Το Βιβλίο της Ζούγκλας
του Jon Favreau. Με τον Neel Sethi και τις φωνές των Bill Murray, Ben Kingsley, Idris Elba, Lupita Nyong'o, Scarlett Johansson, Giancarlo Esposito, Christopher Walken, Garry Shandling, Brighton Rose, Jon Favreau, Sam Raimi, Russell Peters
Κάτι Μαγικό!
του zerVo (@moviesltd) 
Καθώς το πρώτο δείγμα που μου είχε δώσεi το στούντιο του μπάρμπα Walt, στην live action ανακαίνιση των animation θριάμβων της υπήρξε μάλλον απογοητευτικό (Maleficent) πίστεψα κι εγώ, όπως οι περισσότεροι πως η Disney απλώς σκοπεύει να εκμεταλλευτεί το θεόρατο μπαζ των τίτλων της στο κοινό, απλώς και μόνο για να φισκάρει ταμεία και λογαριασμούς. Ευτυχώς η μπράντα που όσο καμία άλλη στα κινηματογραφικά χρονικά έχει ζωγραφίσει στο πανί τα παραμυθένια όνειρα μας, πολύ σύντομα διέψευσε τους πάντες, προσφέροντας την ονειρώδη έως δακρύων διασκευή της Cinderella και τώρα επιστρέφει με ακόμη ένα αραβούργημα υψηλής αισθητικής και τεχνολογίας, που δεν υπόσχεται απλώς για το σύνολο της χρονικής του διάρκειας να σε αφήσει με το στόμα ανοικτό, μα το πράττει κιόλας!
Βρέφος ήταν όταν τον ανακάλυψε ολομόναχο και αβοήθητο στην μέση της άγριας ζούγκλας, ο κατάμαυρος πάνθηρας Μπαγκίρα, για να τον οδηγήσει στην περήφανη αγέλη των λύκων, προκειμένου να τον προσέξουν και να τον μεγαλώσουν, ο μικρούλης Μόγλη, που πλέον έχει μάθει να συμπεριφέρεται με τους κανόνες που ισχύουν στην κοινότητα των τετράποδων. Λίγο πριν εκπνεύσει η δύσκολη περίοδος της θερινής ξηρασίας, εποχή που το ζωικό βασίλειο βρίσκεται σε καιρό ειρήνης και απαγόρευσης του κυνηγιού, ο πιο μισητός και επιθετικός όλων των θηρίων, ο τρομακτικός τίγρης Σιρ Καν, θα απειλήσει την αγέλη με πόλεμο, αν και εφόσον αποφασίσει να προστατέψει το παιδί με τον ερχομό του χειμώνα.
Αντιλαμβανόμενος και ο πιτσιρικάς πως η θέση του πλέον δεν είναι μεταξύ των λύκων, αλλά μεταξύ των ανθρώπων και μη επιθυμώντας να τους φέρνει πια σε δύσκολη και επικίνδυνη θέση, ο Μόγλη θα αποφασίσει να τραβήξει τον μακρύ δρόμο που θα τον οδηγήσει πέρα από τις φυλλωσιές, στον πολιτισμό και ενδεχόμενα στην πραγματική του οικογένεια. Ένα ταξίδι που κρύβει όμως αμέτρητους κινδύνους, αφού τα πλάσματα που παραμονεύουν πίσω από την καταπράσινη βλάστηση, δεν έχουν την παραμικρή φιλική διάθεση, ειδικά ενάντια σε έναν νεαρό και αδύναμο άνθρωπο. Φύλακες άγγελοι σε αυτή του την πορεία, μέχρι να εντοπίσει τους ομοίους του, θα έχει τόσο τον λογικό και συνετό Μπαγκίρα, αλλά και τον αγαθό και γιγάντιο αρκούδο Μπαλού, που μονίμως πετάει σκούφια για να μπλέξει σε καυγάδες.
Βασισμένο λοιπόν στο ομώνυμο μυθιστόρημα που για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε δια χειρός Κίπλινγκ στα 1894 και παρεκκλίνοντας ελάχιστα από το ορίτζιναλ κινούμενο σκίτσο του 1967 είναι το ολοκαίνουργο The Jungle Book, που συνεχίζει με παρόμοιο πάθος την μετατροπή των θρυλικών animation της φίρμας, σε ένα μιξάζ Live action και CGI. Με την ζυγαριά, βεβαίως, να γέρνει συντριπτικά προς το μέρος των ζωγραφιστών φόντων και των μαγευτικά σχεδιασμένων στους πανάκριβους υπολογιστές χαρακτήρων, η νέα αυτή περιπέτεια του Μόγλη, αφήνει ξωπίσω της την παλιακή αισθητική του μιούζικαλ και των ανάλαφρων φωνητικών επιδείξεων των ηρώων για να ακολουθήσει ένα πνεύμα πολύ πιο μοντέρνο, περιπετειώδες και σπιντάτο. Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα, που στην τρίτη και τελική πράξη της πλοκής, όταν πια η μονομαχία ανάμεσα στους ηθικούς και τον πανίσχυρο επιδειξία μοιάζει αναπόφευκτη, οι παλμοί να έχουν εκτοξευτεί ίσαμε τα ουράνια που σκεπάζουν το παραμυθένιο ασιανό τοπίο.
Το πιο σπουδαίο των επιτευγμάτων που εδώ κατορθώνει η Disney έχει να κάνει με την μέθοδο που ακολουθεί για να αποδώσει την φωνή στα ζώα, εκεί που οι τεχνικοί του στούντιο έχουν πετύχει το άριστα, στον εκσυγχρονισμό του lip sync. Κάτι που δυστυχώς είναι αδύνατον κανείς να αντιληφθεί στην παρακολούθηση της (καλά μελετημένης είναι η αλήθεια) εγχώρια μεταγλώττισης, μα που και ελάχιστα φαντάζομαι θα απασχολήσει τους νεαρούς σινεφίλ, που προβλέπω θα μείνουν εκστασιασμένοι στην θωριά των ομιλούντων ζωντανών που θα τιγκάρουν από άκρο εις άκρου το εκράν. Φυσικά παρόμοια αρτιότητα διακρίνει και όλους τους υπόλοιπους τομείς της παραγωγής, από το τρισδιάστατο γράψιμο των λεπτομερειών σε τριχώματα, δέντρα και καταρράκτες, ίσαμε τα καταπληκτικά ηχητικά εφέ, που σε περικυκλώνουν κατά τέτοιο τρόπο που πιστεύεις πως στο διπλανό σου κάθισμα, βρίσκονται κόμπρες, βίσονες, ίσως και...ελέφαντες.
Καθώς λοιπόν όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην σκηνή είναι προϊόντα του CGI, είναι λογικό κι επόμενο η ματιά να πέφτει διαρκώς στο μοναδικό αληθινό κομμάτι του συνόλου. Στο ξυπόλυτο, αεικίνητο, σπιρτόζο, πανέξυπνο και ευρηματικό γυφτάκι, που δεν αφήνει ούτε μισό πόντο πλαγιάς να μην σκαρφαλώσει, ούτε μια λωρίδα βλάστησης να μην την αναρριχηθεί. Για πρώτη φορά στεκούμενος μπροστά από την κάμερα ο δεκάχρονος Neel Sethi, αποδίδοντας τον Μόγλη, νομίζει κανείς πως τα λόγια του βγαίνουν λιγότερο φυσιολογικά από το καθώς πρέπει. Και εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν δύο παραμέτρους. Αρχικά το τι θα έπρεπε να αναμένουμε από ένα άμαθο παιδάκι που καλείται να παίξει ρόλο στο κενό, στον πράσινοι τοίχο μπρος, δίχως να έχει ούτε μισό άλλο ηθοποιό σιμά του. Και ακολούθως να αναρωτηθούμε αν όντως θα έπρεπε η λαλιά του Αγριμιού να μην είναι και απόλυτα φυσιολογική, έχοντας μεγαλώσει μεταξύ ανήμερων θεριών και όχι στα σχολειά που καλομαθαίνουν την γλώσσα τα βλαστάρια μας. Εν ολίγοις ο μπόμπιρας είναι απολαυστικός κατά περιόδους, ειδικότερα όσο περνά ο χρόνος και ξεψαρώνει σημαντικά από τις φοβίες του intro, απολαμβάνοντας και την υποστήριξη, έστω αυτή και μόνο την φωνητική, των πολύ πιο έμπειρων Bill Murray (που αβαντάρεται υπερβολικά από τις σεναριακές ατάκες του Μπαλού), Ben Kingsley (σεβάσμιος όσο δεν πάει ως Μπαγκίρα), Idris Elba (όλος ο τρόμος στην χροιά των χορδών του και λιγότερο στην καταλυτική του μόστρα, σαν Σιρ Καν.
Έχοντας καταφέρει να αναδείξει ως ένα από τα κορυφαία και πιο προσοδοφόρα πρότζεκτς της Marvel, τον αγέρωχο, άτεγκτο αλλά και πομπώδη Iron Man, ο Jon Favreau παίρνει το χρίσμα να μεταλλάξει σε πιο σημερινό, μοντέρνο, ταχύτατο και πλήρους σασπένς, το έτσι κι αλλιώς θρυλικό πολύχρωμο ορίτζιναλ. Και εντέλει τον σκοπό του τον πετυχαίνει απόλυτα, καταφέρνοντας πέρα από το πρώτο πραγματικά τεράστιο μπλοκμπάστερ adventure του 2016, να βγάλει συνάμα και όλα εκείνα τα μηνύματα που γεννά η κεντρική ιδέα του εμπνευσμένου έργου του Κίπλινγκ. Περί φιλίας, αλληλεγγύης, ομαδικότητας και βεβαίως επιμονής επί των ηθικών αξιών, ακόμη κι όταν το περιβάλλον, αγριεμένο και γεμάτο παγίδες, προστάζει για το ακριβώς αντίθετο...
Αντιλαμβανόμενος και ο πιτσιρικάς πως η θέση του πλέον δεν είναι μεταξύ των λύκων, αλλά μεταξύ των ανθρώπων και μη επιθυμώντας να τους φέρνει πια σε δύσκολη και επικίνδυνη θέση, ο Μόγλη θα αποφασίσει να τραβήξει τον μακρύ δρόμο που θα τον οδηγήσει πέρα από τις φυλλωσιές, στον πολιτισμό και ενδεχόμενα στην πραγματική του οικογένεια. Ένα ταξίδι που κρύβει όμως αμέτρητους κινδύνους, αφού τα πλάσματα που παραμονεύουν πίσω από την καταπράσινη βλάστηση, δεν έχουν την παραμικρή φιλική διάθεση, ειδικά ενάντια σε έναν νεαρό και αδύναμο άνθρωπο. Φύλακες άγγελοι σε αυτή του την πορεία, μέχρι να εντοπίσει τους ομοίους του, θα έχει τόσο τον λογικό και συνετό Μπαγκίρα, αλλά και τον αγαθό και γιγάντιο αρκούδο Μπαλού, που μονίμως πετάει σκούφια για να μπλέξει σε καυγάδες.
Βασισμένο λοιπόν στο ομώνυμο μυθιστόρημα που για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε δια χειρός Κίπλινγκ στα 1894 και παρεκκλίνοντας ελάχιστα από το ορίτζιναλ κινούμενο σκίτσο του 1967 είναι το ολοκαίνουργο The Jungle Book, που συνεχίζει με παρόμοιο πάθος την μετατροπή των θρυλικών animation της φίρμας, σε ένα μιξάζ Live action και CGI. Με την ζυγαριά, βεβαίως, να γέρνει συντριπτικά προς το μέρος των ζωγραφιστών φόντων και των μαγευτικά σχεδιασμένων στους πανάκριβους υπολογιστές χαρακτήρων, η νέα αυτή περιπέτεια του Μόγλη, αφήνει ξωπίσω της την παλιακή αισθητική του μιούζικαλ και των ανάλαφρων φωνητικών επιδείξεων των ηρώων για να ακολουθήσει ένα πνεύμα πολύ πιο μοντέρνο, περιπετειώδες και σπιντάτο. Σε βαθμό τέτοιο μάλιστα, που στην τρίτη και τελική πράξη της πλοκής, όταν πια η μονομαχία ανάμεσα στους ηθικούς και τον πανίσχυρο επιδειξία μοιάζει αναπόφευκτη, οι παλμοί να έχουν εκτοξευτεί ίσαμε τα ουράνια που σκεπάζουν το παραμυθένιο ασιανό τοπίο.
Το πιο σπουδαίο των επιτευγμάτων που εδώ κατορθώνει η Disney έχει να κάνει με την μέθοδο που ακολουθεί για να αποδώσει την φωνή στα ζώα, εκεί που οι τεχνικοί του στούντιο έχουν πετύχει το άριστα, στον εκσυγχρονισμό του lip sync. Κάτι που δυστυχώς είναι αδύνατον κανείς να αντιληφθεί στην παρακολούθηση της (καλά μελετημένης είναι η αλήθεια) εγχώρια μεταγλώττισης, μα που και ελάχιστα φαντάζομαι θα απασχολήσει τους νεαρούς σινεφίλ, που προβλέπω θα μείνουν εκστασιασμένοι στην θωριά των ομιλούντων ζωντανών που θα τιγκάρουν από άκρο εις άκρου το εκράν. Φυσικά παρόμοια αρτιότητα διακρίνει και όλους τους υπόλοιπους τομείς της παραγωγής, από το τρισδιάστατο γράψιμο των λεπτομερειών σε τριχώματα, δέντρα και καταρράκτες, ίσαμε τα καταπληκτικά ηχητικά εφέ, που σε περικυκλώνουν κατά τέτοιο τρόπο που πιστεύεις πως στο διπλανό σου κάθισμα, βρίσκονται κόμπρες, βίσονες, ίσως και...ελέφαντες.
Καθώς λοιπόν όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην σκηνή είναι προϊόντα του CGI, είναι λογικό κι επόμενο η ματιά να πέφτει διαρκώς στο μοναδικό αληθινό κομμάτι του συνόλου. Στο ξυπόλυτο, αεικίνητο, σπιρτόζο, πανέξυπνο και ευρηματικό γυφτάκι, που δεν αφήνει ούτε μισό πόντο πλαγιάς να μην σκαρφαλώσει, ούτε μια λωρίδα βλάστησης να μην την αναρριχηθεί. Για πρώτη φορά στεκούμενος μπροστά από την κάμερα ο δεκάχρονος Neel Sethi, αποδίδοντας τον Μόγλη, νομίζει κανείς πως τα λόγια του βγαίνουν λιγότερο φυσιολογικά από το καθώς πρέπει. Και εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν δύο παραμέτρους. Αρχικά το τι θα έπρεπε να αναμένουμε από ένα άμαθο παιδάκι που καλείται να παίξει ρόλο στο κενό, στον πράσινοι τοίχο μπρος, δίχως να έχει ούτε μισό άλλο ηθοποιό σιμά του. Και ακολούθως να αναρωτηθούμε αν όντως θα έπρεπε η λαλιά του Αγριμιού να μην είναι και απόλυτα φυσιολογική, έχοντας μεγαλώσει μεταξύ ανήμερων θεριών και όχι στα σχολειά που καλομαθαίνουν την γλώσσα τα βλαστάρια μας. Εν ολίγοις ο μπόμπιρας είναι απολαυστικός κατά περιόδους, ειδικότερα όσο περνά ο χρόνος και ξεψαρώνει σημαντικά από τις φοβίες του intro, απολαμβάνοντας και την υποστήριξη, έστω αυτή και μόνο την φωνητική, των πολύ πιο έμπειρων Bill Murray (που αβαντάρεται υπερβολικά από τις σεναριακές ατάκες του Μπαλού), Ben Kingsley (σεβάσμιος όσο δεν πάει ως Μπαγκίρα), Idris Elba (όλος ο τρόμος στην χροιά των χορδών του και λιγότερο στην καταλυτική του μόστρα, σαν Σιρ Καν.
Έχοντας καταφέρει να αναδείξει ως ένα από τα κορυφαία και πιο προσοδοφόρα πρότζεκτς της Marvel, τον αγέρωχο, άτεγκτο αλλά και πομπώδη Iron Man, ο Jon Favreau παίρνει το χρίσμα να μεταλλάξει σε πιο σημερινό, μοντέρνο, ταχύτατο και πλήρους σασπένς, το έτσι κι αλλιώς θρυλικό πολύχρωμο ορίτζιναλ. Και εντέλει τον σκοπό του τον πετυχαίνει απόλυτα, καταφέρνοντας πέρα από το πρώτο πραγματικά τεράστιο μπλοκμπάστερ adventure του 2016, να βγάλει συνάμα και όλα εκείνα τα μηνύματα που γεννά η κεντρική ιδέα του εμπνευσμένου έργου του Κίπλινγκ. Περί φιλίας, αλληλεγγύης, ομαδικότητας και βεβαίως επιμονής επί των ηθικών αξιών, ακόμη κι όταν το περιβάλλον, αγριεμένο και γεμάτο παγίδες, προστάζει για το ακριβώς αντίθετο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Απριλίου 2016 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική