Κριντ: Η Γέννηση Ενός Θρύλου
του Ryan Coogler. Με τους Michael B. Jordan, Sylvester Stallone, Tessa Thompson, Phylicia Rashād, Tony Bellew
Ο Stallone εντός μου
του gaRis (@takisgaris) 
Που τον ήξευρες ωρέ παπάροβιτς εσύ τον Ρόκυ Μπαλμπόα στα μακρινά χίλια εννιακόσα και βδομήντα έξω; Αφού αγέννητο ήσο. Και τον λες και Σλάι Σταλόουν τρελοχίπστερο. Σιλβέστερ Σταλόνε, στο έβδομο (κρυπτο)Rocky, με έξι γραμμένα και τέσσερα σκηνοθετημένα εξαυτού - του ιδίου. Στα παραένα εβδομήντα, ο Stallone σχεδόν τα βρήκε με τον πλαστικό και τον χονδρέμπορα πρωτεϊνά του και βαρά καμπανάκι φινάλε κρεμιώντας τα τιμημένα γάντια του. Γεροντάκι, τέλος καραμπογιάς. Αυτός που κάθε κριτίκαρος που εσέβετο εαυτόν και αλλήλους του έριχνε κεραυνούς και αναθέματα με γεωμετρική πρόοδο, από το πλέον ανάξιο όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (δεδομένων των λοιπών διεκδικητών) πριχού 40 χρόνια ως το εντελώς γελοίο Rocky IV με την κατατροπωσάρα της πάλαι ποτε (χωρίς τόνο) Σοβιετικής Ένωσης. Ήδη στα δυο πρώτα είχε κατατροπώσει (κυρίως σεναριακά) τον μαύρο πάνθηρα Apollo Creed, για να δικαιώσει τον συμβολισμό του all American white trash male, του φτωχομπινέ χασαπόσκυλου που μάθανε μέχρι τα γεννησιμιά μου Άσπρα Χώματα να αποκαλούν underdog.
Τωραδά όμως έχουμε είκοσι δεκαπέντε κι ο κόσμος άλλαξε. Με Ομπάμα πρόεδρα το franchise αλλάζει σώβρακο (μποξεράκι) και λέγεται Creed από το μπαστάρδι Adonis που δε πρόλαβε να γνωρίσει τον Apollo πριν σβήσει στο καναβάτσο. Μεγαλώνει στη φυλακή ανηλίκων πριν τον αναλάβει η νόμιμη σύζυγος και καραπλουσία χήρα του Creed. Στα πούπουλα πια και με θεσάρα οικονομολόγου ο μικρέας, αλλά τον τρώει ο πυθμένας του να αρπάξει τις ψιλές καθότι πυγμαχεί ήδη προ καιρού κρυφά στα μπουντρούμια του Μέχικο για να ξορκίσει το πατρώο φάντασμα. Ο Donnie δε θα αργήσει να παρατήσει τα πάντα για να ζητήσει απαντήσεις στη δοξασμένη Φιλαδέλφεια, όπου θα συναντήσει τον ξωμάχο Stallone (που είναι πιο Ρόκυ από τον αληθινό Μπαλμπόα) και θα τον παρακαλέσει να αναλάβει γυμναστής του. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία ή πιότερο, η νέα τροχιά που παίρνει η saga, με το Stallone να δηλώνει πιο ιλαροτραγικά παρών από ποτέ κι ας μη ματώνει ούτε μια στάλα στο παρκέ.
Έκανε ένα Southpaw (Ο Αριστερόχειρας) ο Fuqua με Jake Gy και βρώμισε κλισεδοβαρβατίλας. Κι ας μόχθησε ο Τζέικ, το προτζέτο ήτο φιγούρα χωρίς την καρδιά του πρωταθλητή. Έρχεται τώρα ο Ryan Coogler, αυτό το νέο παιδί που σκότωσε με το Fruitvale Station (Μια Στάση Πριν Το Τέλος) παρέα με τον κολλητό του Michael B. Jordan, προτού καν καβατζάρει τα τριάντα για να ρίξει το ξύλο της αρκούδας. Ζεστασιά, διακριτικό ρησπέκτ του μύθου και ψυχή στο στόμα, το Creed ανάβει τζάκι στα παγωμένα αποδυτήρια και λυτρώνει τον πιο ξεφτιλισμένο ηθοποιό με όσκαρ στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι μικροί μπορεί να τσιμπήσουν με ένα 2λεπτο άκοφτο στέντικαμ και ένα κάρο αστροπελέκια να σχίζουν τις σάρκες δικαίου (Adonis) και αδίκων (λετζίτ επαγγελματίες πυγμάχοι) στα σχοινιά, όμως είναι ο άρρωστος, μόνος και ξοφλημένος Stallone που σου μελανιάζει τα νεφρά από τον πόνο, ένα κράμα καλοσύνης και αποδοχής της ήττας από τον πανδαμάτορα χρόνο, κι άντε μετά ορκίσου μου ότι δεν έκλαψες με φρακαρισμένα τα λαιμά από τον κόμπο στο θέαμα ενός μέγκασταρ που βγάζει ρεσιτάλ στο μόνο ρόλο που έμαθε να παίζει στη ζωή του.
Αν ρωτήσεις πως έγινε η Online Film Critics Society να τον έβγαλε 5άδα στις χθεσινές υποψηφιότητες για Β’ Ρόλο – εγώ τον ψήφισα. Κι αν νικήσει – εγώ θα έχω βρει τρόπο να ψηφίσω 50 φορές. Γιατί το οφείλω στον Stallone εντός μου - εκείνον που μου έλεγε ότι η μόνη αληθινή νίκη στη ζωή μου ήταν να μην εγκαταλείπω τη μάχη ποτέ.
Έκανε ένα Southpaw (Ο Αριστερόχειρας) ο Fuqua με Jake Gy και βρώμισε κλισεδοβαρβατίλας. Κι ας μόχθησε ο Τζέικ, το προτζέτο ήτο φιγούρα χωρίς την καρδιά του πρωταθλητή. Έρχεται τώρα ο Ryan Coogler, αυτό το νέο παιδί που σκότωσε με το Fruitvale Station (Μια Στάση Πριν Το Τέλος) παρέα με τον κολλητό του Michael B. Jordan, προτού καν καβατζάρει τα τριάντα για να ρίξει το ξύλο της αρκούδας. Ζεστασιά, διακριτικό ρησπέκτ του μύθου και ψυχή στο στόμα, το Creed ανάβει τζάκι στα παγωμένα αποδυτήρια και λυτρώνει τον πιο ξεφτιλισμένο ηθοποιό με όσκαρ στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι μικροί μπορεί να τσιμπήσουν με ένα 2λεπτο άκοφτο στέντικαμ και ένα κάρο αστροπελέκια να σχίζουν τις σάρκες δικαίου (Adonis) και αδίκων (λετζίτ επαγγελματίες πυγμάχοι) στα σχοινιά, όμως είναι ο άρρωστος, μόνος και ξοφλημένος Stallone που σου μελανιάζει τα νεφρά από τον πόνο, ένα κράμα καλοσύνης και αποδοχής της ήττας από τον πανδαμάτορα χρόνο, κι άντε μετά ορκίσου μου ότι δεν έκλαψες με φρακαρισμένα τα λαιμά από τον κόμπο στο θέαμα ενός μέγκασταρ που βγάζει ρεσιτάλ στο μόνο ρόλο που έμαθε να παίζει στη ζωή του.
Αν ρωτήσεις πως έγινε η Online Film Critics Society να τον έβγαλε 5άδα στις χθεσινές υποψηφιότητες για Β’ Ρόλο – εγώ τον ψήφισα. Κι αν νικήσει – εγώ θα έχω βρει τρόπο να ψηφίσω 50 φορές. Γιατί το οφείλω στον Stallone εντός μου - εκείνον που μου έλεγε ότι η μόνη αληθινή νίκη στη ζωή μου ήταν να μην εγκαταλείπω τη μάχη ποτέ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την Tanweer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική