Λουλούδια
των Jon Garaño, Jose Mari Goenaga. Με τους Nagore Aranburu, Itziar Aizpuru, Itziar Ituño, Josean Bengoetxea, Egoitz Lasa, Ane Gabarain, José Ramón Soroiz, Jox Berasategui, Mikel Laskurain, Mariasun Pagoaga
"Αγαπάω κι αδιαφορώ"
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Kieslowski ζεις, εσύ μας οδηγείς
Είναι μερικές ταινίες ρε παιδί μου που πιάνουν το σφυγμό σου από το πρώτο πλάνο. Που βλέπεις την πρώτη σκηνή και σκέφτεσαι αυτόματα «μμμ, κάτι καλό θα δω τώρα». Ταινίες με τις οποίες μπορείς να συντονιστείς εξαρχής καθώς πάλλονται στην ιδιοσυχνότητά σου. Που δεν κραυγάζουν αυτό που θέλουν να πουν. Που παίζουν με παγκόσμια θέματα όπως η αγάπη, η μοίρα, το τυχαίο, η σύμπτωση. Που σε γοητεύουν βαθιά, σε βάζουν σε σκέψεις. Το κυριώτερο: σε τεντώνουν σαν μια χορδή καθώς καρδιά, μυαλό και βλέμμα ευθυγραμμίζονται. Και πλημμυρίζεις συγκίνηση κι ευλογείς την ώρα και τη στιγμή που σου δίνεται η δυνατότητα όχι μόνο να παρακολουθήσεις τέτοιες ταινίες αλλά και να γράψεις γι' αυτές παρακινώντας κι άλλους να πράξουν το ίδιο με την ελπίδα ότι κι εκείνοι θα νιώσουν το ίδιο με σένα. Συντονισμός, τα είπαμε...
Τα «Λουλούδια» είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί το δίδυμο των Jon Garaño και Jose Mari Goenaga. Έχοντας ήδη υπογράψει ξεχωριστά αρκετές ταινίες, κυρίως μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, αλλά και κινούμενα σχέδια, οι δυο τους σκηνοθέτησαν από κοινού την πρώτη τους ταινία το 2010. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, με τίτλο «For 80 Days» («80 Egunean»), συμμετείχε σε περισσότερα από 130 διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων τα φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, του Σαν Σεμπαστιάν, του Μοντρεάλ και του Καΐρου, αποσπώντας πάνω από 30 βραβεία. Μέχρι σήμερα παραμένει η πιο πολυβραβευμένη βάσκικη ταινία. Η δεύτερη ταινία τους, τούτα εδώ τα Loreak (Λουλούδια) αποτέλεσαν την επίσημη πρόταση της Ισπανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ – και είναι η πρώτη φορά που μια ταινία η οποία ομιλεί τη βασκική επελέγη για μια τόσο σημαντική αντιπροσώπευση. Το φιλμ είχε δύο υποψηφιότητες στα Βραβεία Goya (καλύτερης ταινίας & μουσικής) κι αυτό συνέβη επίσης για πρώτη φορά για ταινία στην οποία οι διάλογοι είναι γραμμένοι στη γλώσσα των Βάσκων.
Η υπόθεση: Η καθημερινότητα της Άνε, μιας σαραντάχρονης γυναίκας παγιδευμένης σε έναν άχρωμο γάμο, ανατρέπεται απροσδόκητα όταν μια υπέροχη ανθοδέσμη παραδίδεται στην πόρτα του σπιτιού της. Προς μεγάλη της έκπληξη, τα λουλούδια θα συνεχίσουν να καταφτάνουν κάθε εβδομάδα, πάντοτε την ίδια ημέρα και ώρα, και πάντοτε ανώνυμα. Ποιος είναι ο αινιγματικός αποστολέας και τι θέλει άραγε από εκείνη; Μερικά άνθη με μυστηριώδη προέλευση εισβάλλουν, επίσης απροειδοποίητα, στις ζωές της Τέρε και της νύφης της, Λούρδης, καθώς ένας άγνωστος αφήνει κάθε εβδομάδα μια ανθοδέσμη στη μνήμη ενός ανθρώπου σημαντικού γι’ αυτές, περιπλέκοντας την ήδη δύσκολη σχέση τους. Αυτή είναι η ιστορία τριών γυναικών που οι ζωές τους αλλάζουν καθοριστικά χάρη σε μερικά μπουκέτα λουλούδια. Λουλούδια που τις κάνουν να νιώθουν ότι μέσα τους ανθίζουν και πάλι συναισθήματα που είχαν ξεχάσει εδώ και καιρό...
Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ταινία για ενήλικες θεατές. Δεν είναι για την πιτσιρικαρία. Πρέπει να έχεις βιώσει ό,τι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας για να την καταλάβεις ή μάλλον για να την νιώσεις καλύτερα. Αποξένωση, μελαγχολία, καθημερινότητα, ρουτίνα, η αγάπη και πού τη βρίσκεις, η αγάπη και πού τη χάνεις, η απώλεια, η μνήμη. Ναι, το υλικό που διαχειρίζονται οι δύο σκηνοθέτες θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ενός πρώτης τάξεως μελοδράματος. Αντ' αυτού οι Βάσκοι δημιουργοί επιλέγουν τον κισλοφσκικό δρόμο. Με ολίγη από... Χίτσκοκ. Γιατί ναι μεν κάποια στιγμή (και μάλιστα πολύ νωρίς στην ταινία) σου δίνεται η ευκαιρία να συμπληρώσεις το παζλ, ακόμα όμως και μετά το φινάλε του δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος για το αν έβαλες σωστά τα κομμάτια ή απλά... έτυχε κι όλα ήταν θέμα σύμπτωσης ή παρεξήγησης.
Η Άνε είναι μόνη. Η Άνε δεν έχει φίλους. Ο σύζυγός της προτιμά να βλέπει τηλεόραση από το να μιλά μαζί της. Και συν τοις άλλοις μπαίνει στην εμμηνόπαυση νωρίς στη ζωή της. Το να λαμβάνει ένα υπέροχο μπουκέτο λουλούδια κάθε βδομάδα είναι συγκλονιστικό για εκείνην. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που την αγαπά; Και μόνο η ιδέα δίνει νόημα στη ζωή της. Ο Μπενάτ είναι χειριστής γερανού. Βλέπει καθημερινά στη ζωή του τον κόσμο από ψηλά. Έχει άλλη οπτική στα πράγματα. Με τα κιάλια του ανά χείρας πιάνει λεπτομέρειες που όσοι ζουν στη στεριά, στο έδαφος, τις χάνουν. Ένας μικρός θεός. Που βλέπει την Άνε να βγάζει το κράνος της και να κοιτά προς τα πάνω – σαν να τον βλέπει – αλλά εκείνη ουσιαστικά να μην μπορεί να τον «δει». Παντρεμένος με την Λούρδη, προσπαθεί (μάταια) να βρει ισορροπία ανάμεσα στη σύζυγό του (που δουλεύει σε διόδια) και στη μάνα του, την Τέρε. Είναι ευγενική ψυχή, δεν του αρέσουν οι εντάσεις και λατρεύει τα λουλούδια! Στο χαμό του θα αντιδράσουν διαφορετικά η μάνα του και η γυναίκα του. Αλλά και η Άνε...
Υπέροχες ερμηνείες, σπουδαία μουσική υπόκρουση, εξαιρετική δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας (τόνοι γαλάζιοι και γκρι, μέσα στους οποίους τα λουλούδια εύκολα ξεχωρίζουν με την πανδαισία των χρωμάτων – τη ζωή – αλλά και τη λευκότητά τους – το θάνατο). Δεν έχετε παρά να τραβήξετε μια γερή ρουφηξιά από αυτό το υπέροχο κινηματογραφικό άνθος.
Η υπόθεση: Η καθημερινότητα της Άνε, μιας σαραντάχρονης γυναίκας παγιδευμένης σε έναν άχρωμο γάμο, ανατρέπεται απροσδόκητα όταν μια υπέροχη ανθοδέσμη παραδίδεται στην πόρτα του σπιτιού της. Προς μεγάλη της έκπληξη, τα λουλούδια θα συνεχίσουν να καταφτάνουν κάθε εβδομάδα, πάντοτε την ίδια ημέρα και ώρα, και πάντοτε ανώνυμα. Ποιος είναι ο αινιγματικός αποστολέας και τι θέλει άραγε από εκείνη; Μερικά άνθη με μυστηριώδη προέλευση εισβάλλουν, επίσης απροειδοποίητα, στις ζωές της Τέρε και της νύφης της, Λούρδης, καθώς ένας άγνωστος αφήνει κάθε εβδομάδα μια ανθοδέσμη στη μνήμη ενός ανθρώπου σημαντικού γι’ αυτές, περιπλέκοντας την ήδη δύσκολη σχέση τους. Αυτή είναι η ιστορία τριών γυναικών που οι ζωές τους αλλάζουν καθοριστικά χάρη σε μερικά μπουκέτα λουλούδια. Λουλούδια που τις κάνουν να νιώθουν ότι μέσα τους ανθίζουν και πάλι συναισθήματα που είχαν ξεχάσει εδώ και καιρό...
Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ταινία για ενήλικες θεατές. Δεν είναι για την πιτσιρικαρία. Πρέπει να έχεις βιώσει ό,τι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας για να την καταλάβεις ή μάλλον για να την νιώσεις καλύτερα. Αποξένωση, μελαγχολία, καθημερινότητα, ρουτίνα, η αγάπη και πού τη βρίσκεις, η αγάπη και πού τη χάνεις, η απώλεια, η μνήμη. Ναι, το υλικό που διαχειρίζονται οι δύο σκηνοθέτες θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία ενός πρώτης τάξεως μελοδράματος. Αντ' αυτού οι Βάσκοι δημιουργοί επιλέγουν τον κισλοφσκικό δρόμο. Με ολίγη από... Χίτσκοκ. Γιατί ναι μεν κάποια στιγμή (και μάλιστα πολύ νωρίς στην ταινία) σου δίνεται η ευκαιρία να συμπληρώσεις το παζλ, ακόμα όμως και μετά το φινάλε του δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος για το αν έβαλες σωστά τα κομμάτια ή απλά... έτυχε κι όλα ήταν θέμα σύμπτωσης ή παρεξήγησης.
Η Άνε είναι μόνη. Η Άνε δεν έχει φίλους. Ο σύζυγός της προτιμά να βλέπει τηλεόραση από το να μιλά μαζί της. Και συν τοις άλλοις μπαίνει στην εμμηνόπαυση νωρίς στη ζωή της. Το να λαμβάνει ένα υπέροχο μπουκέτο λουλούδια κάθε βδομάδα είναι συγκλονιστικό για εκείνην. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που την αγαπά; Και μόνο η ιδέα δίνει νόημα στη ζωή της. Ο Μπενάτ είναι χειριστής γερανού. Βλέπει καθημερινά στη ζωή του τον κόσμο από ψηλά. Έχει άλλη οπτική στα πράγματα. Με τα κιάλια του ανά χείρας πιάνει λεπτομέρειες που όσοι ζουν στη στεριά, στο έδαφος, τις χάνουν. Ένας μικρός θεός. Που βλέπει την Άνε να βγάζει το κράνος της και να κοιτά προς τα πάνω – σαν να τον βλέπει – αλλά εκείνη ουσιαστικά να μην μπορεί να τον «δει». Παντρεμένος με την Λούρδη, προσπαθεί (μάταια) να βρει ισορροπία ανάμεσα στη σύζυγό του (που δουλεύει σε διόδια) και στη μάνα του, την Τέρε. Είναι ευγενική ψυχή, δεν του αρέσουν οι εντάσεις και λατρεύει τα λουλούδια! Στο χαμό του θα αντιδράσουν διαφορετικά η μάνα του και η γυναίκα του. Αλλά και η Άνε...
Υπέροχες ερμηνείες, σπουδαία μουσική υπόκρουση, εξαιρετική δουλειά στη διεύθυνση φωτογραφίας (τόνοι γαλάζιοι και γκρι, μέσα στους οποίους τα λουλούδια εύκολα ξεχωρίζουν με την πανδαισία των χρωμάτων – τη ζωή – αλλά και τη λευκότητά τους – το θάνατο). Δεν έχετε παρά να τραβήξετε μια γερή ρουφηξιά από αυτό το υπέροχο κινηματογραφικό άνθος.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαρτίου 2016 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική