Movies Ltd

Καμία σχέση με τον... «Κώδικα Da Vinci»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθιστορήματος

Από το δελτίο τύπου: "Ο Aleksandr Sokurov σε όλο το εύρος της μεγάλης φιλμογραφίας του (ντοκιμαντέρ, ταινίες μυθοπλασίας αλλά και άλλα συνδυαστικά είδη) αποδεικνύει ότι ένα μουσείο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας χώρος όπου διατηρείται η τέχνη. Το μουσείο είναι το πραγματικό DNA ενός πολιτισμού, το ζωντανό όργανο της πόλης, εκεί όπου χτυπά η καρδιά ενός έθνους. Σύμφωνα με την προσέγγιση του Sokurov η έννοια του μουσείου είναι τουλάχιστον ιερή. Με την «Κιβωτό των ανθρώπων» εξερευνά ένα ιστορικό κεφάλαιο με φόντο τα έργα τέχνης του Μουσείου του Λούβρου, εφαρμόζει το μοναδικό προσωπικό του όραμα σε σκηνοθετημένες αναπαραστάσεις και πλάνα αρχείων και εστιάζει στα συναρπαστικά πορτρέτα δυο χαρακτήρων που υπήρξαν στην πραγματικότητα, του Ζακ Ζογιάρ και του Κόμη Βολφ Μέτερνιχ, καθώς και στην υποχρεωτική συνεργασία τους κατά την διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής στο Μουσείο του Λούβρου".

Ο Aleksandr Sokurov γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου του 1951 στην Podorvikha της Ρωσίας (στην περιοχή Irkutsk). Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Gorky και μεταπτυχιακές σπουδές στην Σκηνοθεσία στο VGIK State Cinema School. Η ταινία του «Ρωσική κιβωτός» (Russkiy kovcheg / Russian Ark, 2002) γυρίστηκε στο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης ως ένα μονοπλάνο! Η ταινία του «Φάουστ» (Faust, 2011), τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας. Τούτη η ταινία του έλαβε επίσης μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας όπου τιμήθηκε με το βραβείο Fedeora καλύτερης Ευρω-Μεσογειακής ταινίας.

Η υπόθεση: Όταν οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, «πέφτει» στα χέρια τους και το Μουσείο του Λούβρου. Με αφορμή τη συνεργασία μεταξύ του Γερμανού αξιωματικού Κόμη Βολφ Μέτερνιχ και του Γάλλου Διευθυντή του Λούβρου Ζακ Ζογιάρ για την διάσωση αυτής της ζωντανής Κιβωτού του ανθρώπινου πολιτισμού, ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης Alexander Sokurov δημιουργεί μια πολυεπίπεδη ταινία για την τέχνη, τον πολιτισμό, τον πόλεμο και το τι ακριβώς είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους.

Η άποψή μας: Μυστήριος δημιουργός αυτός ο Sokurov. Ή τον μισείς ή τον λατρεύεις. Αδιαμφισβήτητα μέγας διανοητής εγείρει το ερώτημα σχετικά με το πρόσωπό του και το έργο του: οι ταινίες του είναι εμπορικό προϊόν για τις κινηματογραφικές αίθουσες ή καλλιτεχνικό προϊόν προορισμένο να αποθεώνεται σε... μουσεία; Παρά το ιδιόμορφο στυλ του έχει αποδείξει ότι μπορεί να τραβήξει θεατές στις αίθουσες: η «Ρωσική κιβωτός» ήταν μια μίνι εμπορική επιτυχία. Άραγε μπορεί να την επαναλάβει με τούτη την ταινία; Δεν είναι απίθανο. Αρκεί το... μάρκετινγκ της ταινίας να την κάνει να φτάσει στο πεδίο ενδιαφέροντος του target group της. Ήτοι, καλοαναθρεμμένοι αστοί, φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών, μεσήλικες και βάλε μπον βιβέρ, άνθρωποι που έχουν πάει στο Λούβρο, λάτρεις κάθετι γαλλικού, αυθεντικοί οπαδοί της Τέχνης γενικότερα και fake χιπστεράδες, που «είδανε φως και μπήκαν».

Η σχέση του Μέτερνιχ με τον Ζογιάρ θα μπορούσε να δώσει μια καθ' όλα αξιόλογη ταινία μυθοπλασίας, ανάλογη του «Η νύχτα πριν πέσει το Παρίσι» (Diplomatie, 2014) του Volker Schlöndorff. Όχι όμως, είπαμε, ο Sokurov δεν κάνει συμβατικό σινεμά. Κάνει κάτι σαν ντοκιμαντέρ, βάζει επίκαιρα, δραματοποιεί σκηνές, εμφανίζεται και ο ίδιος (χωρίς να βλέπουμε ποτέ το πρόσωπό του) να συνομιλεί με έναν καπετάνιο μέσω Skype, καθώς το καράβι εκείνου κουβαλάει έργα τέχνης, δείχνει τον... Ναπολέοντα και την Μαριάν (το σύμβολο της γαλλικής δημοκρατίας) να κυκλοφορούν στους διαδρόμους του Λούβρου. Και ναι, είναι μια ταινία – ανάθεση, ότι σημαίνει αυτό. Πώς το έλεγε παλιά ο Λαζόπουλος στους «10 μικρούς Μήτσους»; Πάρα πολύ ωραίο, εμένα δεν μ' αρέσει. Περί ορέξεως - και γούστου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαρτίου 2016 από την Filmtrade