The Boy
του William Brent Bell. Με τους Lauren Cohan, Rupert Evans, Jim Norton, Diana Hardcastle, Ben Robson, James Russell, Jett Klyne
Σας τρομάζει ο Μπραμς?
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν να μην κάνει την αρχή, η Annabelle, που αρχικώς ξεπήδησε μέσα από τις φοβιστικές υποθέσεις του ζεύγους των ghostbusters Γουόρεν στο The Conjuring, πριν αποκτήσει την ολόδικη της movie, κατά γενική απαίτηση του κοινού, που πίστεψε πως η παγερή μορφή της άψυχης μαριονέτας, θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση, ενός ανατριχιαστικού θρίλερ. Η απογοήτευση έδωσε την σκυτάλη στην προσδοκία, πως όλο και κάποιος σεναριογράφος θα μπορούσε να σκεφτεί μια πιο μεταφυσική ιστορία τρόμου, που θα εξωθούσε τις αισθήσεις της πλατείας στα άκρα, στο παγερό ερώτημα τι ψυχή μπορεί να κρύβει μέσα του ένας καλοφτιαγμένος κούκλος. Κι ενώ και πάλι οι προσδοκίες από την έλευση του The Boy ήταν υψηλές από τους αμέτρητους φανατικούς του είδους, εντούτοις ούτε αυτή είναι η ταινία, που θα τους κρατήσει για ώρα τσιτωμένους στην άκρη του καθίσματος.
Επιθυμώντας να αφήσει πίσω της το προβληματικό και γεμάτο αγωνία παρελθόν της, η νεαρή Αμερικανίδα Γκρέτα, θα ταξιδέψει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, επιζητώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα, στην άγνωστη για εκείνη και απόμακρη Βρετανική επαρχία.. Εκεί που θα αναλάβει χρέη γκουβερνάντας, στην νεοκλασική βίλα των ηλικιωμένων και εύπορων Χίλσαιρ, που από καιρό ζητούσαν μια ηθικών αρχών κοπέλα να προσέχει τον προβληματικό γιο τους Μπραμς. Μόνο που η πρώτη συνάντηση της με το οκτάχρονο αγόρι, δεν θα είναι εκείνη που και η ίδια θα περίμενε, καθώς μπροστά της δεν θα εμφανιστεί ένα παιδί, όπως την είχαν ενημερώσει οι γονείς του, αλλά μια πορσελάνινη, καλοφτιαγμένη και ιδιαίτερα ρεαλιστικών χαρακτηριστικών κούκλα...
Το αρχικό σοκ, που θα προκαλέσει θυμηδία στην Γκρέτα, σύντομα θα μεταλλαχθεί σε φόβο, ενόσω αντιληφθεί, πως οι σεβάσμιοι εργοδότες της, συμπεριφέρονται στο άδειο σώμα, σαν να πρόκειται πραγματικά για τον γιο τους. Δίνοντας της μάλιστα μια μακρά λίστα υποχρεώσεων, τις οποίες δεν πρέπει ποτέ να παραβεί, αλλιώς οι συνέπειες στην δουλειά της, θα είναι αρνητικές. Αφήνοντας την ταυτόχρονα ολομόναχη στο σπίτι με τον κούκλο, με το πρόσχημα ενός μακρινού ταξιδιού και δίνοντας της την εντολή να προσέχει τον μοναχογιό τους σαν τα μάτια της, μέχρι να επιστρέψουν.
Είναι η στιγμή που από τα χείλη του γερο-πατέρα, θα βγει ο γεμάτος υπονοούμενα ψίθυρος "i'm sorry", οπότε μέσα σου φαντάζεσαι πως από τούδε και στο εξής, μέσα στο έτσι κι αλλιώς τρομακτικό ως στοιχειωμένο σπίτι, θα επικρατήσει ο απόλυτος πανζουρλισμός. Κι εκεί ακριβώς είναι το σημείο που η ευκαιρία χάνεται για το πόνημα του William Brent Bell (που τουλάχιστον κάνει αρκετά βήματα μπροστά σε σχέση με την προηγούμενη found footage κουταμάρα του, που παίχτηκε στα μέρη μας, The Devil Inside) αφού για να επεκτείνει χρονικά την - προς μικρού μήκους - ιδέα του, τιγκάρει τον κορμό του φιλμ, με οποιαδήποτε κλισεδιά μπορείς να φανταστείς. Και μούφα χέρια που πετάγονται από το δεδομένο κάδρο έχει το μενού και κλείσιμο στην σκοτεινή σοφίτα και αναβοσβησίματα φώτων, αλλά και πράγματα που μετακινούνται ένθεν κακείθεν, προκειμένου να πειστεί το κορίτσι πως η κούκλα (που πράττει τα παράλογα) έχει ζωή. Μαζί με όλα αυτά τα κοινότυπα, έρχεται και ο αναμενόμενος συρφετός ράδιο αρβύλα πληροφοριών, περί του παιδιού που κάποτε χάθηκε σε πυρκαγιά, αφού σκότωσε και την καλύτερη του φίλη, αλλά το πνεύμα του ουδέποτε ξεκουράστηκε, για τυλιχτεί το σκριπτ και με το απαιτούμενο πακέτο φαντασμάτων.
Η τρίτη και τελική πράξη είναι εκείνη που εντέλει βγάζει την σπουδαιότερη έκπληξη, μετά από μια ώρα προβλέψιμων Μπου, όταν μετά την αποκάλυψη του τι συνέβη μια φορά κι έναν καιρό στην ζωή της νεαράς (η κουκλίτσα Lauren Cohan είναι αυτή, από το The Walking Dead) επέρχεται και το αξιόλογο τουίστ, που ναι μεν δεν το είχες φανταστεί, κόβει όμως το αυγολέμονο του metaphysic στα δυο, ακολουθώντας μια πιο ορθολογική πορεία αφήγησης. Μιας υπόθεσης που είναι γεμάτη από ακρότητες και που σε ελάχιστα σημεία της δικαιολογεί τις πράξεις των πρωταγωνιστών της, που λειτουργούν λες και δεν υπάρχει ούτε ένα συνετό ον, ούτε μεταξύ τους, ούτε στον περίγυρο τους.
Για πες: Ένα short story που σε άλλες παλιές εποχές των 70s, πανεύκολα θα αποτελούσε ένα από τα πιο καλά επεισόδια των τηλεοπτικών εμπνεύσεων του Rod Serling, εδώ ξεχειλώνει χρονικά για να γίνει μεγαλύτερου χρονικού εύρους φιλμ τρόμου. Αν με τρόμαξε ο Μπράμς, με τα τερτίπια του, κάθε φορά που η όμορφη νταντά του παρέβαινε τους νόμους που ο ίδιος θέσπισε? Ελάχιστα, σίγουρα όχι όσο υποσχέθηκε στο προωθητικό του τρέιλερ. Βιντεάκι που μάλλον οι διανομείς κατάφεραν να χωρέσουν όλες τις στιγμιαίες σεκάνς φόβου του κυρίως σώματος, πριν οδηγηθούμε στο ευρηματικό, πλην υπερβολικό, αλλά και ρηχό φινάλε...
Το αρχικό σοκ, που θα προκαλέσει θυμηδία στην Γκρέτα, σύντομα θα μεταλλαχθεί σε φόβο, ενόσω αντιληφθεί, πως οι σεβάσμιοι εργοδότες της, συμπεριφέρονται στο άδειο σώμα, σαν να πρόκειται πραγματικά για τον γιο τους. Δίνοντας της μάλιστα μια μακρά λίστα υποχρεώσεων, τις οποίες δεν πρέπει ποτέ να παραβεί, αλλιώς οι συνέπειες στην δουλειά της, θα είναι αρνητικές. Αφήνοντας την ταυτόχρονα ολομόναχη στο σπίτι με τον κούκλο, με το πρόσχημα ενός μακρινού ταξιδιού και δίνοντας της την εντολή να προσέχει τον μοναχογιό τους σαν τα μάτια της, μέχρι να επιστρέψουν.
Είναι η στιγμή που από τα χείλη του γερο-πατέρα, θα βγει ο γεμάτος υπονοούμενα ψίθυρος "i'm sorry", οπότε μέσα σου φαντάζεσαι πως από τούδε και στο εξής, μέσα στο έτσι κι αλλιώς τρομακτικό ως στοιχειωμένο σπίτι, θα επικρατήσει ο απόλυτος πανζουρλισμός. Κι εκεί ακριβώς είναι το σημείο που η ευκαιρία χάνεται για το πόνημα του William Brent Bell (που τουλάχιστον κάνει αρκετά βήματα μπροστά σε σχέση με την προηγούμενη found footage κουταμάρα του, που παίχτηκε στα μέρη μας, The Devil Inside) αφού για να επεκτείνει χρονικά την - προς μικρού μήκους - ιδέα του, τιγκάρει τον κορμό του φιλμ, με οποιαδήποτε κλισεδιά μπορείς να φανταστείς. Και μούφα χέρια που πετάγονται από το δεδομένο κάδρο έχει το μενού και κλείσιμο στην σκοτεινή σοφίτα και αναβοσβησίματα φώτων, αλλά και πράγματα που μετακινούνται ένθεν κακείθεν, προκειμένου να πειστεί το κορίτσι πως η κούκλα (που πράττει τα παράλογα) έχει ζωή. Μαζί με όλα αυτά τα κοινότυπα, έρχεται και ο αναμενόμενος συρφετός ράδιο αρβύλα πληροφοριών, περί του παιδιού που κάποτε χάθηκε σε πυρκαγιά, αφού σκότωσε και την καλύτερη του φίλη, αλλά το πνεύμα του ουδέποτε ξεκουράστηκε, για τυλιχτεί το σκριπτ και με το απαιτούμενο πακέτο φαντασμάτων.
Η τρίτη και τελική πράξη είναι εκείνη που εντέλει βγάζει την σπουδαιότερη έκπληξη, μετά από μια ώρα προβλέψιμων Μπου, όταν μετά την αποκάλυψη του τι συνέβη μια φορά κι έναν καιρό στην ζωή της νεαράς (η κουκλίτσα Lauren Cohan είναι αυτή, από το The Walking Dead) επέρχεται και το αξιόλογο τουίστ, που ναι μεν δεν το είχες φανταστεί, κόβει όμως το αυγολέμονο του metaphysic στα δυο, ακολουθώντας μια πιο ορθολογική πορεία αφήγησης. Μιας υπόθεσης που είναι γεμάτη από ακρότητες και που σε ελάχιστα σημεία της δικαιολογεί τις πράξεις των πρωταγωνιστών της, που λειτουργούν λες και δεν υπάρχει ούτε ένα συνετό ον, ούτε μεταξύ τους, ούτε στον περίγυρο τους.
Για πες: Ένα short story που σε άλλες παλιές εποχές των 70s, πανεύκολα θα αποτελούσε ένα από τα πιο καλά επεισόδια των τηλεοπτικών εμπνεύσεων του Rod Serling, εδώ ξεχειλώνει χρονικά για να γίνει μεγαλύτερου χρονικού εύρους φιλμ τρόμου. Αν με τρόμαξε ο Μπράμς, με τα τερτίπια του, κάθε φορά που η όμορφη νταντά του παρέβαινε τους νόμους που ο ίδιος θέσπισε? Ελάχιστα, σίγουρα όχι όσο υποσχέθηκε στο προωθητικό του τρέιλερ. Βιντεάκι που μάλλον οι διανομείς κατάφεραν να χωρέσουν όλες τις στιγμιαίες σεκάνς φόβου του κυρίως σώματος, πριν οδηγηθούμε στο ευρηματικό, πλην υπερβολικό, αλλά και ρηχό φινάλε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική