Movies Ltd

Return of Sh(y)ama lama ding dong

του gaRis (@takisgaris)

Εκεί μικρόςτονα πούτανε στο Philly, στα τραγικά σέβεντυς, κοντοπαντελονάτο μικρό ινδόπουλο ο Μιχαλάκης (προτού κολλήσει το «Νύχτας» για εφφέ και κατηφέ), την παράκουγε ασχήμως από τσι συμμαθηταί που δεν μπορούσαν να προφέρουν τοπίθετό του. Υπήρχε τότενες ένα χιτάκι (τότε ήτο 1978) από ένα ψευτόγκρουπο του Otis Redding (Otis Day and the Knights). Ο τίτλος Shama lama ding dong. Ε, πολύ δε θέλει ο άθρωπας – του το κόλλησαν μια και αποδώπάνκιάλλοι. Ο M.N. Shyamalan, μεγάλωσε έχοντας μια πολύ συγκεκριμένη φιλοδοξία: Να γίνει Spielberg και Hitch γωνία, κάτι που άγγιξε με το επίτομο στον μεταφυσικό τρόμο The Sixth Sense (1999). Ήταν ακαβάλητος τα τριάντα. O 21ος αιώνας δεν του μπήκε καθόλου καλά. Έτσι το λοιπό, με μια γεωμετρικά ραγδαία κατηφορική πορεία μετά τα Unbreakable και Signs, κατρακύλησε στα The Last Airbender και After Earth όπου έχασε το final cut και το “A M.N.Shyamalan’s film” από τα opening credits.

Ήμουνα νιος και γέρασα που'λέν αναμένοντας αυτό το ρημάδι το καμπάκ. Η γιούχα σύννεφο και γκρεμοτσάκισμα καριέρας επιπέδου Micket Rourke ή ξερωγώ Mel Gibson (δες πού'χει παίξει μετά το Signs ο Μελ έτσι για περιέργεια). Ο Μιχαλάκης λοιπόν τάβαλε κάτω, ομφαλοσκοπήθηκε, τακίμιασε με τον άρχοντα της φοβιστικής παραγώγας James Blum (Paranormal Activity, The Purge, Insidious, Sinister) κι όπως δείχνει θα ξανασμίξουν με εκλεκτή παρέα τον βετεράνο Σιαμαλανίστα Joaquin Phoenix σε αναλόγου μικρομπατζετιά χορατό. Η οποία λέξις «χορατό» προέρχεται εκ της ζουλήξεως του horror στο χωρατό (αστείο). Υβρίδιο που επιτυχώς αναπαράγει ο Μ.Ν. παίζοντας (με σκάρτα $5Μ στο τραπέζι) πάνω στην φάμπρικα του found footage που ξεχειλώθηκε ως φορμά μετά το (συνομήλικο του 6th Sense) μπαμ του Blair Witch Project αλλά ξερς κάτ; Μια βδομάδα μετά το άνοιγμα την 9/11 εδώ, άγγιξε (σχεδόν) κορφούλα με $25Μ, άρα με ψυχρή αρθιμητική το λες και εισπρακτικό θρίαμβο.

Με πέντε άσημους ηθοποιούς και χωρίς James Newton Howard (δόξασοιοΘεός) σε ταρατατζουμιές, ο Shyammy στήνει ένα πλεχτό δεμένο στο μετα-χόρορ νήμα με τη μικρά (Ρε)μπέκα να γυρνά handheld ντόκου μιας εβδομάδος στο σπίτι των αγνώστων παπουγιαγιάδων σε εκείνη και τον μικρό αδερφό της Τάιλερ, Nana και Pop Pop. Η χωρισμένη και τσακωμένη για όσο έμεινε παντρεμένη Mom έχει πάει διακοπαί με τον φίλο της αλλά υπάρχει (το άγιο) Skype. Τα γερόντια φαίνονται - το λιγότερο πούχεις να πεις - περίεργα και το βράδυ μετά το σιωπητήριο των 21:30 συμβαίνουν θέ(α)ματα στο απομακρυσμένο αγρόκτημα που μένουν απομονωμένα τα αδέρφια. Ούτως απλά, ο οικιακός τρόμος μπλέκεται με το ανοίκειο θεματολογικά στη χόρρορ φιλμογραφία των προγεννητόρων από την κόλαση ώστε να απολαύσεις έναν ξεκάθαρα αυτοσαρκαζόμενο, σε λελογισμένη προσγείωση δημιουργικής καλάμου Shyamalan. Τα παιδιά δεν είναι έκπληξη για τον τρόπο που τα σκηνοθετεί, ο τυπάς έχει ένδοξο παρελθόν. Οι μεγάλοι όμως και ειδικά η νόνα Deanna Dunagan καταθέτει στα εβδομήντα πέντε της μια οσκαρικά αξιοζήλευτη ερμηνεία, που αν δεν υποστηρίζετο από ειδικά εφέ θα ήτο ατόφια διαχρονική.

Φίλε Νύχτα καλώς ήλθες, όμως δε θα σου χαριστώ. Στο τέλος έχεις το φόβο του να μη πείσεις ως φοβιστικός και τονικά το σοβαρεύεις ανισόρροπα. Έξυπνο το end credits roll όμως φανερά ψάχνεσαι. Λογικό, μετά από δεκαετές στραπάτσο, πάντως έχεις δρόμο. Το ταλέντο για κάποιον που έχει δει (έστω) εκατό θριλεριές είναι επιπέδου πρόπτωσης βολβού. Δεν τίθεται. Έχεις και τη φρέσκια επιτυχία του τηλεοπτικού Wayward Pines κάτω απ' τή ζώνη. Οπόταν, ναίσκε τζογούλα μου, cineχισον τζιαμέ.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί