Somnia
του Mike Flanagan. Με τους Kate Bosworth, Thomas Jane, Jacob Tremblay, Annabeth Gish, Dash Mihok, Scottie Thompson, Justin Gordon
Κανκερος?
του zerVo (@moviesltd) 
Η επιστήμη επισήμως, τον όρο της μαρκίζας τον χρησιμοποιεί για να εκφράσει στην ορολογία της, την έννοια του Ύπνου. Και πιο συγκεκριμένα του καλού Ύπνου, εκείνου που κατά την διάρκεια του, θα λάβει χώρα κι ένα πανέμορφο όνειρο, κατά προτίμηση ρεαλιστικής υφής, σαν αληθινό που λέμε, συντροφεύοντας κατά τον καλύτερο τρόπο τις ώρες της απόλυτης ξεκούρασης μας. Της ιατρικής μελέτης, χρήζει, συνεπώς, το αντίστροφο, όταν το πρόσωπο δεν καταφέρνει να βυθιστεί σε λήθαργο, παραμένει ξάγρυπνος παρόλες τις προσπάθειες του να κοιμηθεί, φαινόμενο που λογικώς, αποκαλείται Insomnia. Στο Somnia, λοιπόν, όπως είναι ο εγχώριος (και σαφώς πιο πιασάρικος) τίτλος του φιλμ Before I Wake, οι όροι αντιστρέφονται. Αν σε πάρει στην αγκάλη ο Μορφέας είναι Κακό, οπότε καλύτερα να τον αποφύγεις, μπας και βγει κανείς ζωντανός...
Έχοντας πέσει σε βαρύτατη κατάθλιψη, μετά από τον απροσδόκητο θάνατο από πνιγμό, μέσα στην μπανιέρα του σπιτιού τους, του δεκάχρονου γιου τους Σον, η Τζέσι και ο Μαρκ, κατόπιν υποδείξεων των ψυχιατρικών τους συμβούλων, θα πάρουν την δύσκολη απόφαση να υιοθετήσουν ένα συνομήλικο ορφανό αγόρι, υποκαθιστώντας έτσι την τεράστια απώλεια. Για εκείνο που δεν είναι προετοιμασμένοι, βάζοντας τον μικρό στο σπιτικό τους, είναι πως ο Κόντι, διαθέτει το μεταφυσικό χάρισμα, κατά την διάρκεια του ύπνου του, να προκαλεί αληθοφανείς οπτασίες στο περιβάλλον του. Γεγονός που αρχικά θα προβληματίσει τους θετούς του γονείς, μα κατοπινά θα τους προκαλέσει ιδιαίτερα ευχάριστα συναισθήματα, καθώς βασικός πρωταγωνιστής των όσων φανταστικών θα βιώσουν, θα είναι το πεθαμένο τους παιδί.
Μια κατάσταση που στο διάβα του χρόνου όμως, θα έχει ανεξέλεγκτες προεκτάσεις, αφού μαζί με τις θετικές παραισθήσεις, το κατώφλι της φαντασίας θα διαβεί και ο αποκρουστικός και φονικός Κανκερος, σατανάς που στοιχειώνει τους εφιάλτες του πιτσιρίκου και που κάθε του παρουσία, θα σημάνει και την εξαφάνιση όσων βρίσκονται παρόντες στο σκηνικό. Με τα φαινόμενα να παίρνουν διαστάσεις ικανές να ξεσηκώσουν την αντίδραση της μικρής τοπικής κοινωνίας, μα και των αστυνομικών αρχών, κάποιος πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξετυλίξει το κουβάρι των ορθολογικών εξηγήσεων, γύρω από το μεταφυσικό συμβάν. Και ο κλήρος θα πέσει στην πενθούσα μητέρα, που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να αποδεχθεί πως το μονάκριβο αγόρι της, την έχει εγκαταλείψει για πάντα...
Εν αρχή λοιπόν, το κλίμα που κτίζει ο μπόμπιρας για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των περί αυτώ, που καλούνται να του δείξουν πατρική αγάπη και στοργή, είναι παραμυθένιο. Πεταλούδες, πολύχρωμες, λαμπερές, φωτεινές, σαν ζωγραφισμένες τυλίγουν την ατμόσφαιρα και συνάμα με τους ήχους του soundtrack μαγεύουν τον αέρα και ορίζουν αισιόδοξο feeling. Νάτο φαντάζεσαι το Butterfly Effect. Κατοπινά, όταν σαν σε ολόγραμμα, το λατρεμένο πρόσωπο που εδώ και καιρό κλαίμε, εμφανίζεται από το πουθενά, πιο ζωντανό και από τους ζωντανούς, περνά από το νου σου η παραβολή του "i see dead people". Ρε λες κι αυτοί να τα έχουν κακαρώσει και να μας δουλεύει και αυτό το σενάριο, ψιλό γαζί? Άμα πλέον, μέσα από τα απευκτέα nightmares, σκάει μύτη και ο Φρέντι Κρούγκερ, τότε πια είσαι βέβαιος, πως ετούτος ο ντιρέκτορας, ονόματι Mike Flanagan, μάλλον έριξε στο μούλτι, όλες τις horror δημιουργίες που του έχουν κάνει κλικ, μπας και βγάλει το δικό του αριστούργημα...
Για να είμαι ειλικρινής, το προηγούμενο πόνημα του σκηνοθέτη, με τον τίτλο Oculus, μου είχε δημιουργήσει αισιόδοξες εντυπώσεις για το μέλλον του, πόσο μάλλον, όταν τα στούντιο τον έχουν βάλει σε θέση οδηγού για ακόμη τρεις (πολυαναμενόμενες) ταινίες τρόμου, το δεύτερο μέρος του Ouija, το καινούργιο Hush, μα και την μεταφορά στο πανί της νουβέλας του φοβερού και τρομερού Stephen King, Gerald's Game. Εδώ όμως ο 38χρονος εκπρόσωπος του σινεμά του τρόμου, το χάνει ολοσχερώς, αδυνατώντας να στηρίξει την ιστορία του σε στέρεες βάσεις, μην φτιάχνοντας ποτέ ατμόσφαιρα σασπένς και κυρίως, μην αφήνοντας σε καμία στιγμή τον θεατή του να παραδοθεί στην βασικότερη προσταγή των έργων του genre: Ναι αυτό που βλέπω, το παρανοϊκό και το απίστευτο, μπορεί και να συμβεί! Συνεπώς και με το τέμπο να κυλά σε υποτονικούς κτύπους, απόντων των χρειαζούμενων στιγμών έντασης, το φιλμάκι όχι απλά δεν τρομάζει, αλλά σε κάνει να νιώθεις και υπερβολικά άβολα στην καρέκλα για ένα δίωρο.
Λένε πως καταλύτης για την επιτυχία ενός φιλμ σαν το Somnia, πάντα είναι η ερμηνεία του νεότερου του καστ, συνήθως ανήλικου, ίσως και μονοψήφιου αριθμού χρόνων. Σε αντίθεση με όσα υποστήριξαν οι περισσότεροι, για το πως απέδωσε τον ρόλο του στο Room, εγώ προσωπικά δεν είχα θετική άποψη, ούτε τότε, συνεπώς ακόμη περισσότερο τώρα, που η διαρκής έκφραση απάθειας και ψιλοαδιαφορίας του μικρούλη Jacob Tremblay, μάλλον δεν ταιριάζει με το γενικότερο φοβιστικό ύφος. Ρίχνοντας περισκόπιο στην απόδοση των ενήλικων, δε, πρέπει να ομολογήσω πως δεν έχω δει πιο ντεφορμέ τον Thomas Jane, που τρόμαξα να τον γνωρίσω πίσω από την, μάλλον "τραβηγμένη" μάσκα του Steven Tyler.
Συνεπώς τα βάρη εκ των πραγμάτων, αλλά και από την εξέλιξη της πλοκής, πέφτουν πάνω στους αδύναμους ώμους, της όμορφης, πλην πενιχρού τάλαντου Kate Bosworth, που διαθέτει την μελαγχολία μεν στην ματιά, δεν έχει όμως το κύρος να οδηγήσει την τελική πράξη της (αλλόκοτης μέχρι ενός σημείου, σε βαθμό που πίστεψα πως χάθηκε κάποιο reel) κορύφωσης σε ύψη αξιοπρεπή. Κουρασμένη η ματιά του θεατή, να δώσει τις εξηγήσεις της και να βγάλει ένα κάποιο συμπέρασμα, όταν εν μέσω γιγάντιων σεναριακών οπών στο σεντόνι, πάρει σερβιρισμένο το τι ακριβώς τρέχει, είναι πλέον πολύ αργά. Το paranormal αίσθημα έχει πάει περίπατο παίρνοντας μαζί του και το Somnia, που όπως συμβαίνει κατά κόρον με τους εκπροσώπους του είδους, άφησε πάμπολλες υποσχέσεις, μα εντέλει στο φινάλε δεν τήρησε ούτε καν τις βασικές...
Μια κατάσταση που στο διάβα του χρόνου όμως, θα έχει ανεξέλεγκτες προεκτάσεις, αφού μαζί με τις θετικές παραισθήσεις, το κατώφλι της φαντασίας θα διαβεί και ο αποκρουστικός και φονικός Κανκερος, σατανάς που στοιχειώνει τους εφιάλτες του πιτσιρίκου και που κάθε του παρουσία, θα σημάνει και την εξαφάνιση όσων βρίσκονται παρόντες στο σκηνικό. Με τα φαινόμενα να παίρνουν διαστάσεις ικανές να ξεσηκώσουν την αντίδραση της μικρής τοπικής κοινωνίας, μα και των αστυνομικών αρχών, κάποιος πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξετυλίξει το κουβάρι των ορθολογικών εξηγήσεων, γύρω από το μεταφυσικό συμβάν. Και ο κλήρος θα πέσει στην πενθούσα μητέρα, που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να αποδεχθεί πως το μονάκριβο αγόρι της, την έχει εγκαταλείψει για πάντα...
Εν αρχή λοιπόν, το κλίμα που κτίζει ο μπόμπιρας για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των περί αυτώ, που καλούνται να του δείξουν πατρική αγάπη και στοργή, είναι παραμυθένιο. Πεταλούδες, πολύχρωμες, λαμπερές, φωτεινές, σαν ζωγραφισμένες τυλίγουν την ατμόσφαιρα και συνάμα με τους ήχους του soundtrack μαγεύουν τον αέρα και ορίζουν αισιόδοξο feeling. Νάτο φαντάζεσαι το Butterfly Effect. Κατοπινά, όταν σαν σε ολόγραμμα, το λατρεμένο πρόσωπο που εδώ και καιρό κλαίμε, εμφανίζεται από το πουθενά, πιο ζωντανό και από τους ζωντανούς, περνά από το νου σου η παραβολή του "i see dead people". Ρε λες κι αυτοί να τα έχουν κακαρώσει και να μας δουλεύει και αυτό το σενάριο, ψιλό γαζί? Άμα πλέον, μέσα από τα απευκτέα nightmares, σκάει μύτη και ο Φρέντι Κρούγκερ, τότε πια είσαι βέβαιος, πως ετούτος ο ντιρέκτορας, ονόματι Mike Flanagan, μάλλον έριξε στο μούλτι, όλες τις horror δημιουργίες που του έχουν κάνει κλικ, μπας και βγάλει το δικό του αριστούργημα...
Για να είμαι ειλικρινής, το προηγούμενο πόνημα του σκηνοθέτη, με τον τίτλο Oculus, μου είχε δημιουργήσει αισιόδοξες εντυπώσεις για το μέλλον του, πόσο μάλλον, όταν τα στούντιο τον έχουν βάλει σε θέση οδηγού για ακόμη τρεις (πολυαναμενόμενες) ταινίες τρόμου, το δεύτερο μέρος του Ouija, το καινούργιο Hush, μα και την μεταφορά στο πανί της νουβέλας του φοβερού και τρομερού Stephen King, Gerald's Game. Εδώ όμως ο 38χρονος εκπρόσωπος του σινεμά του τρόμου, το χάνει ολοσχερώς, αδυνατώντας να στηρίξει την ιστορία του σε στέρεες βάσεις, μην φτιάχνοντας ποτέ ατμόσφαιρα σασπένς και κυρίως, μην αφήνοντας σε καμία στιγμή τον θεατή του να παραδοθεί στην βασικότερη προσταγή των έργων του genre: Ναι αυτό που βλέπω, το παρανοϊκό και το απίστευτο, μπορεί και να συμβεί! Συνεπώς και με το τέμπο να κυλά σε υποτονικούς κτύπους, απόντων των χρειαζούμενων στιγμών έντασης, το φιλμάκι όχι απλά δεν τρομάζει, αλλά σε κάνει να νιώθεις και υπερβολικά άβολα στην καρέκλα για ένα δίωρο.
Λένε πως καταλύτης για την επιτυχία ενός φιλμ σαν το Somnia, πάντα είναι η ερμηνεία του νεότερου του καστ, συνήθως ανήλικου, ίσως και μονοψήφιου αριθμού χρόνων. Σε αντίθεση με όσα υποστήριξαν οι περισσότεροι, για το πως απέδωσε τον ρόλο του στο Room, εγώ προσωπικά δεν είχα θετική άποψη, ούτε τότε, συνεπώς ακόμη περισσότερο τώρα, που η διαρκής έκφραση απάθειας και ψιλοαδιαφορίας του μικρούλη Jacob Tremblay, μάλλον δεν ταιριάζει με το γενικότερο φοβιστικό ύφος. Ρίχνοντας περισκόπιο στην απόδοση των ενήλικων, δε, πρέπει να ομολογήσω πως δεν έχω δει πιο ντεφορμέ τον Thomas Jane, που τρόμαξα να τον γνωρίσω πίσω από την, μάλλον "τραβηγμένη" μάσκα του Steven Tyler.
Συνεπώς τα βάρη εκ των πραγμάτων, αλλά και από την εξέλιξη της πλοκής, πέφτουν πάνω στους αδύναμους ώμους, της όμορφης, πλην πενιχρού τάλαντου Kate Bosworth, που διαθέτει την μελαγχολία μεν στην ματιά, δεν έχει όμως το κύρος να οδηγήσει την τελική πράξη της (αλλόκοτης μέχρι ενός σημείου, σε βαθμό που πίστεψα πως χάθηκε κάποιο reel) κορύφωσης σε ύψη αξιοπρεπή. Κουρασμένη η ματιά του θεατή, να δώσει τις εξηγήσεις της και να βγάλει ένα κάποιο συμπέρασμα, όταν εν μέσω γιγάντιων σεναριακών οπών στο σεντόνι, πάρει σερβιρισμένο το τι ακριβώς τρέχει, είναι πλέον πολύ αργά. Το paranormal αίσθημα έχει πάει περίπατο παίρνοντας μαζί του και το Somnia, που όπως συμβαίνει κατά κόρον με τους εκπροσώπους του είδους, άφησε πάμπολλες υποσχέσεις, μα εντέλει στο φινάλε δεν τήρησε ούτε καν τις βασικές...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Απριλίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική