Movies Ltd

Όλα όσα δεν (;) θέλετε να μάθετε για το σεξ!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ποιον είπες kinky ρε;

Τόσες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης κι ακόμα με το σεξ, ως είδος το ανθρώπινο, έχουμε «θέμα». Ακόμα και σήμερα, στην εποχή του «πάρτα όλα», όπου πχ οι τραγουδίστριες ουσιαστικά ερμηνεύουν τα άσματά τους χωρίς να φοράνε ρούχα και περπατώντας στο δρόμο βλέπεις χαμογελαστούς πωπούς να διαγράφονται κάτω από πιο-κοντό-πεθαίνεις σορτσάκια, με τα στήθη φόρα – παρτίδα, δεν έχουμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε το σεξ ως αυτό που είναι. Μια πρωταρχική ανάγκη, τόσο πρωταρχική όσο το φαγητό και η αναπνοή. Εντέλει, την έχουμε ενδύσει με τόσα ταμπού, με τόσα κόμπλεξ, που προκαλεί γέλιο. Αν το σεξ, λέει, ήταν ελεύθερο, ζωώδες (ήτοι, όπως συμβαίνει με τα ζώα) δεν θα υπήρχαν οργανωμένες κοινωνίες ανθρώπων. Δεν ξέρω – δεν απαντώ. Βεβαια, θα γλυτώναμε και το Grexit... Το σίγουρο είναι πως μέχρι και σήμερα αντιμετωπίζεται ως κάτι το περίπλοκο, το ζόρικο, το αμαρτωλό. Οι αναγεννημένοι Χριστιανοί δεν κάνουν σεξ μέχρι να παντρευτούν και πολλοί μωαμεθανοί προχωρούν σε κλειτοριδεκτομές, καθότι η σεξουαλικότητα της γυναίκας είναι – θρησκευτικά – κολάσιμη.

Προσέξτε κι αυτό: αν μπείτε σε μια αίθουσα παρακολουθώντας μια ταινία και φανεί λίγο βυζί στη μεγάλη οθόνη (εντάξει, το κάνω λίγο γραφικό, αλλά καταλαβαίνετε!), οι αγοροπαρέες θα αρχίσουν τα χάχανα και τα έφηβα κορίτσια – ενδεχομένως – να κοκκινίσουν (λέω εγώ τώρα). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το συντηρητικό, το δαιμονοποιημένο από θρησκείες, το λειτουργών ακόμα ως απαγορευμένος καρπός, ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του. Από τα απλά (στήθος ή μπούτι για τους άντρες, κώλος ή πλάτες για τις γυναίκες, ξανθές ή μελαχρινές, με μούσια ή χωρίς, με βλέμμα που σκοτώνει, με χαμόγελο που καθηλώνει) έως τα πιο «ενδιαφέροντα» (bonding, fetish, s&m και όχι m&m's) έχουμε τη σεξουαλική μας ταυτότητα, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την οικογένεια, το σχολείο, τους φίλους, την pop κουλτούρα και τις εμπειρίες. Πολλοί είναι εκείνοι που καταπιέζονται για τη σεξουαλική τους ταυτότητα (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την ομοφυλοφιλία – ακόμα και σήμερα είναι πολλοί οι οι άντρες και οι γυναίκες ομοφυλόφιλοι που δεν θέλουν να είναι γνωστή προς τα έξω η σεξουαλική τους ταυτότητα, με τον φόβο της απόρριψης και του bullying). Πολλοί είναι εκείνοι που ντρέπονται για αυτά που τους αρέσουν στο κρεβάτι (στο πάτωμα, στην αιώρα, στην παραλία you' ve got the picture!). Υπάρχουν κι εκείνοι που δυσκολεύονται να έρθουν σε επαφή με άτομα του αντίθετου ή του ίδιου φύλου προκειμένου να κάνουν σεξ κι έτσι μένουν ασεξουέλ ή τρελαίνονται στο masturbation (μάθε τέχνη κι άστηνε, θα μου πείτε – συμφωνώ!).

Τούτη η ταινία πάει τα πράγματα ακόμα παρακάτω. Παρουσιάζει πέντε ιστορίες «μη φυσιολογικής» (ότι κι αν σημαίνει αυτό) σεξουαλικότητας, βγάζοντας μπόλικο γέλιο από καταστάσεις που εντέλει κρύβουν μπόλικη δυστυχία. Όπως σε κάθε περίπτωση, το νόμισμα έχει δυο όψεις. Το σίγουρο είναι ότι η ταινία σε πρώτο επίπεδο είναι αρκούντως διασκεδαστική. Τώρα, αν θέλετε να προβληματιστείτε κιόλας για το what's wrong with this picture, η ταινία σας δίνει όλη την ευχέρεια να το πράξετε.

Η υπόθεση: Η Μέιβ έχει μια επικίνδυνη σεξουαλική φαντασίωση που ο Πολ πασχίζει να εκπληρώσει. Η Ίβι και ο Νταν ανανεώνουν τη σχέση τους με παιχνίδια ρόλων. Η Ροουίνα ανακαλύπτει πως αντλεί ευχαρίστηση από τον πόνο του συζύγου της Ρίτσαρντ. Ο Φιλ ζει έναν πρωτόγνωρο έρωτα με τη σύζυγό του Μορίν στις πιο «ήσυχες» στιγμές της. Η Μόνικα κι ο Σαμ μπλέκονται σ’ ένα πονηρό και χαοτικό τηλεφώνημα. Και υπάρχει κι ένας νέος γείτονας στην περιοχή, καταδικασμένος για σεξουαλικά εγκλήματα, που τους ενώνει όλους με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Η άποψή μας: Οι Γάλλοι χρησιμοποιούν τον ευφημισμό la petite mort για να περιγράψουν τον οργασμό. Ο μικρός θάνατος λοιπόν. Σε αντίθεση με τον... μεγάλο θάνατο δεν διαρκεί για πάντα και η ανθρωπότητα τον κυνηγάει με μανία, με όποιον τρόπο μπορεί, με όποιον τρόπο τη βρίσκει ο καθένας. Ο Josh Lawson στην πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία πετυχαίνει να μας κάνει να διασκεδάσουμε γελώντας με τα... χάλια μας! Αγαπά τους ήρωές του και τους δικαιολογεί – μάλιστα υποδύεται τον έναν από αυτόν, τον Πολ (να σημειώσουμε πως ο Lawson είναι κατά βάση ηθοποιός, γνωστός από την βραβευμένη τηλεοπτική σειρά «House of Lies», όπου υποδύεται τον... μαλακοπίτουρα, Νταγκ Γκούγκενχαϊμ!). Τι μας λέει στην ταινία, όπου υπογράφει και το σενάριο; Κάτι το πολύ προφανές: αν δύο ενήλικες συναποφασίζουν - χωρίς να ασκεί βία ο ένας στον άλλο (εκτός κι αν ο σαδισμός/ μαζοχισμός είναι αυτό που συμφωνούν) - το πως θα λειτουργήσουν ερωτικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ίσα – ίσα, η ερωτική τους έκφραση είναι μ' αυτόν τον τρόπο απελευθερωμένη και απελευθερωτική και προσφέρει τη μέγιστη ικανοποίηση. Μόνο που οι ήρωές μας στην προκειμένη περίπτωση ντρέπονται για τη σεξουαλική τους δραστηριότητα. Τη φαντασίωση για οργασμό. Το φετίχ με τα δάχτυλα των ποδιών. Τα δάκρυα ως κουμπί εκτόξευσης της libido. Τον ύπνο ως κατάσταση που αφήνει στον έναν από τους δύο συντρόφους να νιώθει άνετος με τη σεξουαλικότητά του – την αγάπη του για τη σύντροφό του από την οποία δεν παίρνει καμία ανταπόκριση. Το παίξιμο ρόλων για να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και παρ' όλα αυτά, ο μικρός θάνατος κερδίζεται μεν αλλά όχι χωρίς απώλειες. Οι ατάκες είναι απίστευτες, οι καταστάσεις ξεκαρδιστικές, το όλον πάρα πολύ fun. Το θέμα της τύχης του καταδικασμένου για σεξουαλικά αδικήματα δεν προσθέτει τίποτα δραματουργικά στην ταινία (το μοναδικό μειονέκτημα που βρήκαμε), απλά προσφέρει στους συντηρητικούς θεατές την ευχαρίστηση να δούμε ότι τελικά ο έτσι εισπράττει αυτό που του αξίζει. Δεν αναφερθήκαμε καθόλου στην κορυφαία ιστορία της ταινίας. Εκείνη της κοπέλας που δουλεύει σε έναν οργανισμό όπου άνθρωποι κωφάλαλοι καλούν μέσω skype, οι υπάλληλοι τηλεφωνούν κάποιον χωρίς προβλήματα ακοής και ο κωφάλαλος επικοινωνεί με τον άνθρωπο χωρίς προβλήματα ακοής μέσω μεταφραστή, που μεταφράζει από τη νοηματική εις την ακουστικήν και το ανάποδο. Ο νεαρός κομίστας ζητά να μιλήσει με υπηρεσία τηλεφωνικού σεξ φέρνοντας την όμορφη μεταφράστρια να έρθει σε δύσκολη θέση αλλά εντέλει να το διασκεδάσει όσο και ο νεαρός. Τόσο έξυπνη, αστεία, ανθρώπινη σκηνή αξίζει όλα τα λεφτά.

Μια ταινία που, όσο να πεις, βοηθάει το ταλαιπωρημένο μας μυαλό να χαλαρώσει από τον βομβαρδισμό στον οποίο υποβαλλόμαστε όλοι το τελευταίο διάστημα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2015 από την Seven / Spentzos