Γλυκιά Απόδραση
του Bruno Podalydès. Με τους Bruno Podalydès, Agnès Jaoui, Sandrine Kiberlain, Denis Podalydès, Vimala Pons
Λίγο αψέντι, λίγο ποταμός και το κορίτσι μου!
του zerVo (@moviesltd) 
Κι έρχεται εκείνη η στιγμή της έκρηξης του μεσήλικα, παγιδευμένου στο καθημερινό και ανιαρό γύρω γύρω όλοι, που για δεκαετίες το ακολουθεί πιστά, δίχως να παρεκκλίνει πόντο από την ρουτίνα του. Τι φαντάζεσαι να κρύβει ετούτο το σκάσιμο? Απόδραση, φυγή, ταξίδι μακρινό. Τίποτα Αφρική, καμιά Βραζιλία, ακόμη και στην Αστραλία μπορεί να τον ψάχουν οι δικοί του και οι Φως στο Τούνελ. Μπα, το Excape είναι ιδέα, στο μυαλό του καθενός φουκαριάρη δέσμιου της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας είναι και δεν χρειάζεται να διαβεί απέραντες θάλασσες και ατέρμονες ηπείρους για να νιώσει πως είναι ελεύθερος. Έστω και τρία, τέσσερα χιλιόμετρα, ενδεχόμενα, να του είναι υπεραρκετά.
Στο κατώφλι των πενήντα χρόνων ζωής του, ο Μισέλ, εργασιομανής γραφίστας, φανατικός μοντελιστής και παθιασμένος οπαδός των επιτευγμάτων των σπουδαίων αεροπόρων, θα αντιληφθεί πως τα πάντα στο 24ωρό του κυλούν δίχως συγκεκριμένο νόημα, δίχως σκοπό, δίχως να του δίνουν την αφορμή να ονειρευτεί, να ταξιδέψει. Παρακινούμενος από το συναδελφικό παιχνίδι της εύρεσης καρκινικών λέξεων, θα πέσει πάνω στην έκφραση καγιάκ (kayak) και γοητευμένος από τον τρόπο σχεδίασης του σκάφους, που μοιάζει εντυπωσιακά με εκείνον του αεροπλάνου, θα πάρει το ρίσκο να προμηθευτεί ένα - παρότι ακριβό - σχεδιάζοντας ταυτόχρονα να κάνει μέσα στο μονοθέσιο πλεούμενο, την μεγάλη βόλτα στο ποτάμι, που φανταζόταν από μικρός.
Έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση της επί δεκαετίες συζύγου του, που θα αντιληφθεί την ανάγκη του για διέξοδο, ο ζορισμένος μέχρι τα χθες άντρας, θα σχηματίσει μια λίστα με τα απαραίτητα - ένα αντίσκοινο, μια πυξίδα, ξηρά τροφή, ένα τρανζίστορ - και αφού τα τοποθετήσει όπως - όπως στον περιορισμένο χώρο του κανό, θα τραβήξει σαν άλλος Λίντμπεργκ το μακρύ υδάτινο μονοπάτι. Ούτε τρία μίλια κατοπινά της αφετηρίας του και μέσα σε ενα καταπράσινο περιβάλλον, ο Μισέλ θα εντοπίσει υπαίθρια φάρμα / κάμπινγκ / ξενώνα / εστιατόριο, που οι ένοικοι του είναι μονίμως ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί, στοιχείο που θα του εξάψει την περιέργεια, ώστε να βρει που οφείλεται. Δεν βαριέσαι. Είναι ευκαιρία και για μια πρώτη στάση, μετά από τόσο κουπί. Και που ξέρεις, πίσω από τις φυλλωσιές, μπορεί α ανακαλύψει κι εκείνος το μυστικό της απόλυτης ευθυμίας και ανανέωσης...
Μα road movie μέσα σε ένα καγιάκ? Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που ενδέχεται να βασανίσει το μυαλό του υποψήφιου θεατή του Comme Un Avion, μιας φρέσκιας και ανανεωτικού στυλ Φραντσέζικης κομεντί, από αυτές που μόνο οι τρικολόρ δύνανται να φτιάχνουν πετυχημένα. Ακριβώς! Όπως τυχαίνει στις αμερικανιές, φίλοι, κολλητοί, παρέες ή και άνθρωποι μονάχοι όπως εδώ, να μπαίνουν σε ένα στέισον για να διασχίσουν τους Long and winding road από τον Ατλαντικό ίσαμε τον Ειρηνικό, έτσι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ, μονάχα που το μέσο μεταφοράς είναι κάπως...εναλλακτικό. Σημασία όμως επί του παρόντος, έχει το πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο ήρωας μας το ταξίδι του και πως ακριβώς έχει ονειρευτεί την δική του Ιθάκη.
Γλυκόπικρο, με πάμπολλες ενέσεις χιουμοριστικές είναι το διάβα που παίρνει και τραβά, έστω και για αυτά τα ελάχιστα μέτρα, ο ασούμπαλος, ανεύθυνος, άτακτος, ανοργάνωτος, μα τόσο ονειροπόλος και σίγουρος για τις δυνάμεις του πιλότος. Και σίγουρα δεν είναι ο μακρινός ορίζοντας εκείνος που θα του γιατρέψει το ψυχικό κενό, του αρκούν λίγες και καλές ελευθερίες, που τις έχει απολέσει δέσμιος της εργασιακής παράνοιας και της βαριεστημάρας, όντας τυπικότατος στις υποχρεώσεις του από πολύ νέος. Λίγο η φύση, λίγο η ξενοιασιά, λίγο η ώριμη καινούργια αγκάλη της πανδοχέα (η Agnes Jaoui, πάντα γήινη και προσιτή), λίγο το σαγηνευτικό κορμάκι της κορούλας της (το λουκούμι Vimala Pons), λίγο το τρελοποτό, ο φουκαράς μας, θα βρει σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά του καμπ, το ιδανικό, το παραδεισένιο που δεν ξέρουμε αν θα το εντόπιζε, ακόμη κι αν γινόταν ο νέος Φιλέας Φογκ.
Ζεστή, ανθρώπινη, πρωτότυπη, μα και γαργαλιστικά αφελής, με έντονη ποιητική διάθεση, η καινούργια ανάλαφρη δημιουργία του Denis Podalydes, δεν υπόσχεται απλώς, αλλά σχηματίζει κιόλας ένα μόνιμο χαμογελάκι, στο πρόσωπο του θεατή που με ονειροπόληση την παρακολουθεί. Στον κεντρικό ρόλο, δε, ο ίδιος, βγάζει όλο εκείνο το συναίσθημα στις εκφράσεις του, που ομοιάζει με του καθενός που βιώνει την κατάσταση του "μια από τα ίδια", της επανάληψης που από ένα σημείο και μετά εξωθεί ακόμη και τον πιο φιλήσυχο χαρακτήρα στο να πραγματοποιήσει την δική του αθώα και αγαθή επανάσταση. Που σε σμίκρυνση μπορεί να την καταφέρει κανείς, κλείνοντας απλώς τα μάτια του και φεύγοντας για την βόλτα που είχε από καιρό υποσχεθεί στον εαυτό του.
Έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση της επί δεκαετίες συζύγου του, που θα αντιληφθεί την ανάγκη του για διέξοδο, ο ζορισμένος μέχρι τα χθες άντρας, θα σχηματίσει μια λίστα με τα απαραίτητα - ένα αντίσκοινο, μια πυξίδα, ξηρά τροφή, ένα τρανζίστορ - και αφού τα τοποθετήσει όπως - όπως στον περιορισμένο χώρο του κανό, θα τραβήξει σαν άλλος Λίντμπεργκ το μακρύ υδάτινο μονοπάτι. Ούτε τρία μίλια κατοπινά της αφετηρίας του και μέσα σε ενα καταπράσινο περιβάλλον, ο Μισέλ θα εντοπίσει υπαίθρια φάρμα / κάμπινγκ / ξενώνα / εστιατόριο, που οι ένοικοι του είναι μονίμως ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί, στοιχείο που θα του εξάψει την περιέργεια, ώστε να βρει που οφείλεται. Δεν βαριέσαι. Είναι ευκαιρία και για μια πρώτη στάση, μετά από τόσο κουπί. Και που ξέρεις, πίσω από τις φυλλωσιές, μπορεί α ανακαλύψει κι εκείνος το μυστικό της απόλυτης ευθυμίας και ανανέωσης...
Μα road movie μέσα σε ένα καγιάκ? Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που ενδέχεται να βασανίσει το μυαλό του υποψήφιου θεατή του Comme Un Avion, μιας φρέσκιας και ανανεωτικού στυλ Φραντσέζικης κομεντί, από αυτές που μόνο οι τρικολόρ δύνανται να φτιάχνουν πετυχημένα. Ακριβώς! Όπως τυχαίνει στις αμερικανιές, φίλοι, κολλητοί, παρέες ή και άνθρωποι μονάχοι όπως εδώ, να μπαίνουν σε ένα στέισον για να διασχίσουν τους Long and winding road από τον Ατλαντικό ίσαμε τον Ειρηνικό, έτσι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ, μονάχα που το μέσο μεταφοράς είναι κάπως...εναλλακτικό. Σημασία όμως επί του παρόντος, έχει το πως ακριβώς αντιλαμβάνεται ο ήρωας μας το ταξίδι του και πως ακριβώς έχει ονειρευτεί την δική του Ιθάκη.
Γλυκόπικρο, με πάμπολλες ενέσεις χιουμοριστικές είναι το διάβα που παίρνει και τραβά, έστω και για αυτά τα ελάχιστα μέτρα, ο ασούμπαλος, ανεύθυνος, άτακτος, ανοργάνωτος, μα τόσο ονειροπόλος και σίγουρος για τις δυνάμεις του πιλότος. Και σίγουρα δεν είναι ο μακρινός ορίζοντας εκείνος που θα του γιατρέψει το ψυχικό κενό, του αρκούν λίγες και καλές ελευθερίες, που τις έχει απολέσει δέσμιος της εργασιακής παράνοιας και της βαριεστημάρας, όντας τυπικότατος στις υποχρεώσεις του από πολύ νέος. Λίγο η φύση, λίγο η ξενοιασιά, λίγο η ώριμη καινούργια αγκάλη της πανδοχέα (η Agnes Jaoui, πάντα γήινη και προσιτή), λίγο το σαγηνευτικό κορμάκι της κορούλας της (το λουκούμι Vimala Pons), λίγο το τρελοποτό, ο φουκαράς μας, θα βρει σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά του καμπ, το ιδανικό, το παραδεισένιο που δεν ξέρουμε αν θα το εντόπιζε, ακόμη κι αν γινόταν ο νέος Φιλέας Φογκ.
Ζεστή, ανθρώπινη, πρωτότυπη, μα και γαργαλιστικά αφελής, με έντονη ποιητική διάθεση, η καινούργια ανάλαφρη δημιουργία του Denis Podalydes, δεν υπόσχεται απλώς, αλλά σχηματίζει κιόλας ένα μόνιμο χαμογελάκι, στο πρόσωπο του θεατή που με ονειροπόληση την παρακολουθεί. Στον κεντρικό ρόλο, δε, ο ίδιος, βγάζει όλο εκείνο το συναίσθημα στις εκφράσεις του, που ομοιάζει με του καθενός που βιώνει την κατάσταση του "μια από τα ίδια", της επανάληψης που από ένα σημείο και μετά εξωθεί ακόμη και τον πιο φιλήσυχο χαρακτήρα στο να πραγματοποιήσει την δική του αθώα και αγαθή επανάσταση. Που σε σμίκρυνση μπορεί να την καταφέρει κανείς, κλείνοντας απλώς τα μάτια του και φεύγοντας για την βόλτα που είχε από καιρό υποσχεθεί στον εαυτό του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Μαΐου 2016 από την Filmtrade
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική