Πρακτοράτζα
του Louis Leterrier. Με τους Sacha Baron Cohen, Mark Strong, Rebel Wilson, Penélope Cruz, Isla Fisher, Gabourey Sidibe, Annabelle Wallis, Ian McShane
Μπόρα(τ) ήταν και πέρασε?
του zerVo (@moviesltd) 
Ακόμη θυμάμαι, σαν να είναι μόλις τώρα, το πόσο είχα ενθουσιαστεί, ακριβώς μια δεκαετία πριν, όταν στο πρώτο του κινηματογραφικό πέρασμα από τα μέρη μας, ένας παντελώς άγνωστος μας κωμικός, απροσδιόριστης προέλευσης, κατάφερε να κάνει το κοινό δικό του, με μια σάτιρα πολιτικοκοινωνική, απίθανης έμπνευσης και συλλογιστικής. Το ταξίδεμα του καράβλαχου φαντασμένου ρεπόρτερ, από τα καλύβια της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, στους ουρανοξύστες της Νέας Γης, εκτός του προφανούς χιουμοριστικού της υπόθεσης, υπήρξε απόλυτα καυστικό πάνω στον τρόπο που οι ένθεν κακείθεν πολίτες των κρατών, αντιλαμβάνονται ετέρους, γειτόνους ή απομακρυσμένους κόσμους. Διόλου τυχαίο το ότι ο Borat τότε είχε φτάσει μια ανάσα από το Όσκαρ σεναρίου, αναδεικνύοντας τον ήδη γνωστό στην πατρίδα του την Βρετανία κανάγια Sacha Baron Cohen, ως ότι πιο ατόφιο είχε να προσφέρει η μοντέρνα σάτιρα. Δέκα χρόνια, και μια χούφτα ταινίες μετά, αυτό το άστρο μάλλον έχει αρχίσει να ξεφτά, αφού μπορεί η θέληση από μέρους του να υπάρχει, ο τρόπος όμως μετάδοσης των ανεκδότων στην πλατεία έχει χοντρύνει ανεπανόρθωτα...
Εκ πεποιθήσεως τεμπέλης, φανατικός κι ονειροπόλος ποδοσφαιρόφιλος, δεδηλωμένος καυγατζής που περιμένει μια και μόνο σπίθα για να σηκώσει μανίκια, ερωτύλος που του αρέσουν αποκλειστικά και μόνον οι υπέρβαρες και ο πρώτος πανηγυρτζής, αφού είναι εκείνος θα δώσει το σύνθημα για μεθυσμένο χορό κάτω από τους ήχους του ύμνου I Get Knocked Down! Αυτός είναι ο Νόμπι, ένας καλόκαρδος κατά τα άλλα άεργος, πατέρας έντεκα παιδιών που ποτέ στην ζωή του δεν έχει περάσει τα σύνορα της πάμφτωχης Γκρίμσμπι, της κωμόπολης που με στερήσεις χίλιες και βάσανα τον μεγάλωσε. Μοναδικό αγκάθι που καίει την ψυχή του - εκτός από το πότε η Αγγλία θα κατακτήσει το Μουντιάλ - είναι ο χωρισμός στα μικράτα του από τον αγαπημένο του αδελφό, εφιάλτης που συχνά πυκνά στοιχειώνει τα όνειρα του.
Μέχρι την ημέρα που εντελώς αναπάντεχα θα τον συναντήσει και πάλι, αγνοώντας πλήρως την πραγματική του ταυτότητα. Κι αυτός γιατί ο σκληροτράχηλος και Licenced To Kill Σεμπάστιαν είναι ένας από τους πιο πεπειραμένους και άρτια εκπαιδευμένους πράκτορες της MI6, που έχει φέρει εις πέρας τις πιο δύσκολες και ριψοκίνδυνες αποστολές. Όπως αυτή που είναι μπλεγμένος τώρα και αφορά στην αποκάλυψη και εξολόθρευση της σπείρας τρομοκρατών, που έχει προγραμματίσει φονικό κτύπημα, κατά της ανθρωπότητας. Κι αν μόνος του ο κατάσκοπος δεν είναι δυνατόν να κάνει υπερήφανες τις μυστικές υπηρεσίες της Βασίλισσας, τώρα πλέον έχει δεξί χέρι και δεν είναι άλλος από τον απρόβλεπτο όσο και πάντοτε διαθέσιμο να ριχτεί στην μάχη, Νόμπι...
Αυτή την φορά ο πιο καρναβαλίστας των σύγχρονων κωμικών, που ξεκινώντας από ασυμβίβαστος ράπερ οδηγός της Maddona, εξελίχθηκε σε Καζάκο δημοσιογράφο, γκέι Αυστριακό μοντελίστ, ίσαμε δικτάτορα τριτοκοσμικού κράτους, αποφασίζει να ντυθεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές μουτσούνες της πατρίδας του, εκείνη του περιφερόμενου ρεμπεσκέ, που ψάχνει καινούργιο νόημα στην ζωή του. Με βαριά εγγλέζικη προφορά του Βορρά, φανέλα καραμπαμπάμ ξεφτιλέ απομίμιση Three Lions και μαλλί νιάτων Oasis, ο Ali G κινείται για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ εντός έδρας, επιχειρώντας με τις πράξεις του να αναδείξει ένα μέρος από τα κακώς κείμενα του τόπου του, που κρύβονται επιμελώς πίσω από την πανάκριβη βιτρίνα της Λόνδρας.
Το άδικο για εκείνον είναι που το σενάριο, το οποίο ο ίδιος συνυπογράφει, πολύ σύντομα ξεφεύγει από τον πρωταρχικό (φαντάζομαι) στόχο, έχοντας και την αρωγή του λανθασμένα επιλεγμένου ντιρέκτορα Louis Letterier, που ουδέποτε κατάλαβε πως εδώ κάνουμε σοβαρή πλάκα και δεν πάμε να υποκαταστήσουμε τον Johnny English. Τα αστεία, που και βέβαια όπως συνήθως κρίνονται κάτι παραπάνω από πιπεράτα, δεν είναι αναλόγως ευθύβολα με του παρελθόντος, ειδικά όταν στο παιχνίδι εισέρχονται οι σιχασιές και οι κοπρολογίες, σημείο που ο θεατής μάλλον αποστρέφει το βλέμμα παρά χαμογελά. Για να σπαρταρίσει όπως συνέβη once upon a time με τον Μπόρατ, ούτε λόγος να γίνεται βέβαια.
Αν δίνω ένα point στον μάχιμο Sacha είναι που στο The Brothers Grimsby το παλεύει, έστω στην θεωρία, να βγάλει μέσα από τις κεφάτες μουτσούνες του κι έναν κάποιο σοσιολογικό προβληματισμό, γύρω από τις απαξιωμένες επαρχιακές κοινωνίες που λιμνάζοντας στην ανέχεια της ανεργίας, δεν απολαμβάνουν τα προνόμια της υπέρλαμπρης Αλβιονικής πρωτευούσης. Εκεί πάνω άμα το συνέχιζε το ποίημα ο Cohen κι αν δεν το γύριζε στο βαριεστικό περιπετειώδες του τελευταίου Bafana Bafana ημιώρου (ακ των δύο και κάτι σχεδόν που διαρκεί το μικρότατο φιλμάκι) μάλλον θα είχε και καλύτερα αποτελέσματα στην προσπάθεια του. Στα πλην, ακόμη, το ότι πλέον δεν θα ξαναδώ με το ίδιο μάτι, τον Mark Strong, που τον θεωρούσα εξαίρετο ρολίστα μέχρι που εδώ μπλέχτηκε με τους ελέφαντες, στα υπερ-πλην ότι η Penelope Cruz δεν καταφέρνει με κανέναν τρόπο να γίνει και πάλι ορατή, στα σούπερ-υπέρ-πλην, το γεγονός πως κάποιος πρέπει να μαζέψει δαύτηνα την Rebel Wilson, αν δεν θέλουμε εντός ολίγου ο κόσμος να κοιτάζει τους χοντρούς με μισό μάτι...
Μέχρι την ημέρα που εντελώς αναπάντεχα θα τον συναντήσει και πάλι, αγνοώντας πλήρως την πραγματική του ταυτότητα. Κι αυτός γιατί ο σκληροτράχηλος και Licenced To Kill Σεμπάστιαν είναι ένας από τους πιο πεπειραμένους και άρτια εκπαιδευμένους πράκτορες της MI6, που έχει φέρει εις πέρας τις πιο δύσκολες και ριψοκίνδυνες αποστολές. Όπως αυτή που είναι μπλεγμένος τώρα και αφορά στην αποκάλυψη και εξολόθρευση της σπείρας τρομοκρατών, που έχει προγραμματίσει φονικό κτύπημα, κατά της ανθρωπότητας. Κι αν μόνος του ο κατάσκοπος δεν είναι δυνατόν να κάνει υπερήφανες τις μυστικές υπηρεσίες της Βασίλισσας, τώρα πλέον έχει δεξί χέρι και δεν είναι άλλος από τον απρόβλεπτο όσο και πάντοτε διαθέσιμο να ριχτεί στην μάχη, Νόμπι...
Αυτή την φορά ο πιο καρναβαλίστας των σύγχρονων κωμικών, που ξεκινώντας από ασυμβίβαστος ράπερ οδηγός της Maddona, εξελίχθηκε σε Καζάκο δημοσιογράφο, γκέι Αυστριακό μοντελίστ, ίσαμε δικτάτορα τριτοκοσμικού κράτους, αποφασίζει να ντυθεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές μουτσούνες της πατρίδας του, εκείνη του περιφερόμενου ρεμπεσκέ, που ψάχνει καινούργιο νόημα στην ζωή του. Με βαριά εγγλέζικη προφορά του Βορρά, φανέλα καραμπαμπάμ ξεφτιλέ απομίμιση Three Lions και μαλλί νιάτων Oasis, ο Ali G κινείται για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ εντός έδρας, επιχειρώντας με τις πράξεις του να αναδείξει ένα μέρος από τα κακώς κείμενα του τόπου του, που κρύβονται επιμελώς πίσω από την πανάκριβη βιτρίνα της Λόνδρας.
Το άδικο για εκείνον είναι που το σενάριο, το οποίο ο ίδιος συνυπογράφει, πολύ σύντομα ξεφεύγει από τον πρωταρχικό (φαντάζομαι) στόχο, έχοντας και την αρωγή του λανθασμένα επιλεγμένου ντιρέκτορα Louis Letterier, που ουδέποτε κατάλαβε πως εδώ κάνουμε σοβαρή πλάκα και δεν πάμε να υποκαταστήσουμε τον Johnny English. Τα αστεία, που και βέβαια όπως συνήθως κρίνονται κάτι παραπάνω από πιπεράτα, δεν είναι αναλόγως ευθύβολα με του παρελθόντος, ειδικά όταν στο παιχνίδι εισέρχονται οι σιχασιές και οι κοπρολογίες, σημείο που ο θεατής μάλλον αποστρέφει το βλέμμα παρά χαμογελά. Για να σπαρταρίσει όπως συνέβη once upon a time με τον Μπόρατ, ούτε λόγος να γίνεται βέβαια.
Αν δίνω ένα point στον μάχιμο Sacha είναι που στο The Brothers Grimsby το παλεύει, έστω στην θεωρία, να βγάλει μέσα από τις κεφάτες μουτσούνες του κι έναν κάποιο σοσιολογικό προβληματισμό, γύρω από τις απαξιωμένες επαρχιακές κοινωνίες που λιμνάζοντας στην ανέχεια της ανεργίας, δεν απολαμβάνουν τα προνόμια της υπέρλαμπρης Αλβιονικής πρωτευούσης. Εκεί πάνω άμα το συνέχιζε το ποίημα ο Cohen κι αν δεν το γύριζε στο βαριεστικό περιπετειώδες του τελευταίου Bafana Bafana ημιώρου (ακ των δύο και κάτι σχεδόν που διαρκεί το μικρότατο φιλμάκι) μάλλον θα είχε και καλύτερα αποτελέσματα στην προσπάθεια του. Στα πλην, ακόμη, το ότι πλέον δεν θα ξαναδώ με το ίδιο μάτι, τον Mark Strong, που τον θεωρούσα εξαίρετο ρολίστα μέχρι που εδώ μπλέχτηκε με τους ελέφαντες, στα υπερ-πλην ότι η Penelope Cruz δεν καταφέρνει με κανέναν τρόπο να γίνει και πάλι ορατή, στα σούπερ-υπέρ-πλην, το γεγονός πως κάποιος πρέπει να μαζέψει δαύτηνα την Rebel Wilson, αν δεν θέλουμε εντός ολίγου ο κόσμος να κοιτάζει τους χοντρούς με μισό μάτι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Φεβρουαρίου 2016 από την Feelgood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική