Suntan
του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου. Με τους Μάκη Παπαδημητρίου, Έλλη Τρίγγου, Χαρά Κότσαλη, Dimi Hart, Milou Van Groesen, Marcus Collen, Σύλλα Τζουμέρκα, Γιάννη Οικονομίδη, Γιάννη Τσορτέκη, Μαρία Καλλιμάνη
Αχ, Αννούλα...
του zerVo (@moviesltd) 
Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα, καθώς οι τίτλοι τέλους, έπεσαν ακριβώς την στιγμή που το φραδυφλεγέστατο στόρυ έγινε παρανάλωμα. Την ώρα που η μουτσούνα του αντι-ήρωα μόλις είχε λιώσει και πάνω στο μιας χρήσης ρολό Softex η αρχαία τραγωδία είχε κτίσει το καλούπι της, αναμένοντας τον χορό να σημάνει το διάλειμμα, πριν εκκινήσει η δεύτερη πράξη, η μεγαλειώδης, της αποκάλυψης και του λυτρωμού. Αρνούμενος να πιστέψω το Fin, ίσως και παρακινημένος από τα σόου της Marvel που πάντοτε κρύβουν Easter Eggs στα τελικά τους credits, παρέμεινα παγωμένος στην καρέκλα. Μια βαριά θηλυκή ανασεμιά, από το πίσω κάθισμα, μου έκοψε τα όποια φτερά πίστης πως υπάρχει και συνέχεια, όχι σίκουελ, αλλά τέλος, πως το λεν ελληνικά, επίλογος. Για να μην παρεξηγούμαστε αξιότιμοι σινεπλάστες, ο σκοπός κάθε φιλμ είναι να το κουβαλήσει ο θεατής μαζί του, να το κουβεντιάσει με τον εαυτό του, με την κομπανία του, με τον διπλανό του στην πλατεία, αν δεν έχει άλλον κανένα. Και όχι να μπει στην θέση του σεναριογράφου και να βάλει αυτοβούλως την ύστατη πινελιά, επειδής ουδείς σας είχε το σθένος να το κάμει...
Παραμονή των γιορτινών ημερών των Χριστουγέννων, θα αποβιβάσει τον Κωστή, το φέρρυ μποτ στην αποβάθρα της Αντιπάρου, μέσα στο καταχείμωνο και το αγιάζι, φορτωμένο με δυο σακ βουαγιάζ και τις αγωνίες για τι μπορεί να τον περιμένει στο όμορφο, πλην ερημικό Δεκεμβριάτικα Κυκλαδονήσι. Ο Κωστής είναι ο αντικαταστάτης γιατρός που περίμεναν άπαντες με αγωνία στον τόπο, για να λειτουργήσει το μονομελές και πενιχρών δυνατοτήτων Κέντρο Υγείας, δίνοντας περισσότερο συμβουλές, παρά αγωγές, σε όποιον από τους 800 που ξεχειμωνιάζουν εκεί, κτυπήσει την πόρτα του. Ανία, ρουτίνα, ωράριο 9 με 3 το μεσημέρι, λίγη τηλεόραση και κανένα έκτακτο περιστατικό ορίζουν το 24ωρο και από αύριο τανάπαλιν, να περάσει όπως όπως ο καιρός και να έλθει το καλοκαιράκι και ο μήνας που θρέφει τους έντεκα, όταν το νησί κοντεύει να βουλιάξει από τους τουρίστες.
