Sicario: Ο Εκτελεστής
του Denis Villeneuve. Με τους Emily Blunt, Benicio del Toro, Josh Brolin, Victor Garber, Jon Bernthal, Daniel Kaluuya, Jeffrey Donovan, Raoul Trujillo, Julio Cedillo
Ακήρυχτος Πόλεμος!
του zerVo (@moviesltd) 
Οι ρίζες της λέξης είναι Εβραϊκές, αφού κατά τις πρώτες Μετά Χριστόν δεκαετίες χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει εκείνη την φράξια των αποσχισμένων ζηλωτών, που επιχείρησαν αντάρτικο, ένοπλο αγώνα κατά των Ρωμαίων και των συνεργατών τους, στις κατεχόμενες επαρχίες της Ιουδαίας. Ιστορικά οι πράξεις αυτές, καταγράφονται ως οι πρώιμες περιπτώσεις προμελετημένων δολοφονιών, παρότι τα κίνητρα των δραστών - που συνήθως κτυπούσαν με μαχαίρι το υποψήφιο θύμα τους και κατόπιν εξαφανίζονταν - κατ' αυτούς είχαν ως βάση την αντιστασιακή πάλη. Στις μέρες μας με τον όρο Sicario, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χαρακτηρίζεται ο στυγνός Εκτελεστής...
Μάχιμη και άφοβη ακόμη και να αναλάβει το μεγαλύτερο ρίσκο εν ώρα υπηρεσίας, η Κέιτ Μέισερ, επίλεκτο στέλεχος του FBI, ευρισκόμενη καθημερινά μπροστά σε μακάβριες σκηνές μαζικών φόνων, νιώθει πως βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν πόλεμο, που δυστυχώς για εκείνη, το πρόσωπο του εχθρού είναι θολό κι αδιευκρίνιστο. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να αποκαλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα για την ταυτότητα εκείνων που κρύβονται πίσω από τα βίαια αιματοκυλίσματα στον Νότο της πολιτείας της Αριζόνα, θα της δοθεί την στιγμή που η Υπηρεσία της, θα της ζητήσει την εθελοντική της συμμετοχή, στην ριψοκίνδυνη αποστολή μεταφοράς ενός σημαντικού μάρτυρα, από τα εδάφη του Μεξικό, στην αμερικάνικη επικράτεια, προς περαιτέρω ανάκριση.
Μια αποστολή που ανεπιφύλακτα θα αποδεχθεί, συνοδεύοντας τους κρατικούς λειτουργούς Αλεχάντρο Γκίλικ και Ματ Γκρέιβερ, έμπειρους και μπαρουτοκαπνισμένους πολέμιους των πανίσχυρων Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης ηρωίνης. Η πραγματικότητα όσο οι ώρες κυλούν θα είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που περίμενε η ενθουσιώδης ντετέκτιβ, αφού σύντομα θα αντιληφθεί πως οι Αρχές την χρησιμοποιούν σαν πιόνι συγκάλυψης των ανήθικων μεθόδων δράσης τους.
Δεν απαιτείται πολύς χρόνος για να εισέλθει ο θεατής στο νοσηρό κλίμα με το οποίο το φιλμ περιβάλλει το συγκλονιστικό του στόρυ, αφού από την καθηλωτική Fincherική εισαγωγή, θα εισέλθει σε έναν κόσμο, που το ψέμα, η εκμετάλλευση, το μίσος και το πάθος για εκδίκηση βασιλεύουν, υποτάσσοντας την θέληση για τίμιο αγώνα, κατά πως τα λέει το φιρμάνι to protect and to serve, που καλά έχει αποστηθίσει η νεότερη Clarice Starling. Μέσα από την άβγαλτη - ακόμη κι αν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής αντιμέτωπη με λουτρά αίματος - ματιά της, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας υπόθεσης μυθοπλαστικής μεν, που θα μπορούσε να λάβει χώρα καθημερινώς, πλάι στην λεπτή διαχωριστική γραμμή, που τέμνει τον καλό κι αγαθό (?) Βορρά, από τον βουτηγμένο στην διαφθορά και την παρανομία Νότο.
Ο τρόμος που κυριαρχεί από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, δεν σιγεί στιγμή, αντιθέτως καθώς η κάμερα ταξιδεύει διαρκώς ένθεν κακείθεν της συνοριακής γραμμής, μέσα και από κάποιες καταπληκτικές εναέριες λήψεις, που δεν θα έλεγα αντιγράφησαν, αλλά θύμισαν το La Isla Minima, παραμένει σε διαρκή υψηλά επίπεδα, μην αφήνοντας την πλατεία να χαλαρώσει. Με το πέρασμα του χρόνου, το γκρέμισμα των κίβδηλων προσωπείων και την αποκάλυψη του (και με προσωπικό κίνητρο) του σκοπού που έχει ο κάθε συμμετέχοντας στην αποστολή, εισερχόμαστε για τα καλά στον χώρο του καλοστημένου αγωνιώδους θρίλερ, που ολοκληρώνεται με ένα λυτρωτικό, όσο και αποτρόπαιο πιστολίδι στα έγκατα της γης, στο ημίφως και την σκόνη, εκεί που οι άνθρωποι σχηματικά μετατρέπονται σε ερπετά και δεν υπάρχει ίχνος της περιβόητης λογικής, που διαχωρίζει το είδος μας από τα άλογα υπόλοιπα.
Είναι η στιγμή που η μαεστρική μπαγκέτα του σκηνοθέτη, καλείται να κρατήσει τα γκέμια και να μην εκτροχιαστεί αφηγηματικά και να διατηρήσει τον στόχο του, στέλνοντας ένα παραπάνω μήνυμα από το απλούστατο και το γνώριμο, των όσων απίθανων και τρομακτικών συμβαίνουν στις εκατέρωθεν όχθες του μολυσμένου Ρίο Γκράντε. Ο Καναδός Denis Villeneuve, στο δημιουργικό του παρελθόν, ουδέποτε έχει απογοητεύσει το κοινό του. Και για να κάνω μια πρόβλεψη, πολύ δύσκολα θα καταφέρει το αντίθετο. Μετά από το ενθουσιώδες διεθνές του βήμα με το εφιαλτικό Incendies, εδραιώθηκε στην συνείδηση του κοινού με το ανατριχιαστικής έκβασης Prisoners, για να αποδείξει πως οι ικανότητες του, μπορεί να ξεπεράσουν και τα απλά όρια της κοινής γραμμικής εξιστόρησης με τον Enemy. Εδώ και πάλι, αφήνοντας την φαντασία ελεύθερη να λειτουργήσει και να σκεφτεί κι όχι σερβίροντας την τρέλα στο πιάτο, όπως η Bigelow στο Zero Dark Thirty, αποδεικνύει πως δεν είναι τυχαία ένα από τα πλέον καυτά ονόματα του Πλανήτη Χόλιγουντ, ώστε να του εμπιστευτεί την επαναδιαπραγμάτευση του κινηματογραφικού ορόσημου Blade Runner. Παγίδα λες για τον Κεμπεκουά? Ούτε καν προβλέπω, Piece of cake θα αποδειχτεί και αυτό το πρότζεκτ για τον χαρισματικό Denis...
Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, έτσι κι εδώ, ο φακός του είναι τοποθετημένος στην ψυχή ενός και μοναδικού προσώπου, που αντιμετωπίζει την αναστάτωση με άγνοια τόσο του αληθινού κινδύνου, όσο και της πραγματικότητας στην ασύμμετρη σκακιέρα - πεδίο της μάχης. Η μεγάλη έκπληξη είναι που αυτή ακριβώς η πληθώρα συναισθημάτων, πηγάζει μέσα από την μορφή της Emily Blunt, της επικίνδυνα γοητευτικής Λονδρέζας, που έχει διανύσει ολάκερη την ερμηνευτική λεωφόρο, από την εποχή που χαμογελούσε άναρθρα ως γραμματέας της La Streep στην Prada. Σε πλήρη αντίθεση από εκείνο το κομψό και καλόγουστο κορίτσι, η Εγγλέζα εδώ μεταλλάσσεται σε νευρώδη, μυώδη και αγέλαστη πράκτορα, που βγάζει ένα ολόκληρο δίωρο μέσα στο ίδιο ελεεινό και βρώμικο φανελάκι, αδιαφορώντας, παρακινούμενη από το πάθος της, ακόμη και για τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής (όπως την καρφώνει και ο όχι τόσο funny, παρτενέρ της). Η Blunt κατορθώνει να βγάλει μέσα από τα υπέροχα σχηματισμένα, θαλασσινά της μάτια, διαδοχικά και ανατρεπόμενα feelings, που πάντοτε έχουν σαν αφετηρία τους κανόνες αρχής που διδάχτηκε στο Κουάντικο και δεν συνάδουν με εκείνους των κομπανιέρων της. Προσφέροντας την με διαφορά ποιοτικότερη στιγμή της (όχι μικρής) της καριέρας, παίρνοντας υποστήριξη από τους ρολιστικούς δαίμονες Del Toro και Brolin, που με ευκολία αναπλάθουν, υπάρχοντες στο πορτφόλιο τους χαρακτήρες.
Για πες: Πέρα από τον υπάρχοντα και διαρκή πόλεμο, που έχει σαν θύματα του συνήθως φουκαράδες που ονειρεύονται μια καλύτερη τύχη στην Γη της Επαγγελίας, υπάρχει ακόμη ένας, μέσα στις ίδιες τις τάξεις της Υπερδύναμης, όπως με σαφήνεια και θάρρος τονίζει ο Villeneuve. Εκεί που τα πανέτοιμα για κάθε πρόκληση γεράκια, δεν διστάζουν να θυσιάσουν τους τίμιους αμνούς, ώστε να αποκτήσουν άλλοθι για τις ανίερες πράξεις τους.
Μια αποστολή που ανεπιφύλακτα θα αποδεχθεί, συνοδεύοντας τους κρατικούς λειτουργούς Αλεχάντρο Γκίλικ και Ματ Γκρέιβερ, έμπειρους και μπαρουτοκαπνισμένους πολέμιους των πανίσχυρων Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης ηρωίνης. Η πραγματικότητα όσο οι ώρες κυλούν θα είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που περίμενε η ενθουσιώδης ντετέκτιβ, αφού σύντομα θα αντιληφθεί πως οι Αρχές την χρησιμοποιούν σαν πιόνι συγκάλυψης των ανήθικων μεθόδων δράσης τους.
Δεν απαιτείται πολύς χρόνος για να εισέλθει ο θεατής στο νοσηρό κλίμα με το οποίο το φιλμ περιβάλλει το συγκλονιστικό του στόρυ, αφού από την καθηλωτική Fincherική εισαγωγή, θα εισέλθει σε έναν κόσμο, που το ψέμα, η εκμετάλλευση, το μίσος και το πάθος για εκδίκηση βασιλεύουν, υποτάσσοντας την θέληση για τίμιο αγώνα, κατά πως τα λέει το φιρμάνι to protect and to serve, που καλά έχει αποστηθίσει η νεότερη Clarice Starling. Μέσα από την άβγαλτη - ακόμη κι αν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής αντιμέτωπη με λουτρά αίματος - ματιά της, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας υπόθεσης μυθοπλαστικής μεν, που θα μπορούσε να λάβει χώρα καθημερινώς, πλάι στην λεπτή διαχωριστική γραμμή, που τέμνει τον καλό κι αγαθό (?) Βορρά, από τον βουτηγμένο στην διαφθορά και την παρανομία Νότο.
Ο τρόμος που κυριαρχεί από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, δεν σιγεί στιγμή, αντιθέτως καθώς η κάμερα ταξιδεύει διαρκώς ένθεν κακείθεν της συνοριακής γραμμής, μέσα και από κάποιες καταπληκτικές εναέριες λήψεις, που δεν θα έλεγα αντιγράφησαν, αλλά θύμισαν το La Isla Minima, παραμένει σε διαρκή υψηλά επίπεδα, μην αφήνοντας την πλατεία να χαλαρώσει. Με το πέρασμα του χρόνου, το γκρέμισμα των κίβδηλων προσωπείων και την αποκάλυψη του (και με προσωπικό κίνητρο) του σκοπού που έχει ο κάθε συμμετέχοντας στην αποστολή, εισερχόμαστε για τα καλά στον χώρο του καλοστημένου αγωνιώδους θρίλερ, που ολοκληρώνεται με ένα λυτρωτικό, όσο και αποτρόπαιο πιστολίδι στα έγκατα της γης, στο ημίφως και την σκόνη, εκεί που οι άνθρωποι σχηματικά μετατρέπονται σε ερπετά και δεν υπάρχει ίχνος της περιβόητης λογικής, που διαχωρίζει το είδος μας από τα άλογα υπόλοιπα.
Είναι η στιγμή που η μαεστρική μπαγκέτα του σκηνοθέτη, καλείται να κρατήσει τα γκέμια και να μην εκτροχιαστεί αφηγηματικά και να διατηρήσει τον στόχο του, στέλνοντας ένα παραπάνω μήνυμα από το απλούστατο και το γνώριμο, των όσων απίθανων και τρομακτικών συμβαίνουν στις εκατέρωθεν όχθες του μολυσμένου Ρίο Γκράντε. Ο Καναδός Denis Villeneuve, στο δημιουργικό του παρελθόν, ουδέποτε έχει απογοητεύσει το κοινό του. Και για να κάνω μια πρόβλεψη, πολύ δύσκολα θα καταφέρει το αντίθετο. Μετά από το ενθουσιώδες διεθνές του βήμα με το εφιαλτικό Incendies, εδραιώθηκε στην συνείδηση του κοινού με το ανατριχιαστικής έκβασης Prisoners, για να αποδείξει πως οι ικανότητες του, μπορεί να ξεπεράσουν και τα απλά όρια της κοινής γραμμικής εξιστόρησης με τον Enemy. Εδώ και πάλι, αφήνοντας την φαντασία ελεύθερη να λειτουργήσει και να σκεφτεί κι όχι σερβίροντας την τρέλα στο πιάτο, όπως η Bigelow στο Zero Dark Thirty, αποδεικνύει πως δεν είναι τυχαία ένα από τα πλέον καυτά ονόματα του Πλανήτη Χόλιγουντ, ώστε να του εμπιστευτεί την επαναδιαπραγμάτευση του κινηματογραφικού ορόσημου Blade Runner. Παγίδα λες για τον Κεμπεκουά? Ούτε καν προβλέπω, Piece of cake θα αποδειχτεί και αυτό το πρότζεκτ για τον χαρισματικό Denis...
Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, έτσι κι εδώ, ο φακός του είναι τοποθετημένος στην ψυχή ενός και μοναδικού προσώπου, που αντιμετωπίζει την αναστάτωση με άγνοια τόσο του αληθινού κινδύνου, όσο και της πραγματικότητας στην ασύμμετρη σκακιέρα - πεδίο της μάχης. Η μεγάλη έκπληξη είναι που αυτή ακριβώς η πληθώρα συναισθημάτων, πηγάζει μέσα από την μορφή της Emily Blunt, της επικίνδυνα γοητευτικής Λονδρέζας, που έχει διανύσει ολάκερη την ερμηνευτική λεωφόρο, από την εποχή που χαμογελούσε άναρθρα ως γραμματέας της La Streep στην Prada. Σε πλήρη αντίθεση από εκείνο το κομψό και καλόγουστο κορίτσι, η Εγγλέζα εδώ μεταλλάσσεται σε νευρώδη, μυώδη και αγέλαστη πράκτορα, που βγάζει ένα ολόκληρο δίωρο μέσα στο ίδιο ελεεινό και βρώμικο φανελάκι, αδιαφορώντας, παρακινούμενη από το πάθος της, ακόμη και για τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής (όπως την καρφώνει και ο όχι τόσο funny, παρτενέρ της). Η Blunt κατορθώνει να βγάλει μέσα από τα υπέροχα σχηματισμένα, θαλασσινά της μάτια, διαδοχικά και ανατρεπόμενα feelings, που πάντοτε έχουν σαν αφετηρία τους κανόνες αρχής που διδάχτηκε στο Κουάντικο και δεν συνάδουν με εκείνους των κομπανιέρων της. Προσφέροντας την με διαφορά ποιοτικότερη στιγμή της (όχι μικρής) της καριέρας, παίρνοντας υποστήριξη από τους ρολιστικούς δαίμονες Del Toro και Brolin, που με ευκολία αναπλάθουν, υπάρχοντες στο πορτφόλιο τους χαρακτήρες.
Για πες: Πέρα από τον υπάρχοντα και διαρκή πόλεμο, που έχει σαν θύματα του συνήθως φουκαράδες που ονειρεύονται μια καλύτερη τύχη στην Γη της Επαγγελίας, υπάρχει ακόμη ένας, μέσα στις ίδιες τις τάξεις της Υπερδύναμης, όπως με σαφήνεια και θάρρος τονίζει ο Villeneuve. Εκεί που τα πανέτοιμα για κάθε πρόκληση γεράκια, δεν διστάζουν να θυσιάσουν τους τίμιους αμνούς, ώστε να αποκτήσουν άλλοθι για τις ανίερες πράξεις τους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2015 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική