Warcraft: Η Σύγκρουση Δύο Κόσμων
του Duncan Jones. Με τους Travis Fimmel, Paula Patton, Ben Foster, Dominic Cooper, Toby Kebbell, Ben Schnetzer, Robert Kazinsky, Clancy Brown, Daniel Wu, Ruth Negga, Anna Galvin
Πόλεμος δίχως τέλος!
του zerVo (@moviesltd) 
Λίγο καιρό πριν την έλευση του 1995 ήταν, όταν η Blizzard Entertainment (ή Silicon And Synapse, όπως την γνώριζαν οι ακόμη παλαιότεροι) έριχνε στην παγκόσμια αγορά, τον τίτλο εκείνο, που θα άλλαζε ριζικά την θέση της στην ιεραρχία του Game Development. Το Warcraft: Orcs & Humans δοσμένο και σε περιβάλλον Dos, στις τελευταίες ημέρες της δόξας του για πολλά έτη συντροφικού λειτουργικού συστήματος, όρισε ένα από τα πιο καλά μελετημένα και σχεδιασμένα RP Strategy, δημοφιλέστατου είδους videogame της εποχής εκείνης, αποκτώντας αμέτρητους φανατικούς οπαδούς που το προτιμούσαν σε σύγκριση με τον βασικό του ανταγωνιστή, Command And Conquer. Η δημοτικότητα του τίτλου υπήρξε τόσο σαρωτική, ώστε κατοπινά να αποκτήσει το franxhise ακόμη τέσσερις εξελικτικές συνέχειες, μεταλλάσσοντας με τον καιρό την μορφή του σε RPG. ενώ σύντομα έκαναν την εμφάνιση τους, βιβλία και κόμικ, που ανέπτυξαν ακόμη περισσότερο τον μύθο, τους πρωταγωνιστές του, τον χάρτη που ορίζει το πεδίο της δράσης, προς τέρψη όλων εκείνων των φανς, που διαχρονικά τον διατήρησαν στην κορυφή. Κάπου εδώ φτάνει και η σειρά της κινηματογραφικής ταινίας. κόστους μάλιστα μεγαλύτερου των 150 εκατομμυρίων δολαρίων!
Καθώς ο ερειπωμένος και άγριος κόσμος της Ντράενορ διανύει τις τελευταίες του στιγμές μην μπορώντας πια να αποτελέσει το σπίτι των ορδών των Ορκς, εκείνα κάτω από την καθοδήγηση του αινιγματικού ηγέτη τους Γκούλ'νταν θα αναζητήσουν καινούργιο τόπο για να εγκατασταθούν. Με την αμέριστη βοήθεια της μαγικής ισχύος του Φελ και με την θυσία μυριάδων αιχμαλώτων που την τροφοδοτούν με τις ψυχές τους, οι πολεμοχαρείς έποικοι, διαμέσου μιας πολλαπλών διαστάσεων ύλης, θα ανακαλύψουν την Άζεροθ, την εύφορη Γη όπου ανήκει στις στρατιές των προαιώνιων εχθρών, των ανθρώπων.
Αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο να πλησιάζει, ο μονάρχης Ριν, θα ζητήσει από τον έμπιστο και ατρόμητο μαχητή του Λόταρ, να του εκθέσει το πραγματικό μέγεθος της απειλής, ζητώντας ταυτόχρονα την αρωγή του πανίσχυρου Φύλακα Μεντίβ, ενός απομονωμένου Μάγου, με θεαματικές ικανότητες στην μάχη. Ενόσω οι δυο στρατιές φτάνουν όλο και κοντύτερα η μία στην άλλη, στο στρατόπεδο των Ορκς, οι πιο συνετοί οπλαρχηγοί, όπως ο φοβιστικός Ντούροταν, θα καταλάβουν πως συμφέρον τους είναι να συνάψουν ειρήνη με τους ανθρώπους και όχι να διατηρούν άσβεστη την φωτιά του πολέμου, όπως διατάσσει ο Γκούλ'νταν.
Και με γοργό τρόπο είναι η αλήθεια, στην προσπάθεια του το σενάριο να συστήσει στην πλατεία όσο το δυνατόν περισσότερους χαραξτήρες μπορεί στον χρόνο που έχει στην διάθεση του, ανάβει η σπίθα που θα γεμίσει με πολεμικές φλόγες από άκρο εις άκρου στο εκράν. Από την μια μεριά της ζωγραφισμένης όμορφα στους εξειδικευμένους στο CGI ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σκακιέρας, οι τρομακτικοί Όρκς, κουρελήδες, σιχαμερής όψης, μα γιγάντιοι και δύσκολα αντιμετωπίσιμοι από τους μικρούς το δέμας σάπιενς, στην ουσία στο σύνολο τους δεν ψάχνουν παρά μόνο για την Γη της Επαγγελίας, που θα στεγάσει τα όνειρα τους. Εξαιρουμένου του αρχηγού τους, που μόνο πόλεμο ζητά και αίμα να τρέχει ποτάμι. Στην απέναντι μεριά, οι σαφώς πιο αδύναμοι άνθρωποι, με μικρότερο αριθμητικά στρατό, με ξέχωρο πάθος όμως και φλόγα στην καρδιά για να διατηρήσουν τα κεκτημένα, είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν ελεύθεροι, από το να σκλαβωθούν από τους επερχόμενους κατακτητές.
Οι οποίοι - κι εκεί κάπου με κόμπλαρε κομματάκι το σκριπτ - ταυτόχρονα με την ταυτότητα του επιτιθέμενου, φορούν κι αυτή του πρόσφυγα, κονκάρδα που σε σημαντικό βαθμό δικαιολογεί και την στάση εκείνων που επιθυμούν την ειρήνη και όχι την συνέχιση ενός ακόμη αναίτιου πολέμου, που δεδομένα θα δημιουργήσει εκατέρωθεν απώλειες. Χωρίς ποτέ να επεξηγείται πλήρως το υπόβαθρο της έχθρας ανάμεσα στους αντιπάλους, το φιλμ κάθε τρεις και λίγο προσφέρει και μια εντυπωσιακή σε στήσιμο, πολύχρωμη σε Τόλκιν ντεκόρ, πλούσια σε κεραυνούς και ηλεκτρικές εκκενώσεις, μάχη, που αναμφίβολα δείχνει πολύ πιο σωστή και ολοκληρωμένη στην θηριώδη τρισδιάστατη οθόνη. Για ΙΜΑΧ το έχουμε ματαπεί, ούτε λόγος...
Πέρα από τα τραβηγμένα από διάφορες προοπτικές αιματηρά ραντεβού των αντιμαχομένων και τις συνεχείς εσωτερικές τριβές στο κάθε καμπ, το επικό πατιρντί, εκεί που δεν το περιμένεις, σου ξεφουρνίζει εκπλήξεις, για τις οποίες δεν είσαι έτοιμος, εξόν και έχεις γνωρίσει τριβή στον αντίστοιχο τηλεοπτικό πόλεμο των σπαθιών, όπου οι γνώριμοι πρωταγωνιστές, οσονούπω θα αποχαιρετήσουν. Κι εκεί είναι ίσως το σημείο που ο εκκεντρικός και πολυσχιδής στην σκηνοθετική του άποψη Duncan Jones - σε ένα όχι γνώριμο πεδίο γι αυτόν, μετά από το Moon και το Source Code - νιώθει τα γκέμια να του ξεγλυστρούν από τα χέρια, στρίβοντας το άρμα από τον πραγματικό του σκοπό. Στο φινάλε πάντως, μια χαρά το πήγε, όπως ακριβώς το επιθυμούσε, ούτως ώστε αναλόγως των κερδών στα ταμεία, να δει η Legendary για το αν θα πάει σύντομα, σε μέρος δεύτερον...
Κακά τα ψέματα, όμως, εκείνος ο σινεφίλ ο ψαγμένος, πλησιάζοντας τον γκισέ του όποιου σινεμά, στην θωριά του μαμουθένιου Ντούροταμ στο πόστερ, θεωρώ πως είναι απίθανο να επιλέξει να βγάλει μπιλιέτο για το Warcraft. Αντιθέτως όσοι έχουν σπάσει τζόιστικ και ξοδέψει αμέτρητα ξενύχτια πάνω από την κονσόλα, εδώ είναι πιθανόν να βρουν τον παράδεισο τους, παραμένοντας μέχρι τέλους εντυπωσιασμένοι από τον τρόπο που η πλοκή σεβάστηκε το ορίτζιναλ παιχνίδι, στήνοντας τις βάσεις, για μερικές ακόμη συνέχειες του θρύλου.
Αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο να πλησιάζει, ο μονάρχης Ριν, θα ζητήσει από τον έμπιστο και ατρόμητο μαχητή του Λόταρ, να του εκθέσει το πραγματικό μέγεθος της απειλής, ζητώντας ταυτόχρονα την αρωγή του πανίσχυρου Φύλακα Μεντίβ, ενός απομονωμένου Μάγου, με θεαματικές ικανότητες στην μάχη. Ενόσω οι δυο στρατιές φτάνουν όλο και κοντύτερα η μία στην άλλη, στο στρατόπεδο των Ορκς, οι πιο συνετοί οπλαρχηγοί, όπως ο φοβιστικός Ντούροταν, θα καταλάβουν πως συμφέρον τους είναι να συνάψουν ειρήνη με τους ανθρώπους και όχι να διατηρούν άσβεστη την φωτιά του πολέμου, όπως διατάσσει ο Γκούλ'νταν.
Και με γοργό τρόπο είναι η αλήθεια, στην προσπάθεια του το σενάριο να συστήσει στην πλατεία όσο το δυνατόν περισσότερους χαραξτήρες μπορεί στον χρόνο που έχει στην διάθεση του, ανάβει η σπίθα που θα γεμίσει με πολεμικές φλόγες από άκρο εις άκρου στο εκράν. Από την μια μεριά της ζωγραφισμένης όμορφα στους εξειδικευμένους στο CGI ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σκακιέρας, οι τρομακτικοί Όρκς, κουρελήδες, σιχαμερής όψης, μα γιγάντιοι και δύσκολα αντιμετωπίσιμοι από τους μικρούς το δέμας σάπιενς, στην ουσία στο σύνολο τους δεν ψάχνουν παρά μόνο για την Γη της Επαγγελίας, που θα στεγάσει τα όνειρα τους. Εξαιρουμένου του αρχηγού τους, που μόνο πόλεμο ζητά και αίμα να τρέχει ποτάμι. Στην απέναντι μεριά, οι σαφώς πιο αδύναμοι άνθρωποι, με μικρότερο αριθμητικά στρατό, με ξέχωρο πάθος όμως και φλόγα στην καρδιά για να διατηρήσουν τα κεκτημένα, είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν ελεύθεροι, από το να σκλαβωθούν από τους επερχόμενους κατακτητές.
Οι οποίοι - κι εκεί κάπου με κόμπλαρε κομματάκι το σκριπτ - ταυτόχρονα με την ταυτότητα του επιτιθέμενου, φορούν κι αυτή του πρόσφυγα, κονκάρδα που σε σημαντικό βαθμό δικαιολογεί και την στάση εκείνων που επιθυμούν την ειρήνη και όχι την συνέχιση ενός ακόμη αναίτιου πολέμου, που δεδομένα θα δημιουργήσει εκατέρωθεν απώλειες. Χωρίς ποτέ να επεξηγείται πλήρως το υπόβαθρο της έχθρας ανάμεσα στους αντιπάλους, το φιλμ κάθε τρεις και λίγο προσφέρει και μια εντυπωσιακή σε στήσιμο, πολύχρωμη σε Τόλκιν ντεκόρ, πλούσια σε κεραυνούς και ηλεκτρικές εκκενώσεις, μάχη, που αναμφίβολα δείχνει πολύ πιο σωστή και ολοκληρωμένη στην θηριώδη τρισδιάστατη οθόνη. Για ΙΜΑΧ το έχουμε ματαπεί, ούτε λόγος...
Πέρα από τα τραβηγμένα από διάφορες προοπτικές αιματηρά ραντεβού των αντιμαχομένων και τις συνεχείς εσωτερικές τριβές στο κάθε καμπ, το επικό πατιρντί, εκεί που δεν το περιμένεις, σου ξεφουρνίζει εκπλήξεις, για τις οποίες δεν είσαι έτοιμος, εξόν και έχεις γνωρίσει τριβή στον αντίστοιχο τηλεοπτικό πόλεμο των σπαθιών, όπου οι γνώριμοι πρωταγωνιστές, οσονούπω θα αποχαιρετήσουν. Κι εκεί είναι ίσως το σημείο που ο εκκεντρικός και πολυσχιδής στην σκηνοθετική του άποψη Duncan Jones - σε ένα όχι γνώριμο πεδίο γι αυτόν, μετά από το Moon και το Source Code - νιώθει τα γκέμια να του ξεγλυστρούν από τα χέρια, στρίβοντας το άρμα από τον πραγματικό του σκοπό. Στο φινάλε πάντως, μια χαρά το πήγε, όπως ακριβώς το επιθυμούσε, ούτως ώστε αναλόγως των κερδών στα ταμεία, να δει η Legendary για το αν θα πάει σύντομα, σε μέρος δεύτερον...
Κακά τα ψέματα, όμως, εκείνος ο σινεφίλ ο ψαγμένος, πλησιάζοντας τον γκισέ του όποιου σινεμά, στην θωριά του μαμουθένιου Ντούροταμ στο πόστερ, θεωρώ πως είναι απίθανο να επιλέξει να βγάλει μπιλιέτο για το Warcraft. Αντιθέτως όσοι έχουν σπάσει τζόιστικ και ξοδέψει αμέτρητα ξενύχτια πάνω από την κονσόλα, εδώ είναι πιθανόν να βρουν τον παράδεισο τους, παραμένοντας μέχρι τέλους εντυπωσιασμένοι από τον τρόπο που η πλοκή σεβάστηκε το ορίτζιναλ παιχνίδι, στήνοντας τις βάσεις, για μερικές ακόμη συνέχειες του θρύλου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουνίου 2016 από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική