Movies Ltd

Αυθεντικός είναι ο Αρχέγονος Τρόμος

του gaRis (@takisgaris)

Ήτο η μιακαιμόνη ταινία που πόνεσα χάνοντάς την στο TIFF15. Μεταφυσικό θρίλερ με τσι μάγισσες από τη Νέα Αγγλία του 1630, πριχού το γύρισμα του αιώνος βγάλει στο ημισκόταδο τη διαβόητη ιστορία με τις Salem Witch Trials που περιέχυσαν μεσαίωνα στην εποικισμένη Ματσαχουσέτη. Διαπράττων ο με καριέρα κοστουμά (Hansel and Gretel) και production designer (Sesame Street) Robert Eggers ο οποίος τσακώνει σκάρτα 4 μύρια και το σκάει για μια βορεινή περιοχή-φάντασμα πούχουμε στο βόρειο Οντάριο, το Kiosk. Με γλώσσα και λεπτομέρεια-κέντημα εποχής, αναπαριστά με εξπρεσιονιστική σουδέζικη ακρίβεια (Häxan: Witchcraft through the Ages,1922) και ψυχογραφία επιπέδου Arthur Miller του Crucible. Γυρίζει στο ξαφανισμένο ratio 1:1.66 με φυσικό φωτισμό. Παίρνει ζευγάρι ξορισθέντων πιουριτανών κολίγων με τα πέντε μικρά τους να χάνονται στα δάση παρέα με την ανάκατη πίστη τους στο Καλό και στο Κακό, σπέρνοντας καλαμπόκια και αρμέγοντας μια γίδα του διαόλου - τον Black Philippe. Το Κακό αρχινάει να τους παίρνει αμπάριζα, τόσο που και στην πραγματική ζωή, εν έτι 2016, ο εκπρόσωπος της εκκλησίας του σατανά Jex Blackmore βαράει επισήμως μπιέλες ντελιρίου καθώς διοργανώνει απανωτές προβολές του φιλμ στο σκοτεινό του ποίμνιο.

Αλλά και ο διαγαλαξιακός Stephen King τα είδε όλα με τη Μάγισσα. Βραβείο στο Ώστιν του Τέξας κατά τη διάρκεια του περσινού φαντάστικ φέστ, βραβείο σκηνοθεσίας Sundance. Αντιλαβού ότι μπαίνοντας μέσα είχα διάθεση να σαρώσω την οθόνη ώστε να αιτιολογήσω τον ντόρο. Μην τάχα το ζεύγος των άμοιρων γονιών Ralph Ineson και Kate Dickie από το Game of Thrones; Μήπως η ροδαλή εξωκόσμου βλεψιάς Anya Taylor-Joy ως μεγαλύτερη θυγατέρα – κλειδί του δράματος που θα κοσμήσει το ως τα τώρα τιτλοφορούμενο «Splits»- θρίλερ του πλέον βετεράνου Shyamalan; Τα βιολιά και οι Ενοχιανές χορωδίες των μαγισσών της ηχητικής μπάντας; Η εμμονή του Eggers στο να εξιστορήσει ορθόδοξα, νομοτελειακά, χωρίς να εκβιάσει πρόωρο σοκ, έχοντας περίσσεια εμπιστοσύνη στο υλικό του; Αυτά προς τα προφανή, τα αναμενόμενα, την πρώτη ανάγνωση. Διότι στη δεύτερη είναι που σε πιάνει ο πανικός για το τι πραγματικά βλέπεις.

Δεν αμφιβάλλω ότι ο παραδοσιακός θριλεράκιας θα ψιλοχαλαστεί με το The Witch. Να υπομονέψει, δε θα χάσει, τουναντίον. Ο τρόμος θα έρθει αποταμέσα, τα σπλάχνα. Από την απιστία που εντέλει θα νικήσει την πίστη. Ή τη δεισιδαιμονία. Η αποσύνθεση του οικογενειακού ιστού, η γυναικεία χειραφέτηση δια της παρέκκλισης από το ηθικώς επιβαλλόμενο, η ρεμπραντική αναψηλάφηση μιας ιστορικής περιόδου που στιγματίστηκε από το κάψιμο των μαγισσών, όπως η κάθε κοινωνία δομείται δια του αφανισμού ή έστω της περιθωριοποίησης του διαφορετικού. Εκεί τρομάζεις λοιπόν αλλά και ταυτόχρονα στεναχωρεύεσαι γιατί ο Ροβέρτος το παίζει σέηφ και φυσιοδίφης πατριδογνωσίας πρώτης σχολαρχείου. Ναι μεν, από τον τίτλο της πρώτης του απόπειρας αντιλαμβάνεσαι ότι ο Eggers δεν κρατά μυστικά, δε θέλει να σε πιάσει στον ύπνο. Μην ξεγελαστείς όμως. Δέστο μόνο σα προειδοποίηση.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί