Η ομορφότερη εποχή
της Catherine Corsini. Με τους Cecile De France, Izia Higelin, Noemie Lvovsky, Kevin Azais, Laetitia Dosch, Benjamin Bellecour, Sarah Suco, Calypso Valois, Bruno Podalydes
Even Cowgirls Get the Blues...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ποιος οργασμός της αγελάδας;
Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Catherine Corsini. Που, στο σύνολο σχεδόν της φιλμογραφίας της, ασχολείται με ατελέσφορους έρωτες, έρωτες που δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν εξαιτίας ταξικών αλλά και... φυλετικών διαφορών. Πχ, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, το «Les amoureux» (1994), σε μια μικρή, επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, ένας 15χρονος αποκαλύπτει την ομοφυλοφιλία του. Στην ταινία «Η πρόβα» (La repetition, 2001), μια γυναίκα φτάνει στα όρια της εμμονής με την κολλητή της φίλη, καταπιέζοντας ουσιαστικά τον έρωτά της για εκείνη. Και σε τούτη, την τελευταία έως τώρα ταινία της, μιλάει για τον έρωτα δυο γυναικών, που δεν επιτρέπεται να ευοδωθεί. Η Corsini ονόμασε τις ηρωίδες της Carole and Delphine προς τιμήν των καλλιτέχνιδων και φεμινιστριών Carole Roussopoulos και Delphine Seyrig. Ενδιαφέρουσα σύμπτωση: και ο Todd Haynes τη λεσβία ηρωίδα του, Carol την ονόμασε στην πρόσφατη ταινία του...
Τη συγκεκριμένη ταινία, La Belle Saison, που ξεκίνησε την καριέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Λοκάρνο, την είδαμε στο πλαίσιο των Ανοιχτών Οριζόντων, στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη ταινία, στο ίδιο φεστιβάλ, που παρουσίαζε και... κτηνιατρικό ενδιαφέρον, μετά το ισλανδικό «Δεσμοί αίματος» (Rams)! Μόνο που εδώ έχουμε αγελάδες στην περιοχή της Λιμόζ, χωρίς αρρώστιες και τέτοια, οι οποίες χωρίζουν τις δύο βασικές πρωταγωνίστριες, ενώ στο «Rams» έχουμε πρόβατα με αρρώστια κάπου στην ισλανδική ενδοχώρα, τα οποία εντέλει ενώνουν τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές...
Η υπόθεση: 1971, Γαλλία. Η Ντελφίν, κόρη αγροτών, μετακομίζει στο Παρίσι για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της οικογένειάς της και να γιατρέψει τις πληγές της από έναν έρωτα που έλειξε άδοξα. Η Καρόλ είναι Παριζιάνα, ζει με τον Μανουέλ και είναι ενεργά αναμεμειγμένη με τις ζυμώσεις του φεμινιστικού κινήματος. Θα συναντηθούν τυχαία. Η συνάντηση αυτή, όμως, θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.
Η άποψή μας: «Εδώ, το έδαφος είναι σκληρό, στεγνό, στερεό. Περπατάω και θαρρείς ότι μπορώ να κάνω άλματα ψηλά. Στο χωριό μου το χώμα είναι υγρό, λασπώδες. Περπατάς και βυθίζεσαι μέσα στη γη, σαν να σε καταπίνει». Κάπως έτσι έχει η εξομολόγηση της Ντελφίν απέναντι στην Καρόλ σε μια από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας, που κουβαλάει και το ιδεολογικό της στίγμα. Μία ταινία που φαίνεται να εντάσσεται σε μία... μόδα (μη βαράτε – ακόμα – φεμινίστριες και οπαδοί του πολιτικώς ορθού). Τι θέλω να πω; «Η ζωή της Αντέλ» δυο χρόνια πριν είχε κάνει πάταγο, τόσο καλλιτεχνικό όσο και (για τα μέτρα της και τις φιλοδοξίες της) εισπρακτικό.
Ο έρωτας δύο νεαρών γυναικών, οι υπέροχες, προκλητικές σκηνές, η αιδοιολειξία που συζητήθηκε, ο σχολιασμός του κοινωνικού περίγυρού, η ενδελεχής ματιά στο κοινωνικό γίγνεσθαι συνέτειναν στην επιτυχία της ταινίας. Αυτό προσπαθεί να «εκμεταλλευθεί» εδώ η Corsini, μετρ όπως προαναφέραμε των ατελέσφορων ερώτων (δείτε πχ το λατρεμένο «Φεύγω» του 2009). Που ρίχνει βεβαίως μια μπόλικη τζούρα φεμινισμού στα δρώμενα. Και κινείται σε σαφώς πιο μέινστριμ μονοπάτια. Ναι, τα σώματα των δύο γυναικών είναι υπέροχα και η 40χρονη Cécile De France δεν κρύβει επ' ουδενί το σώμα της, που μας το δείχνει σε πλήρη αδαμιαία (χμ, μήπως να την λέγαμε «ευα-ιαία»;) περιβολή σε κρεβάτια αλλά και σε λαγκάδια, στη φύση. Αλλά δεν είναι κάπως safe όλο αυτό; Θέλω να πω, ταινίες με ομοφυλόφιλους άντρες ενδεχομένως να μην κάνουν καθόλου γκελ σε ετεροφυλόφιλες γυναίκες.
Ταινίες με ομοφυλόφιλες γυναίκες, όμως, που παρουσιάζονται όπως εδώ, στην ταινία της Corsini, με μπόλικο αισθησιασμό, σαφώς και θα τραβήξουν το ενδιαφέρον και των ετεροφυλόφιλων ανδρών (αν και ο φεμινισμός ξενερώνει, μουάχαχαχαχα). Και ναι, η Ντελφίν φοβάται τι θα πουν οι γύρω, κρύβεται από τους γονείς της, από τους συγχωριανούς της, ο έρωτάς της για την Καρόλ είναι κάτι που θέλει να απολαύσει κι ας είναι κρυμμένο κι ας δέχεται περιορισμούς. Πώς όμως οι δύο κοπέλες φιλιούνται δημοσίως στο Παρίσι όταν, όπως μας πληροφορεί η ταινία, οι άντρες ομοφυλόφιλοι κινδύνευαν να εγκλειστούν μέσα σε ψυχιατρική κλινική για... θεραπεία αν πιάνονταν να κάνουν κάτι αντίστοιχο; Υπάρχει μάλιστα και μια σκηνή... απελευθέρωσης #diplhs! Το δράμα παίζεται σωστά αλλά προβλεπόμενα, παρά την πρόκληση υπάρχει ασφαλής διαχείριση του όλου πράγματος, οπότε κάθε στιγμή φαίνεται πως η ταινία χρειαζόταν κάτι τις για να εκτιναχθεί στα ύψη.
Τεςπα, οι ερμηνείες είναι καλές, η καταγραφή της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου ενδιαφέρουσα, η μουσική υπέροχη. Α, και η εποχή, το καλοκαίρι, αυτό που ζούμε, οι δολοφονημένοι στο Ορλάντο, κάνουν την ταινία ιδιαζόντως επίκαιρη.
Η υπόθεση: 1971, Γαλλία. Η Ντελφίν, κόρη αγροτών, μετακομίζει στο Παρίσι για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της οικογένειάς της και να γιατρέψει τις πληγές της από έναν έρωτα που έλειξε άδοξα. Η Καρόλ είναι Παριζιάνα, ζει με τον Μανουέλ και είναι ενεργά αναμεμειγμένη με τις ζυμώσεις του φεμινιστικού κινήματος. Θα συναντηθούν τυχαία. Η συνάντηση αυτή, όμως, θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.
Η άποψή μας: «Εδώ, το έδαφος είναι σκληρό, στεγνό, στερεό. Περπατάω και θαρρείς ότι μπορώ να κάνω άλματα ψηλά. Στο χωριό μου το χώμα είναι υγρό, λασπώδες. Περπατάς και βυθίζεσαι μέσα στη γη, σαν να σε καταπίνει». Κάπως έτσι έχει η εξομολόγηση της Ντελφίν απέναντι στην Καρόλ σε μια από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας, που κουβαλάει και το ιδεολογικό της στίγμα. Μία ταινία που φαίνεται να εντάσσεται σε μία... μόδα (μη βαράτε – ακόμα – φεμινίστριες και οπαδοί του πολιτικώς ορθού). Τι θέλω να πω; «Η ζωή της Αντέλ» δυο χρόνια πριν είχε κάνει πάταγο, τόσο καλλιτεχνικό όσο και (για τα μέτρα της και τις φιλοδοξίες της) εισπρακτικό.
Ο έρωτας δύο νεαρών γυναικών, οι υπέροχες, προκλητικές σκηνές, η αιδοιολειξία που συζητήθηκε, ο σχολιασμός του κοινωνικού περίγυρού, η ενδελεχής ματιά στο κοινωνικό γίγνεσθαι συνέτειναν στην επιτυχία της ταινίας. Αυτό προσπαθεί να «εκμεταλλευθεί» εδώ η Corsini, μετρ όπως προαναφέραμε των ατελέσφορων ερώτων (δείτε πχ το λατρεμένο «Φεύγω» του 2009). Που ρίχνει βεβαίως μια μπόλικη τζούρα φεμινισμού στα δρώμενα. Και κινείται σε σαφώς πιο μέινστριμ μονοπάτια. Ναι, τα σώματα των δύο γυναικών είναι υπέροχα και η 40χρονη Cécile De France δεν κρύβει επ' ουδενί το σώμα της, που μας το δείχνει σε πλήρη αδαμιαία (χμ, μήπως να την λέγαμε «ευα-ιαία»;) περιβολή σε κρεβάτια αλλά και σε λαγκάδια, στη φύση. Αλλά δεν είναι κάπως safe όλο αυτό; Θέλω να πω, ταινίες με ομοφυλόφιλους άντρες ενδεχομένως να μην κάνουν καθόλου γκελ σε ετεροφυλόφιλες γυναίκες.
Ταινίες με ομοφυλόφιλες γυναίκες, όμως, που παρουσιάζονται όπως εδώ, στην ταινία της Corsini, με μπόλικο αισθησιασμό, σαφώς και θα τραβήξουν το ενδιαφέρον και των ετεροφυλόφιλων ανδρών (αν και ο φεμινισμός ξενερώνει, μουάχαχαχαχα). Και ναι, η Ντελφίν φοβάται τι θα πουν οι γύρω, κρύβεται από τους γονείς της, από τους συγχωριανούς της, ο έρωτάς της για την Καρόλ είναι κάτι που θέλει να απολαύσει κι ας είναι κρυμμένο κι ας δέχεται περιορισμούς. Πώς όμως οι δύο κοπέλες φιλιούνται δημοσίως στο Παρίσι όταν, όπως μας πληροφορεί η ταινία, οι άντρες ομοφυλόφιλοι κινδύνευαν να εγκλειστούν μέσα σε ψυχιατρική κλινική για... θεραπεία αν πιάνονταν να κάνουν κάτι αντίστοιχο; Υπάρχει μάλιστα και μια σκηνή... απελευθέρωσης #diplhs! Το δράμα παίζεται σωστά αλλά προβλεπόμενα, παρά την πρόκληση υπάρχει ασφαλής διαχείριση του όλου πράγματος, οπότε κάθε στιγμή φαίνεται πως η ταινία χρειαζόταν κάτι τις για να εκτιναχθεί στα ύψη.
Τεςπα, οι ερμηνείες είναι καλές, η καταγραφή της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου ενδιαφέρουσα, η μουσική υπέροχη. Α, και η εποχή, το καλοκαίρι, αυτό που ζούμε, οι δολοφονημένοι στο Ορλάντο, κάνουν την ταινία ιδιαζόντως επίκαιρη.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2016 από την Seven / Spentzos
1 σχόλια:
O Heynes δεν ονόμασε Κάρολ την ηρωίδα του. Η ταινία του Heynes είναι κινηματογραφική απόδοση του μυθιστόρηματος "Κάρολ" της Πατρίτσια Χάισμιθ. Οπότε δεν είχε και πολλές επιλογές.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική