Η αποικία
του Florian Gallenberger. Με τους Emma Watson, Daniel Brühl, Michael Nyqvist, Richenda Carey, Vicky Krieps, Jeanne Werner, Julian Ovenden
Απόδραση από την κόλαση
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Φασισμός και... χριστιανισμός, χέρι με χέρι!
Η ταινία αυτή είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα (η ιστορία που αφηγείται είναι φανταστική αλλά ενταγμένη σε ρεαλιστικά, αληθινά συμβάντα), οπότε έχει σημασία νομίζω να δούμε τι λέει το κατατοπιστικό δελτίο τύπου για την «Αποικία Αξιοπρέπεια»:
''Η «Αποικία Αξιοπρέπεια» δημιουργήθηκε το 1961 από τον Γερμανό ιεροκήρυκα Πάουλ Σάιφερ και τους οπαδούς του. Επρόκειτο για μια ερμητικά απομονωμένη κατασκήνωση 350 χλμ. νότια από το Σαντιάγο της Χιλής, την οποία διοικούσε ο Σάιφερ για περίπου 40 χρόνια, ενώ όλοι οι κάτοικοί της ήταν αιχμάλωτοι στο δικτατορικό του κράτος εν κράτει, ζώντας σύμφωνα με τους αυταρχικούς του κανόνες. Η Colonia Dignidad είχε χτιστεί αρχικά ως «πρότυπο γερμανικό χωριό» και με την πρόφαση της φιλανθρωπικής οργάνωσης προς όφελος των αγροτικών πληθυσμών της περιοχής, κατάφερε να γίνει μια από τις μεγαλύτερες φάρμες στη Χιλή. Στη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών, ελάχιστοι άνθρωποι κατάφεραν να αποδράσουν από την Αποικία, καθώς οι περισσότεροι από τους έγκλειστους που προσπάθησαν να διαφύγουν αναγκάζονταν να επιστρέψουν, με την συνδρομή της Γερμανικής Πρεσβείας που συνεργαζόταν στενά με τον Σάιφερ.
Όταν ο Πινοτσέτ ανέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα το 1973, ξεκίνησε ένα ακόμα σκοτεινότερο κεφάλαιο. Λόγω των στενών δεσμών του με τη μυστική υπηρεσία DINA (Dirección de Inteligencia Nacional), ο Σάιφερ επέτρεψε στο καθεστώς να χρησιμοποιήσει την Colonia ως χώρο βασανιστηρίων των πολιτικών κρατουμένων. Επίσης, παρήγαγε και εμπορευόταν όπλα και δηλητηριώδη αέρια για την στρατιωτική κυβέρνηση, ενώ προσπάθησε ακόμα και να εμπλουτίσει ουράνιο. Οι πρώτες αναφορές των ΜΜΕ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σοκάρισαν τον κόσμο, χωρίς όμως να υπάρξει καμία απολύτως συνέπεια στη Χιλή. Μόνο όταν ο Πινοτσέτ παραιτήθηκε το 1990 προχώρησαν οι νομικές υπηρεσίες σε επίσημες κατηγορίες κατά του Σάιφερ, ο οποίος απέδρασε στην Αργεντινή. Συνελήφθη το 2004 και καταδικάστηκε από τη δικαιοσύνη της Χιλής σε 33 χρόνια φυλάκισης, για χιλιάδες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών κι άλλα εγκλήματα. Ο Σάιφερ πέθανε στη φυλακή, στο Σαντιάγο, το 2010, ενώ τα πρώην μέλη της Αποικίας παρέμειναν στον χώρο και ανέλαβαν την ιδιοκτησία, μετονομάζοντάς την σε Villa Baviera''.
Γνωρίζατε κάτι από τα παραπάνω; Πολύ ενδιαφέροντα, έτσι; Η Colonia, μια συμπαραγωγή Γερμανίας, Γαλλίας και Λουξεμβούργου, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Σεπτέμβριο, στο φεστιβάλ του Τορόντο. Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Florian Gallenberger και η τρίτη στην οποία συνεργάζεται με τον Daniel Brühl. Το 2001, με τη μικρού μήκους ταινία του «Quiero ser (I want to be...)» κέρδισε το αντίστοιχο Όσκαρ!
Η υπόθεση: Χιλή, 1973. Η Λένα είναι μια αγγλόφωνη αεροσυνοδός, που φτάνει με μια πτήση της Lufthansa στην πρωτεύουσα της χώρας. Εκεί, θα συναντήσει τον αγαπημένο της, τον Ντάνιελ, έναν αγωνιστή φωτογράφο, που είναι στο πλευρό του αριστερού προέδρου της χώρας, Σαλβαδορ Αλιέντε. Στην τριήμερη συνάντησή του που για το ζευγάρι φάνταζε ως μίνι ερωτικές διακοπές, όμως, η κυβέρνηση θα πέσει και χούντα θα ενσκύψει στη χώρα, με δικτάτορα τον Πινοτσέτ. Ο Ντάνιελ λόγω των φωτογραφιών του μεταφέρεται σε μια κρυφή στρατιωτική εγκατάσταση όπου γίνονται ανακρίσεις και βασανιστήρια.
Ο χώρος των βασανιστηρίων της χούντας είναι χτισμένος υπογείως, κάτω από τη γερμανική κοινότητα Colonia Dignidad («Αποικία Αξιοπρέπεια»), που χρησιμοποιείται ως κάλυψη. Η αποικία, δημιούργημα του ιεροκήρυκα Πάουλ Σάιφερ, πρώην συνεργάτη των Ναζί, παρουσιάζεται ως μια φιλανθρωπική οργάνωση. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια θρησκευτική και στρατιωτική σέκτα, από την οποία δεν έχει καταφέρει να αποδράσει ποτέ κανείς. Μέσα στην απελπισία της, η Λένα αποφασίζει να γίνει μέλος της μυστηριώδους αίρεσης, ελπίζοντας ότι θα βρει τον Ντάνιελ και θα τον βοηθήσει να αποδράσει. Αυτό που θα συναντήσει δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε στους πιο σκοτεινούς εφιάλτες της...
Η άποψή μας: Να έχεις στα χέρια σου μια τόσο δυνατή πρώτη ύλη και να χτίζεις κάτι τόσο απροσδόκητα μέτριο – για να μην πω κάτι πολύ χειρότερο. Να ξεκινάς να σκίσεις τη χούντα του Πινοτσέτ και τα εγκλήματά της και μετά τα 30 πρώτα λεπτά να μην υπάρχει η δικτατορία ούτε ως αναφορά σε όσα συμβαίνουν επί της μεγάλης οθόνης. Να έχεις να διαχειριστείς ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, που δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος και να το εξισώνεις με μια περιπέτεια τύπου Τζέιμς Μποντ, όπου οι... απιθανότητες συμβαίνουν η μία μετά την άλλη! Από την... τυχαία συνάντηση των δύο εραστών στο Σαντιάγκο (εκείνη τον βλέπει από το λεωφορείο καθώς εκείνος... αγωνίζεται!) μέχρι το πόσο εύκολα πείθει ο Ντάνιελ τους πάντες ότι μετατράπηκε σε ηλίθιο λόγω των ηλεκτροσόκ, αυτά είναι πράγματα που δεν μπορεί να τα καταπιείς εύκολα ως θεατής. Πόσο μάλλον το ότι οι Χιλιανοί προτιμούν να ομιλούν εις την αγγλικήν, παρά το γεγονός ότι μητρική τους γλώσσα είναι τα ισπανικά!
Πολλά φάουλ μαζεμένα κύριε σκηνοθέτα! Ναι, προφανώς, μπορεί οι προθέσεις του Florian Gallenberger να ήταν οι πιο αγνές και αγαθές – απλά να ήθελε δηλαδή να μάθουν για αυτήν τη σκοτεινή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν τον δικαιώνει. Λείπει το σκηνοθετικό όραμα, λείπει εκείνη η καταγγελτική φλόγα που θα πείσει, θα οργίσει, θα συγκινήσει. Εδώ έχουμε μια – δυστυχώς – διεκπαιρεωτική αφήγηση που «σκοτώνει» κάθε προσπάθεια από πλευράς θεατή να πάρει την ταινία στα σοβαρά. Η Emma Watson προσπαθεί να απομακρυνθεί με κάθε της ταινία μακριά από τον «Χάρι Πότερ», αν δεν έχεις όμως το κατάλληλο σενάριο και εκείνον τον σκηνοθέτη που θα σε υποστηρίξει, απλά δεν πείθεις. Με τίποτε!
Εκείνος που πραγματικά καταστρέφεται υποκριτικά είναι ο Michael Nyqvist. Ο Σουηδός ηθοποιός, που έγινε γνωστός παγκοσμίως ως Mikael Blomkvist στη σουηδική κινηματογραφική μεταφορά του «Το κορίτσι με το τατουάζ» (2009), ως Πάουλ Σάιφερ είναι... απαράδεκτος! Υστερικός, σαν να βγήκε από z-movie, από κακό φιλμ τρόμου, συμβάλλει με τον τρόπο του και στο exploitation που κάνει η ταινία. Κρίμα, γιατί, είπαμε, το υλικό θα μπορούσε να δώσει μια πρώτης τάξεως ταινία. Κρίμα και για το σάουντρακ, που κρύβει μερικά διαμαντάκια, όπως το «Samba Pa Ti» του Santana...
Η υπόθεση: Χιλή, 1973. Η Λένα είναι μια αγγλόφωνη αεροσυνοδός, που φτάνει με μια πτήση της Lufthansa στην πρωτεύουσα της χώρας. Εκεί, θα συναντήσει τον αγαπημένο της, τον Ντάνιελ, έναν αγωνιστή φωτογράφο, που είναι στο πλευρό του αριστερού προέδρου της χώρας, Σαλβαδορ Αλιέντε. Στην τριήμερη συνάντησή του που για το ζευγάρι φάνταζε ως μίνι ερωτικές διακοπές, όμως, η κυβέρνηση θα πέσει και χούντα θα ενσκύψει στη χώρα, με δικτάτορα τον Πινοτσέτ. Ο Ντάνιελ λόγω των φωτογραφιών του μεταφέρεται σε μια κρυφή στρατιωτική εγκατάσταση όπου γίνονται ανακρίσεις και βασανιστήρια.
Ο χώρος των βασανιστηρίων της χούντας είναι χτισμένος υπογείως, κάτω από τη γερμανική κοινότητα Colonia Dignidad («Αποικία Αξιοπρέπεια»), που χρησιμοποιείται ως κάλυψη. Η αποικία, δημιούργημα του ιεροκήρυκα Πάουλ Σάιφερ, πρώην συνεργάτη των Ναζί, παρουσιάζεται ως μια φιλανθρωπική οργάνωση. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια θρησκευτική και στρατιωτική σέκτα, από την οποία δεν έχει καταφέρει να αποδράσει ποτέ κανείς. Μέσα στην απελπισία της, η Λένα αποφασίζει να γίνει μέλος της μυστηριώδους αίρεσης, ελπίζοντας ότι θα βρει τον Ντάνιελ και θα τον βοηθήσει να αποδράσει. Αυτό που θα συναντήσει δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε στους πιο σκοτεινούς εφιάλτες της...
Η άποψή μας: Να έχεις στα χέρια σου μια τόσο δυνατή πρώτη ύλη και να χτίζεις κάτι τόσο απροσδόκητα μέτριο – για να μην πω κάτι πολύ χειρότερο. Να ξεκινάς να σκίσεις τη χούντα του Πινοτσέτ και τα εγκλήματά της και μετά τα 30 πρώτα λεπτά να μην υπάρχει η δικτατορία ούτε ως αναφορά σε όσα συμβαίνουν επί της μεγάλης οθόνης. Να έχεις να διαχειριστείς ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, που δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος και να το εξισώνεις με μια περιπέτεια τύπου Τζέιμς Μποντ, όπου οι... απιθανότητες συμβαίνουν η μία μετά την άλλη! Από την... τυχαία συνάντηση των δύο εραστών στο Σαντιάγκο (εκείνη τον βλέπει από το λεωφορείο καθώς εκείνος... αγωνίζεται!) μέχρι το πόσο εύκολα πείθει ο Ντάνιελ τους πάντες ότι μετατράπηκε σε ηλίθιο λόγω των ηλεκτροσόκ, αυτά είναι πράγματα που δεν μπορεί να τα καταπιείς εύκολα ως θεατής. Πόσο μάλλον το ότι οι Χιλιανοί προτιμούν να ομιλούν εις την αγγλικήν, παρά το γεγονός ότι μητρική τους γλώσσα είναι τα ισπανικά!
Πολλά φάουλ μαζεμένα κύριε σκηνοθέτα! Ναι, προφανώς, μπορεί οι προθέσεις του Florian Gallenberger να ήταν οι πιο αγνές και αγαθές – απλά να ήθελε δηλαδή να μάθουν για αυτήν τη σκοτεινή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν τον δικαιώνει. Λείπει το σκηνοθετικό όραμα, λείπει εκείνη η καταγγελτική φλόγα που θα πείσει, θα οργίσει, θα συγκινήσει. Εδώ έχουμε μια – δυστυχώς – διεκπαιρεωτική αφήγηση που «σκοτώνει» κάθε προσπάθεια από πλευράς θεατή να πάρει την ταινία στα σοβαρά. Η Emma Watson προσπαθεί να απομακρυνθεί με κάθε της ταινία μακριά από τον «Χάρι Πότερ», αν δεν έχεις όμως το κατάλληλο σενάριο και εκείνον τον σκηνοθέτη που θα σε υποστηρίξει, απλά δεν πείθεις. Με τίποτε!
Εκείνος που πραγματικά καταστρέφεται υποκριτικά είναι ο Michael Nyqvist. Ο Σουηδός ηθοποιός, που έγινε γνωστός παγκοσμίως ως Mikael Blomkvist στη σουηδική κινηματογραφική μεταφορά του «Το κορίτσι με το τατουάζ» (2009), ως Πάουλ Σάιφερ είναι... απαράδεκτος! Υστερικός, σαν να βγήκε από z-movie, από κακό φιλμ τρόμου, συμβάλλει με τον τρόπο του και στο exploitation που κάνει η ταινία. Κρίμα, γιατί, είπαμε, το υλικό θα μπορούσε να δώσει μια πρώτης τάξεως ταινία. Κρίμα και για το σάουντρακ, που κρύβει μερικά διαμαντάκια, όπως το «Samba Pa Ti» του Santana...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Ιουνίου 2016 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική