Το μυστικό της Ανταλάιν
του Lee Toland Krieger. Με τους Blake Lively, Michiel Huisman, Kathy Baker, Amanda Crew, Harrison Ford, Ellen Burstyn, Lynda Boydo
Let Go...
του zerVo (@moviesltd) 
Γι αυτό τον λόγο τον λατρεύεις τον κινηματογράφο σινεφίλ κυρία μου. Γιατί σου κάνει οπτική πραγματικότητα, έστω και για ένα δυωράκι, όλα όσα μπορείς να φανταστείς, να ονειρευτείς, να ευχηθείς. Όπως το πρώτο πράγμα που θα σου ερχόταν στο μυαλό, αν ένα υποτακτικό τζίνι εμφανιζόταν μπροστά σου και σου έδινε την υπόσχεση πως θα σου πραγματοποιήσει μια επιθυμία. Ούτε λεφτά, ούτε λούσα, ούτε μεγαλεία θα του ζητούσες κι είμαι βέβαιος. Αιώνια νιότη θα τον παρακαλούσες να σου χαρίσει κι αν είναι δυνατόν, αυτό το ρημάδι το 3, να μην μπει ποτέ μπροστά στην δεκάδα των χρόνων σου. Κι αν γι αυτή σου την απαίτηση υπάρξουν τιμήματα και κυρώσεις, άσε να ζήσει πρώτα το όνειρο περίπου οκτώ δεκαετίες και μετά τις βάζουμε κι εκείνα σε μια τάξη...
Γεννημένη το 1908 και έχοντας μόλις συμπληρώσει τα 29 της χρόνια, η Ανταλάιν Μπόουμαν, είναι μια τυπική νοικοκυρά, που χαίρεται τον γάμο της με μηχανικό στην υπό κατασκευή γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο και καμαρώνει την νεογέννητη κορούλα της, Φλέμινγκ, τον καρπό του έρωτα τους. Η μοίρα έχει όμως άσχημα μαντάτα, τόσο για τον καλό της, που θα χάσει την ζωή του σε εργατικό ατύχημα στην Γκόλντεν Γκέιτ, όσο και για την ίδια, καθώς σε μια παράξενα χιονισμένη για το θερμό Καλιφορνέζικο κλίμα βραδιά, θα χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου της και θα καρφωθεί στον βυθό του παρακείμενου στον δρόμο ποταμού. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει την σε κατάσταση αναισθησίας Ανταλάιν, μια εξ ουρανού ζητούμενη αστραπή, που (i) θα λειτουργήσει σαν απινιδωτής επαναφέροντας τους κτύπους της καρδιάς, (ιι) θα την αφυπνήσει ώστε να αποφύγει τον διαφαινόμενο πνιγμό, μα και (iii) με μια μυστηριώδη αλληλεπίδραση στο DNA της, θα καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτα και απείραχτα τα κύτταρα της σε βάθος χρόνου, κρατώντας την για πάντα νέα, σταθεροποιημένη εμφανισιακά, σαν λίγο πριν περάσει το κατώφλι των τριάντα...
Σήμερα, έχοντας καταφέρει να κρατήσει το μυστικό της αιώνιας νιότης της κρυφό από όλους, εκτός από την, ηλικιωμένη πια, θυγατέρα της, η υπό νέα ταυτότητα Ανταλάιν, περιπλανώμενη από τόπο σε τόπο ώστε να μην ριζώνει πουθενά και αποκαλυφθεί η αλήθεια, ετοιμάζεται να αφήσει για ακόμη μια φορά τον Άγιο Φραγκίσκο, για τις κεντροδυτικές πολιτείες. Παραμονή της πρωτοχρονιάς, μα και των γενεθλίων της, θα γνωρίσει τον γοητευτικό Έλλις, γόνο εύπορης οικογένειας επιστημόνων, ο οποίος από καιρό τρέφει ιδιαίτερα αισθήματα για εκείνη, εξού και η απλόχερη δωρεά που θα χαρίσει στο εθνικό Αρχείο όπου εργάζεται προκειμένου να την προσεγγίσει. Μια γνωριμία που θα σημάνει και την αρχή του τελευταίου μεγάλου κεφαλαίου της ζωής της...
Στοιχείο που μας αποκαλύπτει απλόχερα στις πρώτες κιόλας εικόνες του The Age Of Adaline, ο τύπου Twilight Zone, αφηγητής της πλοκής, που υπομονετικά σαν να απευθύνεται σε ανήλικο κοινό, βοηθά κι εκείνος στο κτίσιμο του πολύπλευρου χαραξτήρα της ηρωίδας, κατά την πρώτη, εισαγωγική πράξη της ταινίας. Εκεί που λαμβάνει χώρα το υπερφυσικό φαινόμενο, το οποίο φυσικά δεν δύναται να εξηγηθεί από την επιστήμη, ούτε όμως και το ζήτησε κανείς, αφού ουσιαστικά δεν αποτελεί παρά μόνο τον κλώτσο για να ξετυλιχθεί στο πανί, αυτό το εξαιρετικά ευρηματικό και καλογραμμένο παραμύθι. Μια fairy tale μοντέρνα, που δεν είναι και τόσο εύκολο να την κατατάξει κανείς σε κάποιο συγκεκριμένο φιλμικό είδος, αφού το ρομάντσο που εξελίσσεται στο επίκεντρό της, αγκαλιάζουν και το σασπένς και το δράμα, μα και κάποιες ιστορικές αναφορές, επιπέδου Forrest Gump, στις εικόνες που ως φλάσμπακ, ανακαλεί στην μνήμη της η Ντέλα...
Θα έλεγε κανείς πως τουλάχιστον στην απλούστερη των εκβάσεων του, εκείνη τον rom - dram, το φιλμ πετυχαίνει εκεί που οι πιο πρόσφατες εμπνεύσεις του κορυφαίου στο είδος συγγραφέα Nicholas Sparks έχουν πάει περίπατο. Στοιχείο που αντιλαμβάνεται κανείς βασικά όταν η ταινία μεσιάζει και στην καρδούλα της (υπερηλίκου και υπεραιωνόβιας μην ξεχνάμε) Ανταλάιν, εισέρχεται για ακόμη μια φορά ο έρως, προβληματίζοντας την όμως για το αν θα πρέπει και αυτή την φορά να κρυφτεί του αγαπημένου της, όπως έπραξε αρκετές φορές στο παρελθόν. Κυρίως όμως εκτοξεύεται στην εκτίμηση της πλατείας, στο τελικό τσάπτερ, που απρόσμενα ποιοτικό συναισθηματικά, μιας και ουδείς φαντάζεται μέχρι τότε που ακριβώς το πηγαίνει ο ποιητής, ανεβάζει εντάσεις, συγκινησιακές κορυφώσεις και δίνει εντέλει το ηθικό δίδαγμα, περί του στείρου απομονωτισμού του ιδιαίτερου, του ξεχωριστού, ακόμη κι αν το χάρισμα ουσιαστικά μοιάζει με αβαντάζ και όχι με κατάρα.
Διόλου τυχαία εκτιμώ λοιπόν, η επιμονή της διανομής της Lionsgate, να προωθήσει το προϊόν της, διατυμπανίζοντας το ευθέως και χωρίς περιστροφές, σαν μια πιο ανάλαφρη θηλυκή εκδοχή του Benjamin Button, που είχε κάνει θραύση στα ταμεία, διαθέτοντας ταυτόχρονα και ένα υπέρλαμπρο καστ στις τάξεις του. Κάτι που όχι περιέργως για το χαμηλό κόστος παραγωγής, συμβαίνει εδώ, που η διανομή μετρά σκάρτο διψήφιο αριθμό ηθοποιών. Κι όχι παρμένων από το πάνω ράφι, δίχως αυτό να αποτελεί ταυτόχρονα μισμάτς στην απόδοση των ερμηνειών. Πρόκειται δηλαδή για την μεγαλύτερη ευκαιρία καριέρας που δίνεται στην έμπειρη από συνεργασίες της δίπλα στους Ben Affleck (The Town), Martin Campbell (The Green Lantern) και Oliver Stone (Savages), Blake Lively, την νέα Diane Lane, που στο χέρι της είναι πλέον να εκμεταλλευτεί το γκελ της Adaline, για να κοιτάξει ψηλότερα, ούσα κι εκείνη, όπως κι η ηρωίδα της μισό σκαλοπάτι πριν τα 30 της χρόνια.
Η γοητευτική Gossip Girl, δίχως να απουσιάζει από μισό πλάνο της ταινίας, με σπινθηροβόλο βλέμμα, άνεση στις κινήσεις της, παρόλες τις δυσκολίες της παλιομοδίτικης, βαριάς γκαρνταρόμπας που την συνοδεύει και με ατάκες αβανταδόρικες, πιασάρικες και όχι εξυπνακίστικες, ντύνεται μια προσωπικότητα, που δύσκολα άλλες θα έπαιζαν με τόση επιτυχία. Πιθανόν με μια Anne Hathaway στον ρόλο, η ταινία να έδινε υποσχέσεις υψηλότερων εισπράξεων, η σωστή Ανταλάιν είναι όμως ετούτη, της Lively, που με τόση υπομονή καρτερούσε την στιγμή της. Όπως άλλωστε καρτερούσαμε κι εμείς για δεκαετίες κοντά, μια μη βαριεστημένη και σκυθρωπή παρουσία από τον Harrison Ford, που στο πλησίασμα του τέλους, αποτελεί τον πανίσχυρα υποστηρικτικό εκείνο μοχλό (ξέχωρα και πιότερα από την ομορφάδα του υιού του, Ολλανδού, Michiel Huisman) που θα οδηγήσει την πτήση της Ανταλάιν, σε μια ομαλή και χωρίς ταλαντεύσεις προσγείωση, αφού προηγουμένως έχει ταξιδεύσει μέσα κι από το πιο πυκνό σύννεφο φαντασίας.
Για πες: Έκπληξη λοιπόν το The Age Of Adaline, έκπληξη θετική, χάρη στην ευαισθησία και την χάρη που σχεδιάζει, υλοποιεί και σερβίρει εντέλει το πόνημα του ο Lee Toland Krieger, δημιουργός κινούμενος μέχρι τώρα στο πιο ανεξάρτητο φάσμα της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας. Έκπληξη, που στην πρώτη της ανάγνωση δεν άφησε σημαντικά κενά και τρύπες στην εξέλιξη του πλούσιου στόρι, τουλάχιστον όχι τέτοιου μεγέθους που να προκαλεί γέλωτες και οξείες αντιρρήσεις, έκπληξη που φαντάζομαι θα δείξει στους εμμονικούς των νιάτων τους, πως σημασία έχει ο δρόμος, το παθιασμένο ταξίδι και όχι η συντήρηση στην κατάψυξη, ιδίως της ψυχής. Let Go...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Απριλίου 2015 από την Odeon
