Σε Ακολουθεί
του David Robert Mitchell. Με τους Maika Monroe, Keir Gilchrist, Olivia Luccardi, Lili Sepe, Daniel Zovatto, Jake Weary, Bailey Spry, Debbie Williams
Σεξουαλικά μεταδιδόμενος υπαρξιακός τρόμος
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
"Παρ' την κηδεία!"
Δεν το θυμάμαι πολύ καλά (ου γαρ έρχεται μόνον...) αλλά όταν ήμασταν πιτσιρίκια υπήρχε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ένα δημοφιλες ανέκδοτο με νεκροταφεία, το οποίο ολοκληρώνονταν με τη φράση «παρ' την καμπούρα». Νομίζω ως παραφθορά του συγκεκριμένου ανέκδοτου, όποτε βλέπαμε κηδεία, ακουμπούσαμε τον διπλανό μας λέγοντας «πάρ' την κηδεία». Παγανιστικά κατάλοιπα, και καλά να φύγει μακριά από εμάς το ενδεχόμενο κακό και να πάει στον διπλανό μας! Ο οποίος διπλανός μας μπορούσε να μεταδώσει με τον ίδιο τρόπο το «κακό» στον παραδιπλανό του και ούτω καθεξής. Καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Σίγουρα πάντως θυμάμαι μια άλλη ταινία, με «μεταδιδόμενο κακό». Μιλάω για το «Fallen» του 1998, με πρωταγωνιστή τον Denzel Washington, ο οποίος προσπαθούσε να λύσει μια παράξενη υπόθεση, με αφετηρία την εκτέλεση θανατικής ποινής σε έναν κακοποιό που ως συνέχεια είχε μια σειρά από δολοφονίες που ακολουθούσαν τη μεθοδολογία του. Εκεί, και καλά, το πνεύμα του θανατοποινίτη μεταφερόταν από έναν άσχετο σε άλλον, που μετατρεπόταν σε φονική μηχανή μέχρι νεωτέρας – μάλιστα, συνδετικός κρίκος ήταν οι... Rolling Stones και το τραγούδι τους "Time is on my side"! Yes it is!!! Θέλω να πω, πολλά μπορεί να σκέφτεται κανείς παρακολουθώντας μια ταινία. Μια ενδιαφέρουσα ταινία, γιατί μια βαρετή ταινία σε σπρώχνει στον... ύπνο. Τούτη η ταινία δεν είναι απλά ενδιαφέρουσα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, σπουδαία, απίθανη, καταπληκτική και βάλτε ότι άλλο κοσμητικό επίθετο θέλετε από δίπλα. Έχει τα προβληματάκια της αλλά τόσο όσα λέει όσο και ο τρόπος που τα λέει είναι εντυπωσιακά. Οπότε, ναι, παρακάτω θα διαβάσετε μια αποθεωτική κριτική για μια ταινία τρόμου που κουβαλάει υπαρξιακό άλγος. Αυτό θα πονέσει λίγο...
Η υπόθεση: Ένα ημίγυμνο κορίτσι τρέχει ουρλιάζοντας έξω από το σπίτι της, προσπαθώντας να ξεφύγει από έναν επικίνδυνο διώκτη, που μόνο εκείνη μπορεί να δει, ενώ οι δικοί της την κοιτούν έκπληκτοι. Ο πανικός την οδηγεί ως την παραλία όπου αφήνει ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα, λίγο πριν το πτώμα της βρεθεί φριχτά παραμορφωμένο... Για τη 19χρονη Τζέι, τα μόνα πράγματα που θα έπρεπε να την απασχολούν είναι το σχολείο, τα αγόρια και τα σαββατοκύριακα στη λίμνη. Έπειτα, όμως, από μια φαινομενικά αθώα ερωτική συνεύρεση βρίσκεται να καταδιώκεται από τον ίδιο επικίνδυνο διώκτη, ορατό μόνο στα δικά της μάτια. Όπως μαθαίνει από τον εραστή της, πρόκειται για μια μεταφυσική κατάρα, που μεταδίδεται μέσω της σεξουαλικής επαφής. Ο «διώκτης» μπορεί να πάρει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή – κι αν τελικά καταφέρει να βρεθεί μόνος του με τον στιγματισμένο καταδιωκόμενο, τον σκοτώνει! Η Τζέι θα αναζητήσει τη βοήθεια των φίλων της σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανατρέψει την τρομερή της μοίρα.
Η άποψή μας: Συνεχίζοντας με το παιχνίδι των αναφορών και των αναλογιών, είναι φανερό (και ο σκηνοθέτης δεν κάνει τίποτε να το κρύψει) πως η «Νύχτα με τις μάσκες» (Halloween, 1978) του τιτανοτεράστιου John Carpenter αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, τροφή για σκέψη και σημειολογική δεξαμενή. Από την ατμόσφαιρα έως τη μουσική, οι παραπομπές είναι συνεχείς (κι αυτό θα το διαβάσετε σε όλες μα όλες τις κριτικές για την ταινία...). Ο Carpenter, βέβαια, στόχευε στην πουριτανική αμερικάνικη κοινωνία των τελών της δεκαετίας του '70. Τα παλλόμενα εφηβικά κορμιά ποτέ δεν έπαψαν να αποζητούν τον έρωτα, το σεξ, την ένωση με τον άλλο. Αυτή η πραγματική επανάσταση. Και πως καταπνίγεται η σεξουαλική επανάσταση; Μα, με το αίμα! Ο Mike Myers του Carpenter σφαγιάζει εφήβους καθώς είναι έτοιμοι να υποπέσουν ξανά και ξανά στο προπατορικό αμάρτημα! Δολοφονήστε τους νέους για να έχουμε την ησυχία μας! Καθυποτάξτε τους. Ξεκληρίστε τους. Σουβλίστε τους, που έλεγε μια άλλη ψυχή παλιότερα...
Ο David Robert Mitchell προχωράει ένα βήμα (ή μάλλον, πολλά) παραπέρα. Φέρνει τα πράγματα στο σήμερα (αν και το χωροχρονικό πλαίσιο, η εποχή καλύτερα, στην οποία λαμβάνουν χώρα όσα παρουσιάζει η ταινία, δεν μπορεί να οριστεί με ακρίβεια). Και κάνει μια ταινία τρόμου για το περίφημο teenage angst! Εξαιρετική σύλληψη! Αυτό που «σε ακολουθεί» είναι ο φόβος του θανάτου. Είναι οι ενοχές, οι προβληματισμοί, τα άγχη που καλείσαι να αντιμετωπίσεις όντας έφηβος. Οι ενήλικες είναι ουσιαστικά απόντες από την ταινία: εμφανίζονται μόνο ως πιθανές «υλοποιήσεις» της κατάρας ή ως καθαριστές των τακτοποιημένων κήπων, που διώχνουν τα πεσμένα φύλλα με την τσουγκράνα στα άψογα, τακτοποιημένα suburbs. Διάολε, σε μια εφιαλτική σκηνή της ταινίας, αυτός που καταδιώκει την Τζέι έχει πάρει τη μορφή του πατέρα της!
Με το σεξ αναπαράγεται η ζωή. Χμ, με το σεξ αναπαράγεται και η... αρρώστια, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Η κατάρα. Ο θάνατος. Κι εδώ ρίχνει μπηχτές για τη σύγχρονη κοινωνία. Ο... καταραμένος μπορεί να απαλλαγεί από την κατάρα αν κάνει σεξ με κάποιον άλλο! Όχι μόνον μεταδίδει την κατάρα αλλά απαλλάσσεται κι από αυτήν! Πιο ευθεία βολή στη σημερινή κοινωνία των εαυτούληδων δεν θα μπορούσε να δοθεί. Γάμησε τον άλλον (κυριολεκτικά και μεταφορικά βεβαίως βεβαίως) για να σώσεις το τομάρι σου! Εξαιρετικό!
Δεν είναι άψογη η ταινία. Η σκηνή με την πισίνα, πχ, δεν έχει λογική και νόημα – αν και ακόμα και αυτή δίνει μια εξαιρετική στιγμή στην ταινία: από την εποχή της «Λάμψης» είχαμε να δούμε τόσο εντυπωσιακή παρουσία αίματος!
