Το Δάσος
του Jason Zada. Με τους Natalie Dormer, Taylor Kinney, Eoin Macken, Stephanie Vogt, Yukiyoshi Ozawa, Rina Takasaki, Noriko Sakura, Yûho Yamashita, James Owe
Οι Φυλλωσιές του Νου
του zerVo (@moviesltd) 
Η πληροφορία μας ήλθε από πόνημα άλλο, μεγάλου σκηνοθέτη, που για πρώτη φορά στην καριέρα του, στις πιο πρόσφατες εκδηλώσεις των Καννών, έφαγε γιούχο που του περίσσεψε για μια ολόκληρη ζωή. Ελάχιστοι φαντάζομαι θα γνώριζαν, πριν μάθουν τι συμβαίνει στην τελευταία ταινία του Gus Van Sant, The Sea Of Trees, πως στην χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, εκεί κάπου στα βάθη της, στις ρίζες του ιερού Φούτζι Γιάμα, υπάρχει δασώδης έκταση, ονόματι Αοκιγκαχάρα, που σύμφωνα με τον μύθο παρελαύνουν ολημερίς φαντάσματα και στοιχειά. Πρόκειται για μια από τις δημοφιλέστερες τουριστικές ατραξιόν της, κατά τα άλλα, ορθολογικώς σκεπτόμενης χώρας, που την επισκέπτονται κυρίως ζορισμένοι ψυχικά χαρακτήρες, είτε για να βρουν την θετική λύση στο πρόβλημα τους, είτε για να βρουν το κουράγιο που τους λείπει, ώστε να αποχαιρετίσουν εθελουσίως τα εγκόσμια.
Έχοντας μόλις λάβει από τις αστυνομικές αρχές την πληροφορία πως η εξαφανισμένη από μέρες, δίδυμη αδελφή της, Τζες, είναι πιθανότατα νεκρή, η νεαρή αμερικανίδα Σάρα Πράις, δυσπιστώντας στην αρχική εκτίμηση, θα αποφασίσει να ταξιδέψει η ίδια στην άλλη άκτη του κόσμου, στην μακρινή Ιαπωνία, ώστε να αναζητήσει η ίδια τα ίχνη της. Μοναδικό στοιχείο που έχει στα χέρια της, εκτός από το δεδομένο συναίσθημα τηλεπάθειας που διακατέχει τους διδύμους και επιμένει μέσα της πως το αίμα της είναι ζωντανό, είναι πως ολομόναχη πήρε το μονοπάτι που οδηγεί στο αφιλόξενο και γεμάτο πνεύματα δάσος, έχοντας σαν μοναδικό σκοπό την αυτοκτονία.
Ενδιαφέρουσα η σεναριακή βάση, άλλωστε από μόνη της η ύπαρξη ενός τέτοιου τόπου που οι ζωντανοί συνυπάρχουν με τις ψυχές που δεν έχουν βρει γαλήνη, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί γερό βατήρα φοβισμού. Η ευκαιρία για το φιλμ χάνεται σχετικά νωρίς όμως, αφού στην ήδη υπάρχουσα πλατφόρμα τρόμου, προστίθενται πληροφορίες από το παρελθόν των κοριτσιών, περί του τραγικού θανάτου των γονιών τους, μπροστά στα μάτια μάλιστα της (χαμένης) αδελφής, που έκτοτε φέρει βαρέως την ανάμνηση και μόνον ο θάνατος ενδεχόμενα θα μπορούσε να την διαγράψει. Με τις προσθήκες των (λιγοστών έως ελάχιστων, είναι η αλήθεια) χαρακτήρων που πρόκειται να συνοδέψουν την εκ προοιμίου τρομαγμένη Σάρα πίσω από τις φυλλωσιές, μεσιάζουμε, οπότε και ο χρόνος που μας απομένει για τρομάγματα είναι πολύ λίγος για να ικανοποιηθούμε.
Με το που περνά το κατώφλι λοιπόν του δάσους το κορίτσι μας, θα περίμενε κανείς πως θα λάβει χώρα μια καταιγίδα καταστάσεων horror, που θα προκαλέσουν ανατριχίλες, ένεκα και του βασισμένου σε πραγματικά περιστατικά στόρι. Οι ελπίδες για κάτι τέτοιο, που εξαντλούνται στο σε αποσύνθεση κορμί ενός κρεμασμένου, σε ένα γιαπωνεζάκι που εμφανίζεται διαρκώς στο διάβα και σε μερικά περιπλανώμενα σκιάχτρα, που μάλλον θυμηδία προκαλούν παρά αναστατώνουν, δεδομένα σκορπούν την απογοήτευση σε όποιον δεν είχε κρατήσει μικρό καλάθι. Όσο για το αινιγματικό πρόσωπο του και καλά γόη συνοδού, αλλά και για την κατάληξη του, το τι θα του συμβεί στην εξέλιξη είναι τόσο προβλέψιμο, ώστε ακόμη και η στοιχηματική εταιρία να μην το παίζει στα προγνωστικά.
Η Natalie Dormer, που με αξιοπρέπεια αναλαμβάνει να αποδώσει τον ανισομερώς κατανεμημένο διπλό ρόλο, είναι ένα πρόσωπο γνώριμο στους αμέτρητους φανς της τηλεοπτικής σειράς Game Of Thrones. Στους σινεφίλ και μη λάτρεις της μικρής οθόνης η μορφή της δεν λέει και πολλά πράγματα, έχοντας να επιδείξει, απλώς περάσματα από τις δύο τελευταίες συνέχειες των Αγώνων Πείνας. Σαφώς μια νέα ερμηνεύτρια με δυνατότητες, που το πενιχρό σενάριο εδώ δεν της αφήνει και πολλά περιθώρια να ξετυλίξει το ταλέντο της. Ούτε και η υποστήριξη όμως από τον λιγοστών προσώπων περίγυρο, ήταν ικανή να αναδείξει την προσπάθεια της.
Σε ένα γενικά μέτριο και πανεύκολα ξεχάσιμο αποτέλεσμα, μιας απόπειρας να ξανανιώσει ο Ασιανός τρόμος, σε μια πιο εξαμερικανισμένη εκδοχή. Ούτε ευρήματα, ούτε στιγμές που θα μας κάνουν να πεταχτούμε από την καρέκλα, ούτε προέκταση των εξερευνήσεων του μυαλού επιχειρήθηκε, οπότε μια απλή καθημερινή βόλτα στο οποιοδήποτε The Forest ήταν και πάει πέρασε...
Ενδιαφέρουσα η σεναριακή βάση, άλλωστε από μόνη της η ύπαρξη ενός τέτοιου τόπου που οι ζωντανοί συνυπάρχουν με τις ψυχές που δεν έχουν βρει γαλήνη, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί γερό βατήρα φοβισμού. Η ευκαιρία για το φιλμ χάνεται σχετικά νωρίς όμως, αφού στην ήδη υπάρχουσα πλατφόρμα τρόμου, προστίθενται πληροφορίες από το παρελθόν των κοριτσιών, περί του τραγικού θανάτου των γονιών τους, μπροστά στα μάτια μάλιστα της (χαμένης) αδελφής, που έκτοτε φέρει βαρέως την ανάμνηση και μόνον ο θάνατος ενδεχόμενα θα μπορούσε να την διαγράψει. Με τις προσθήκες των (λιγοστών έως ελάχιστων, είναι η αλήθεια) χαρακτήρων που πρόκειται να συνοδέψουν την εκ προοιμίου τρομαγμένη Σάρα πίσω από τις φυλλωσιές, μεσιάζουμε, οπότε και ο χρόνος που μας απομένει για τρομάγματα είναι πολύ λίγος για να ικανοποιηθούμε.
Με το που περνά το κατώφλι λοιπόν του δάσους το κορίτσι μας, θα περίμενε κανείς πως θα λάβει χώρα μια καταιγίδα καταστάσεων horror, που θα προκαλέσουν ανατριχίλες, ένεκα και του βασισμένου σε πραγματικά περιστατικά στόρι. Οι ελπίδες για κάτι τέτοιο, που εξαντλούνται στο σε αποσύνθεση κορμί ενός κρεμασμένου, σε ένα γιαπωνεζάκι που εμφανίζεται διαρκώς στο διάβα και σε μερικά περιπλανώμενα σκιάχτρα, που μάλλον θυμηδία προκαλούν παρά αναστατώνουν, δεδομένα σκορπούν την απογοήτευση σε όποιον δεν είχε κρατήσει μικρό καλάθι. Όσο για το αινιγματικό πρόσωπο του και καλά γόη συνοδού, αλλά και για την κατάληξη του, το τι θα του συμβεί στην εξέλιξη είναι τόσο προβλέψιμο, ώστε ακόμη και η στοιχηματική εταιρία να μην το παίζει στα προγνωστικά.
Η Natalie Dormer, που με αξιοπρέπεια αναλαμβάνει να αποδώσει τον ανισομερώς κατανεμημένο διπλό ρόλο, είναι ένα πρόσωπο γνώριμο στους αμέτρητους φανς της τηλεοπτικής σειράς Game Of Thrones. Στους σινεφίλ και μη λάτρεις της μικρής οθόνης η μορφή της δεν λέει και πολλά πράγματα, έχοντας να επιδείξει, απλώς περάσματα από τις δύο τελευταίες συνέχειες των Αγώνων Πείνας. Σαφώς μια νέα ερμηνεύτρια με δυνατότητες, που το πενιχρό σενάριο εδώ δεν της αφήνει και πολλά περιθώρια να ξετυλίξει το ταλέντο της. Ούτε και η υποστήριξη όμως από τον λιγοστών προσώπων περίγυρο, ήταν ικανή να αναδείξει την προσπάθεια της.
Σε ένα γενικά μέτριο και πανεύκολα ξεχάσιμο αποτέλεσμα, μιας απόπειρας να ξανανιώσει ο Ασιανός τρόμος, σε μια πιο εξαμερικανισμένη εκδοχή. Ούτε ευρήματα, ούτε στιγμές που θα μας κάνουν να πεταχτούμε από την καρέκλα, ούτε προέκταση των εξερευνήσεων του μυαλού επιχειρήθηκε, οπότε μια απλή καθημερινή βόλτα στο οποιοδήποτε The Forest ήταν και πάει πέρασε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Φεβρουαρίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική