Movies Ltd

I’m Afraid of No Ghosts

του gaRis (@takisgaris)

Έλα τώρα, σοβαροί νάμαστε. Υπάρχει Ghostbusters τριανταφεύγα χρόνια και ζαμάνια άφτερ, δίχως Rick Moranis και Γκούουλ; Με Bill Murray και Dan Aycroyd σε καμεούλια του λεπτοδίλεπτου στο τόταλ ρεκτιφιέ του εικονικού μπλοκμπάστερ, με πλήρη αντικατάσταση γένους θηλυκού, της μεγάλης SNL σχολής; Δεν καταπιώνεται φίλε. Φρούμαξε το ιντερνέτι και βεβαίως η καταγχωμένη Sony το γύρισε στο καλαματιανό παίζοντας το women card που φοριέται κατά κόρον εσχάτως στους αέναους σοσιαλμηδιακούς πολέμους. Girl power και μυαλά στα κιγκλιδώματα. Καλλιτεχνική πενία τέχνας κατεργάζεται. Ο Paul Feig του θαυμασιoτάτου Bridesmaids και του ευχώνεπτου Spy έχει τάμα να κάνει την πληθωρική βεντέτα Melissa McCarthy πρώτο όνομα κάτι που δεν ενοχλεί, αλλά. Εδώ μιλάμε για το Ghostbusters (1984) κυρίες μου. Τον μητροπολιτικό σταθμό του κωμικού μεταφυσικού τρόμου.

Με τους εφφέδες να ρίχνουν (τότενες) σιαγώνες ονδεφλόρ και οι ατακαδούρες με τη γλώσσα να πιέζει το μάγουλο από-τα-μέσα. Και Sigourney Weaver εννοείται. Ασπρίσαμε αναμένοντας ένα ακόμη σήκουελ μετά το λουσάτο αλλά κρυόμπλαστρο νο2 (1989) και μας προέκυψε ρημπούτ. Που υποτίθεται ανατρέπει τα gender politics του πρώτου αλλά κατουσίαν ενισχύει με λιγούρικο φεμινιστικό χιούμορ τον σεξισμό στην καρικατούρα του Thor – Χέμσγουερθ ως ραδικιού - γραμματέα της ομάδας τον οποίο λιγουρεύεται η Kristen Wiig που κάποτε πρέπει να σταματήσει να λέει τα λόγια της με τον ίδιο τρικυμιώδη τρόπο ανεξαρτήτως ρόλου. Η νιόφερτη στα ευπώλητα Leslie Jones ενισχύει άσκοπα όποια ρατσιστική αντιμετώπιση έχει διαχρονικά επιδείξει το Χόλιγουντ σε μαύρου χρώματος χαρακτήρες, φωνακλού, γούρλα έως εξοφθαλμία το μάτι και αντίληψη χόουμι από το Μπρόνξ. Το ίδιο το πουλέν του Feig, η McCarthy, δε φαίνεται να ξεχωρίζει στην παρέα, ή μη μόνο όταν (σπανίως) φλερτάρει με τις χοντροκοπιές που την ανέδειξαν ως την οσκαρική υποψηφιότητα του Bridesmaids.

H ταινία πατά αδέξια σε δυο βάρκες. Η μια, την τραβά πίσω, να κάνει ματάκια στο ορίτζιναλ, ώστε να κερδηθούν οι παλαιοί. Η άλλη, με τα κακόγουστα βίζουαλς και το όβερκιλ της τελικής πράξης, έχει θέμα αυτεπιβεβαίωσης και τήρησης του γνωστού πρωτοκόλλου που λέει ότι ξοδέψαμε μια εκατοπενηντάρα και το δείχνουμε με κάθε (άτεχνο) τρόπο. Διόλου απίθανο η Sony (που θα βγάλει τα λεφτά της αλλά δεν έκανε και το μπαμ) να έριξε μπαλτά στο αρχικά 4ωρο φιλμ, γεγονός που δείχνει κάργα στο μοντάζ που πηδά από σκηνικό σε σκηνικό ανερμάτιστα, διότι να μη γελιέσαι θεατά μου: Η όλη φάση είναι η θηλυκή τετράδα που τα σπάει και το όλο ζήτημα που πρέπει να σου μείνει ότι είμαστε είκοσιδεκάξι και οι γυναίκες το κάνουν εξίσου καλά, γιατί απλά το μπορούν. Η μόνη που με έπεισε για αυτό είναι η περίπου άγνωστη κομεντιέν Kate McKinnon (SNL, Ted 2, Sisters) η οποία παίζει σα μια geeky sexy εν εξάλλω Kristen Stewart αν και εντέλει το σαρωτικά οφσάιντ στήσιμό της πείθει ως το γυναικείο αντίστοιχο του Murray και δαύτο δεν είναι λίγο πράμα, όχι όμως και αρκετό ώστε να ανοίξει όρεξη για ακόμη ένα “Who you gonna call?”.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουλίου 2016 από την Feelgood Ent.