Ο David Robert Mitchell σκηνοθετεί μια νεανική ταινία τρόμου με όρους ποίησης! Οι εικόνες του είναι συναρπαστικές! Η χρήση της κάμερας και των χρωμάτων, το πως στήνει τα κάδρα του, το πως κινείται η κάμερα μέσα σε αυτά, είναι το λιγότερο ιδιοφυής. Θαυμάστε πχ πώς πέντε κομμάτια γρασίδι κομμένα και τοποθετημένα παράλληλα στον καρπό της ηρωίδας μπορεί και να παραπέμπουν σε αυτοκτονία με ξυράφι! Ή πόσο υπέροχη είναι η σκηνή στο παλιό αυτοκίνητο, λίγο πριν ο εραστής «μεταδώσει» (με το ζόρι) την κατάρα στην Τζέι, αφού πρώτα τη ναρκώσει. Και δεν λείπει και το χιούμορ: πώς να ξεχωρίσεις αν αυτό που βλέπεις είναι η κατάρα προσωποποιημένη, όταν παίρνει όποιο πρόσωπο να 'ναι, γνωστό σου ή άγνωστο, και πρέπει να ρωτάς τους γύρω σου αν βλέπουν κι εκείνοι αυτό που βλέπεις εσύ;
Δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω. Αντέστε στο It Follows και θα με θυμηθείτε!
ΥΓ: Αντέχω και στο βρίσιμο. Γιατί, πολλές φορές, όσοι γράφουμε για σινεμά, βλέπουμε πράγματα που ίσως να μην υπάρχουν και να παίρνουμε και τους αγνούς σινεφίλ στο λαιμό μας. Πόσο ωραία είναι, όμως, να πείθεις κάποιον να δει μια ταινία αφού διαβάσει ένα κείμενό σου σχετικά με αυτήν, και μετά να σε μνημονεύει λέγοντας «δίκιο είχε ο μπαγάσας»;
Η υπόθεση: Ένα ημίγυμνο κορίτσι τρέχει ουρλιάζοντας έξω από το σπίτι της, προσπαθώντας να ξεφύγει από έναν επικίνδυνο διώκτη, που μόνο εκείνη μπορεί να δει, ενώ οι δικοί της την κοιτούν έκπληκτοι. Ο πανικός την οδηγεί ως την παραλία όπου αφήνει ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα, λίγο πριν το πτώμα της βρεθεί φριχτά παραμορφωμένο... Για τη 19χρονη Τζέι, τα μόνα πράγματα που θα έπρεπε να την απασχολούν είναι το σχολείο, τα αγόρια και τα σαββατοκύριακα στη λίμνη. Έπειτα, όμως, από μια φαινομενικά αθώα ερωτική συνεύρεση βρίσκεται να καταδιώκεται από τον ίδιο επικίνδυνο διώκτη, ορατό μόνο στα δικά της μάτια. Όπως μαθαίνει από τον εραστή της, πρόκειται για μια μεταφυσική κατάρα, που μεταδίδεται μέσω της σεξουαλικής επαφής. Ο «διώκτης» μπορεί να πάρει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή – κι αν τελικά καταφέρει να βρεθεί μόνος του με τον στιγματισμένο καταδιωκόμενο, τον σκοτώνει! Η Τζέι θα αναζητήσει τη βοήθεια των φίλων της σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανατρέψει την τρομερή της μοίρα.
Η άποψή μας: Συνεχίζοντας με το παιχνίδι των αναφορών και των αναλογιών, είναι φανερό (και ο σκηνοθέτης δεν κάνει τίποτε να το κρύψει) πως η «Νύχτα με τις μάσκες» (Halloween, 1978) του τιτανοτεράστιου John Carpenter αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, τροφή για σκέψη και σημειολογική δεξαμενή. Από την ατμόσφαιρα έως τη μουσική, οι παραπομπές είναι συνεχείς (κι αυτό θα το διαβάσετε σε όλες μα όλες τις κριτικές για την ταινία...). Ο Carpenter, βέβαια, στόχευε στην πουριτανική αμερικάνικη κοινωνία των τελών της δεκαετίας του '70. Τα παλλόμενα εφηβικά κορμιά ποτέ δεν έπαψαν να αποζητούν τον έρωτα, το σεξ, την ένωση με τον άλλο. Αυτή η πραγματική επανάσταση. Και πως καταπνίγεται η σεξουαλική επανάσταση; Μα, με το αίμα! Ο Mike Myers του Carpenter σφαγιάζει εφήβους καθώς είναι έτοιμοι να υποπέσουν ξανά και ξανά στο προπατορικό αμάρτημα! Δολοφονήστε τους νέους για να έχουμε την ησυχία μας! Καθυποτάξτε τους. Ξεκληρίστε τους. Σουβλίστε τους, που έλεγε μια άλλη ψυχή παλιότερα...
Ο David Robert Mitchell προχωράει ένα βήμα (ή μάλλον, πολλά) παραπέρα. Φέρνει τα πράγματα στο σήμερα (αν και το χωροχρονικό πλαίσιο, η εποχή καλύτερα, στην οποία λαμβάνουν χώρα όσα παρουσιάζει η ταινία, δεν μπορεί να οριστεί με ακρίβεια). Και κάνει μια ταινία τρόμου για το περίφημο teenage angst! Εξαιρετική σύλληψη! Αυτό που «σε ακολουθεί» είναι ο φόβος του θανάτου. Είναι οι ενοχές, οι προβληματισμοί, τα άγχη που καλείσαι να αντιμετωπίσεις όντας έφηβος. Οι ενήλικες είναι ουσιαστικά απόντες από την ταινία: εμφανίζονται μόνο ως πιθανές «υλοποιήσεις» της κατάρας ή ως καθαριστές των τακτοποιημένων κήπων, που διώχνουν τα πεσμένα φύλλα με την τσουγκράνα στα άψογα, τακτοποιημένα suburbs. Διάολε, σε μια εφιαλτική σκηνή της ταινίας, αυτός που καταδιώκει την Τζέι έχει πάρει τη μορφή του πατέρα της!
Με το σεξ αναπαράγεται η ζωή. Χμ, με το σεξ αναπαράγεται και η... αρρώστια, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Η κατάρα. Ο θάνατος. Κι εδώ ρίχνει μπηχτές για τη σύγχρονη κοινωνία. Ο... καταραμένος μπορεί να απαλλαγεί από την κατάρα αν κάνει σεξ με κάποιον άλλο! Όχι μόνον μεταδίδει την κατάρα αλλά απαλλάσσεται κι από αυτήν! Πιο ευθεία βολή στη σημερινή κοινωνία των εαυτούληδων δεν θα μπορούσε να δοθεί. Γάμησε τον άλλον (κυριολεκτικά και μεταφορικά βεβαίως βεβαίως) για να σώσεις το τομάρι σου! Εξαιρετικό!
Δεν είναι άψογη η ταινία. Η σκηνή με την πισίνα, πχ, δεν έχει λογική και νόημα – αν και ακόμα και αυτή δίνει μια εξαιρετική στιγμή στην ταινία: από την εποχή της «Λάμψης» είχαμε να δούμε τόσο εντυπωσιακή παρουσία αίματος!
Ο David Robert Mitchell σκηνοθετεί μια νεανική ταινία τρόμου με όρους ποίησης! Οι εικόνες του είναι συναρπαστικές! Η χρήση της κάμερας και των χρωμάτων, το πως στήνει τα κάδρα του, το πως κινείται η κάμερα μέσα σε αυτά, είναι το λιγότερο ιδιοφυής. Θαυμάστε πχ πώς πέντε κομμάτια γρασίδι κομμένα και τοποθετημένα παράλληλα στον καρπό της ηρωίδας μπορεί και να παραπέμπουν σε αυτοκτονία με ξυράφι! Ή πόσο υπέροχη είναι η σκηνή στο παλιό αυτοκίνητο, λίγο πριν ο εραστής «μεταδώσει» (με το ζόρι) την κατάρα στην Τζέι, αφού πρώτα τη ναρκώσει. Και δεν λείπει και το χιούμορ: πώς να ξεχωρίσεις αν αυτό που βλέπεις είναι η κατάρα προσωποποιημένη, όταν παίρνει όποιο πρόσωπο να 'ναι, γνωστό σου ή άγνωστο, και πρέπει να ρωτάς τους γύρω σου αν βλέπουν κι εκείνοι αυτό που βλέπεις εσύ;
Δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω. Αντέστε στο It Follows και θα με θυμηθείτε!
ΥΓ: Αντέχω και στο βρίσιμο. Γιατί, πολλές φορές, όσοι γράφουμε για σινεμά, βλέπουμε πράγματα που ίσως να μην υπάρχουν και να παίρνουμε και τους αγνούς σινεφίλ στο λαιμό μας. Πόσο ωραία είναι, όμως, να πείθεις κάποιον να δει μια ταινία αφού διαβάσει ένα κείμενό σου σχετικά με αυτήν, και μετά να σε μνημονεύει λέγοντας «δίκιο είχε ο μπαγάσας»;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2015 από την Weird Wave
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική