Η Οικογένεια Μπελιέ
του Éric Lartigau. Με τους Karin Viard, François Damiens, Éric Elmosnino, Louane Emera, Roxane Duran
Je Vole...
του zerVo (@moviesltd) 
Βροχερό Σάββατο του Μαρτίου, απόγευμα και τα σκαλοπάτια του κεντρικότερου κινηματογράφου του Κολωνακίου είναι κατάμεστα από σινεφίλ που αναμένουν υπομονετικά την σειρά τους για να πάρουν θέση στην αίθουσα, που εντός ολίγου θα γεμίσει μέχρι πόντου. Πρόκειται άλλωστε για την κατά τεκμήριο, πιο εμπορική στιγμή προβολής του οποιουδήποτε φεστιβάλ και οι φίλοι μας του Γαλλόφωνου σπάνια κάνουν λάθος στην συγκεκριμένη επιλογή τους. Μετά από δύο ώρες και καθώς οι τίτλοι τέλους πέφτουν στο εκράν, δοκιμάζω ένα πείραμα να γυρίσω μονομιάς να κοιτάξω τα πρόσωπα εκείνων που παρέα παρακολουθήσαμε την La Famille Belier και προς μεγάλη μου έκπληξη η αντανάκλαση του πανιού σχημάτιζε αμέτρητες πυγολαμπίδες στις νοτισμένες ματιές τους. Πλέον δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ποια ταινία θα έπαιρνε πανεύκολα το βραβείο κοινού του αγαπημένου Francophone επταήμερου...
Οικογένεια κτηνοτρόφων στην περιφέρεια της Γαλλικής επικράτειας είναι οι Μπελιέ, που βγάζουν τα προς το ζην, πουλώντας την πραμάτεια τους στην τοπική λαϊκή αγορά της μικρής τους κωμόπολης. Εκείνο το στοιχείο που τους διακρίνει από όλους τους άλλους είναι πως τα τρία από τα τέσσερα μέλη της φαμίλιας, ο πατέρας Ροντόλφ, η μητέρα Ζιζί και ο μικρός γιος Γκαμπριέλ, είναι κωφάλαλοι, γεγονός που τους δημιουργεί ένα κάποιο κενό, στην ανάπτυξη, εξέλιξη και λειτουργικότητα της μικρής τους επιχείρησης. Ευθύνη που έχει πέσει στους νεανικούς ώμους της 16χρονης Πολα, που διευθύνει με σοφία ενήλικου την φάρμα, έχοντας συνάμα να καλύψει τις μαθητικές της υποχρεώσεις, ενόσω διανύει και την δύσκολη περίοδο της εφηβείας, με όλες εκείνες τις συναισθηματικές αναταράξεις που μπορεί να προκαλέσει...
...όπως το σκίρτημα της καρδούλας της για τον συνομήλικο της πρωτευουσιάνο που μόλις πήρε μεταγραφή για το λύκειο της και που το πλησίασμα του δεν είναι και τόσο εύκολο. Μοναδική διέξοδος, η συμμετοχή στην χορωδία του σχολείου, εκεί που συμμετέχει κι εκείνος και είναι πιθανόν να καταφέρει να του κλέψει μια ματιά. Προς το παρόν έχει κλέψει πάντως το ενδιαφέρον του μια φορά κι έναν καιρό σημαντικού μουσικού και τώρα καθηγητή της με τις απίστευτες φωνητικές της ικανότητες, σε τέτοιο βαθμό που να της προτείνει να συμμετάσχει στον εθνικό διαγωνισμό ανάδειξης ταλέντων, που διοργανώνει ο μεγαλύτερος ραδιοφωνικός σταθμός των Παρισίων.
Οπότε προκύπτει δίλημμα. καθώς από μια μεριά η πιτσιρίκα νιώθει τους δρόμους να ανοίγονται διάπλατα, με τον δάσκαλο της ωδικής να σκίζει ιμάτια περί τούτου, την ίδια στιγμή όμως που οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες της στο σπίτι έχουν πολλαπλασιαστεί. Συνεπώς το οποιοδήποτε αντίο στην μικρή γαλακτοκομική μονάδα, αυτομάτως θα σημάνει κι ένα είδος καταστροφής της, αφού οι υπόλοιποι τρεις, με την δυσκολία που έχουν στην συνεννόηση, μάλλον δεν θα καταφέρουν να την διατηρήσουν για καιρό ακόμη ζωντανή. Οπότε προς τα που πρέπει να κοιτάξει η μεγαλωμένη πριν την ώρα της παιδούλα? προς την συντήρηση της ατόφιας οικογενειακής συνοχής ή προς το προσωπικό της μέλλον, που ελέω χαρίσματος προδιαγράφεται λαμπρό?
Για να μην ανακατεύουμε στην εξήγηση των συμβολισμών και των κοινωνικών αλληγοριών το δεδομένο μισμάτς των κωφών συγγενών - που κατά τα άλλα μια χαρά τα καταφέρνουν εδώ που τα λέμε, απλά ρίχνουν στην μικρή όσο πιο πολλά βάρη μπορούν για να την έχουν κοντά τους - το ίδιο δίλημμα ισχύει για οποιονδήποτε τινέιτζερ, καταλαβαίνει πως ο δρόμος του, σύμφωνα με την φύση, δεν είναι κοινός με εκείνον της οικογένειας του. Και δεν αναφέρομαι στον επαγγελματικό φυσικά, αλλά σε εκείνον τον ανεξάρτητο που πρέπει να διαβεί στο εφεξής, παίρνοντας στα χέρια του την κατάσταση της δικής του ζωής πια. Στην ταινία του Eric Lartigau, ενός από τους πιο mainstream δημιουργούς του μοντέρνου φραντσέζικου σινεμά, το σοσιολογικό ζόρι της πρόωρης ενηλικίωσης, όπως πολλάκις έχουμε δει φέτος σε αντίστοιχα φιλμς της ίδιας βιομηχανίας, προβάλλεται από μια διαφορετική, όχι τόσο σκληρή σε εικόνες είναι η αλήθεια σκοπιά, μα πιο ανάλαφρη, ίσως γλαφυρή, αναμφίβολα ελπιδοφόρα, σε γενικές γραμμές πιο οενιροπόλα και κινηματογραφική, σε αντίθεση ας πούμε με τα πολύ πιο ρεαλιστικά και προβληματισμένα Bande De Filles και Les Combattants. Που κατά σύμπτωση επίσης ξεχώρισαν στο καλαντάρι του πολύ υψηλού σε ποιότητα φετινού Γαλλόφωνου...
Ρυθμικότατο και γεμάτο νότες είναι λοιπόν αυτό το σύγχρονο, ευχάριστο, μελωδικό και εντέλει συγκινητικό παραμύθι, που στο φόντο του διαρκώς παίζει το ζωντάνεμα της μίας και μοναδικής ευκαιρίας, όπως στις μέρες μας δίνουν όλα εκείνα τα talent shows, που εκτοξεύουν καριέρες, συνήθως όμως πρόσκαιρα και διόλου μακροπρόσθεσμα. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην συμβεί για την συμπαθέστατη Louane Emera, θριαμβεύτρια του Γαλλικού The Voice, που εδώ ουσιαστικά υποδύεται τον εαυτό της, στην πορεία της προς την δόξα του μικροφώνου. Φυσικά οι υποκριτικές της δυνατότητες, επειδή δεν συμβαδίζουν με τις τραγουδιστικές, η παραγωγή την περιβάλλει με μια σπουδαία τριάδα ρολιστών, δηλαδή των Karin Viard και Francois Damiens, που ως κωφοί γονιοί βγάζουν κέφι, συμπόνοια μα κι εκείνη την φυσικότατη χαρμολύπη καθώς το τζιέρι τους πετυχαίνει σκοπό, λέγοντας ταυτόχρονα και αντίο, όπως και του κορυφαίου καρατερίστα Eric Elmosnino, που ως θιασώτης του έργου του Michel Sardou - δάσκαλος μουσικής, είναι υποδειγματικός για μια ακόμη φορά...
Για πες: Μια μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα του την Γαλλία υπήρξε το La Famille Belier, εκεί που ο κόσμος ακόμη πηγαίνει σινεμά κάνοντας νούμερα που θα ζήλευε ακόμη και το Χόλιγουντ. Λογικό το επίτευγμα, μιας και πρόκειται για μια από εκείνες τις δημιουργίες που το κοινό αγαπά να παρακολουθεί και mouth to mouth τις διαλαλεί, ώστε να μην τις χάσουν στην έξοδο τους και οι επόμενοι.
...όπως το σκίρτημα της καρδούλας της για τον συνομήλικο της πρωτευουσιάνο που μόλις πήρε μεταγραφή για το λύκειο της και που το πλησίασμα του δεν είναι και τόσο εύκολο. Μοναδική διέξοδος, η συμμετοχή στην χορωδία του σχολείου, εκεί που συμμετέχει κι εκείνος και είναι πιθανόν να καταφέρει να του κλέψει μια ματιά. Προς το παρόν έχει κλέψει πάντως το ενδιαφέρον του μια φορά κι έναν καιρό σημαντικού μουσικού και τώρα καθηγητή της με τις απίστευτες φωνητικές της ικανότητες, σε τέτοιο βαθμό που να της προτείνει να συμμετάσχει στον εθνικό διαγωνισμό ανάδειξης ταλέντων, που διοργανώνει ο μεγαλύτερος ραδιοφωνικός σταθμός των Παρισίων.
Οπότε προκύπτει δίλημμα. καθώς από μια μεριά η πιτσιρίκα νιώθει τους δρόμους να ανοίγονται διάπλατα, με τον δάσκαλο της ωδικής να σκίζει ιμάτια περί τούτου, την ίδια στιγμή όμως που οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες της στο σπίτι έχουν πολλαπλασιαστεί. Συνεπώς το οποιοδήποτε αντίο στην μικρή γαλακτοκομική μονάδα, αυτομάτως θα σημάνει κι ένα είδος καταστροφής της, αφού οι υπόλοιποι τρεις, με την δυσκολία που έχουν στην συνεννόηση, μάλλον δεν θα καταφέρουν να την διατηρήσουν για καιρό ακόμη ζωντανή. Οπότε προς τα που πρέπει να κοιτάξει η μεγαλωμένη πριν την ώρα της παιδούλα? προς την συντήρηση της ατόφιας οικογενειακής συνοχής ή προς το προσωπικό της μέλλον, που ελέω χαρίσματος προδιαγράφεται λαμπρό?
Για να μην ανακατεύουμε στην εξήγηση των συμβολισμών και των κοινωνικών αλληγοριών το δεδομένο μισμάτς των κωφών συγγενών - που κατά τα άλλα μια χαρά τα καταφέρνουν εδώ που τα λέμε, απλά ρίχνουν στην μικρή όσο πιο πολλά βάρη μπορούν για να την έχουν κοντά τους - το ίδιο δίλημμα ισχύει για οποιονδήποτε τινέιτζερ, καταλαβαίνει πως ο δρόμος του, σύμφωνα με την φύση, δεν είναι κοινός με εκείνον της οικογένειας του. Και δεν αναφέρομαι στον επαγγελματικό φυσικά, αλλά σε εκείνον τον ανεξάρτητο που πρέπει να διαβεί στο εφεξής, παίρνοντας στα χέρια του την κατάσταση της δικής του ζωής πια. Στην ταινία του Eric Lartigau, ενός από τους πιο mainstream δημιουργούς του μοντέρνου φραντσέζικου σινεμά, το σοσιολογικό ζόρι της πρόωρης ενηλικίωσης, όπως πολλάκις έχουμε δει φέτος σε αντίστοιχα φιλμς της ίδιας βιομηχανίας, προβάλλεται από μια διαφορετική, όχι τόσο σκληρή σε εικόνες είναι η αλήθεια σκοπιά, μα πιο ανάλαφρη, ίσως γλαφυρή, αναμφίβολα ελπιδοφόρα, σε γενικές γραμμές πιο οενιροπόλα και κινηματογραφική, σε αντίθεση ας πούμε με τα πολύ πιο ρεαλιστικά και προβληματισμένα Bande De Filles και Les Combattants. Που κατά σύμπτωση επίσης ξεχώρισαν στο καλαντάρι του πολύ υψηλού σε ποιότητα φετινού Γαλλόφωνου...
Ρυθμικότατο και γεμάτο νότες είναι λοιπόν αυτό το σύγχρονο, ευχάριστο, μελωδικό και εντέλει συγκινητικό παραμύθι, που στο φόντο του διαρκώς παίζει το ζωντάνεμα της μίας και μοναδικής ευκαιρίας, όπως στις μέρες μας δίνουν όλα εκείνα τα talent shows, που εκτοξεύουν καριέρες, συνήθως όμως πρόσκαιρα και διόλου μακροπρόσθεσμα. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην συμβεί για την συμπαθέστατη Louane Emera, θριαμβεύτρια του Γαλλικού The Voice, που εδώ ουσιαστικά υποδύεται τον εαυτό της, στην πορεία της προς την δόξα του μικροφώνου. Φυσικά οι υποκριτικές της δυνατότητες, επειδή δεν συμβαδίζουν με τις τραγουδιστικές, η παραγωγή την περιβάλλει με μια σπουδαία τριάδα ρολιστών, δηλαδή των Karin Viard και Francois Damiens, που ως κωφοί γονιοί βγάζουν κέφι, συμπόνοια μα κι εκείνη την φυσικότατη χαρμολύπη καθώς το τζιέρι τους πετυχαίνει σκοπό, λέγοντας ταυτόχρονα και αντίο, όπως και του κορυφαίου καρατερίστα Eric Elmosnino, που ως θιασώτης του έργου του Michel Sardou - δάσκαλος μουσικής, είναι υποδειγματικός για μια ακόμη φορά...
Για πες: Μια μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα του την Γαλλία υπήρξε το La Famille Belier, εκεί που ο κόσμος ακόμη πηγαίνει σινεμά κάνοντας νούμερα που θα ζήλευε ακόμη και το Χόλιγουντ. Λογικό το επίτευγμα, μιας και πρόκειται για μια από εκείνες τις δημιουργίες που το κοινό αγαπά να παρακολουθεί και mouth to mouth τις διαλαλεί, ώστε να μην τις χάσουν στην έξοδο τους και οι επόμενοι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική