Μακριά από τους Ανθρώπους
του David Oelhoffen. Με τους Viggo Mortensen, Reda Kateb, Djemel Barek, Vincent Martin, Nicolas Giraud, Jean-Jerome Esposito, Hatim Sadiki, Yann Goven, Antoine Régent
Συντροφική Υπόθεση!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι ένα είδος ενστίκτου, που απαντά κανείς στο αντρίκιο υποσυνείδητο και σχετίζεται κατά βάση με την ομαδικότητα, την συντροφικότητα, την απαιτούμενη αλληλεγγύη ανάμεσα σε όσους συνθέτουν τον όμιλο που μάχεται για να προσπεράσει τις αντιξοότητες και τους κινδύνους. Χωρίς πρότερη γνώση του διπλανού, χωρίς να διαφαίνεται κατά κάποιο τρόπο το ποιόν του, το ποιος στα αλήθεια είναι, οι ετερόκλητες μονάδες συνδέονται με έναν θαυματουργό, ψυχικό κρίκο, που δεν σπάει με τίποτα, δίνοντας σου την εντύπωση πως το ατσάλι τους κρατάει από πάντα. Και πλέον θα είναι δεμένοι με αυτόν τον αόρατο μα πανίσχυρο όρκο τιμής, όσα φεγγάρια κι αν περάσουν...
Αλγερία, 1954. Σε απομονωμένο σχολειό της ερημικής επαρχίας, ο βετεράνος ταγματάρχης του γαλλικού στρατού Νταρού, με καινούργιο ρόλο πια, εκείνο του δασκάλου, μαθαίνει τα παιδιά των αφρικάνων βοσκών, γραμματική, αριθμητική, γεωγραφία. Την φαινομενική του ηρεμία, καθώς εν καιρώ πολέμου με τους αποικιοκράτες, οι κοντινοί του Αλγερίνοι δεν τον θωρούν σαν εχθρό, θα διαλύσει ένα πρωί, η άφιξη του αστυνομικού, για να του δώσει την εντολή να συνοδέψει στην υπό γαλλική κατοχή γειτονική κωμόπολη, έναν κουρελή χωρικό, που μόλις σκότωσε, υπερασπιζόμενος την τιμή του, τον εξάδελφο του, προκειμένου να δικαστεί.
Ευρισκόμενος σε αδιέξοδο, ο Νταρού απρόθυμα θα δεχτεί να οδηγήσει τον φτωχό και τρομοκρατημένο μουσουλμάνο στην καταδίκη και την αγχόνη, δίνοντας του στην πορεία όχι και λίγες ευκαιρίες να το σκάσει προς την έρημο και την λευτεριά. Εντελώς αντιδιαμετρικά από ότι θα φανταζόταν κανείς, όμως, εκείνος ποτέ δεν θα φύγει από δίπλα του, προσδοκώντας να τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών. Ακολουθώντας την ιδιαίτερη προσταγή των ηθικών νόμων της πατρίδας του, που λένε πως πρέπει να πληρώσει με την ίδια του την ζωή, εφόσον δεν διαθέτει να εξιλεωθεί με παράδες το έγκλημα. Αλλιώς η ενδοοικογενειακή βεντέτα θα σημάνει ακόμη περισσότερα θύματα...
Δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη φυσικά το γεγονός πως η σεναριακή ιδέα, βασίζεται σε μια ολιγοσέλιδη νουβέλα του στοχαστή - υμνητή της συντροφικότητας Albert Camus, που η ουμανιστική του φωνή ακούγεται σε όλη την διάρκεια της πορείας του διδύμου προς το τρομακτικό και γεμάτο αβεβαιότητα αύριο. Το "βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφος μου" ισχύει για αμφότερες τις ψυχές, τόσο για τον πρώην αξιωματικό, που εκτελεί το καθήκον του με τον κίνδυνο από στιγμή σε αστιγμή να πέσει στα χέρια των αφιονισμένων ανταρτών, όσο και για τον κατακερματισμένο Μοχάμεντ, που πια νοιάζεται μόνο για την σωτηρία της ψυχής του, θεωρώντας εαυτόν ήδη νεκρό. Είτε από βόλι των αντιμαχόμενων, είτε κατ εντολή του δικαστηρίου για το φονικό που διέπραξε.
Η συγκινητική κι ανθρώπινη αυτή ιστορία δεσμού ψυχής και καρδιάς, μεταξύ δυο ανδρών παγιδευμένων στην λίμπο του κόσμου που διάλεξαν να ζήσουν, δίνεται με έκδηλα δραματικό, όσο και συναισθηματικά φορτισμένο τόνο, ενόσω η δυάδα βαδίζει στις ράχες του αφιλόξενου Άτλαντα. Ιστορικές αλήθειες, γύρω από τις σφαγές που υπέστησαν οι βορειοαφρικάνοι από τις δυνάμεις κατοχής, συνδυάζονται μονομιάς με τις σοσιολογικές ακρότητες που προστάζει το Κοράνι, δένοντας ακόμη πιότερο το κάθε βήμα του σε συγκάλυψη "άπατρι" δασκάλου και του άτυχου αγρότη, που έβαψε τα χέρια του με αίμα, υπερασπιζόμενος την ακεραιότητα της εστίας του. Σε έναν κόσμο που τέτοιου είδους ανθρωπιστικές κραυγές αποτελούν εξαίρεση, δύο άγνωστοι μέχρι τα χθες, προχωρούν σαν ένα και δίχως να έχουν τίποτα να χωρίσουν, ελπίζοντας πως πίσω από τα κακοτράχαλα όρη, μπορεί να ξεπροβάλλει ένας πιο ελπιδοφόρος ήλιος.
Σπουδαία διεύθυνση φωτογραφίας, ιδανική επιλογή τοπίων (όχι της Αλγερίας με όσα άσχημα συμβαίνουν εσχάτως, αλλά του γειτονικού Μαρόκο) και καταπληκτική μουσική επένδυση από τον πανταχού παρόντα Nick Cave, δίνουν φτερά στα χέρια του σόφομορ σκηνοθέτη David Oelhoffen, για να αναπτύξει με όσο μεγαλύτερη έμπνευση, στο αχανές Ceylanικό τοπίο, το καλογραμμένο σενάριο του. Ισχυρότερο ατού στην φαρέτρα του, το απίθανο δέσιμο των δύο του πρωταγωνιστών, του διεθνώς αναγνωρίσιμου Viggo Mortensen, ο οποίος παίζει με την γνωστή του μελαγχολία στην όψη τον προβληματισμένο προστάτη, που γι αυτόν ποτέ δεν ίσχυσε το όπου γης και πατρίς και του συγκλονιστικού Reda Kateb (σίγουρα θα τον θυμάσαι από το Un Prophet) που με καθηλωτικά ρεαλιστικό τρόπο, κτίζει την περσόνα του μελλοθάνατου πένητα.
Για πες: Με φινάλε που αφήνει και μια μικρή δόση αισιοδοξίας, σε αντίθεση με το ορίτζιναλ του συγγραφέα, το Loin Des Hommes, ειδικά στην σημερινή εποχή που η συγκεκριμένη γειτονιά της μαύρης ηπείρου, βασανίζεται από την διεθνή κατακραυγή, δίνει συντροφική προσταγή μέσα από το εκράν στο κοινό, να μην σταθεί μακριά από το πραγματικό πρόβλημα. Να μην μείνει Μακριά από τους Ανθρώπους.
Ευρισκόμενος σε αδιέξοδο, ο Νταρού απρόθυμα θα δεχτεί να οδηγήσει τον φτωχό και τρομοκρατημένο μουσουλμάνο στην καταδίκη και την αγχόνη, δίνοντας του στην πορεία όχι και λίγες ευκαιρίες να το σκάσει προς την έρημο και την λευτεριά. Εντελώς αντιδιαμετρικά από ότι θα φανταζόταν κανείς, όμως, εκείνος ποτέ δεν θα φύγει από δίπλα του, προσδοκώντας να τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών. Ακολουθώντας την ιδιαίτερη προσταγή των ηθικών νόμων της πατρίδας του, που λένε πως πρέπει να πληρώσει με την ίδια του την ζωή, εφόσον δεν διαθέτει να εξιλεωθεί με παράδες το έγκλημα. Αλλιώς η ενδοοικογενειακή βεντέτα θα σημάνει ακόμη περισσότερα θύματα...
Δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη φυσικά το γεγονός πως η σεναριακή ιδέα, βασίζεται σε μια ολιγοσέλιδη νουβέλα του στοχαστή - υμνητή της συντροφικότητας Albert Camus, που η ουμανιστική του φωνή ακούγεται σε όλη την διάρκεια της πορείας του διδύμου προς το τρομακτικό και γεμάτο αβεβαιότητα αύριο. Το "βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφος μου" ισχύει για αμφότερες τις ψυχές, τόσο για τον πρώην αξιωματικό, που εκτελεί το καθήκον του με τον κίνδυνο από στιγμή σε αστιγμή να πέσει στα χέρια των αφιονισμένων ανταρτών, όσο και για τον κατακερματισμένο Μοχάμεντ, που πια νοιάζεται μόνο για την σωτηρία της ψυχής του, θεωρώντας εαυτόν ήδη νεκρό. Είτε από βόλι των αντιμαχόμενων, είτε κατ εντολή του δικαστηρίου για το φονικό που διέπραξε.
Η συγκινητική κι ανθρώπινη αυτή ιστορία δεσμού ψυχής και καρδιάς, μεταξύ δυο ανδρών παγιδευμένων στην λίμπο του κόσμου που διάλεξαν να ζήσουν, δίνεται με έκδηλα δραματικό, όσο και συναισθηματικά φορτισμένο τόνο, ενόσω η δυάδα βαδίζει στις ράχες του αφιλόξενου Άτλαντα. Ιστορικές αλήθειες, γύρω από τις σφαγές που υπέστησαν οι βορειοαφρικάνοι από τις δυνάμεις κατοχής, συνδυάζονται μονομιάς με τις σοσιολογικές ακρότητες που προστάζει το Κοράνι, δένοντας ακόμη πιότερο το κάθε βήμα του σε συγκάλυψη "άπατρι" δασκάλου και του άτυχου αγρότη, που έβαψε τα χέρια του με αίμα, υπερασπιζόμενος την ακεραιότητα της εστίας του. Σε έναν κόσμο που τέτοιου είδους ανθρωπιστικές κραυγές αποτελούν εξαίρεση, δύο άγνωστοι μέχρι τα χθες, προχωρούν σαν ένα και δίχως να έχουν τίποτα να χωρίσουν, ελπίζοντας πως πίσω από τα κακοτράχαλα όρη, μπορεί να ξεπροβάλλει ένας πιο ελπιδοφόρος ήλιος.
Σπουδαία διεύθυνση φωτογραφίας, ιδανική επιλογή τοπίων (όχι της Αλγερίας με όσα άσχημα συμβαίνουν εσχάτως, αλλά του γειτονικού Μαρόκο) και καταπληκτική μουσική επένδυση από τον πανταχού παρόντα Nick Cave, δίνουν φτερά στα χέρια του σόφομορ σκηνοθέτη David Oelhoffen, για να αναπτύξει με όσο μεγαλύτερη έμπνευση, στο αχανές Ceylanικό τοπίο, το καλογραμμένο σενάριο του. Ισχυρότερο ατού στην φαρέτρα του, το απίθανο δέσιμο των δύο του πρωταγωνιστών, του διεθνώς αναγνωρίσιμου Viggo Mortensen, ο οποίος παίζει με την γνωστή του μελαγχολία στην όψη τον προβληματισμένο προστάτη, που γι αυτόν ποτέ δεν ίσχυσε το όπου γης και πατρίς και του συγκλονιστικού Reda Kateb (σίγουρα θα τον θυμάσαι από το Un Prophet) που με καθηλωτικά ρεαλιστικό τρόπο, κτίζει την περσόνα του μελλοθάνατου πένητα.
Για πες: Με φινάλε που αφήνει και μια μικρή δόση αισιοδοξίας, σε αντίθεση με το ορίτζιναλ του συγγραφέα, το Loin Des Hommes, ειδικά στην σημερινή εποχή που η συγκεκριμένη γειτονιά της μαύρης ηπείρου, βασανίζεται από την διεθνή κατακραυγή, δίνει συντροφική προσταγή μέσα από το εκράν στο κοινό, να μην σταθεί μακριά από το πραγματικό πρόβλημα. Να μην μείνει Μακριά από τους Ανθρώπους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Μαρτίου 2015 από την One From The Heart
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική