Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι
του Burr Steers. Με τους Lily James, Sam Riley, Jack Huston, Bella Heathcote, Douglas Booth, Matt Smith, Charles Dance, Lena Headey
Να σας δαγκάσω λιγάκι το λαιμάκι, δεσποινίς?
του zerVo (@moviesltd) 
Απίθανη και ανατρεπτική ιδέα. Άλλωστε εκείνος που την φαντάστηκε, ονόματι Seth Grahame-Smith, σαράντα ετών σήμερα, ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής και από προηγούμενο μιξάζ έργου εποχής με σατιρική ανατριχίλα, στον όχι και τόσο πετυχημένο πάντως, στην φιλμική του μεταφορά Abraham Lincoln: Vampire Hunter. Εδώ ετούτος ο τύπος από την Νέα Υόρκη, στον αναδευτήρα ρίχνει ότι του περάσει από το μυαλό, προκειμένου να εκμοντερνίσει ένα από τα πλέον διαβασμένα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από τους Romerικούς νεκροζώντανους, ίσαμε την πανάρχαια Τέχνη των Σάολιν και αν μη τι άλλο, το καλοστημένο πιάτο που σερβίρει στο εκράν, είναι αρκούντως διασκεδαστικό!
19ος αιώνας. Η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, από την στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, έχει κτυπηθεί από τον (ξενόφερτο, οι φήμες λένε πως έχει πέσει φραντσέζικος δάκτυλος) ιό, που μετατρέπει τους πολίτες σε σαρκοφάγα, πανέτοιμα να κατασπαράξουν ανθρώπινα μυαλά, όντα. Ο στρατός, με υπεράνθρωπες προσπάθειες έχει κατορθώσει να περιορίσει τα ζόμπι σε γκέτο, στον ευρύτερο τομέα του Λονδίνου, η ραγδαία αύξηση τους όμως, πολύ σύντομα αναμένεται να σπάσει τα κιγκλιδώματα που τους περιφρουρούν, πριν ξεχυθούν ελεύθεροι στην ύπαιθρο, αφανίζοντας κάθε μορφή ζωής.
Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, παλεύει να επιβιώσει η κατώτερη ταξικά φαμίλια του προοδευτικών αξιών Κυρίου Μπένετ και της συμφεροντολόγας Κυράς του, που οραματίζεται τον καλύτερο και πιο προσοδοφόρο γάμο για καθεμιά από τις πέντε θυγατέρες τους. Κορίτσια όλα της παντρειάς, αλλά και μαθημένα την πολεμική τέχνη από δασκάλους Ασιάτες, Κινέζους, ώστε να μην σκιάζονται κανέναν σκυλοδαγκωνιάρη. Όπως και πανέμορφες σαν τα κρύα τα νερά, τόσο ώστε να κινήσουν το ερωτικό ενδιαφέρον φημισμένων αριστοκρατών εργένηδων, όπως ο αξιωματικός Κύριος Ντάρσι, ένας ατρόμητος ορκισμένος διώκτης των σαρκοφάγων εχθρών και ο στενότατος φίλος του Κύριος Μπίνγκλευ...
Τίποτα απολύτως δεν απουσιάζει από τα κατά πως τα έχει πει κι έχουν μεταφερθεί αμέτρητες φορές στην μεγάλη οθόνη, μια φορά κι έναν καιρό η Jane Austen, στην απέξω κι ανακατωτά πια, μαθημένη, νουβέλα της Υπερηφάνεια και Προκατάληψη. Και οι κοινωνικές αντιθέσεις δηλώνουν το παρόν και η αγωνία των κατώτερων στρωμάτων να πιάσουν την καλή, αλλά και η δεδομένη λοιδορία των γαλαζοαίματων προς τους μη κατέχοντες αξίωμα παίζει διαρκώς στο φόντο. Λαμπερές χοροεσπερίδες και δεξιώσεις, ζευγαρώματα που άλλοτε οι ματιές που τα απαρτίζουν να δηλώνουν πόθο και επιθυμία και άλλοτε όμως όχι, σκιρτήματα και αϋπνίες που προκαλεί ο έρως και όλα τα συναφή που έχουμε παρακολουθήσει τόσες και τόσες φορές στις made in England διασκευές του μύθου, υπάρχουν κι εδώ πέρα. Ποτέ όμως και σε καμία περίπτωση δεν τα έχεις ματαδεί, να ανακατώνονται με τις μανιασμένες επιθέσεις των κουρελήδων βρικολάκων, ούτε φυσικά με τις αέρινες, επιπέδου Donnie Yen κουνγκ φου κινήσεις των δεσποινίδων με τα φουρό.
Το πάρτι ενάντια στους δαγκαμένους, που είτε έχουν, είτε οσονούπω θα αποκαλύψουν τις ορέξεις τους, ξεκινά από πολύ νωρίς και οι σπλάτερ σκηνές που άρρενες και θήλεα συμμετέχουν από κοινού στα φονικά, δεν είναι διόλου λίγες, καθώς μπαίνουν σε τάξη ενόσω οδηγούμαστε προς το φινάλε της γενίκευσης του χαμού. Βεβαίως ο όχι έμπειρος, αλλά και χωρίς κανένα υπερβολικά προσεγμένο σενάριο στα χέρια σκηνοθέτης Burr Steers, φροντίζει να διατηρήσει μια κάποια ισορροπία ανάμεσα στο ρομάντζο και την σφαγή, αλλά και να μεγεθύνει κατά το πως πρέπει το χρονικό εύρος του φιλμ του, πέφτοντας συχνά πυκνά στην λακκούβα της επανάληψης. Με πιο τάσεις οικονομίας και λίγο πιο σφιχτοδεμένη αφήγηση, σίγουρα το Pride and Prejudice And Zombies, θα μπορούσε να διαρκέσει ένα εικοσάλεπτο πιο λίγο, γινόμενο πιο εύπεπτο σε αυτόν που το παρακολουθεί.
Τα θετικά πάντως στην αξιολόγηση του είναι σαφώς πιο πολλά, με απαρχή όπως προείπα, το ιντριγκαδόρικο κρίκωμα δύο εντελώς διαφορετικού ύφους καταστάσεων. Με διάθεση χιουμοριστική, ακόμη κι αν αντιφατικά οι μάχες οδηγούν σε συντριπτικό βαθμό στην τραγωδία, το τέμπο διατηρείται σε επίπεδα ταχύτατα και έστω με λούπες στην διαδρομή, ποτέ του δεν βαραίνει. Φροντίζει γι αυτό άλλωστε, η πάντοτε όμορφη απεικόνιση της υπαίθρου της Αλβιόνας, ακόμη κι αν πίσω από τα δέντρα της κρύβει τον θανάσιμο κίνδυνο, αλλά και οι συμπαθέστατες μορφές των - νεαρών κυρίως - πρωταγωνιστών, που δείχνουν απίστευτο κέφι στην απόδοση των εναλλακτικών τους ρόλων.
Με πρώτη και καλύτερη την αισθησιακή, γοητευτική και με ματιά που σαρώνει Lily James, που προερχόμενη από το αδικημένο σε κάθε Ακαδημαϊκή βράβευση Disneyικό διαμαντάκι της Cinderella, αποδεικνύει πως έχει έρθει για να μείνει και να θαμπώσει τα βλέμματα. Το ανδρικό κουαρτέτο των Sam Riley, που δείχνει να μην έχει μεγαλώσει λεπτό από την σύσταση του σε μας στο Control, Douglas Booth, Jack Huston και του έκπληξη Matt Smith, κερδίζει τις εντυπώσεις από το αντίστοιχο γυναικείο ανσάμπλ, λόγω κυρίως των διαφορετικής ανάλυσης χαρακτήρων που συνθέτουν τους αρσενικούς της πλοκής.
Οι οποίοι, βεβαίως προκειμένου να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των κοριτσιών μεταλλάσσονται στην πορεία, αποκτώντας διάφορες φόρμες στις σχετικές ανατροπές του σκριπτ, αν και είναι προφανές αποξαρχής, ποια θα είναι στο φινάλε, τα τελικά ζευγαρώματα, εφόσον ολάκερος ο κόσμος έχει περιέλθει ξανά στην πρότερη ειρήνη και ηρεμία του. Εκεί που φτάνει το ελάχιστα έως μηδενικά φοβιστικό για το genre φιλμ χωρίς εκπλήξεις, αλλά και χωρίς τις σοσιολογικές αναφορές και αλληγορίες, που μια φορά κι έναν καιρό, ο πρώτος διδάξας χρησιμοποίησε δίνοντας την μεταφορική διάσταση της έννοιας περιθωριοποιημένο ζόμπι.
Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, παλεύει να επιβιώσει η κατώτερη ταξικά φαμίλια του προοδευτικών αξιών Κυρίου Μπένετ και της συμφεροντολόγας Κυράς του, που οραματίζεται τον καλύτερο και πιο προσοδοφόρο γάμο για καθεμιά από τις πέντε θυγατέρες τους. Κορίτσια όλα της παντρειάς, αλλά και μαθημένα την πολεμική τέχνη από δασκάλους Ασιάτες, Κινέζους, ώστε να μην σκιάζονται κανέναν σκυλοδαγκωνιάρη. Όπως και πανέμορφες σαν τα κρύα τα νερά, τόσο ώστε να κινήσουν το ερωτικό ενδιαφέρον φημισμένων αριστοκρατών εργένηδων, όπως ο αξιωματικός Κύριος Ντάρσι, ένας ατρόμητος ορκισμένος διώκτης των σαρκοφάγων εχθρών και ο στενότατος φίλος του Κύριος Μπίνγκλευ...
Τίποτα απολύτως δεν απουσιάζει από τα κατά πως τα έχει πει κι έχουν μεταφερθεί αμέτρητες φορές στην μεγάλη οθόνη, μια φορά κι έναν καιρό η Jane Austen, στην απέξω κι ανακατωτά πια, μαθημένη, νουβέλα της Υπερηφάνεια και Προκατάληψη. Και οι κοινωνικές αντιθέσεις δηλώνουν το παρόν και η αγωνία των κατώτερων στρωμάτων να πιάσουν την καλή, αλλά και η δεδομένη λοιδορία των γαλαζοαίματων προς τους μη κατέχοντες αξίωμα παίζει διαρκώς στο φόντο. Λαμπερές χοροεσπερίδες και δεξιώσεις, ζευγαρώματα που άλλοτε οι ματιές που τα απαρτίζουν να δηλώνουν πόθο και επιθυμία και άλλοτε όμως όχι, σκιρτήματα και αϋπνίες που προκαλεί ο έρως και όλα τα συναφή που έχουμε παρακολουθήσει τόσες και τόσες φορές στις made in England διασκευές του μύθου, υπάρχουν κι εδώ πέρα. Ποτέ όμως και σε καμία περίπτωση δεν τα έχεις ματαδεί, να ανακατώνονται με τις μανιασμένες επιθέσεις των κουρελήδων βρικολάκων, ούτε φυσικά με τις αέρινες, επιπέδου Donnie Yen κουνγκ φου κινήσεις των δεσποινίδων με τα φουρό.
Το πάρτι ενάντια στους δαγκαμένους, που είτε έχουν, είτε οσονούπω θα αποκαλύψουν τις ορέξεις τους, ξεκινά από πολύ νωρίς και οι σπλάτερ σκηνές που άρρενες και θήλεα συμμετέχουν από κοινού στα φονικά, δεν είναι διόλου λίγες, καθώς μπαίνουν σε τάξη ενόσω οδηγούμαστε προς το φινάλε της γενίκευσης του χαμού. Βεβαίως ο όχι έμπειρος, αλλά και χωρίς κανένα υπερβολικά προσεγμένο σενάριο στα χέρια σκηνοθέτης Burr Steers, φροντίζει να διατηρήσει μια κάποια ισορροπία ανάμεσα στο ρομάντζο και την σφαγή, αλλά και να μεγεθύνει κατά το πως πρέπει το χρονικό εύρος του φιλμ του, πέφτοντας συχνά πυκνά στην λακκούβα της επανάληψης. Με πιο τάσεις οικονομίας και λίγο πιο σφιχτοδεμένη αφήγηση, σίγουρα το Pride and Prejudice And Zombies, θα μπορούσε να διαρκέσει ένα εικοσάλεπτο πιο λίγο, γινόμενο πιο εύπεπτο σε αυτόν που το παρακολουθεί.
Τα θετικά πάντως στην αξιολόγηση του είναι σαφώς πιο πολλά, με απαρχή όπως προείπα, το ιντριγκαδόρικο κρίκωμα δύο εντελώς διαφορετικού ύφους καταστάσεων. Με διάθεση χιουμοριστική, ακόμη κι αν αντιφατικά οι μάχες οδηγούν σε συντριπτικό βαθμό στην τραγωδία, το τέμπο διατηρείται σε επίπεδα ταχύτατα και έστω με λούπες στην διαδρομή, ποτέ του δεν βαραίνει. Φροντίζει γι αυτό άλλωστε, η πάντοτε όμορφη απεικόνιση της υπαίθρου της Αλβιόνας, ακόμη κι αν πίσω από τα δέντρα της κρύβει τον θανάσιμο κίνδυνο, αλλά και οι συμπαθέστατες μορφές των - νεαρών κυρίως - πρωταγωνιστών, που δείχνουν απίστευτο κέφι στην απόδοση των εναλλακτικών τους ρόλων.
Με πρώτη και καλύτερη την αισθησιακή, γοητευτική και με ματιά που σαρώνει Lily James, που προερχόμενη από το αδικημένο σε κάθε Ακαδημαϊκή βράβευση Disneyικό διαμαντάκι της Cinderella, αποδεικνύει πως έχει έρθει για να μείνει και να θαμπώσει τα βλέμματα. Το ανδρικό κουαρτέτο των Sam Riley, που δείχνει να μην έχει μεγαλώσει λεπτό από την σύσταση του σε μας στο Control, Douglas Booth, Jack Huston και του έκπληξη Matt Smith, κερδίζει τις εντυπώσεις από το αντίστοιχο γυναικείο ανσάμπλ, λόγω κυρίως των διαφορετικής ανάλυσης χαρακτήρων που συνθέτουν τους αρσενικούς της πλοκής.
Οι οποίοι, βεβαίως προκειμένου να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των κοριτσιών μεταλλάσσονται στην πορεία, αποκτώντας διάφορες φόρμες στις σχετικές ανατροπές του σκριπτ, αν και είναι προφανές αποξαρχής, ποια θα είναι στο φινάλε, τα τελικά ζευγαρώματα, εφόσον ολάκερος ο κόσμος έχει περιέλθει ξανά στην πρότερη ειρήνη και ηρεμία του. Εκεί που φτάνει το ελάχιστα έως μηδενικά φοβιστικό για το genre φιλμ χωρίς εκπλήξεις, αλλά και χωρίς τις σοσιολογικές αναφορές και αλληγορίες, που μια φορά κι έναν καιρό, ο πρώτος διδάξας χρησιμοποίησε δίνοντας την μεταφορική διάσταση της έννοιας περιθωριοποιημένο ζόμπι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Μαρτίου 2016 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική