Movies Ltd

Όντως... εγκληματικό!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν το high-concept πάει κατά διαόλου

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει το αριστούργημα του Robert Altman «Ο παίκτης» (The Player, 1992). Ελπίζω, πολλοί. Εκεί, λοιπόν, ο Tim Robbins υποδύεται έναν διευθυντή χολιγουντιανού στούντιο που πιστεύει πως ένα σενάριο μπορεί να οδηγήσει σε μια πετυχημένη εμπορικά ταινία όταν η σύνοψή του το περιγράφει σε 25 λέξεις ή λιγότερες κι αυτές αρκούν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον αυτού που την ακούει. Μια Ιδέα που απαντάει ουσιαστικά στην ερώτηση «What if...? - τι θα γινόταν αν... ;». Έτσι προκύπτει η έννοια του high-concept. Ουσιαστικά ως high-concept χαρακτηρίζεται ένα σενάριο του οποίου η βασική ιδέα είναι ικανή από μόνη της να λειτουργήσει (θεωρητικά) ως hook σε ένα ευρύ κοινό, ανεξάρτητα από τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη της. Στην προκειμένη περίπτωση, στο Criminal δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με σενάριο high-concept. Και το ερώτημα που θέτει είναι το εξής: τι θα γινόταν αν με κάποιον τρόπο μπορούσαμε να μεταφέρουμε τις μνήμες ενός νεκρού πράκτορα της CIA στον εγκέφαλο ενός εγκληματία, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, προκειμένου να σωθεί ο κόσμος από πυρηνική καταστροφή; Oh, yeah baby! Απορώ πως δεν προσέλαβαν τον Nicolas Cage ως πρωταγωνιστή! Θα του ταίριαζε γάντι ο πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια ταινία όπου υπάρχει Ιδέα αλλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο! Ουπς, τι λέω: στα trivia του imdb για την ταινία λέει ότι ο μεγάλος Nick απέρριψε έναν από τους ρόλους που του πρότειναν. Μουάχαχαχαχαχαχα!

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 14 Φεβρουαρίου 1973 στο Ισραήλ, Ariel Vromen. Η πρώτη του ήταν το θρίλερ με στοιχεία ρομάντζου «Rx» (2005), η δεύτερη η ταινία τρόμου «Danika» (2006, κι όχι, δεν αναφέρεται στον γνωστό Έλληνα κριτικό κινηματογράφου!), η τρίτη ήταν η βιογραφία του κακοποιού Richard Kuklinski με τίτλο «The Iceman» (2012, η πρώτη από τις ταινίες του που βγήκε στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες) και τώρα, τούτη εδώ. Για το «Iceman» να πούμε πως δεν ήταν τίποτε σπουδαίο: είχε μια εξαιρετική ερμηνεία του έτσι κι αλλιώς συνήθως τρομερού και φοβερού Michael Shannon, αλλά από εκεί και πέρα, όχι πολλά. Και πάλι, όμως, ήταν παρασάγγας ανώτερη από τούτο εδώ το κατασκεύασμα.

Η υπόθεση: Τι μπορεί να πάει στραβά όταν η τελευταία ελπίδα της CIA να αποτρέψει μια τεράστια τρομοκρατική πυρηνική απειλή βασίζεται στις σκοτεινές πτυχές του εγκεφάλου ενός επικίνδυνου εγκληματία; Ο πράκτορας της CIA Μπιλ Πόουπ σκοτώνεται κατά τη διάρκεια μιας πολύ σημαντικής, άκρως μυστικής αποστολής, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τα ίχνη του περίφημου «Ολλανδού» - του εγκεφάλου που κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση στο σύνολο του οπλισμού των ΗΠΑ μέσω του περίφημου Σκοτεινού Διαδικτύου (Dark Web). Με τον θάνατο του Πόουπ, κάθε πληροφορία γύρω από τη δράση του «Ολλανδού» εξαφανίζεται για πάντα, καθώς οι νεκροί, ως γνωστόν, δε μπορούν να αποκαλύψουν πληροφορίες… Ή μήπως μπορούν;

Ο αμείλικτος επικεφαλής της CIA στο Λονδίνο Κουόκερ Ουέλς επιστρατεύει τον εκκεντρικό νευροχειρούργο Δόκτορα Φρανκς και μαζί επιχειρούν μια ανατρεπτική ιατρική επέμβαση χωρίς προηγούμενο. Εμφυτεύουν το DNA του Πόουπ στις εγκεφαλικές συνάψεις του Τζέρικο Στιούαρτ, ενός παντελώς απρόβλεπτου και επικίνδυνου κακοποιού με βαρύ ποινικό μητρώο, ο οποίος ωστόσο φαντάζει ως μοναδική περίπτωση συμβατότητας για μια πρακτικά αδύνατη επέμβαση. Φαινομενικά απαλλαγμένος από ενσυναίσθηση και με μηδενική κοινωνική νοημοσύνη, ο Τζέρικο παρέχει στους επιστήμονες το σώμα του ως έναν καθρέφτη πάνω στον οποίο ίσως καταφέρουν να αντικρύσουν την αντανάκλαση των συναισθημάτων του άτυχου Πόουπ, προκειμένου να ξετυλίξουν τον μυστηριώδη μίτο της ανεξέλεγκτης ζωή και της άνομης δράσης του «Ολλανδού». Όμως, όπως όλα δείχνουν, ο Τζέρικο έχει τα δικά του σχέδια, ενώ η τελευταία ελπίδα της CIA πριν όλα τιναχτούν στον αέρα, βρίσκεται πλέον στο μυαλό ενός επικίνδυνου εγκληματία...

Η άποψή μας: Πείτε ότι θέλετε για τον Oliver Stone αλλά τουλάχιστον στο «JFK», όπου είχαν συναντηθεί και πάλι 25 ολόκληρα χρόνια πριν (!) οι τρεις παλαίουρες τούτης της ταινίας, ήτοι οι Gary Oldman, Kevin Costner και Tommy Lee Jones, αν μη τι άλλο εκμαίευσε εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους! Εδώ, συναγωνίζεται ο ένας τον άλλο, ποιος θα δώσει τη χειρότερη ερμηνεία! Εντάξει, εύκολα στον άτυπο αυτό... διαγωνισμό, το βραβείο παίρνει ο Jordi Molla, που υποδύεται τον κακό αυτοδημιούργητο (!) μεγιστάνα (!!) αναρχικό (!!!) Hagbardaka Heimbahl στην ταινία! Έναν άνθρωπο που θέλει να γκρεμιστεί ο κόσμος στον οποίο κυριαρχούν άθλιες κυβερνήσεις (έχει δίκιο σ' αυτό) προκειμένου να χτιστεί από την αρχή, αναρχικό τω τρόπω – ζήτω το Ροσινάντε!!! Πέρα όλων των άλλων, λοιπόν, η ταινία έχει ΚΑΙ αντιδραστική ιδεολογία, μιας που οι «καλοί» είναι οι πράκτορες της CIA! Επίσης, δεν ορρωδεί προ μηδενός: πρωταγωνιστές σκοτώνονται με μεγάλη ευκολία, το πιστολίδι και το... εκρηξίδι πάει σύννεφο, ποτάμια το αίμα, τσεκούρια πετιούνται, ο χαμός σε λέω!

Όπως καταλαβαίνετε σενάριο δεν υπάρχει, σκηνοθετική γραμμή δεν υφίσταται παρά μόνο διαχείριση της Ιδέας (όπως πχ η κυβέρνησή μας διαχειρίζεται την κρίση χωρίς να κάνει τίποτε – άνα γειά σου) και οι ηθοποιοί δεν έχουν από που να πιαστούν και παίζουν άλλα αντί άλλων! Εντάξει, ο Tommy Lee Jones πρωτοπόρος στη... μεταμόσχευση Μνήμης; Ήμαρτον! Και ο Gary Oldman αλαλάζον πράκτορας με χαίτη; Έλα CIA στον τόπο σου! Παραδόξως, ο μόνος που διασώζεται είναι ο Kevin Costner! Που στη μισή ταινία μουγκρίζει και ξύνει το κεφάλι του! Ως άλλος Neo από το «Matrix» ή ως «RoboCop» αλλά πράκτορας! Ένας άνθρωπος χωρίς συναισθήματα που μετά την εγχείρηση, νιώθει! Εντάξει, να πω τη μαύρη αλήθεια, κι εγώ θα... ένιωθα αν βρισκόταν δίπλα μου η ολοένα και πιο ανερχόμενη Gal Gadot – ναι, η Wonder Woman από το «Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης». Κάποιες σκηνές έχουν πλάκα, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, όμως, γελάς με αυτό που βλέπεις. Είναι τόσο κακό που μπορεί να γίνει διασκεδαστικό. Ή μήπως όχι;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Απριλίου 2016 από την Odeon