Movies Ltd

"10 years ago we had Johnny Cash, Bob Hope and Steve Jobs. Now we have no Cash, no Hope and no Jobs." Please don't let Kevin Bacon die.

του gaRis (@takisgaris)

Δε βλέπω γιατί το βιοεπικό του Steve Jobs να υπολείπεται ως κονσέψιο του Μαχάτμα Γκάντι για παράδειγμα. Ελπίδα, μετρητό ή δουλειές για υπερπαραπολύ κόσμο ενδεχόμενα δε παίζει αλλά αϊφόνι; Ρώτα τη γυναίκα μου, υπάρχει Γκαρίδαινα ζωή χωρίς i-Phone; Φυσικά όχι, ποτέ και ζαμαί. Όπως ο Woz, αυτός ο μουσάτος σαμπρέλας που έφτιαξε σε ένα γκαράζ την κιβωτό του μέλλοντός μας (βλ PC),  του τη λέει δημοσίως και ιδιωτικώς με περισσή αφέλεια: “Τι ακριβώς είναι αυτό που κάνεις Steve;” Και απαντά ο Aaron Sorkin, ο μεγκαλομάνιακ της πένας με περισσή έπαρση: "Εγώ παίζω (διευθύνω) την ορχήστρα". Όντως ο μαέστρος εδώ δεν είναι ο αστεράτος Danny Boyle του θρυλικού Trainspotting, του οσκαροστεφθέντος Slumdog Millionaire και των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Είναι ο Sorkin του Homeland και της απόλυτης νερντονείρωξης, του κατά Fincher The Social Network. Τρίπρακτο κλειδαροτρυπικό πέρα-δώθε ατακαρούμπας, όπως συνήθως το σπινάρει ο Aaron, ξετυλίγοντας ένα κοφτερό reality distortion (κλειδί συμπεριφορικής ανάλυσης της μεγαλοφυούς μουνοσκυλίασης της περσόνας πίσω από την Apple), μήλο που κατάπιαμε αμάσητο μαζί με τα κουκούτσια ως σειρά προϊόντων, όπως τα Macintosh - NeXT - iMac (1984-1998), κορμός τούτης της προ-μεταφήγησης.

Ντοκυμαντέρ και μια χλιαρή μυθοπλασία με τον φιλότιμο Ashton Kutcher έχουν προηγηθεί όμως δεν υπάρχει σύγκριση με το ταλέντο που δεσπόζει σε κάθε καρέ των 16mm-36mm-digital εικόνων (ανάλογα με την εποχή που διαδραματίστηκε το καθένα από τα παραπάνω launching events). Το μουσικό θέμα παιγμένο μέσα από τον Apple προσέσσορα δημιουργεί μια σχεδόν ανυπόφορα έντονη αίσθηση αρπακτικού μεγαλείου, καθώς ο σβούρας Danny Boyle λυσσά να ξεφύγει από τον λεκτικό θεορατισμό του Sorkin. Θες γρήγορες απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα; Όχι, δεν επιμορφώνεσαι στα επί της πληροφορικής ούτε γνωρίζεις τον Jobs στον πλήρη βιολογικό του κύκλο, παρά μόνο με φτηνοφλασμπάκς. Κόλλημα με τη Λίζα, το βιολογικό του παιδί που άργησε να αναγνωρίσει, τη σχέση δέους-μίσους με τον μέντορα CEO της Apple John Sculley (που τον απέλυσε προτού ο Jobs επιστρέψει για να του πάρει τη θέση), την «παντρειά» του με τη πιστή συνεργάτιδα, μάρκετιν γκούρου Joanna Hoffman, την S&M φιλία του με τον Steve Wozniak (σύμβουλο παραγωγής του φιλμ που βασίστηκε στην εγκεκριμένη από τον Jobs βιογραφία του Walter Isaacson).

Βοή και χειροκροτήματα πριν από τις τρεις παρουσιάσεις, όμως την παράσταση δεν την βλέπουμε ποτέ. Παρασκήνιο, άγχος και δηλητηριασμένοι από το Εγώ του Jobs διάλογοι που παραπέμπουν ευθέως σε θεατρικό σανίδι. Ο Boyle κρατά σεκόντο στον Sorkin μέχρι το τελευταίο τρίλεπτο όπου πετά στη μάπα μια ηλεκτροφόρα οπτικοακουστική έκσταση για να σε αφήσει κλαμένο και εν πολλοίς τσαντίλα γιατί δεν κράτησε γκέμια όπως ο Fincher στο Network που ήθελε να γυρίσει την ταινία με Christian Bale, ενώ ο Sorkin βλεφάριαζε Tom Cruise. Jobs όμως είναι μόνο ο Fassbender -τέλος. Φαβορί για το όσκαρ (DiCaprio ακούς;) σε ερμηνεία που ελάχιστα βασίζεται σε ταυτοπροσωπία, παρά στην αύρα και το δισυπόστατο, ικανό για το χείριστο (για τους γύρω του ) και βέλτιστο (για την ανθρωπότητα) Είναι του. Από τον σωματικό υποκριτικό θρίαμβο του Shame και την τολμηρή κατάδυση στην ανθρώπινη δυσωδία του 12 Years A Slave o Ιρλανδός εδώ μαγνητίζει, περιτριγυρισμένος από την μαυρομάλλα με πολωνέζικο αξάν Cate Winslet (στάνταρ υποψήφια για β’) και Seth Rogen - Jeff Daniels που ποστάρουν με άνεση πολύτιμες δέσμες φωτός στην ψυχή ενός ανθρώπου ο οποίος το μόνο πράγμα που ερωτεύτηκε αληθινά ήταν η αποστολή του. Το Steve Jobs είναι εν πολλοίς σα το NeXT του δημιουργού του: Σαγηνευτική εργονομία παγκοσμίου κλάσης, χωρίς όμως έναν επεξεργαστή της προκοπής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιανουαρίου 2016 από την UIP