικές φορές και οι πιο σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν ιδέες που τους φαίνονται εξαιρετικές, τόσο εξαιρετικές που πείθουν τους εαυτούς τους ότι μπορούν να τις μετατρέψουν και σε εξαιρετικές ταινίες. Είμαι σίγουρος πως αν ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη, αυτός θα μας πει πως είναι τελείως ικανοποιημένος από την ταινία. Αυτό ήθελε να γυρίσει κι αυτό γύρισε. Αλλά κι εμείς δεν μπορούμε παρά να πούμε: φίλε Giuseppe, άλλη μια τέτοια κασκαρίκα και θα πάψουμε να σε περιμένουμε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Ιουλίου 2016 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική