Παράφορα
του Pierre Godeau. Με τους Guillaume Gallienne, Adèle Exarchopoulos, Stéphanie Cléau, Aliénor Poisson, Cyrielle Martinez, Selma Mansouri, Sabila Moussadek, Marie Rivière
Κολάζει και Άγιο...
του zerVo (@moviesltd) 
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή, που παρότι πιστεύεις πως έχεις βιώσει τα πάντα και οι εμπειρίες σου από το περπάτημα σε ετούτο τον κόσμο, σου δίνουν την ικανότητα να διατηρείς τον έλεγχο, μια λαβωματιά στο πάνω μέρος της καρδιάς από το βέλος του Φτερωτού Θεού, σε κάνει να χάνεις την Γη κάτω από τα πόδια σου. Να σου φεύγει από τα χέρια το τιμόνι και να αντικρίζεις στο βάθος τον τοίχο του αδιεξόδου να σε πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι όμως να μην αντιδράς, βυθισμένος στο μεθύσι της μακαριότητας που σου προσφέρει ο Έρως. Που ούτε χρόνια, ως γνωστόν κοιτάζει, ούτε ταξικές και κοινωνικές διαφορές κι άμα είναι να στήσει το πανηγύρι του, μεταξύ δύο οποιονδήποτε ανθρώπων, θα το κάμει, ο κόσμος να χαλάσει. Κι οι δυο τους θα αγκαλιαστούν, αδιάφοροι για τι θα πει ο κόσμος, ο διπλανός, η κοινωνία. Αυτό ακριβώς σημαίνει Παράφορα...
Για τον σωφρονιστικό λειτουργό Ζαν Φιρμινό, ήταν ένα στοίχημα να κατορθώσει να μετατρέψει τις γυναικείες φυλακές που διευθύνει, σε έναν χώρο, που οι έγκλειστες θα μπορούν να βρουν συνθήκες ανθρώπινες, ώστε να εκτίσουν την ποινή τους δίχως τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε όλα τα άλλα υψίστης ασφαλείας ιδρύματα της χώρας. Και δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμη και η ίδια η Υπουργός Δικαιοσύνης, έχει δείξει ενδιαφέρον για το έργο του, τιμώντας τον με την κατ ιδίαν επίσκεψη της. Τα πάντα κυλούν ρολόι στον σχεδιασμό του, μιας και στο σπίτι διάγει έναν ευτυχισμένο βίο στην αγκαλιά της παιδιόθεν αγαπημένης του Ελίζ...
Η άφιξη της προκλητικά όμορφης 24χρονης υποδίκου Άννα Αμαρί, που απειλείται με ποινή φυλάκισης, ακόμη και 15 ετών, θα αλλάξει ολοκληρωτικά τα δεδομένα, μιας κι από την πρώτη κιόλας ματιά που θα ανταλλάξει με τον διευθυντή, θα διαφανεί πως κάτι ιδιαίτερο πρόκειται να συμβεί ανάμεσα τους. Δείχνοντας ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπο της και φροντίζοντας να της αναθέσει ένα ζωτικής (για τα δεδομένα της φυλακής) σημασίας πόστο, εκείνο της υπεύθυνης βασικών προμηθειών των εσώκλειστων, ο Ζαν θα αρχίσει να σπαταλά ολοένα και περισσότερο χρόνο δίπλα στην νεαρή κοπέλα, τόσο ώστε να μην αργήσει η στιγμή που ο ένας θα πέσει στην αγκάλη του άλλου.
Πρόκειται για την αφήγηση - από την πλευρά του εραστή / διευθυντή - των πραγματικών και πιπεράτων εκείνων περιστατικών που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Γαλλίας το 2006, όταν ο προοδευτικών αντιλήψεων Φλοράν Γκονσαλβές, έχασε δουλειά, οικογένεια και κύρος, συνάπτοντας σχέση με κάτοικο των κελιών που είχε υπό τον έλεγχο του. Και που σύμφωνα με τις Αρχές, η κατηγορούμενη για συνεργεία με την συμμορία των Βαρβάρων, που πραγματοποιούσε επιθέσεις σε ανυποψίαστους Εβραίους, τον εξαπάτησε, χρησιμοποιώντας τον για να βελτιώσει τις συνθήκες κράτησης της. Υπερασπιζόμενος την Αγάπη είναι ο τίτλος του μπεστ σέλλερ κι αυτό ακριβώς λαμβάνει χώρα και στην εξέλιξη της πλοκής του ερωτικού δράματος, που εδώ υπογράφει ο Pierre Godeau, στην sophomore και πολύ ακριβότερη παραγωγή, από εκείνη του ντεμπούτου του (Juliette, 2013).
Αφήγηση που δεν παρουσιάζει την παραμικρή έκπληξη στον τρόπο που εκείνη αναπτύσσεται, γραμμικότατα και με αρκετές πληροφορίες για το πως θα ανάψει ο σπινθήρας, μεταξύ του μεσήλικα και της (δεν διασαφηνίζεται ποτέ η παράβαση που υπέπεσε) τιμωρημένης. Λογικό είναι στον ζυγό της ανάλυσης των χαρακτήρων, λοιπόν, μιας και μια έχουσα το ποινικό της μητρώο ζωγραφισμένο, δεν απαιτεί πολλές πολλές επεξηγήσεις για ποιόν της, το μεγαλύτερο βάρος να πέφτει στην μεριά του λειτουργού. Ο οποίος είναι ευτυχισμένος για την όμορφη και αγαπημένη φαμίλια του, είναι περήφανος για το, μη αποδεκτό κοινωνικά όπως φαίνεται, δημόσιο λειτούργημα που έχει αναλάβει και είναι, φυσικά, χαρούμενος που τα πάντα, κάτω από τις εντολές του, βαίνουν αρίστως. Όταν όμως ο έρως τυφλώνει, τι οδηγίες να δώσεις και πως να κατευθύνεις με καθαρό μυαλό το παραμικρό, όταν ο νους σου είναι το πως θα επιστρέψεις στο γκρίζο δωματιάκι και στην αγκαλιά της ερωμένης που φλογισμένα σε καρτερεί?
Θα περίμενε κανείς από αυτή την Φραντσέζικη ματιά του Eperdument, ο ρεαλισμός να παίζει τον πρώτο λόγο. Τεχνικά, ναι, συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού η κάμερα ελάχιστες φορές αφήνεται από το χέρι για να πάρει θέση στο τριπόδι και το ντοκιμαντερίστικο στυλ αναδίδει το αίσθημα του αληθινού. Υπάρχουν όμως και σεάνς που το σενάριο φαντάζει, το λιγότερο, παρατραβηγμένο, μην πείθοντας ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο, για το πόσο μπορεί να έχει φτάσει στην τύφλωση ο Μεσιέ λε Ντιρεκτέρ. Ερχόμενο το σκριπτ σε πλήρη αντιδιαστολή της παρουσίασης μιας προσωπικότητας, μέχρι πρότινος ακέραιας, έγκριτης, άτεγκτης, τεχνοκρατικής. Απεναντίας, μολονότι έχοντας λιγότερο χρόνο αναλογικά στο πανί, η φυλακισμένη Άννα, έχει πολύ πιο δυνατές στιγμές να προβάλλει, ειδικά όσες αφορούν στην παράξενη σχέση με την μητέρα της, που η συμπεριφορά της τόσο έχει πληγώσει.
Στις απαιτήσεις των δύο αυτών ρόλων, τόσο ο Guillaume Gallienne της Comedie Francaise, όσο και η απίθανα διεγερτικών εκφράσεων Adele Exarchopoulos, καταφέρνουν να αποσπάσουν θετικό πρόσημο στον βαθμό τους. Από την μια μεριά ο κωμικός, που επίσης είχε σχολιαστεί ευμενώς για την εξαιρετική υποστηρικτική του ερμηνεία, ως εραστής / ατζέντης του Yves Saint Laurent, σε μια πιο γοητευτική κι αρσενική φόρμα, πιάνει τον σφυγμό του άντρα που επιδιώκει να ξεφύγει από την ρουτίνα και να κάνει επιτέλους την προσωπική του επανάσταση, σε κόντρα των απαιτήσεων του περίγυρου. Η Adele από την μεριά της είναι δυναμίτης. Τι και με κάποια κιλάκια παραπανίσια, τι κι αν τα μαγουλάκια είναι κάπως πιο στρογγυλά, το κορίτσι έχει ένα ένα μαγευτικό, φυσικό χάρισμα να προκαλεί, με μισή και μόνο ματιά. Να κολάζει και Άγιο που λέμε. Όχι τον φουκαρά υπαλληλάκο του Ministere De La Justice, που για δεκαετίες γευόταν το ρουτινιάρικο χάδι της Κυράς (εξαιρετικός β' ρόλος από την Stephanie Cleau). Και που πλέον, μονάχος σε κάποια γκαρσονιέρα, μάλλον θα αναπολεί νοσταλγικά το Πάθος που ξετίναξε τόσο τον ίδιο, όσο και τον καλά μελετημένο - σαν σε ιδιοκατασκευή - φράχτη που τον είχε περικυκλώσει.
Η άφιξη της προκλητικά όμορφης 24χρονης υποδίκου Άννα Αμαρί, που απειλείται με ποινή φυλάκισης, ακόμη και 15 ετών, θα αλλάξει ολοκληρωτικά τα δεδομένα, μιας κι από την πρώτη κιόλας ματιά που θα ανταλλάξει με τον διευθυντή, θα διαφανεί πως κάτι ιδιαίτερο πρόκειται να συμβεί ανάμεσα τους. Δείχνοντας ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπο της και φροντίζοντας να της αναθέσει ένα ζωτικής (για τα δεδομένα της φυλακής) σημασίας πόστο, εκείνο της υπεύθυνης βασικών προμηθειών των εσώκλειστων, ο Ζαν θα αρχίσει να σπαταλά ολοένα και περισσότερο χρόνο δίπλα στην νεαρή κοπέλα, τόσο ώστε να μην αργήσει η στιγμή που ο ένας θα πέσει στην αγκάλη του άλλου.
Πρόκειται για την αφήγηση - από την πλευρά του εραστή / διευθυντή - των πραγματικών και πιπεράτων εκείνων περιστατικών που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της Γαλλίας το 2006, όταν ο προοδευτικών αντιλήψεων Φλοράν Γκονσαλβές, έχασε δουλειά, οικογένεια και κύρος, συνάπτοντας σχέση με κάτοικο των κελιών που είχε υπό τον έλεγχο του. Και που σύμφωνα με τις Αρχές, η κατηγορούμενη για συνεργεία με την συμμορία των Βαρβάρων, που πραγματοποιούσε επιθέσεις σε ανυποψίαστους Εβραίους, τον εξαπάτησε, χρησιμοποιώντας τον για να βελτιώσει τις συνθήκες κράτησης της. Υπερασπιζόμενος την Αγάπη είναι ο τίτλος του μπεστ σέλλερ κι αυτό ακριβώς λαμβάνει χώρα και στην εξέλιξη της πλοκής του ερωτικού δράματος, που εδώ υπογράφει ο Pierre Godeau, στην sophomore και πολύ ακριβότερη παραγωγή, από εκείνη του ντεμπούτου του (Juliette, 2013).
Αφήγηση που δεν παρουσιάζει την παραμικρή έκπληξη στον τρόπο που εκείνη αναπτύσσεται, γραμμικότατα και με αρκετές πληροφορίες για το πως θα ανάψει ο σπινθήρας, μεταξύ του μεσήλικα και της (δεν διασαφηνίζεται ποτέ η παράβαση που υπέπεσε) τιμωρημένης. Λογικό είναι στον ζυγό της ανάλυσης των χαρακτήρων, λοιπόν, μιας και μια έχουσα το ποινικό της μητρώο ζωγραφισμένο, δεν απαιτεί πολλές πολλές επεξηγήσεις για ποιόν της, το μεγαλύτερο βάρος να πέφτει στην μεριά του λειτουργού. Ο οποίος είναι ευτυχισμένος για την όμορφη και αγαπημένη φαμίλια του, είναι περήφανος για το, μη αποδεκτό κοινωνικά όπως φαίνεται, δημόσιο λειτούργημα που έχει αναλάβει και είναι, φυσικά, χαρούμενος που τα πάντα, κάτω από τις εντολές του, βαίνουν αρίστως. Όταν όμως ο έρως τυφλώνει, τι οδηγίες να δώσεις και πως να κατευθύνεις με καθαρό μυαλό το παραμικρό, όταν ο νους σου είναι το πως θα επιστρέψεις στο γκρίζο δωματιάκι και στην αγκαλιά της ερωμένης που φλογισμένα σε καρτερεί?
Θα περίμενε κανείς από αυτή την Φραντσέζικη ματιά του Eperdument, ο ρεαλισμός να παίζει τον πρώτο λόγο. Τεχνικά, ναι, συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού η κάμερα ελάχιστες φορές αφήνεται από το χέρι για να πάρει θέση στο τριπόδι και το ντοκιμαντερίστικο στυλ αναδίδει το αίσθημα του αληθινού. Υπάρχουν όμως και σεάνς που το σενάριο φαντάζει, το λιγότερο, παρατραβηγμένο, μην πείθοντας ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο, για το πόσο μπορεί να έχει φτάσει στην τύφλωση ο Μεσιέ λε Ντιρεκτέρ. Ερχόμενο το σκριπτ σε πλήρη αντιδιαστολή της παρουσίασης μιας προσωπικότητας, μέχρι πρότινος ακέραιας, έγκριτης, άτεγκτης, τεχνοκρατικής. Απεναντίας, μολονότι έχοντας λιγότερο χρόνο αναλογικά στο πανί, η φυλακισμένη Άννα, έχει πολύ πιο δυνατές στιγμές να προβάλλει, ειδικά όσες αφορούν στην παράξενη σχέση με την μητέρα της, που η συμπεριφορά της τόσο έχει πληγώσει.
Στις απαιτήσεις των δύο αυτών ρόλων, τόσο ο Guillaume Gallienne της Comedie Francaise, όσο και η απίθανα διεγερτικών εκφράσεων Adele Exarchopoulos, καταφέρνουν να αποσπάσουν θετικό πρόσημο στον βαθμό τους. Από την μια μεριά ο κωμικός, που επίσης είχε σχολιαστεί ευμενώς για την εξαιρετική υποστηρικτική του ερμηνεία, ως εραστής / ατζέντης του Yves Saint Laurent, σε μια πιο γοητευτική κι αρσενική φόρμα, πιάνει τον σφυγμό του άντρα που επιδιώκει να ξεφύγει από την ρουτίνα και να κάνει επιτέλους την προσωπική του επανάσταση, σε κόντρα των απαιτήσεων του περίγυρου. Η Adele από την μεριά της είναι δυναμίτης. Τι και με κάποια κιλάκια παραπανίσια, τι κι αν τα μαγουλάκια είναι κάπως πιο στρογγυλά, το κορίτσι έχει ένα ένα μαγευτικό, φυσικό χάρισμα να προκαλεί, με μισή και μόνο ματιά. Να κολάζει και Άγιο που λέμε. Όχι τον φουκαρά υπαλληλάκο του Ministere De La Justice, που για δεκαετίες γευόταν το ρουτινιάρικο χάδι της Κυράς (εξαιρετικός β' ρόλος από την Stephanie Cleau). Και που πλέον, μονάχος σε κάποια γκαρσονιέρα, μάλλον θα αναπολεί νοσταλγικά το Πάθος που ξετίναξε τόσο τον ίδιο, όσο και τον καλά μελετημένο - σαν σε ιδιοκατασκευή - φράχτη που τον είχε περικυκλώσει.
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Σεπτεμβρίου 2016 από την Seven Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική