Movies Ltd

Rushing (Never Drugging)

του gaRis (@takisgaris)

Damien Chazelle. Γύρισε τριάντα πριν 15 μέρες. Κοντά στην έναρξη του Sundance, όπου χτύπησε στα 2013 με τούτο το S&M Jazz τριπάκι σε μικρομηκάδικη έκδοση. Τσακώνει βραβείο στην κατηγορία και το ξαναγυρίζει σε μεγάλο εντός 19 ημερών, ξανά με τον J.K. Simmons ως αρχίδη μάεστρο Terrence Fletcher αλλά αυτή τη φορά με τον ανερχόμενο (Project X, The Spectacular Now) Miles Teller (καθώς ο υποψήφιος Dane Dehaan κλώτσησε) στο ρόλο του 19χρονου ντράμερ Andrew Neyman, πρωτοετή σε νεοϋορκέζικο ωδείο, που θέλει να γίνει ότι ο Buddy Rich, ή ο Charlie (“The Bird”) Parker, δηλαδή ένας μουσικός που ξεπερνά τα όριά του για να μπει στο πάνθεο της Jazz μυθολογίας ξεσκίζοντας κλασικά (αλλά και μετρικώς περίπου ακατόρθωτα στο παίξιμο) κομμάτια όπως τα Caravan και…Whiplash. Ο Fletcher τον επιλέγει απλά για να τον ξεφτιλίσει αμέσως μετά. Ή μήπως έχει δει στα πωρωμένα μάτια του Andrew τον επόμενο Bird?

Αν κρίνουμε από τις ιπτάμενες καρέκλες, τα ευρηματικά πουστριλίκια και το αίμα του Andrew να ρέει άφθονο πάνω στη ντράμς, ο Fletcher περνάει φίνα κατακεραυνώνοντας άπαντα τα κοπέλια της μπάντας, έχοντας πάντα τις κεραίες του στραμμένες εμμονικά στον πασχίζοντα να αποδείξει ότι δεν είναι λουζερούμπης σα τον αποτυχημένο συγγραφέα πατέρα που τον μεγαλώνει. Θα τον ψυχαναγκάσει σε ατέλειωτες πρόβες συν έναν πρώιμο χωρισμό με την κοπελίτσα του με τον ίδιο κυνισμό που τον περιλούζει ο χυδαίος περφεξιονίστας μαέστρος του. Ο οποίος έχει ιστορικό βάναυσης συμπεριφοράς σε σπουδαστές με τραγικά αποτελέσματα. Η αφήγηση τεντωμένη σα το γδαρμένο τομάρι της ντράμς. Το μοντάζ μαστίγιο του τίτλου και η κάμερα του σοφομορικού Chazelle (πρώτη του ταινία το επίσης τζαζάτο Guyand Madeline on a Park Bench, όπως και η επόμενη το La La land μανά με τον Miles Teller) γνωρίζει το άθλημα, ως πρώην ντράμερ που αυτοβιογραφείται εδώ, όπως ντράμερ είναι και ο Teller που ματώνει ο ίδιος τη φανέλα χωρίς body double.

Ο ρολίστας J.K. Simmons, παντελώς άγνωστος στην Ελλάδα με μόλις πατημένα 60, που εδώ τον ξεύρουν από διαφημιστικά ασφαλιστικής, καταπίνει την ταινία αμάσητη και τη φτύνει σπόρια καραφωτιάς, σπέρνοντας ηλεκτρισμό μιας κλασικής βίλαιν περσόνας σε ερμηνευτικό 3D. Ούτε ο μακαρίτης Robin στους Χαμένους Ποιητές, μήτε ο Dreyfuss στο Mr. Holland’s Opus. To μυαλό στροβιλίζει στην κολασμένη εκπαίδευση του Full Metal Jacket ενώ ο Chazelle χρησιμοποιεί τα εξαντλητικά close-ups του Aronofskyκού Black Swan για να γραπώσει τη μεγαλομανή τρέλα, την περφεξιονιστική υστερία αλλά και το Στοκχολμικό Σύνδρομο της σχέσης καθηγητή - μαθητή που για μένα έχει και μια άλλη ψυχιατρική παράμετρο: To πόσο επώδυνο είναι το πέρασμα, το μανίκι που τραβάει το αγόρι για να γίνει άντρας (και το γράφω χωρίς καμιά σεξιστική χροιά αυτό).

Το Whiplash πανάξια προτάθηκε για Καλύτερη Ταινία (ίσως από τις φτωχότερες σε μπάξ όφις έβα), Σενάριο (δις ο Chazelle), Μίξη Ήχου (αναζητείστε το σάουντρακ) και το μόνο άχαστο στάνταρ της οσκαρικής βραδιάς, Υποστηρικτικό Ανδρικό Ρόλο για τον πανούργο καραφλίδη Simmons, που από περίπτωση Richard Jenkins στο The Visitor προβλέπω εύκολη καθιέρωση ως κακούλης σε επόμενες μπλοκμπαστεριές.

Για πες: Το Whiplash δεν έχει τον καλλιτεχνικό οίστρο, το βάθος ή τη σεναριακή στιλπνότητα που θα το ανεβάσει στα υψίπεδα του συνομήλικα Benh Zeitlin (Beasts of the Southern Wild), παραταύτα είναι κοψοχολιαστικά διασκεδαστικό και εντέλει μια εκ των κορυφαίων ταινιών του είκοσι δεκατέσσερα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Φεβρουαρίου 2015 από την Feelgood