Movies Ltd

Trans for the Masses

του gaRis (@takisgaris)

LGBT με τα μπούνια το TIFF15, στη λογική του εδώ στο Τορόντο όχι απλά ανεχόμαστε αλλά προάγουμε την ισότητα των τριών (;) φύλων. Η Δανέζα είναι εμφανώς η κορωνίδα των φετινών LGBT παραγωγών, υπό την αιγίδα του βροντερά οσκαρούχου (The King’s Speech (Ο Λόγος του Βασιλιά) - Les Miserables (Οι Άθλιοι)) Tom Hooper. Το «βροντερά» πηγαίνει στο καραμπαμπάμ σκηνοθετιλίκι του Αλβιώνου, το να σου καρφώνει δλδ κατακούτελα μπραβούρα και ελεγκάνς, αμπαλάροντας ιδεολογία αλίπαστης κονσέρβας βαθείας καταψύξεως. ΑΥΤΟΣ είναι λοιπόν ο πλέον ενδεδειγμένος σκηνοθέτης να εικονογραφήσει το ταξίδι της πρώτη - φορά - γυναίκα Einar / Lili Elbe, ενός τρανσέξουαλ ζωγράφου, μικρότερου ταλάντου από την σύζυγο Gerda, τη οποία τρελά αγάπησε και πάνω στο τσακίρ κέφι, φορώντας τα κατωφόρια της, ήρθε σε επαφή με τη φυλακισμένη γυναίκα μέσα του; Η Gerda (Alicia Vikander, A Royal Affair (Ο Έρωτας της Βασίλισσας), Ex Machina (Από Μηχανής)) εν αρχή γουστάρει, ύστερα τσινάει και μετά της κρατά το χέρι στην (περίπου παγκόσμια πρώτη) εγχείρηση αλλαγής φύλου.

Ναι, είναι ταινία του Tom Hooper και όχι (παρολίγον) του Tomas Alfredson (Let the Right One in (Άσε το Κακό να μπει), που είναι αυτό το παιδί;) σε μια παραγωγή που χρόνια πάλευε να φέρει στα μέτρα της η Nicole Kidman (στο ρόλο της Lili) και απόπου παρήλασαν ως υποψήφιες οι μισές ηθοποιάρες της γυναικείας υφηλίου. Ο Hooper έφερε τον Eddie Redmayne (Les Miserables) με νωπές τις δάφνες του περσινού The Theory of Everything (Η Θεωρία των Πάντων) και από το πρώτο πόστερ της ταινίας ακόμα, ξέραμε πως οδεύει για μια ακόμη υποψηφιότητα ή το back-2-back όσκαρ α λα Tom Hanks. Ο Eddie, σαφέστατα λάτρης της πολυδουλεμένης εξπρεσιονιστικής ερμηνείας, ενσαρκώνει αέρινα έναν χαρακτήρα που θεωρεί την εγχείρηση αυτοσκοπό για να απελευθερώσει τη γυναικεία φύση του, τελειώνοντας τον άνευ ουσίας γάμο με την αφιερωμένη σε βαθμό αγιοποίησης Gerda (η Vikander σίγουρο οσκαρικό στοίχημα) που, ανάμεσα στα δυο αρσενικά αντικείμενα του πόθου της Lili (Ben Whishaw σε διαρκή άνοδο και Matthias Schoenaerts που θα έκανε μια χόρτα τον οιοδήποτε Daniel Craig ως Bond) αναζητά το ρόλο της ως γυναίκα που ο σύζυγος - εραστής της γίνεται η καλύτερή της φίλη.

Δεν αμφισβητώ τις τεχνικές αρετές του τημ (Ο Desplat μπολιάζει ξεχωριστά τις νότες δραματουργικής σακχαρίνης του καθώς ο Danny Cohen στροβιλίζει το πινέλο αναπλάθοντας επακριβώς την εποχή). Το ζήτημα τίθεται στο ότι, εκτός του φκιασιδώματος του πραγματικού δράματος (η Gerda ως λεσβία δεν υπέφερε ιδιαίτερα για την απουσία του άντρα της στον συζυγικό κρέββατο χώρια που έχασε επαφή με τη Lili μετά την ακύρωση του γάμου τους), είναι έκδηλη η προσπάθεια να σερβιριστεί μια ταινία με ατζέντα (όχι απαραίτητα επιλήψιμο αυτό) με πολύ αισθητικό φρου-φρου και τηλεγραφική αναφορά στην ασχήμια του κόσμου και την εκμετάλλευση /διαπόμπευση / περιθωριοποίηση ίσως της πιο κατατρεγμένης και αποδιοπομπαίας μερίδας ανθρώπων από πλευράς διακρίσεων. Προτιμώ την παλαιότερη Transamerica με τη Felicity Huffman, αν και εντέλει κατανοώ ότι και μόνη η παρακολούθηση του The Danish Girl θα κινήσει μια συζήτηση σε θετική κατεύθυνση τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπου εξαπανέκαθεν βασιλεύει η ηθική της κλειδαρότρυπας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιανουαρίου 2016 από την UIP