X-Men: Απόκαλιψ
του Bryan Singer. Με τους James McAvoy, Michael Fassbender, Jennifer Lawrence, Oscar Isaac, Nicholas Hoult, Rose Byrne, Tye Sheridan, Sophie Turner, Olivia Munn, Lucas Till
Everybody is looking for something...
του zerVo (@moviesltd) 
Κανένας Iron Man, μηδένας Captain America, ουδεμιά σύναξη των Εκδικητών. Δικαίωμα να λένε πως αποτελούν τους κύριους - για να μην πω τους μοναδικούς - υπαίτιους της έκρηξης που οδήγησε στην τεράστια απήχηση των κομικένιων τίτλων και στα συνεχή ερυθρόλευκα κύματα επιτυχίας, που φέρουν την σφραγίδα της Marvel, μόνον οι X-Men το έχουν, αφού το θεμελίωσαν με εκείνη την συνταρακτική, πρώτη τους εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη, την αυγή του μιλένιουμ. Συνεπώς η μπράντα, τώρα που έχει βρει κι άλλες αγελάδες, ακόμη πιο παχιές, παραγωγικές κι αποδοτικές, να της φισκάρουν τα ταμεία, καλό θα είναι να μην λησμονεί ποιοι ήταν εκείνοι οι σκαπανείς που άνοιξαν κι έδειξαν τον δρόμο προς την καταξίωση. Γιατί στην περίπτωση του Apocalypse, το προφανές fail, βαρύνει την ίδια, αφού μιλάμε για σαφή απροσεξία, βιασύνη και δεδομένη αστοχία του (σούπερ, υπό άλλες περιπτώσεις) υλικού.
Έχοντας παραμείνει για αιώνες φυλακισμένος στην άβυσσο, τιμωρημένος για όλα τα δεινά που σκόρπισε στον αρχαίο κόσμο, ο πρώτος και πιο ισχυρός όλων των μεταλλαγμένων, Απόκαλυψ, κατόπιν δεήσεων και επικλήσεων των πιστών του στην Αίγυπτο, θα ξυπνήσει και θα επανέλθει στην ζωή, απειλώντας εκ νέου να αφανίσει από προσώπου Γης, καθετί θεϊκό, που λειτουργεί προστατευτικά προς το ανθρώπινο γένος. Με τα κύματα και τις δονήσεις από την έλευση του πανίσχυρου άρχοντα του Σκότους, να ηχούν προειδοποιητικά, οι νεαροί, μα πιο έμπειροι των θετικώς σκεπτόμενων mutants, θα συνταχθούν γύρω από το πλευρό του μετρημένου Καθηγητή Τσαρλς Ξαβιέρ, στον χώρο του Ινστιτούτου του, προσμετρώντας τις δυνάμεις τους. Ερωτηματικό παραμένει ακόμη το αν μαζί τους θα πολεμήσει και ο παντοδύναμος Μαγκνέτο, που καλυμμένος πίσω από την πραγματική του ταυτότητα, ως άσημος Έρικ Λένσερ, εργάζεται σε φάμπρικα της Πολωνίας, φροντίζοντας την οικογένεια του, την σύζυγο και την μικρή του κόρη, που κυριολεκτικά λατρεύει. Η μοίρα θα παίξει όμως τέτοιο παιχνίδι στον δύσμοιρο Έρικ, που δύσκολα η απόφαση που θα πάρει, θα στερείται εκδικητικής οργής.
Στημένη στις αρχές της δεκαετίας του 80 είναι χρονικά η νέα αυτή περιπέτεια με πρωταγωνιστές τους X-Men, που για να μην χάνεις τον μπούσουλα - όχι ότι κι εμείς δεν χρειαστήκαμε σκονάκι, είναι η όγδοη αποξαρχής, είτε αφορά την πρώτη περίοδο, είτε την νεότερη μετά το ριμπούτ, είτε σπιν οφ βασισμένο στην κεντρική ιδέα. Περίοδος που είχε σαν βασικό πολιτικό γνώρισμα της, την όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο Υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, όταν πολλοί φοβούνταν πως το πάτημα του κουμπιού από έναν παρανοϊκό, που θα σημάνει έναν ακόμη μεγάλο πόλεμο, ήταν ζήτημα χρόνου να συμβεί. Σε αυτό τον αμφίβολα ειρηνικό καμβά, που δεν θέλει και πολύ για να αποτελέσει εκ νέου πεδίο των μαχών, επανέρχεται η μορφή ενός προαιώνιου δεινού για να προκαλέσει, απλά και μόνο με την παρουσία του, ακόμη περισσότερο αρνητισμό στους πολιτικάντηδες. Καθώς ο αναγεννημένος Απόκαλυψ, συντροφιά με τους Τέσσερις Καβαλάρηδες του προελαύνει για να καταφέρει τον μεγάλο του σκοπό, μόνον όσοι κινούνται υπό την σκέπη του έχοντα πάντοτε την λύση Προφέσορα Χ θα μπορέσουν να σταθούν τροχοπέδη στις ορέξεις του!
Τα προβλήματα που έχει να ξεπεράσει στην αφήγηση του, ένα ακόμη φιλμικό πλάνο που υπογράφει ο άρρηκτα δεμένος με το πρότζεκτ, από όλες τις πιθανές δημιουργικές θέσεις, Bryan Singer, δεν είναι λίγα όμως. Αρχής γενομένης από το πως επανέρχεται στον κόσμο το Κακό, με σκηνές που δεν συναντάμε ούτε στις δεύτερης διαλογής περιπέτειες με φόντο τον μυστικισμό της Αρχαίας Αιγύπτου (οποιαδήποτε σύγκριση με την εμπνευσμένη Μούμια, μάλλον γέρνει ακόμη πιότερο την πλάστιγγα εις βάρος του παρόντος) ενόσω ελάχιστοι, μόνον όσοι έχουν μελετήσει για τα καλά τα άπαντα της Marvel θα καταφέρουν να εξηγήσουν. Όσο όμως η περιπέτεια εξελίσσεται, για πρώτη φορά σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, τίθεται και θέμα αξιοπιστίας της σειράς, διαρκούς επαναληψιμότητας όλων όσων έχει ματαπεί στο παρελθόν και γενικότερα ανακύκλωσης των ιδεών, που μια φορά κι έναν καιρό είχαν καθηλώσει τους αμέτρητους φανς στην θωριά των δυναμικών μεταλλαγμένων.
Ειδικά στην περίπτωση του Μαγκνέτο Michael Fassbender, που πλέον καπαρώνει τον τίτλο του πλέον πτυσσόμενου με τάσεις κυβίστησης σούπερ ήρωα, αυτό το πέρα δώθε από το στρατόπεδο των ηθικών, σε εκείνο των αιμοβόρων, έχει αρχίσει να βαραίνει στην ματιά του θεατή. Πόσο μάλλον όταν το περιτύλιγμα έχει για δεύτερη φορά να κάνει με την προσωπική απώλεια και το ερωτηματικό που γεννάται λογικά στην πλατεία, "μα όλα σε δαύτονα τυχαίνουν". Συνεπώς με ελάχιστες ενέσεις νεωτερισμών, απλώς και μόνο μα την μάζωξη των ίδιων ακριβώς προσώπων, σε πολύ νεότερη ηλικία, δεν γίνεται παιχνίδι που θα κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο ίσαμε το φινάλε. Εκεί που σε ένα παραλήρημα ειδικών εφέ και φανφάρας, συντελείται η τελειωτική μάχη, που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μετά από τους δύο πολύ πρόσφατους κόμικ φιλμικούς Εμφύλιους, δεν έχει να δώσει το παραμικρό σε αυτόν που πληρώνει αντίτιμο για να την απολαύσει. Ούτε τεχνικά, έχουμε δει πολύ ποιοτικότερες ψευδαισθήσεις στο εκράν, ούτε, κυρίως, θεματικά πρωτοποριακά...
Τι κρατάμε λοιπόν από το πιο πρόσφατο X-Men? Σίγουρα όχι τον πόλεμο ενάντια σε έναν Κακό, που δεν χτίζεται ποτέ όπως θα του έπρεπε, ζημιά που βαρύνει και τον Oscar Isaac που τον ντύθηκε, με την φιλοδοξία να ανεβάσει ακόμη πιο πολύ, το ήδη εκτοξευμένο του σταρόμετρο. Κρατάμε λοιπόν την πληροφορία, για το πως εξαφανίστηκε η μακρά και καλοχτενισμένη κώμη του Κυρίου Καθηγητή / James McAvoy, το ραβασάκι με τα ρομαντικά διδυμάκια που γεννιούνται και ως γνωστόν θα διατηρηθούν για αρκετό καιρό μονοιασμένα, αλλά και μια απίθανη σεκάνς ανθολογίας, με πρωταγωνιστή τον πιο αβανταδόρο των X-Men, τον Quicksilver, που γι αυτό και μόνο το τρίλεπτο δράσης του υπό τους ήχους των Eurythmics, θα πεις τρεις φορές χαλάλι όσα πλήρωσα στον γκισέ, για να τσιμπήσω το μπιλιέτο.
Στημένη στις αρχές της δεκαετίας του 80 είναι χρονικά η νέα αυτή περιπέτεια με πρωταγωνιστές τους X-Men, που για να μην χάνεις τον μπούσουλα - όχι ότι κι εμείς δεν χρειαστήκαμε σκονάκι, είναι η όγδοη αποξαρχής, είτε αφορά την πρώτη περίοδο, είτε την νεότερη μετά το ριμπούτ, είτε σπιν οφ βασισμένο στην κεντρική ιδέα. Περίοδος που είχε σαν βασικό πολιτικό γνώρισμα της, την όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο Υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, όταν πολλοί φοβούνταν πως το πάτημα του κουμπιού από έναν παρανοϊκό, που θα σημάνει έναν ακόμη μεγάλο πόλεμο, ήταν ζήτημα χρόνου να συμβεί. Σε αυτό τον αμφίβολα ειρηνικό καμβά, που δεν θέλει και πολύ για να αποτελέσει εκ νέου πεδίο των μαχών, επανέρχεται η μορφή ενός προαιώνιου δεινού για να προκαλέσει, απλά και μόνο με την παρουσία του, ακόμη περισσότερο αρνητισμό στους πολιτικάντηδες. Καθώς ο αναγεννημένος Απόκαλυψ, συντροφιά με τους Τέσσερις Καβαλάρηδες του προελαύνει για να καταφέρει τον μεγάλο του σκοπό, μόνον όσοι κινούνται υπό την σκέπη του έχοντα πάντοτε την λύση Προφέσορα Χ θα μπορέσουν να σταθούν τροχοπέδη στις ορέξεις του!
Τα προβλήματα που έχει να ξεπεράσει στην αφήγηση του, ένα ακόμη φιλμικό πλάνο που υπογράφει ο άρρηκτα δεμένος με το πρότζεκτ, από όλες τις πιθανές δημιουργικές θέσεις, Bryan Singer, δεν είναι λίγα όμως. Αρχής γενομένης από το πως επανέρχεται στον κόσμο το Κακό, με σκηνές που δεν συναντάμε ούτε στις δεύτερης διαλογής περιπέτειες με φόντο τον μυστικισμό της Αρχαίας Αιγύπτου (οποιαδήποτε σύγκριση με την εμπνευσμένη Μούμια, μάλλον γέρνει ακόμη πιότερο την πλάστιγγα εις βάρος του παρόντος) ενόσω ελάχιστοι, μόνον όσοι έχουν μελετήσει για τα καλά τα άπαντα της Marvel θα καταφέρουν να εξηγήσουν. Όσο όμως η περιπέτεια εξελίσσεται, για πρώτη φορά σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, τίθεται και θέμα αξιοπιστίας της σειράς, διαρκούς επαναληψιμότητας όλων όσων έχει ματαπεί στο παρελθόν και γενικότερα ανακύκλωσης των ιδεών, που μια φορά κι έναν καιρό είχαν καθηλώσει τους αμέτρητους φανς στην θωριά των δυναμικών μεταλλαγμένων.
Ειδικά στην περίπτωση του Μαγκνέτο Michael Fassbender, που πλέον καπαρώνει τον τίτλο του πλέον πτυσσόμενου με τάσεις κυβίστησης σούπερ ήρωα, αυτό το πέρα δώθε από το στρατόπεδο των ηθικών, σε εκείνο των αιμοβόρων, έχει αρχίσει να βαραίνει στην ματιά του θεατή. Πόσο μάλλον όταν το περιτύλιγμα έχει για δεύτερη φορά να κάνει με την προσωπική απώλεια και το ερωτηματικό που γεννάται λογικά στην πλατεία, "μα όλα σε δαύτονα τυχαίνουν". Συνεπώς με ελάχιστες ενέσεις νεωτερισμών, απλώς και μόνο μα την μάζωξη των ίδιων ακριβώς προσώπων, σε πολύ νεότερη ηλικία, δεν γίνεται παιχνίδι που θα κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο ίσαμε το φινάλε. Εκεί που σε ένα παραλήρημα ειδικών εφέ και φανφάρας, συντελείται η τελειωτική μάχη, που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μετά από τους δύο πολύ πρόσφατους κόμικ φιλμικούς Εμφύλιους, δεν έχει να δώσει το παραμικρό σε αυτόν που πληρώνει αντίτιμο για να την απολαύσει. Ούτε τεχνικά, έχουμε δει πολύ ποιοτικότερες ψευδαισθήσεις στο εκράν, ούτε, κυρίως, θεματικά πρωτοποριακά...
Τι κρατάμε λοιπόν από το πιο πρόσφατο X-Men? Σίγουρα όχι τον πόλεμο ενάντια σε έναν Κακό, που δεν χτίζεται ποτέ όπως θα του έπρεπε, ζημιά που βαρύνει και τον Oscar Isaac που τον ντύθηκε, με την φιλοδοξία να ανεβάσει ακόμη πιο πολύ, το ήδη εκτοξευμένο του σταρόμετρο. Κρατάμε λοιπόν την πληροφορία, για το πως εξαφανίστηκε η μακρά και καλοχτενισμένη κώμη του Κυρίου Καθηγητή / James McAvoy, το ραβασάκι με τα ρομαντικά διδυμάκια που γεννιούνται και ως γνωστόν θα διατηρηθούν για αρκετό καιρό μονοιασμένα, αλλά και μια απίθανη σεκάνς ανθολογίας, με πρωταγωνιστή τον πιο αβανταδόρο των X-Men, τον Quicksilver, που γι αυτό και μόνο το τρίλεπτο δράσης του υπό τους ήχους των Eurythmics, θα πεις τρεις φορές χαλάλι όσα πλήρωσα στον γκισέ, για να τσιμπήσω το μπιλιέτο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Μαΐου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική