Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Διαπλοκή. Θεσμοί μπερδεψογουαίη. Η Εκκλησία υπεράνω. Δημοσιογραφία, δηλαδή στην σοσιαλμηδιακή επόκ, ούλοι μας. Υπάρχει η σχολή Μάκη Ζούγκλα ή Spiro Spero που τσιμπουκώνει τον ηδονοβλεπάκια ωτακουστισμό του φιλοθεάμονος υπογαστρίου. Όλα στη φόρα, κασέτες με παπαδαριό να κωλοτρίβεται σε ρυθμό καρναβαλιού, στρίγκος-ζαρτιέρα και (πούναι-το) φιλότιμο. Που είναι ο Παπαρούπας άραγες; Εν έτει είκοσι δεκαπέντε και το επικρατούν δόγμα στην Ελλάδα παραμένει αυτό της εξευτέλ μα τόσο ΑΚΥΡΗΣ διαπόμπευσης. Ξεκατίνιασμα και πάμεγιάλλα. Καμιά κάθαρση, ουδεμιά εξιλέωση. Τα μυαλά κλειστά αλεξίπτωτα. Παιδιά βιάζονται στα ορφανοτροφεία και η Εκκλησία απαντά «συμβαίνουν αυτά». Για να πάμε στους Καθολικούς. Ο Βενέδικτος μετά από χίλια χρόνια ο πρώτος Πάπας που παραιτείται πρόσφατα. Ίσα που άνοιξε το κουτί της πανδώρας με τα αίσχητα του κλήρου του και τον πήρε και τον σήκωσε η μπόχα. Και η μπόρα των 3.000+ καταγγελιών για παιδόφιλους, βιαστές και διεφθαρμένους του κοινού ποινικού δικαίου ιερείς. Ούτε το 10% όμως δεν αντιμετώπισε το Νόμο γιατί η δημοσιογραφία έπραξε το διαχρονικά θλιβερό της καθήκον της συγκάλυψης.

Αμερική, Βοστώνη, Μπόστον Γκλόουμπ, ερευνητική ομάδα Spotlight. 2002, στη μετά 9/11 ιστορική καμπή. Ξεσκεπάζουν μεθοδικά το τοπικό σκάνδαλο σωρείας υποθέσεων εκκλησιαστικής σεξουαλικής βίας, χαμηλόφωνα και αποφασισμένα, ξετυλίγοντας το κουβάρι με αίσθημα πίστης στο δημοσιογραφικό λειτούργημα που προϋποθέτει προσωπικό ρίσκο και κοινωνική ευθύνη. Το Πούλιτζερ που κέρδισαν όταν κατάφεραν να τα βάλουν με τον Λεβιάθαν και να τον σύρουν στην αυτοκάθαρση, μια υποσημείωση μπροστά στη δικαίωση έναντι χιλιάδων απελπισμένων παιδικών ψυχών που έπρεπε, αφού αποφύγουν την αυτοκτονία να παλέψουν δια βίου με ένα αναμμένο κάρβουνο στην καρδιά. Αυτή είναι η ταινία του οσκαροπροτεινόμενου σεναρίστα του Up, και σκηνοθέτη των εντίμων πλην πτωχών Station Agent, The Visitor και Win Win, Tom McCarthy.

Ο Tom είχε ρολάκια στα Syriana και Goodnight and Good Luck ως ηθοποιός. Λάτρεψε όλη εκείνη τη σειρά ταινιών αναφοράς στο δημοσιογραφικό κόσμο (All the President’s Men, Network, Broadcast News, The Insider, Frost / Nixon) που τόσο απόμακρες φαντάζουν σε ένα ψηφιακό σήμερα της αγορασμένης πληροφόρησης από πολυεθνικούς κολοσσούς. Μελέτησε τα καταγγελτικά ντόκους Maxima Mea Culpa και Deliver Us from Evil. Κατόπι πήρε την ιστορία του και έπραξε (πάνσοφα) δυο τινά: Μπήκε στο καραμέδουλο της αρχιδιαπλοκάρας για να ξεγυμνώσει ένα τόσο καθημερινά οικείο αλλά και μεγαλόσχημο θέμα όπως είναι ο βιασμός της θρησκευτικής πίστης (σκέψου το λίγο) και εντέλει πήρε μια γενναία απόφαση: Να μην εκβιάσει cineσθημα, να μην ευαγγελιστεί φανταχτερές ερμηνείες, να μη δώσει καν μια έκβαση που όλοι μας ως πολίτες μιας τόσο κακοφτιαγμένης κοινωνίας θα θέλαμε μες την αρένα να αλλαλάξουμε ΣΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ στο θέαμα των κατατροπωθέντων λειτουργών του Αντιχρίστου.

Cineπακόλουθα οι ερμηνείες, μελετημένες ωσάν μοριακή βιολογία, πατούν στο στόρυ χωρίς να διασπούν την προσοχή. Καλύτερο ανσάμπλ 2015: Michael Keaton (ρεσιτάλ στωικότητας στον αντίποδα του Birdman), Rachel McAdams, Mark Ruffalo (οσκαροδέστερος όλων), Stanley Tucci και ο Liev Schreiber στο ρόλο που κάθε ζουρναλίστ θα ονειρευόταν να παίξει στη ζωή του: Του διευθυντή έκδοσης - ηγέτη που με ταπεινοφροσύνη δεν ορρωδεί έναντι ουδενός ή στην περίπτωσή μας… δεν καταλαβαίνει Χριστό. Μπορεί το The Revenant να σαγηνεύσει την Ακαδημία ένεκα του μάγου Inarritu. Ίσως ο τρελοπαιχνιδιάρης David O. Russel να κερδίσει με τη Jennifer Lawrence / Joy του το χρυσάφι. Όμως αδιαπραγμάτευτα ο άσημος McCarthy του περσινού ρεζιλιού The Cobbler έχει υπογράψει το σημαντικότερο φιλμ του 2015. Το Spotlight δεν είναι απλά ο καυτηριασμός των γενετήσιων αδένων της Καθολικής Εκκλησίας. Είναι πιο πολύ ο ταπεινός θρίαμβος, η εξιλέωση όσων ακόμη πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία υπάρχει για να υπηρετεί το δίκιο των καταφρονεμένων αυτής της ποτάνας της κενωνίας ναούμ.