Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Καταμεσής της προ-οσκαρικής περιόδου οι Coenηδες ξαναχτυπούσι με τον γνωστό, τετριμμένο αστεϊσμό, φιλοδοξώντας να παραδώσουν τη δικιά τους ρετρό εκδοχή που υπηρετήθηκε προσφάτως από το, λίαν επιτυχημένο σε κάθε επίπεδο, The Grand Budapest Hotel (χέι Tilda Swinton και Ralph Fiennes – κι εσείς εδώ;). Στα φιλμικά απόνερα του Κουτσοφλέβαρου, ανοίγοντας όμως μια ακόμη Μπερλινάλε (βλ. Inside Llewyn Davis). Και ξανά, είναι μια γενιά χιπστερικές ηλεκτρογραφίδες που θα κροάξουν ωσαννά - οι άλλοι ομήλικοι (γκουχ) που θα προτάξουν το δόγμα “Coens Can Do No Wrong”. Ξεύρεις, ακόμη κι ο Θρύλος θα χάσει το αήττητο μια φορά απλώς και μόνο επειδή ο διαιτητής θα σφυρίξει δυο αποβολές κι ένα πενάλντι. Γιατί έτσι τόδε. Προσωπίκαλι βέβαια, έχω κατέβει προ πολλού από το τρένο της χαράς, μειονότητα στην κριτική αποδοχή του πρωθύστερου Davis, ίσως γιατί με τα χρόνια τα αδέρφια Joel και Ethan έχουν καβαλήσει την προνόμα να κοροδεύουν, κουρταλώντας τους καρκατούρ-ήρωες τους στο πανί, φάτσα φόρα τον θεατάκο, ναι δαύτον τον ημιμαθή, θεοσεβούμενο, παθιασμένο με ιδεολογίες και αυτό το ίδιο το σινεμά νομοταγή πολίτη.

Το έπραξαν πιότερο ορθοτομημένα στο A Serious Man, το μεταφέρουν εδώ με ένα μάτσο αναφορές στα έρλι 50ς του εγκληματικά ανέμελου Hollywood: H γοργόνα – Scarlett Johansson / Έσθερ Ουίλλιαμς, τα γυρίσματα του Hail Caesar / Ben Hur, o Channing Tatum / Gene Kelly, o πολλά φέρελπις Alden Ehrenreich / Τέξας Ρέηντζερ, ο George Clooney / ο γνωστός μπούφος του Coenικού σύμπαντος και βέβαια η Capitol Pictures / Barton Fink του υπαρκτού καλοκάγαθου φίξερ Έντι Μάνιξ / Josh Brolin (ο οποίος εξόφθαλμα θα ταίριαζε να αντικασταριστεί με τον Clooney ως ρόλος) και πολλά γκαγκς που προτρέπουν τους φανς σε πολλαπλές θεάσεις. Όμως το κουλουβάχατο της αφελέστατης πλοκής και η μασημένη τροφή – τσιτάτα περί κομμουνισμού - θρησκείας και της καταπίεσης που ασκεί ο θεσμός της κινηματογραφικής μπίζνας στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι φορεμένο, μισοψημένο και περίπου γραφικό για να πείσει. Σαφέστατα ο αντίλογος υποστηρίζει πως ακριβώς τέτοια είναι η όλη συλλογιστική των Coen, όμως το μπότομ λάιν κάθε φορά στο τέλος μιας ταινίας είναι το τι σου αφήνει. Εμένα με εγκατέλειψε με το που σηκώθηκα από το κάθισμα.

Αναντίρρητα ο Roger Deakins (πλέον αδικημένος DP του πλανήτη βραβευτικά) ποστάρει αναλογική φαντασμαγορία στο φακό του και το Hail, Caesar! κατορθώνει να επιβληθεί κατασκευαστικά (κοστούμια-σκηνικά) με εμφατική άνεση παρά τα πενιχρά $22Μ του μπάτζετ. Το ανσάμπλ παίζει κεφάτα ακόμη κι όταν υπάρχουν ευρήματα που δε λειτουργούν (όπως ο διπλός ρόλος διδύμων γκόσιπ κόλουμνιστς της Swinton). Ποιος θα τολμήσει να πει ότι οι Coen Bros δεν έχουν πλήρη γνώση των κινηματογραφικών μέσων. Παρότι όμως το να περιμένεις ξανα ένα αριστούργημα όπως το Barton Fink μοιάζει αλυσιτελές, τουλάχιστον είναι αυτονόητη μια αντίσταση στην ευκολία και το ιντάλτζ που κάνει την ταινία να ψάχνει λόγο ύπαρξης.