Ο προφήτης
του Δημήτρη Πούλου. Με τους Γιώργο Χρανιώτη, Μενέλαο Χαζαράκη, Στίβεν Τζ. Κρίστοφερ, Δήμητρα Κούζα, Γιώργο Παπαστυλιανό, Νέιθαν Τόμας
"Η τύχη είναι το άλλο όνομα της μοίρας"
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
"Ως που μπορούν να φτάσουν τα ψηλά βουνά;"
Τούτη την ταινία την είδαμε στο πλαίσιο του 54ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Νοέμβριο του 2013. Δυόμιση χρόνια μετά βρίσκει το δρόμο και για εμπορική προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Πούλος. Έμπνευση για την ταινία Ο Προφήτης στάθηκε το βιβλίο του Δ. Δημόπουλου «Στο Άδυτο των Ελληνικών Μαντείων» το οποίο ασχολείται με το – υποτιμημένο – φαινόμενο των ελληνικών μαντείων.
Λέει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Πούλος για την ταινία του: "Τα προβλήματα παραγωγής στην Ελλάδα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Η συγκεκριμένη ταινία έγινε με την συνδρομή πολλών ιδιωτών καθώς και… ευρηματικών μεθόδων παραγωγής, με αμέριστη την συμπαράσταση των κατοίκων Διδύμων και Ιρίων Αργολίδας και παρα την πλήρη απαξίωση των τοπικών φορέων. Ο ''Προφήτης'' είναι ένα μυστήριο μέσα σ’ένα άλλο μυστήριο, μέσα σε μια ταινία περιπέτειας. Οτιδήποτε κι αν λέγαμε για την πλοκή θα κατέστρεφε την απόλαυση της θέασης σε μια ταινία που θέτει δύσκολες ερωτήσεις και ελάχιστες απαντήσεις. Για τον κάθε θεατή ξεχωριστά θα είναι ένα προσωπικό ταξίδι. Κάνω σινεμά στην Ελλάδα σημαίνει δημιουργώ, αγωνιώ, στοχάζομαι και πάνω απ’ όλα χρησιμοποιώ αυτο το υπέροχο τοπίο μας και μυθολογικό μας υπόβαθρο για να θέσω ένα μοντέρνο πλαίσιο και να ταξιδέψω τον θεατή. Πιστέψτε με, χωρίς την ενεργή συμμετοχή του θεατή δεν υπάρχει διάδραση και άρα, δεν υπάρχει σινεμά".
Η υπόθεση: Κατά τη διάρκεια του πιο αιματηρού πόλεμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους, ένας στρατιώτης καταφτάνει λαβωμένος σ’ ένα εγκαταλειμμένο (φαινομενικά) μοναστήρι αναζητώντας τον πατέρα του. Στο χώρο βρίσκονται ο Παύλος, ο Γέρος και ο Μεσσίας. Θα περιποιηθούν τον πολεμιστή κι ας τον βλέπουν κάποιοι από αυτούς ως απειλή...
Η άποψή μας: Το 2013 ήταν μια χρονιά με αρκετές ελληνικές ταινίες είδους – όπως τέτοια είναι και η συγκεκριμένη – η οποία κάνει φιλότιμες προσπάθειες να πει ενδιαφέροντα πράγματα. Πάντοτε, όμως, ισχύει πως σημασία δεν έχει μόνο το τι λες αλλά και πως το λες. Και ο Δημήτρης Πούλος στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας του έχει... θέμα. Καθώς δεν διευθύνει κατά πως πρέπει τους ηθοποιούς (μονάχα ο Χρανιώτης στον κεντρικό ρόλο είναι καλός) οι περισσότεροι από αυτούς καταφεύγουν σε υπερβολές και θεατρινισμούς. Αποτέλεσμα: ο θεατής να ακούει όσα λέγονται επί της μεγάλης οθόνης κι αυτά να ηχούν στομφώδη, δήθεν, αποκρουστικά. Σαν να ταιριάζουν περισσότερο σε ένα βιβλίο παρά σε μια ταινία. Οι χρόνοι είναι αργοί (ιδίως στην αρχή... μέχρι να πάρει μπρος η ταινία θαρρείς και δεν περνάει ο χρόνος), οι κουβέντες «κατασκευασμένες», η δράση υποτυπώδης. Και είπαμε, οι περισσότερες ερμηνείες είναι απαράδεκτες.
Το υποβλητικό τοπίο και το άχρονον και άτοπον στην τοποθέτηση της δράσης λειτουργούν θετικά, αλλά δεν μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Όμως, στα τελευταία οχτώ λεπτά το όλον αποκτά ενδιαφέρον. Θαρρείς πως η αφήγηση off του πατέρα του ήρωα, με τη συνοδεία εξαιρετικής μουσικής υπόκρουσης (την έχει συνθέσει ο Κωνσταντίνος Κατωμέρης) βάζει φωτιά στην οθόνη! Και πραγματικά, όποιος θεατής έχει αντέξει ως εδώ απολαμβάνει ένα υπέροχο φινάλε. Σαφής η χριστιανική αλληγορία, σαφέστερη η παραπομπή στην πάλη των τάξεων, σαφέστατη η ύπαρξη ταλέντου από μέρους του δημιουργού της ταινίας. Περιμένουμε την επόμενη φορά, στην επόμενη ταινία του, να πιάσει υψηλότερες επιδόσεις.
Η υπόθεση: Κατά τη διάρκεια του πιο αιματηρού πόλεμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους, ένας στρατιώτης καταφτάνει λαβωμένος σ’ ένα εγκαταλειμμένο (φαινομενικά) μοναστήρι αναζητώντας τον πατέρα του. Στο χώρο βρίσκονται ο Παύλος, ο Γέρος και ο Μεσσίας. Θα περιποιηθούν τον πολεμιστή κι ας τον βλέπουν κάποιοι από αυτούς ως απειλή...
Η άποψή μας: Το 2013 ήταν μια χρονιά με αρκετές ελληνικές ταινίες είδους – όπως τέτοια είναι και η συγκεκριμένη – η οποία κάνει φιλότιμες προσπάθειες να πει ενδιαφέροντα πράγματα. Πάντοτε, όμως, ισχύει πως σημασία δεν έχει μόνο το τι λες αλλά και πως το λες. Και ο Δημήτρης Πούλος στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας του έχει... θέμα. Καθώς δεν διευθύνει κατά πως πρέπει τους ηθοποιούς (μονάχα ο Χρανιώτης στον κεντρικό ρόλο είναι καλός) οι περισσότεροι από αυτούς καταφεύγουν σε υπερβολές και θεατρινισμούς. Αποτέλεσμα: ο θεατής να ακούει όσα λέγονται επί της μεγάλης οθόνης κι αυτά να ηχούν στομφώδη, δήθεν, αποκρουστικά. Σαν να ταιριάζουν περισσότερο σε ένα βιβλίο παρά σε μια ταινία. Οι χρόνοι είναι αργοί (ιδίως στην αρχή... μέχρι να πάρει μπρος η ταινία θαρρείς και δεν περνάει ο χρόνος), οι κουβέντες «κατασκευασμένες», η δράση υποτυπώδης. Και είπαμε, οι περισσότερες ερμηνείες είναι απαράδεκτες.
Το υποβλητικό τοπίο και το άχρονον και άτοπον στην τοποθέτηση της δράσης λειτουργούν θετικά, αλλά δεν μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Όμως, στα τελευταία οχτώ λεπτά το όλον αποκτά ενδιαφέρον. Θαρρείς πως η αφήγηση off του πατέρα του ήρωα, με τη συνοδεία εξαιρετικής μουσικής υπόκρουσης (την έχει συνθέσει ο Κωνσταντίνος Κατωμέρης) βάζει φωτιά στην οθόνη! Και πραγματικά, όποιος θεατής έχει αντέξει ως εδώ απολαμβάνει ένα υπέροχο φινάλε. Σαφής η χριστιανική αλληγορία, σαφέστερη η παραπομπή στην πάλη των τάξεων, σαφέστατη η ύπαρξη ταλέντου από μέρους του δημιουργού της ταινίας. Περιμένουμε την επόμενη φορά, στην επόμενη ταινία του, να πιάσει υψηλότερες επιδόσεις.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαΐου 2016 από την New Star
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική