Κέντρο Ευφυίας
του Rawson Marshall Thurber. Με τους Dwayne Johnson, Kevin Hart, Amy Ryan, Aaron Paul, Timothy John Smith, Megan Park, Thomas Kretschmann, Jason Bateman, Melissa McCarthy, Kumail Nanjiani
Η χάρη θέλει αντίχαρη...
του zerVo (@moviesltd) 
Να το πάρουμε ιστορικά. Είναι 1998 και ένα αταίριαστο δίδυμο, αποτελούμενο από έναν φοβερό και τρομερό action movies hero κι έναν πολυλογά έγχρωμο stand up comedian, ξεδιπλώνει στην μεγάλη οθόνη τις διασκεδαστικά γλαφυρές του περιπέτειες, σε μια προσπάθεια πιο χιουμοριστικής προσέγγισης της buddy "lethal weapon" film. Το αποτέλεσμα αυτή ςτης συνεύρεσης είναι γνωστό σε όλους. Οι Chan και Tucker παρεούλα έσπασαν τα ταμεία και έδωσαν ραντεβού στα πλατό ακόμη δυο φορές, πετυχαίνοντας πρωτόγνωρα ρεκόρ στα box office, με συνέπεια κάθε φορά που κάποιος επιχειρεί να προβάλλει μια παρόμοια ιστορία ετερόκλητου κεφάτου ντουέτου, πάντα ο νους να τρέχει σε εκείνη την περίπτωση. Όπως τώρα δα δηλαδή συμβαίνει με το Central Intelligence...
1996, τελετή αποφοίτων του Γυμνασίου Σέντραλ. Για τον νερντ Ρόμπυ Στόουν αυτή η βραδιά θα αποτελέσει εφιάλτη, καθώς θα πέσει θύμα κοροιδευτικής επίθεσης από τους παληκαράδες του σχολείου, που θα τον εκθέσουν θεόγυμνο και ανήμπορο μπροστά στα έκπληκτα μάτια καθηγητών και συμμαθητών. Από το πρωτοφανές αυτό ρεζίλεμα, θα τον γλυτώσει ο ήρωας της τάξης και κορυφαίος αθλητής του γυμνασίου, Κάλβιν Τζόινερ, δίνοντας του να καλυφθεί το μπουφάν έπαθλο, που τον ανακυρήσσει σαν βασιλιά της συγκεκριμένης σχολικής χρονιάς!
Σήμερα τα πράγματα για τον Κάλβιν δεν έχουν εξελιχθεί όπως θα τα περίμενε, καθώς οι αθλητικές του επιδόσεις δεν βοήθησαν την καριέρα του, παρότι η λατρεμένη του βασίλισσα τότε, παραμένει ακόμη στο πλάι του και τον στηρίζει, σε κάθε περίπτωση που επαγγελματικά δεν έχει την ώθηση που του αξίζει. Λίγο πριν την συνάντηση των συμμαθητών της χρονιάς του 96, εντελώς αναπάντεχα, ο Μπομπ (πλέον, ένας θεόρατος γίγας, όμοιος με παλαιστή) Στόουν θα εμφανιστεί καιι πάλι στην ζωή του, πιο πολύ για να του ανταποδώσει εκείνη την μεγάλη χάρη που του προσέφερε μια φορά κι έναν καιρό. Η αλήθεια όμως θα είναι κομματάκι διαφορετική, από αυτή που φαντάζεται ο φοβιτσάρης και χαμηλών τόνων πλέον Κάλβιν...
Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη σκέψη για να φανταστούμε πως ο δίμετρος φωνακλάς και εκδηλωτικός Μπόμπ, που αρέσκεται να φορά ροζουλί t-shirt με μονόκερους, δεν είναι στην πραγματικότητα αυτός που δείχνει, αλλά ένας πράκτορας που τον κυνηγά ολάκερη CIA ως βασικό υπαίτιο της ανθρωποκτονίας του στενότερου του συνεργάτη. Όπως δεν απαιτείται μισό γραμμάριο φαιάς ουσίας, για να κακαταλάβει ακόμη και ο πιο αδαής, πως το παιχνίδι είναι στημένο εκ των έσω, άσε που στην υπόθεση παίζει και (σούπερ προβλέιψιμη) ανατροπή, που παγιδεύει από όλες τις μεριές τον αγαθό wrestler...
Για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αν κάπου σε όλο αυτό τον ανακατωσούρικο και φασαριόζικο συρφετό, κρύβεται κάπου η έννοια του χαμόγελου, δεν είναι αλλού παρά στις εκφράσεις του απορημένου, έκπληκτου, εμβρόντητου, όσο και πολύ μακρινού με όσα υποσχόταν το θριαμβευτικό σχολικό του παρελθόν, κομπιουτερά. Που ακριβώς σε ετούτη του την ιδιότητα εστίασε και ο παλιόφιλος σπασίκλας και νυν κατάσκοπος για να τον βγάλει από την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του στο χάκινγκ! Και σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο του μαύρου, που στόμα έχει και δεν το κλείνει ποτέ, ο Kevin Hart, από τα διασημότερα πρόσωπα της black κωμικής αμερικάνικης κοινότητας, μια χαρά τα πηγαίνει. Ακόμη κι όταν το σενάριο τον φέρνει σε δεύτερο πλάνο - λογικό αφού άλλος είναι ο σταρ - για να αναδείξει τα ψυχικά τραύματα που άφησε το bullying στον κάποτε χοντρό και τώρα παντοδύναμο Χαβανέζο...
Ο Rock είναι γεγονός πως έχει πέραση στο πέραν του Ατλαντικού κοινό, είτε παίξει τον αεικίνητο διασώστη, είτε τον δυναμικό Αναλώσιμο, είτε όπως τώρα έναν χαρακτήρα που ενδέχεται να τσαλακώσει την αγριεμένη φόρμα του γεννημένου στα ρινγκ αστέρα. Εδώ μάλιστα ο Dwight Johnson, προσθέτει ακόμη μια πιο αγαθοβιόλικη πενιά στην έκφραση του, δείγμα πως σπάζοντας την πλάκα του (σε μια ταινία που είναι για να σπας πλάκα έτσι κι αλλιώς) μπορεί να βγάλει και κάποιες ικανότητες ερμηνευτικές. Μέχρι ενός ορίου, μην το παρακάνουμε κιόλας...
Πάντως τα γεννημένα στο CGI πλάνα του παρελθόντος, που τον αποκαλύπτουν πλαδαρό και μπούλη, δεν είναι τόσο επιτυχημένα σχεδιαστικά και δεν βρίσκω που ακριβώς βρίσκεται το αστείο μέσα τους. Τουλάχιστον στην εξέλιξη διαφεύγει όσο μπορεί από εκείνο το στιγμιότυπο του γυμναστηρίου - εννοείται πως η λύτρωση έρχεται όσο το φινάλε πλησιάζει - αν και η πλοκή που εμπλέκει τρομοκράτες, μυστικές υπηρεσίες και κρατικούς φορείς, είναι γραμμένη κατά τρόπο τέτοιο στο φιλμάκι, που ο θεατής μαντεύει πανεύκολα το πλάνο που θα επακολουθήσει.
Σήμερα τα πράγματα για τον Κάλβιν δεν έχουν εξελιχθεί όπως θα τα περίμενε, καθώς οι αθλητικές του επιδόσεις δεν βοήθησαν την καριέρα του, παρότι η λατρεμένη του βασίλισσα τότε, παραμένει ακόμη στο πλάι του και τον στηρίζει, σε κάθε περίπτωση που επαγγελματικά δεν έχει την ώθηση που του αξίζει. Λίγο πριν την συνάντηση των συμμαθητών της χρονιάς του 96, εντελώς αναπάντεχα, ο Μπομπ (πλέον, ένας θεόρατος γίγας, όμοιος με παλαιστή) Στόουν θα εμφανιστεί καιι πάλι στην ζωή του, πιο πολύ για να του ανταποδώσει εκείνη την μεγάλη χάρη που του προσέφερε μια φορά κι έναν καιρό. Η αλήθεια όμως θα είναι κομματάκι διαφορετική, από αυτή που φαντάζεται ο φοβιτσάρης και χαμηλών τόνων πλέον Κάλβιν...
Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη σκέψη για να φανταστούμε πως ο δίμετρος φωνακλάς και εκδηλωτικός Μπόμπ, που αρέσκεται να φορά ροζουλί t-shirt με μονόκερους, δεν είναι στην πραγματικότητα αυτός που δείχνει, αλλά ένας πράκτορας που τον κυνηγά ολάκερη CIA ως βασικό υπαίτιο της ανθρωποκτονίας του στενότερου του συνεργάτη. Όπως δεν απαιτείται μισό γραμμάριο φαιάς ουσίας, για να κακαταλάβει ακόμη και ο πιο αδαής, πως το παιχνίδι είναι στημένο εκ των έσω, άσε που στην υπόθεση παίζει και (σούπερ προβλέιψιμη) ανατροπή, που παγιδεύει από όλες τις μεριές τον αγαθό wrestler...
Για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αν κάπου σε όλο αυτό τον ανακατωσούρικο και φασαριόζικο συρφετό, κρύβεται κάπου η έννοια του χαμόγελου, δεν είναι αλλού παρά στις εκφράσεις του απορημένου, έκπληκτου, εμβρόντητου, όσο και πολύ μακρινού με όσα υποσχόταν το θριαμβευτικό σχολικό του παρελθόν, κομπιουτερά. Που ακριβώς σε ετούτη του την ιδιότητα εστίασε και ο παλιόφιλος σπασίκλας και νυν κατάσκοπος για να τον βγάλει από την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του στο χάκινγκ! Και σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο του μαύρου, που στόμα έχει και δεν το κλείνει ποτέ, ο Kevin Hart, από τα διασημότερα πρόσωπα της black κωμικής αμερικάνικης κοινότητας, μια χαρά τα πηγαίνει. Ακόμη κι όταν το σενάριο τον φέρνει σε δεύτερο πλάνο - λογικό αφού άλλος είναι ο σταρ - για να αναδείξει τα ψυχικά τραύματα που άφησε το bullying στον κάποτε χοντρό και τώρα παντοδύναμο Χαβανέζο...
Ο Rock είναι γεγονός πως έχει πέραση στο πέραν του Ατλαντικού κοινό, είτε παίξει τον αεικίνητο διασώστη, είτε τον δυναμικό Αναλώσιμο, είτε όπως τώρα έναν χαρακτήρα που ενδέχεται να τσαλακώσει την αγριεμένη φόρμα του γεννημένου στα ρινγκ αστέρα. Εδώ μάλιστα ο Dwight Johnson, προσθέτει ακόμη μια πιο αγαθοβιόλικη πενιά στην έκφραση του, δείγμα πως σπάζοντας την πλάκα του (σε μια ταινία που είναι για να σπας πλάκα έτσι κι αλλιώς) μπορεί να βγάλει και κάποιες ικανότητες ερμηνευτικές. Μέχρι ενός ορίου, μην το παρακάνουμε κιόλας...
Πάντως τα γεννημένα στο CGI πλάνα του παρελθόντος, που τον αποκαλύπτουν πλαδαρό και μπούλη, δεν είναι τόσο επιτυχημένα σχεδιαστικά και δεν βρίσκω που ακριβώς βρίσκεται το αστείο μέσα τους. Τουλάχιστον στην εξέλιξη διαφεύγει όσο μπορεί από εκείνο το στιγμιότυπο του γυμναστηρίου - εννοείται πως η λύτρωση έρχεται όσο το φινάλε πλησιάζει - αν και η πλοκή που εμπλέκει τρομοκράτες, μυστικές υπηρεσίες και κρατικούς φορείς, είναι γραμμένη κατά τρόπο τέτοιο στο φιλμάκι, που ο θεατής μαντεύει πανεύκολα το πλάνο που θα επακολουθήσει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουνίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική