Movies Ltd

“I’ve never seen a more terrifying film than The Babadook” – William Friedkin (The Exorcist, 1973)

του gaRis (@takisgaris)

Τι τρίβολος είναι αυτός ο Μπάμπαντουκ; Σημειολογία που ερείδεται μεταξύ αρχέγονων φόβων (Babaroga στα σέρβικα είναι ο μπαμπούλας ) και χαμένου πατρικού προτύπου (στα Urdu/Hindi Baba-Dookh είναι ο πατέρας-θλίψη) ή εντέλει ένας παιγνιώδης αναγραμματισμός (Babadook = A Bad Book) με τον οποίο αποκαλείται ανεξίτηλα μια ερεβώδης τερατομορφή για να στοιχειώσει τις θεοσκότεινες γωνιές του αιώνια παιδικού μας μπρούχαχα; Θα μπορούσα να το τερματίσω, να κλείσω με πάταγο την πόρτα ουρλιάζοντας "Tο γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη!" και να νετάρω. Όμως you can’t get rid of the Babadook. Αυτό το αστραλέζικο χορορφιλμάκι, πρωτόλειο της πρώην ηθοποιού Jennifer Kent, ανάπτυγμα του δεκαλέπτου Monster (2005) που ήταν η πρωτιά της στο πανί. Στα 2001 έχει γνωρίσει στη δραματική σχολή τη φιλενάδα Essie Davis, τη μάνα-σάλτα του Μπάμπαντουκ. Στην πορεία μαζεύει 30 χιλιάρικα στο Kickstarter και με τον ρεφενέ (crowdfunding) λοιπόν γυρνά 93 λεπτά τρόμου που δε θα ξεχάσεις ποτέ σου. “You start to change when I get in/The Babadook growing under your skin...”

Η ιστορία ένα κέλυφος. Καρυδότσουφλο. Πλησιάζοντας στα έβδομα γενέθλια του υπερδραστήριου στα όρια του αυτισμού γιου της Σάμιουελ (ο μικρούλης Noah Wiseman ανυπόκριτα πειστικός στο ρόλο που κατέχει σημειωτικά το κλειδί όλης της αλήθειας της ταινίας) η χήρα Αμέλια έχει στο μυαλό τον άντρα της που έχασε σε αυτοκινητιστικό την ημέρα της γέννας (εκτροχιαστικός συμβολισμός το πώς ο άντρας θανατώνεται για τη μάνα άμα τον ερχομό του τέκνου) αλλά πιο πολύ κατρακυλά στα ψυχοφάρμακα για να αντέξει τον ανυπόφορο γιο. Η θλίψη γεννά ή μάλλον είναι η ίδια η παραφροσύνη. Και ο μπαμπούλας η παιδική ηλικία που είναι ανίκητη, απέθαντη, καταλύτρα σαν τον Μπάμπαντουκ, μια αχλή ανθρακί κακογραμμένη ιστορία σε σκίτσα για μικρά παιδιά, τόσο φρικτά ανόητη που η παραφροσύνη την αποθεώνει ως τον δαίμονα που απειλεί το οιδιπόδειο μισαγαπητικό ζεύγος της μονογονεϊκής φαμελιάς με θάνατο.

Καθίζηση που ξεφυτρώνει από τα κλάσικς Λάμψη και Αποστροφή, με ηχητική μπάντα και μονταζιέρα- φαλτσέτα βαφτισμένη στο φωτιστικό οινόπνεμα. Μέχρι και γουίνκ Mario Bava (I Tre Volti de la Paura, 1963) υπάρχει για τους δύσπιστους, ενώ η δήλωση στήριξης του Friedkin (Εξορκιστής) και η παρουσίαση από τον ίδιο της ταινίας σε ειδική εκδήλωση τα λέει όλα. Η γυναίκα ξέρει μπάλα. Πας περιμένοντας τα γνωστά γκίμικς του πλέον καταταλαιπώρου είδους και μένεις ενεός, καθώς μέχρι το τέλος η μπίλια δε κάθεται παρά ανάμεσα στην αλήθεια της παράνοιας και του αγωνιώδους εφιάλτη. Πιάσε τον εαυτό σου δυο και τρεις φορές να γυρνάς το βλέμμα από την οθόνη για να μη πλαντάξεις από την ένταση. Η Essie Davis, του κυρίως θεάτρου, με το από δεκαετίας πέρασμα στα χειρότερα της τριλογίας του Matrix, σολάρει κάνοντας θρύψαλα την ερμηνεία της Tilda Swinton στο εξαίσιο (δέστο ως φλιπ σάιντ) We Need To Talk About Kevin της δυστυχώς εξαφανισμένης Lynne Ramsay. Ο τρόμος είναι πειστικότερος όταν εκβάλλεται από την θηλυκή άβυσσο αδελφέ.

Για πες: Ο Μπαμπαντούκας είναι η συναρπαστική απάντηση στο βεριτέ χρονικό της οικογένειας α λα αμερικάνα του υπερκτιμημένου Boyhood. Αγαπώ Μπαμπαντούκα, τόσο που τον ψήφισα πέρσι στα πλαίσια της ετήσιας ψηφοφορίας του Online Film Critics Society ως ταινία της χρονιάς.

“If it’s in a word, or it’s in a look, you can’t get rid of the Babadook.”

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Απριλίου 2015, Κυριακή του Πάσχα από την Feelgood