Το 5ο Κύμα
του J Blakeson. Με τους Chloë Grace Moretz, Nick Robinson, Ron Livingston, Maggie Siff, Alex Roe, Maria Bello, Maika Monroe, Liev Schreiber
Ε δεν είναι κάθε μέρα της Αγίας Τριλογίας...
του zerVo (@moviesltd) 
Και αυτό το παιχνιδάκι με τις Young Adult τριλογίες - που στην πορεία εξελίσσονται σε τετραλογίες με το μοίρασμα στα δυο του τελευταίου επεισοδίου - που στηρίζονται σε πολυδιαβασμένα και μοσχοπουλημένα μυθιστορήματα, καλά κρατεί, σε συνέχεια του μονοπατιού που έχτισαν τα Twilight και Hunger Games. Απαιτείται όμως και κομματάκι εναλλαγής στον τρόπο σκέψης, στην θεματική, στην προσέγγιση, όπως ας πούμε συνέβη στην περίπτωση του Divergent που έσκξισε σε όλους τους τομείς. Κι όχι απλώς να στήσεις δυο ηθοποιούς σε ένα κατεστραμμένο φόντο, που στα ουράνια του κινούνται δυο, τρία CGI ΑΤΙΑ. Τότε μάλλον οδεύεις με μαθηματική ακρίβεια στην αστοχία, που δεν θα σου επιτρέψει καν να σκεφτείς, να οργανώσεις και να εκτελέσεις, όπως το φαντάστηκες, αρχικά, τα επόμενα.
Παράξενα φαινόμενα κάνουν την εμφάνιση τους, πάνω από τον ουρανό του φιλήσυχου Οχάιο. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες πρόκειται για επίθεση που έχουν εξαπολύσει όντα από άλλο πλανήτη, επιθυμώντας να αφανίσουν την ανθρωπότητα και να κατακτήσουν την Γη. Το πρώτο κύμα πολέμου, θα σημάνει την αποστολή ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, που θα διακόψουν τις παροχές ενέργειας. Το δεύτερο θα προκαλέσει φονικά τσουνάμι, που θα ισοπεδώσουν κάθε μορφή ζωής μέχρι και σε απόσταση εκατό χιλιομέτρων από τις θαλάσσιες ακτές. Στην τρίτη πράξη βίας, θα επιχειρηθεί μετάδοση δολοφόνων ιών σε όσους καταφέρουν να επιβιώσουν και στην τέταρτη οι ελάχιστοι επιζώντες θα εξοντωθούν από τις στρατιωτικές αρχές που πλέον έχουν αναλάβει την διακυβέρνηση. Στο Πέμπτο και τελευταίο Κύμα, τα παιδιά που έχουν βγει ζωντανά από την επίθεση, θα στρατολογηθούν συντάσσοντας Σώματα Ασφαλείας, αποτελώντας τους γενίτσαρους που θα επιβάλλουν την τάξη, κατά προσταγή των αιμοσταγών Άλιεν...
Έχοντας χάσει, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μητέρα από την καταραμένη ίωση, πατέρα στην μαζική εκτέλεση και μικρό αδελφό κατά την διάρκεια στρατολόγησης, η Κάσι, μέχρι τα χτες ανέμελη μαθήτρια λυκείου, έχοντας ενηλικιωθεί απότομα μέσα σε ελάχιστες ώρες, καλείται να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, αρχικά για να επιβιώσει και κατοπινά για να εντοπίσει τα ίχνη του φοβισμένου δεκάχρονου Σαμ. Τα χιλιόμετρα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης και μετατροπής των μικρών φαντάρων σε δολοφονικές μηχανές είναι πολλά και στο ταξίδεμα τους παραμονεύουν αμέτρητοι κίνδυνοι.
Απίστευτα προσχηματικό στην ανάπτυξη της θεματικής του και δίχως ποτέ να καταφέρνει να προσεγγίσει σωστά τους χαρακτήρες του, είναι το The 5th Wave, που αποτυγχάνει εκ προοιμίου να σταθεί σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Αιτία γι αυτό το (όχι αναμενόμενο για να είμαι ειλικρινής) fail είναι το ότι στην προσπάθεια του να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα γραφόμενα στο μπεστ σέλλερ στα πλάνα του, τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς την αφήγηση και δεν αφήνει τα συναισθήματα να κυριαρχήσουν εντός του θεατή. Μανάδες, πατεράδες, ο κόσμος όλος πέφτει ξερός από την Αόρατη Απειλή, αλλά το φίλινγκ δεν αλλάζει, παραμένει το ίδιο, μιας και κανέναν απολύτως δεν νοιάζει για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Από τον συγκεκριμένο Αγώνα Πείνας λοιπόν, το κορίτσι μας, η εναλλακτική Κάτνις Έβερντίν, πετυχαίνει να βγει αλώβητη, παρότι τίποτα πάνω της δεν έδειχνε μέχρι τα τώρα - ένα απλό, συνεσταλμένο κοριτσάκι / μαζορέτα, που κρατά ημερολόγιο με καρδούλες και σκιτσάκια του αγαπημένου της συμμαθητή / ποδοσφαιριστή - πως έχει τα καρύδια για να κατορθώσει κάτι τέτοιο. Κινούμενο σε δύο ράγες στο narration, από τον σκηνοθέτη J Blakeson, που η ματιά του μου είχε κάνει κλικ στο The Disappearance Of Alice Creed, μια να συμβαίνει στα αφιλόξενα δάση όπου μάχεται ολομόναχη η παιδούλα και μια να λαμβάνει χώρα στο καμπ των νεοσύλλεκτων, αποπειράται να κτίσει περιβάλλον σασπένς, αλλά πλέον είναι αργά για κάτι τέτοιο, το πουλάκι έχει πετάξει από νωρίς. Τα ένα δύο τουίστ, που είναι προβλεπτά από χιλιόμετρα πριν, δεν ανατρέπουν την κατάσταση,η οποία έχει τροχοδρομήσει ήδη προς τον ζυγό του φλοπ.
Θα περίμενα το σενάριο, που μπάζει από παντού, να ακολουθήσει την πεπατημένη και να στήσει στο επίκεντρο του (όπως πιθανολογώ συμβαίνει στην νουβέλα) την πιτσιρίκα, που αυτοστιγμεί μεταλλάσσεται σε πολεμίστρια από δόκιμη Μανίνα. Η Chloe Grace Moretz, για τα 19 της μόλις χρόνια έχει καταφέρει πράγματα στην καριέρα της που θα ζήλευαν ηθοποιοί με πολλαπλάσια ηλικία. Κι αυτό το γεγονός την τροφοδοτεί με την ζητούμενη πείρα να ξεπεράσει τα προφανή εμπόδια που της στήνει το σκριπτ και να προχωρήσει έστω και ασθμαίνοντας το πρότζεκτ παρακάτω. Για χάρη των μελαγχολικών της ματιών δέχτηκα την πρόκληση και της το έδωσα το αβάντζο. Η συνέχεια όμως δεν δικαίωσε ούτε την προσμονή μου, ούτε όμως και την επιλογή της ίδιας.
Κι έτσι λοιπόν έχουμε σαν συνέπεια το πιο αδύναμο, από τα (γνωστά) νεανικά πολύπτυχα της εποχής μας, που μπορεί να ξεκίνησε φιλόδοξα υπό την σκέπη της Columbia, στην πορεία όμως εκτροχιάζεται και δεν αποφέρει τα αναμενόμενα. Στο κλουβί με τα ντιζαπόιντμεντς τέλος μην λησμονήσω να βάλω και τις μορφές των δύο πιο έμπειρων του καστ (συνολικά υποψηφίων για Έξι Χρυσές Σφαίρες ερμηνείες) που δεν αναφέρω τα ονόματα τους, μπας και ξεχάσω το υποκριτικό τους ατόπημα...
Έχοντας χάσει, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μητέρα από την καταραμένη ίωση, πατέρα στην μαζική εκτέλεση και μικρό αδελφό κατά την διάρκεια στρατολόγησης, η Κάσι, μέχρι τα χτες ανέμελη μαθήτρια λυκείου, έχοντας ενηλικιωθεί απότομα μέσα σε ελάχιστες ώρες, καλείται να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, αρχικά για να επιβιώσει και κατοπινά για να εντοπίσει τα ίχνη του φοβισμένου δεκάχρονου Σαμ. Τα χιλιόμετρα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης και μετατροπής των μικρών φαντάρων σε δολοφονικές μηχανές είναι πολλά και στο ταξίδεμα τους παραμονεύουν αμέτρητοι κίνδυνοι.
Απίστευτα προσχηματικό στην ανάπτυξη της θεματικής του και δίχως ποτέ να καταφέρνει να προσεγγίσει σωστά τους χαρακτήρες του, είναι το The 5th Wave, που αποτυγχάνει εκ προοιμίου να σταθεί σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Αιτία γι αυτό το (όχι αναμενόμενο για να είμαι ειλικρινής) fail είναι το ότι στην προσπάθεια του να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα γραφόμενα στο μπεστ σέλλερ στα πλάνα του, τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς την αφήγηση και δεν αφήνει τα συναισθήματα να κυριαρχήσουν εντός του θεατή. Μανάδες, πατεράδες, ο κόσμος όλος πέφτει ξερός από την Αόρατη Απειλή, αλλά το φίλινγκ δεν αλλάζει, παραμένει το ίδιο, μιας και κανέναν απολύτως δεν νοιάζει για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Από τον συγκεκριμένο Αγώνα Πείνας λοιπόν, το κορίτσι μας, η εναλλακτική Κάτνις Έβερντίν, πετυχαίνει να βγει αλώβητη, παρότι τίποτα πάνω της δεν έδειχνε μέχρι τα τώρα - ένα απλό, συνεσταλμένο κοριτσάκι / μαζορέτα, που κρατά ημερολόγιο με καρδούλες και σκιτσάκια του αγαπημένου της συμμαθητή / ποδοσφαιριστή - πως έχει τα καρύδια για να κατορθώσει κάτι τέτοιο. Κινούμενο σε δύο ράγες στο narration, από τον σκηνοθέτη J Blakeson, που η ματιά του μου είχε κάνει κλικ στο The Disappearance Of Alice Creed, μια να συμβαίνει στα αφιλόξενα δάση όπου μάχεται ολομόναχη η παιδούλα και μια να λαμβάνει χώρα στο καμπ των νεοσύλλεκτων, αποπειράται να κτίσει περιβάλλον σασπένς, αλλά πλέον είναι αργά για κάτι τέτοιο, το πουλάκι έχει πετάξει από νωρίς. Τα ένα δύο τουίστ, που είναι προβλεπτά από χιλιόμετρα πριν, δεν ανατρέπουν την κατάσταση,η οποία έχει τροχοδρομήσει ήδη προς τον ζυγό του φλοπ.
Θα περίμενα το σενάριο, που μπάζει από παντού, να ακολουθήσει την πεπατημένη και να στήσει στο επίκεντρο του (όπως πιθανολογώ συμβαίνει στην νουβέλα) την πιτσιρίκα, που αυτοστιγμεί μεταλλάσσεται σε πολεμίστρια από δόκιμη Μανίνα. Η Chloe Grace Moretz, για τα 19 της μόλις χρόνια έχει καταφέρει πράγματα στην καριέρα της που θα ζήλευαν ηθοποιοί με πολλαπλάσια ηλικία. Κι αυτό το γεγονός την τροφοδοτεί με την ζητούμενη πείρα να ξεπεράσει τα προφανή εμπόδια που της στήνει το σκριπτ και να προχωρήσει έστω και ασθμαίνοντας το πρότζεκτ παρακάτω. Για χάρη των μελαγχολικών της ματιών δέχτηκα την πρόκληση και της το έδωσα το αβάντζο. Η συνέχεια όμως δεν δικαίωσε ούτε την προσμονή μου, ούτε όμως και την επιλογή της ίδιας.
Κι έτσι λοιπόν έχουμε σαν συνέπεια το πιο αδύναμο, από τα (γνωστά) νεανικά πολύπτυχα της εποχής μας, που μπορεί να ξεκίνησε φιλόδοξα υπό την σκέπη της Columbia, στην πορεία όμως εκτροχιάζεται και δεν αποφέρει τα αναμενόμενα. Στο κλουβί με τα ντιζαπόιντμεντς τέλος μην λησμονήσω να βάλω και τις μορφές των δύο πιο έμπειρων του καστ (συνολικά υποψηφίων για Έξι Χρυσές Σφαίρες ερμηνείες) που δεν αναφέρω τα ονόματα τους, μπας και ξεχάσω το υποκριτικό τους ατόπημα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Μαρτίου 2016 από την Feelgood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική