Movies Ltd

Ο Αστακός δεν είναι για χόρταση

του gaRis (@takisgaris)

Όταν έχεις κάνει μια διαδρομή από Κινέττα (2005) μέχρι Όσκαρς μέσω Κυνόδοντα (2009), τη δεύτερη μόλις ταινία σου, υπάρχει έκδηλα επιτατικό αίτημα respect. Οι κακεντρεχείς σφύριζαν El Castillo de la Pureza (1973). Ο Λ, ο Έλληνας Yorgos προχώρησε τον μπερντέ του παραπέρα. Ανέβηκε τις Άλπεις (2011) υφαρπάζοντας το βραβείο σεναρίου, σπρώχνοντας τα περικεχαρακωθέντα όρια του συστημικώς ορθού. Μπολιάζοντας deadpan-ιτέ με το τσουβάλι, καγχάζοντας με κλειστά μέχρι τριξίματος δόντια απέναντι στη μεφιστοφελικά ζαβολιάρα ανθρώπινη ανασφάλεια που καίει ζωντανή την ατομική ελευθερία. Τρεις ταινίες για μάχη των φύλων και φυλών και φίλων εναντίον αφίλων. Τα ταμεία παραμένουν κλειστά, η χρηματοδότηση ανεπαρκής για άρτχαουζ λαμπορατορισμούς. Ο L παίρνει την πλέον γυναίκα του Αριάν Λαμπέντ και πάνε Λονδίνο. Ο Ευθύμης Φιλίππου παραμένει το σεναριακό του άλτερ ίγκο. Η μεγάλη του αγάπη ο Νίκος Παπατάκης των πέντε ταινιών και των προχώ για το 1967 Οι Βοσκοί (της Συμφοράς). Ξανά το (βουκολικό) σύστημα στο καναβάτσο.

Αλλά και το βίτσιο. Για τον υπογράφοντα, ο Λάνθιμος είναι το χιπστερούδι αγγόνι του Marco Ferreri (από τον οποίο τσεκάρησε πρόσφατα το O Ντίλλιντζερ Είναι Νεκρός αλλά σημειολογικά φαντάζει εγγύτερος στο Μεγάλο Φαγοπότι ή τον ερωτικό φετιχισμό του I Love You). Κοιτάς το πόστερ του Αστακού και μυρίζει έντονα μέγα αλεμάνο ντιζάινερ Hans Hillman. O L έχει Βαγγέλλιο το Notes on the Cinematographer του Bresson, απεχθάνεται τους τεχνητούς φωτισμούς και το μέηκ-απ. Κατάλοιπο ή όχι της νόου μπάτζετ εκκίνησής του, θα προτιμήσει για πρώτη φορά να πληρώσει όλους τους συντελεστές (μαζί και τον ίδιο) με τις 5 εκατομμύρια αγγλικές στερλίνες της παραγωγής. Πέρα από την κεντρική ηρωίδα-αφηγήτρια Rachel Weisz δεν είχε άλλους ηθοποιούς κατά νου, οπότε το στάρντομ των Farrell - C. Reilly - Whishaw - Seydoux του ήρθε κουτί και είπε ευχαριστώ. Χώρια την Olivia Colman (Τυραννόσαυρος) που θα ενσαρκώσει την Άννα των Στούαρτς στην επόμενη ταινία του The Favourite μαζί με Emma Stone και (φυσικά) τη Weisz.

Η οποία Rachel του οσκαρούχου κλάς, τον ακολούθησε στο Τορόντο με ιδιαίτερη χαρά για να τον ακούσει να μας μιλάει στο κατάμεστο Princess of Wales με αυτά τα απροσδιόριστα αγγλικά, δείχνοντας εξαιρετικά low profile και ενδεχομένως έτοιμος να συντηρήσει το μύθο που γρήγορα έχει φτιασωθεί πάνω στον καμβά των ταινιών του: Τριπάκια κοινωνικής ψυχολογίας σε δυστοπικά απροσδιόριστο χρονικά αντι-εξουσιαστικό καμβά. Ο Αστακός, σύμβολο του κινήματος του σουρεαλισμού, είναι ον μακρόβιας γονιμότητας. Ο γάμος είναι το συμβόλαιο που θα καθορίσει τους όρους επίτευξης αυτού του στόχου, δηλαδή διατήρησης της ωφέλιμης για την επιβίωση κοινωνικής μάζας. Ο Λάνθιμος σπάει πλάκα με τον γνωστό ειδεχθώς βίαιο τρόπο, ως γνήσιος αναρχικός αντι-κοινωνιστής, έχοντας δάνεια κι από το την παλιά κωμική βρεταννική σειρά Hotel. Ως επίσης κόμης του absurdism θα γκεμιάσει τις ερμηνείες και θα χτίσει το μονήρες σύμπαν των απελπισμένων του ανέραστων στις ερημιές ως άγρια ζώα.

Θα τους δώσει 45 ημέρες ευκαιρία ζωής να νταραβεριστούν, με κάθε ευτελή τρόπο για να διαιωνίσουν τη μοχθηρή στη βάση της θρησκεία του ζευγαρώματος. Και αφότου περι-πλανηθεί σκοτώνοντας τους αδέξιους εραστές ωσάν νο-μιστερ-άκια, θα καταλήξει στην αφετηρία αναρωτώμενος: Κάλλιο ο θάνατος της μοναξιάς από την εθελοτυφλία του έρωτα; O Λάνθιμος, πάει, έφυγε, με την κάθε έννοια. Έχει στίγμα που μόνο ο Αγγελόπουλος ευτύχησε να απολαμβάνει παγκοσμίως στη διεθνή καριέρα του. Άρα, κατάστεφτος από φεστιβαλικές δάφνες, δε θα ανησυχήσει ποτέ για εισιτήρια. Έχει πατέντα και κριτική αποδοχή. Τεχνικά, όπως πρώτος ο ίδιος ως αληθινά σεμνός καλλιτέχνης γνωρίζει, έχει δρόμο ακόμη. Μακάρι να γίνει Lars trier (στα καλά του) κι όχι Von Trier (στα καραγκιοζιλίκια του). Ο Αστακός του έχει πολύ τσαχπινιά και γοητεύει για να σε αφήσει στα μισά με μια ανίκητη λιγούρα. Αισθάνομαι πως ο Κυνόδοντας ακόμη αναζητά Τραπεζίτες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Οκτωβρίου 2015 από την Feelgood Ent.