Αυγουστιάτικο είναι το συνηθισμένο πρωινό που ο σαραντάχρονος δόκτορας, θα κληθεί να φροντίσει το επιπόλαιο τραύμα στο μηρό της όμορφης - και με τα μισά του χρόνια - Αννούλας, ξεπεταγμένης κορασίδας, στελέχους απελευθερωμένης, συνομήλικης, διεθνούς πεντάδας νεαρών που παραθερίζει στο τοπικό κάμπινγκ. Έχοντας μαζέψει μέσα του ένα εξάμηνο μοναξιάς, αδιάφορων χνότων και βαριεστημάρας (κι ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια πρότερα καταπίεσης) ο Κωστής, μαγεμένος από την ξανθομαλλούσα, θα επιδιώξει την συντροφιά της, ξεφεύγοντας για πρώτη φορά εκτός της λίγων τετραγωνικών φυλακής του ιατρείου και των ραμποτέ τοίχων του κελιού της μικρής του γκαρσονιέρας. Και παρότι το χάσμα των χρόνων που τον χωρίζει από την νεανική συντροφιά είναι τεράστιο, εντούτοις εκείνοι θα τον αποδεχθούν με κέφι, βασικά διότι δεν είναι του τύπου τους να απορρίπτουν κανέναν και κυρίως γιατί έλειπε από την φράξια τους ο κλόουν που θα τους κερνά τσάμπα μπύρες...
Έλα όμως που το γεροντοπαλίκαρο, ουδέποτε στο χωριό του είχε, καθώς φαίνεται, παρέες και φίλους για να ξεδίνει στα κλαμπάκια, όπως ποτέ του δεν έπραξε στα καταπιεστικά νιάτα του, που τα ξόδεψε στα μεταπτυχιακά και τις ανατομίες. Για γυναίκα στο παρελθόν του, ούτε λόγος να γίνεται, εξού και το λάλημα που θα τραβήξει στην θωριά της Αννιώς με το μνιτς όξω στον γιαλό, να τον προκαλεί με κάθε τρόπο. Οπότε στο θολωμένο του μυαλό, έχοντας λησμονήσει μάλλον να βάλει αντιηλιακό και στο κεφάλι, με συνέπεια ο ζωοδότης να του το βράσει, ο Ντόκτορ θα ακούσει πουλάκια να λαλούν τριγύρω του, καθώς ο Φτερωτός πέτυχε διάνα στην καρδιά. Το αναπάντεχο θα προκύψει μια γλυκιάν πρωίαν, near the seaside, κατά τας προσταγάς της ξεσάλου Νήσου, στιγμή που έχασα μερικά καρέ ταινίας, ψάχνοντας στην ταυτότητα μου να επιβεβαιώσω τον αρθιμό 47 στα χρόνια μου και να χαρώ που πιθανώς πιπίνι σαν τα κρύα τα νερά του Αιγαίου, ενδέχεται να πέσει στην αγκάλη μου. Λοιπόν για να σοβαρευτούμε: Ούτε ο Χανς Κρίστιαν...
Αλλά και πάλι δεν στέκομαι εκεί, μυθοπλασία σου λέει ο μάστορης του σεναρίου, συνεπώς κάτι που σκαρφίστηκε αντί νουβέλας (επιστημονικής) φαντασίας, οπότε θα αποδεχτώ πως ο αξούριστος καραφλομπούλης, με τις βερμούδες και τις πουκαμίσες από τα πανέρια, που γιατρός μεν δηλώνει, αλλά ούτε ασπιρίνη δεν συνταγογραφεί, δύναται να διαβεί τον - έστω και μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου - ερωτικό παράδεισο. Από τούδε και το εξής τι είναι όλα ετούτα που μας σερβίρει ο (υπερτιμημένος κατ εμέ, για όσα θετικότατα έχουν αναγραφεί στο παρελθόν για πάρτη του) μετρ? Όσο, ας πούμε, κύλησε νεράκι το πρώτο ημιχρόνιο, με ριφάκια από Νταντησέ ίσαμε Μπολερό, τόσο η επανάληψη μαράζωσε στην ματιά μου, που ανά τρίλεπτο ένιωθα να υποβάλλομαι σε μαρτύριο Σίσυφου. και άντε ξανά μανά που πήγε το κορίτσι και άντε λιώμα στο πιοτί για την χασούρα και άντε έφυγε και με γέμισε χίλιες αναμνήσεις, εκείνη, που όνειρο πάντα θα μείνει. Ώρα που πανεύκολα θα μπορούσε να περιοριστεί στο μισό και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ΕΠΡΕΠΕ, να μετατεθεί κατόπιν του "περιστατικού", ώστε να φτιαχτεί έστω ένα θρίλερ της προκοπής. Τώρα δηλαδή δεν φτιάχτηκε τίποτε, για να είμαστε και ξηγημένοι.
Τίποτα με την έννοια της μελέτης του χαρακτήρος του βασικού μας πρωταγωνιστή, διότι όλοι στον περίγυρο του, παιδαρέλια είναι, γουστάρουν ξενοιασιά κι όχι έναν ψυχάκια που τον (παρ)έσυρε το πράμα της Αφροδίτης. Οι επεξηγήσεις που αραιά και που δίνονται, για το ποιος στην αλήθεια είναι ο Κωστής, είναι από λιγοστές μέχρι ελάχιστες και περιορίζονται στα τρία λεπτά αναδρομής στο παρελθόν, μέσω συμφοιτητή από την Ιατρική, που εμφανισιακά τυγχάνει να ομοιάζει και με τον συν-σκρίπτερ του παρόντος. Άλλο κι αυτό, που δεν κατανόησα δηλαδή, μετρώντας στην διανομή τρεις τέσσερις κινηματογραφιστές, αντί ρολιστών - κανονικών ηθοποιών, που βεβαίως είναι πασιφανές δεν το έχουν, ούτε για μισή ατάκα. Διακοπές γαρ κι έτσι, όλα τα φιλαράκια μαζί, άντε πάμε γύρισμα, αλλά μην το παρατραβάμε με φανφάρες SXSW, γιατί εκεί δεν ξέρουν τι εστί Οικονομίδης (ούτε ο άλλος ο Παοκτζής) και μπορεί να νομίσουν πως στέρεψαν οι παράδες για κάστινγκ της προκοπής. ΥΓ στα καμέο, αφήνοντας ασχολίαστο το δίλεπτο της Καλλιμάνη, που για να ακριβολογούμε, κάθε γυναίκα θεατής που σέβεται το φύλο της, θα έπρεπε να εγκαταλείψει την αίθουσα μονομιάς!
Κάπως λοιπόν πρέπει να δικαιολογήσω τα αστέρια μου και αφού από σενάριο πάπαλα, άτολμη και πάλι σκηνοθεσία στην λούπα, με μια δυο καλές ιδέες (ο διαχωριστικός φράχτης μου άρεσε ως προοπτική, αγαπητέ σκηνοθέτα) παρατημένες στην Κυκλαδίτικη γοητεία της Αντιπάρου, ο γαλαξίας στεφανώνει τον Μάκη Παπαδημητρίου, ερμηνευτή αξιολογότατο και με εύρος δυνατοτήτων πανύψηλο. Απίθανες εναλλαγές εκφράσεων και μορφασμών, από το αστείο στο δραματικό, που σταδιακά εκτοξεύουν το παλαμάκι, ίσαμε να κυλήσουμε στο (υποτιθέμενο) τέλος, εκεί που ο ηθοποιός, χωρίς το παραμικρό αβαντάρισμα από τις υποστηρικτικές μόστρες είτε ερασιτεχνών κι άβγαλτων, είτε συναδέλφων του ντιρέκτορα, όπως προείπα, βγάζει πάστα τρομακτικών ικανοτήτων. Γι αυτό σου λέω, πόσο διαφορετικά θα ήσαν όλα, αν αυτή η σεάνς σήμανε την απαρχή...
Παρακάμπτοντας την υπερβολή της θεματικής βάσης, όπως και την ακραία εξέλιξη, που δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε κι αν είναι η ομορφάδα της ηλιοκαμένης Άννας - ονόματι Έλλη Τρίγγου, ευειδής, κορμάρα, αλλά για κάποιο απροσδιόριστο λόγο και απωθητική μου - δεν μπορώ να φτιάξω deviation σε αμέτρητα ερωτήματα που δεν πέτυχε το Suntan να μου εξηγήσει / απαντήσει, σχετικά με τον τυπάκο της διπλανής πόρτας. Που η προκαλούμενη από την οικονομική ύφεση κατάθλιψη, έχει ωθήσει στο να ισορροπεί, μεταξύ της λογικής και της τρέλας. Και που μια τόσο στενή και κουτσομπόλα σοσιετέ όπως του νησιού μες στον χειμώνα, θα τον είχε καταλάβει και επιστρέψει πακέτο σπίτι του πριν ακόμη μπει ο Φλεβάρης.
Αυγουστιάτικο είναι το συνηθισμένο πρωινό που ο σαραντάχρονος δόκτορας, θα κληθεί να φροντίσει το επιπόλαιο τραύμα στο μηρό της όμορφης - και με τα μισά του χρόνια - Αννούλας, ξεπεταγμένης κορασίδας, στελέχους απελευθερωμένης, συνομήλικης, διεθνούς πεντάδας νεαρών που παραθερίζει στο τοπικό κάμπινγκ. Έχοντας μαζέψει μέσα του ένα εξάμηνο μοναξιάς, αδιάφορων χνότων και βαριεστημάρας (κι ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια πρότερα καταπίεσης) ο Κωστής, μαγεμένος από την ξανθομαλλούσα, θα επιδιώξει την συντροφιά της, ξεφεύγοντας για πρώτη φορά εκτός της λίγων τετραγωνικών φυλακής του ιατρείου και των ραμποτέ τοίχων του κελιού της μικρής του γκαρσονιέρας. Και παρότι το χάσμα των χρόνων που τον χωρίζει από την νεανική συντροφιά είναι τεράστιο, εντούτοις εκείνοι θα τον αποδεχθούν με κέφι, βασικά διότι δεν είναι του τύπου τους να απορρίπτουν κανέναν και κυρίως γιατί έλειπε από την φράξια τους ο κλόουν που θα τους κερνά τσάμπα μπύρες...
Έλα όμως που το γεροντοπαλίκαρο, ουδέποτε στο χωριό του είχε, καθώς φαίνεται, παρέες και φίλους για να ξεδίνει στα κλαμπάκια, όπως ποτέ του δεν έπραξε στα καταπιεστικά νιάτα του, που τα ξόδεψε στα μεταπτυχιακά και τις ανατομίες. Για γυναίκα στο παρελθόν του, ούτε λόγος να γίνεται, εξού και το λάλημα που θα τραβήξει στην θωριά της Αννιώς με το μνιτς όξω στον γιαλό, να τον προκαλεί με κάθε τρόπο. Οπότε στο θολωμένο του μυαλό, έχοντας λησμονήσει μάλλον να βάλει αντιηλιακό και στο κεφάλι, με συνέπεια ο ζωοδότης να του το βράσει, ο Ντόκτορ θα ακούσει πουλάκια να λαλούν τριγύρω του, καθώς ο Φτερωτός πέτυχε διάνα στην καρδιά. Το αναπάντεχο θα προκύψει μια γλυκιάν πρωίαν, near the seaside, κατά τας προσταγάς της ξεσάλου Νήσου, στιγμή που έχασα μερικά καρέ ταινίας, ψάχνοντας στην ταυτότητα μου να επιβεβαιώσω τον αρθιμό 47 στα χρόνια μου και να χαρώ που πιθανώς πιπίνι σαν τα κρύα τα νερά του Αιγαίου, ενδέχεται να πέσει στην αγκάλη μου. Λοιπόν για να σοβαρευτούμε: Ούτε ο Χανς Κρίστιαν...
Αλλά και πάλι δεν στέκομαι εκεί, μυθοπλασία σου λέει ο μάστορης του σεναρίου, συνεπώς κάτι που σκαρφίστηκε αντί νουβέλας (επιστημονικής) φαντασίας, οπότε θα αποδεχτώ πως ο αξούριστος καραφλομπούλης, με τις βερμούδες και τις πουκαμίσες από τα πανέρια, που γιατρός μεν δηλώνει, αλλά ούτε ασπιρίνη δεν συνταγογραφεί, δύναται να διαβεί τον - έστω και μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου - ερωτικό παράδεισο. Από τούδε και το εξής τι είναι όλα ετούτα που μας σερβίρει ο (υπερτιμημένος κατ εμέ, για όσα θετικότατα έχουν αναγραφεί στο παρελθόν για πάρτη του) μετρ? Όσο, ας πούμε, κύλησε νεράκι το πρώτο ημιχρόνιο, με ριφάκια από Νταντησέ ίσαμε Μπολερό, τόσο η επανάληψη μαράζωσε στην ματιά μου, που ανά τρίλεπτο ένιωθα να υποβάλλομαι σε μαρτύριο Σίσυφου. και άντε ξανά μανά που πήγε το κορίτσι και άντε λιώμα στο πιοτί για την χασούρα και άντε έφυγε και με γέμισε χίλιες αναμνήσεις, εκείνη, που όνειρο πάντα θα μείνει. Ώρα που πανεύκολα θα μπορούσε να περιοριστεί στο μισό και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ΕΠΡΕΠΕ, να μετατεθεί κατόπιν του "περιστατικού", ώστε να φτιαχτεί έστω ένα θρίλερ της προκοπής. Τώρα δηλαδή δεν φτιάχτηκε τίποτε, για να είμαστε και ξηγημένοι.
Τίποτα με την έννοια της μελέτης του χαρακτήρος του βασικού μας πρωταγωνιστή, διότι όλοι στον περίγυρο του, παιδαρέλια είναι, γουστάρουν ξενοιασιά κι όχι έναν ψυχάκια που τον (παρ)έσυρε το πράμα της Αφροδίτης. Οι επεξηγήσεις που αραιά και που δίνονται, για το ποιος στην αλήθεια είναι ο Κωστής, είναι από λιγοστές μέχρι ελάχιστες και περιορίζονται στα τρία λεπτά αναδρομής στο παρελθόν, μέσω συμφοιτητή από την Ιατρική, που εμφανισιακά τυγχάνει να ομοιάζει και με τον συν-σκρίπτερ του παρόντος. Άλλο κι αυτό, που δεν κατανόησα δηλαδή, μετρώντας στην διανομή τρεις τέσσερις κινηματογραφιστές, αντί ρολιστών - κανονικών ηθοποιών, που βεβαίως είναι πασιφανές δεν το έχουν, ούτε για μισή ατάκα. Διακοπές γαρ κι έτσι, όλα τα φιλαράκια μαζί, άντε πάμε γύρισμα, αλλά μην το παρατραβάμε με φανφάρες SXSW, γιατί εκεί δεν ξέρουν τι εστί Οικονομίδης (ούτε ο άλλος ο Παοκτζής) και μπορεί να νομίσουν πως στέρεψαν οι παράδες για κάστινγκ της προκοπής. ΥΓ στα καμέο, αφήνοντας ασχολίαστο το δίλεπτο της Καλλιμάνη, που για να ακριβολογούμε, κάθε γυναίκα θεατής που σέβεται το φύλο της, θα έπρεπε να εγκαταλείψει την αίθουσα μονομιάς!
Κάπως λοιπόν πρέπει να δικαιολογήσω τα αστέρια μου και αφού από σενάριο πάπαλα, άτολμη και πάλι σκηνοθεσία στην λούπα, με μια δυο καλές ιδέες (ο διαχωριστικός φράχτης μου άρεσε ως προοπτική, αγαπητέ σκηνοθέτα) παρατημένες στην Κυκλαδίτικη γοητεία της Αντιπάρου, ο γαλαξίας στεφανώνει τον Μάκη Παπαδημητρίου, ερμηνευτή αξιολογότατο και με εύρος δυνατοτήτων πανύψηλο. Απίθανες εναλλαγές εκφράσεων και μορφασμών, από το αστείο στο δραματικό, που σταδιακά εκτοξεύουν το παλαμάκι, ίσαμε να κυλήσουμε στο (υποτιθέμενο) τέλος, εκεί που ο ηθοποιός, χωρίς το παραμικρό αβαντάρισμα από τις υποστηρικτικές μόστρες είτε ερασιτεχνών κι άβγαλτων, είτε συναδέλφων του ντιρέκτορα, όπως προείπα, βγάζει πάστα τρομακτικών ικανοτήτων. Γι αυτό σου λέω, πόσο διαφορετικά θα ήσαν όλα, αν αυτή η σεάνς σήμανε την απαρχή...
Παρακάμπτοντας την υπερβολή της θεματικής βάσης, όπως και την ακραία εξέλιξη, που δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε κι αν είναι η ομορφάδα της ηλιοκαμένης Άννας - ονόματι Έλλη Τρίγγου, ευειδής, κορμάρα, αλλά για κάποιο απροσδιόριστο λόγο και απωθητική μου - δεν μπορώ να φτιάξω deviation σε αμέτρητα ερωτήματα που δεν πέτυχε το Suntan να μου εξηγήσει / απαντήσει, σχετικά με τον τυπάκο της διπλανής πόρτας. Που η προκαλούμενη από την οικονομική ύφεση κατάθλιψη, έχει ωθήσει στο να ισορροπεί, μεταξύ της λογικής και της τρέλας. Και που μια τόσο στενή και κουτσομπόλα σοσιετέ όπως του νησιού μες στον χειμώνα, θα τον είχε καταλάβει και επιστρέψει πακέτο σπίτι του πριν ακόμη μπει ο Φλεβάρης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαρτίου 2016 από την Odeon
4 σχόλια:
Ψιτ, φίλε.
Αν νομίζεις ότι το εν λόγω γραπτό ύφος περνάει για μαγκιορικο στις μέρες μας μάλλον είτε πολύ νέος είτε πολύ παλιός και τύπου Στάθης ψάλτης είσαι. Αν ισχύει το δεύτερο είναι χειρότερο για σένα. Γιατί αν μέσα από ένα εκ βαθέων ψυχογραφημα αναζητας θρίλερ τύπου Scream 3, τότε κακώς εγραψες και δύο καλες κουβέντες για τον Παπαδημητριου. Είμαι σίγουρος από την στιγμή που γράφεις για το ατελές ξετύλιγμα των χαρακτήρων, ότι θες τον άλλον να εξομολογηθεί για να καταλάβεις τι νιώθει, λες κ οι πράξεις του δεν τον καθιστούν βιβλίο ανοιχτό. Θες να παίξουν να παίξουν το κρυφτουλι στις καλαμιές για ανέβει η αδρεναλίνη από τον φόβο.ενα βλέμμα δεν αρκεί. Μία λέξη για την λέξη.
Όλα αυτά στα γράφω ανωνυμως όχι για να σε εκθεσω (το κείμενο σου μιλάει μόνο του άλλωστε), ούτε για να κρυφτω. Στα γράφω γιατί πραγματικά είμαι ένας περαστικός που θιχτηκα από την ρηχή προσέγγιση μίας τόσο ανατρεπτικής ταινίας. Ενός φιλμ που έχει αρχή μέση και τέλος. Έχει έναν κύριο κ σοβαρό πρωταγωνιστή. Και που τέλος έχει κάτι να πει. Τι; Σκιαγραφεί μία ολόκληρη γενιά. Που αν δεν ανηκεις σε αυτή κ δεν θες να την προσεγγίσεις καλύτερα να σωπαίνεις. Δεν είναι όλα για όλους.
Καλή συνέχεια.
Βραβείο πιο ηλίθιου κειμένου τού 2016. Και εις ανώτερα
ταινιάρα !!! και είμαι σίγουρος πως παρα πολλοί ταυτίστικαν με τον πρωταγωνιστη. οσο για τον "κριτικό" ... φίλε κουράζεις! για κανενα πρωινάδικο ΄΄΄΄΄΄ή Τατιάνα είσαι!!!
Πληθωριστική-βερμπαλιστική μαλακία. Και ὄχι, γιά νά πω κάτι τέτοιο, δέν χρειάζομαι ὄνομα. Ὅπως ἀκριβως καί ἡ ταινία, μέ τά τόσα μηνύματα εἴτε ἀναπόλησης εἴτε χρονικογραφικης ἀναφοράς, δέν χρειάζεται μιά τέτοια ἠλίθια κριτική μέ tres banal ὑφάκι...
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική