Με Αγάπη, Ρόζι
του Christian Ditter. Με τους Lily Collins, Sam Claflin, Tamsin Egerton, Suki Waterhouse, Jaime Winstone, Christian Cooke, Lily Laight, Nick Lee
Δίπλα σου είναι, που ψάχνεις?
του zerVo (@moviesltd) 
Είχα την εντύπωση πως αφού το ζήτημα έχει κλείσει οριστικώς και αμετακλήτως, αφού και θεωρητικώς και πρακτικώς κολλητηλίκι δύναται να υπάρξει αποκλειστικώς μόνον επί ομοφύλου συντροφιάς, ουδείς πλέον θα ασχολιόταν με την περίπτωση του διδύμου αγοριού - κοριτσιού, που βρίσκεται ολημερίς αντάμα, μα με καμιά ερωτική επιθυμία μεταξύ των. Το σινεμά για πολλοστή φορά με γέλασε, αφού δεν το έχει κατανοήσει το πράγμα ούτε το έχει εξαντλήσει στα Friends With Benefits, No Strings Attached ή He's Just Not That Into You, οπότε επιστρέφει με μια ακόμη ρομαντική κομεντί που ξοδεύει κοντά δυο ώρες για να πείσει τους πρωταγωνιστές της πως εκείνος που γράφουν τα άστρα για στεφάνι τους, βρίσκεται μόλις μια ανάσα μακρυά τους.
Από τα πέντε τους χρόνια, ο Άλεξ και η Ροζυ βρίσκονται μονίμως ο ένας κοντά στον άλλο, σαν μια παράξενη μοίρα να έχει ορίσει πως θα πορευτούν για πάντα μαζί στην ζωή. Έχοντας φτάσει κοντά στην ενηλικίωση πλέον, κανείς τους δεν έχει επιχειρήσει εκείνο το πολυπόθητο πρώτο βήμα, που θα τους φέρει αγκαλιά, με συνέπεια τόσο εκείνος, δυο μέτρα παλικάρι, να είναι περιζήτητος στους κύκλους των συνομήλικων του κοριτσιών, όσο κι εκείνη να καίγεται από την δημοτικότητα του και να παλεύει να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Ατυχώς για την βραδυφλεγή αγάπη τους, το μόνοιασμα δεν θα ολοκληρωθεί, αφού ο Άλεξ θα γίνει δεκτός με υποτροφία σε πανεπιστήμιο της Βοστόνης, ενώ η Ρόζυ θα μείνει, πέρα από την επιθυμία της έγκυος και στα είκοσι μόλις χρόνια της, θα φέρει στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, την Κέιτι.
Με τόσες χιλιάδες μίλια απόσταση, εκείνη στην Λόνδρα κι εκείνον στην Μασαχουσέτη, οι πιθανότητες λένε πως τα μάτια τους αφού δεν βλέπονται, πολύ σύντομα θα ξεχαστούν. Φευ! Η πιτσιρίκα, που πλέον εργάζεται ως καμαριέρα σε πολυτελές ξενοδοχείο δεν λησμονεί στιγμή τον μονάκριβο καβαλιέρο της, την ίδια στιγμή που ο μορφονιός ούτε που νοιάζεται για ποιο μοντέλο συνοδεύει, αφού τα μυαλά του ταξιδεύουν διαρκώς πίσω στην πατρίδα και στην λατρεμένη του ντάμα. Ακόμη κι όλα τα κύματα του Ατλαντικού, που τους χωρίζει, να μετρήσεις πάντως, λιγότερα θα είναι από αυτά που θα περάσει το καλά κρυμμένο μέσα τους πάθος, για να βγει επιτέλους στην επιφάνεια...
Διανύοντας μια χρονική κούρσα μεγέθους περίπου δέκα, δώδεκα ετών, το Love, Rosie, συναντά στο διάβα του βαρυφορτωμένου - πράγματι - σεναρίου του, όλα εκείνα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν την πορεία μιας ολάκερης ζωής. Νεανικοί έρωτες, χωρισμοί, δάκρυα, μητρότητα, θάνατοι, απορρίψεις, σε κανένα σημείο αυτής της διάρκειας, τίποτα δεν είναι μεγαλύτερης αξίας από το συναίσθημα που νιώθουν οι δύο τόσο εγωιστές για να το παραδεχθούν ερωτοχτυπημένοι. Δοσμένο σε συντριπτικό ποσοστό μέσα από την ματιά της συνεσταλμένης όσο και άτυχης έτσι που τα έφερε το ριζικό της Εγγλέζας, το φιλμάκι του Christian Ditter, βασισμένο στην νουβέλα της Cecilia Ahern, ουδέποτε ξεπερνά τις ευκολίες και τα κλισέ, που έχουμε δει κατά το παρελθόν σε όλες τις παρομοίου θεματικής φιλμικές ιστορίες.
Αν κάτι, πράγματι, κάνει την διαφορά, είναι η ζεστή κινηματογράφηση, που πλανάρει μονίμως κοντινά στα προβληματισμένα πρόσωπα των δύο νεαρών και ανερχόμενων πρωταγωνιστών, με τρεμουλιαστή διάθεση ρεαλισμού, στοιχείο που δεν υπάρχει στις αντίστοιχες χολιγουντιανές παραγωγές. Όπως αρκετά ευρηματικό είναι και το σάουντρακ των τραγουδιών που συνοδεύουν τις σεκάνς, με συνέπεια το κοινότυπο να μην κουράζει τόσο και η αφήγηση να διαθέτει ένα κάποιο αξιοπρεπές τέμπο, που θα σε φτάσει μέχρι το αναμενόμενα αίσιο τέλος.
Για πες: Ομορφούλα και γλυκούλα είναι η Lily Collins, μπεμπέκα πριγκιποπούλα των ρομαντικών παραμυθιών της μεγάλης οθόνης σαν το Mirror Mirror, ελκυστικός και άνετος από την μεριά του ο γόης Sam Claffin, συνθέτουν ένα ζευγαράκι από εκείνα που αρέσκεται να στηρίζει η teen σινεφίλ νεολαία, ώστε μαζί τους να μην περάσει βαρετά την βόλτα της στην αίθουσα. Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, ούτε και κάτι που μας απώθησε πάντως...
Με τόσες χιλιάδες μίλια απόσταση, εκείνη στην Λόνδρα κι εκείνον στην Μασαχουσέτη, οι πιθανότητες λένε πως τα μάτια τους αφού δεν βλέπονται, πολύ σύντομα θα ξεχαστούν. Φευ! Η πιτσιρίκα, που πλέον εργάζεται ως καμαριέρα σε πολυτελές ξενοδοχείο δεν λησμονεί στιγμή τον μονάκριβο καβαλιέρο της, την ίδια στιγμή που ο μορφονιός ούτε που νοιάζεται για ποιο μοντέλο συνοδεύει, αφού τα μυαλά του ταξιδεύουν διαρκώς πίσω στην πατρίδα και στην λατρεμένη του ντάμα. Ακόμη κι όλα τα κύματα του Ατλαντικού, που τους χωρίζει, να μετρήσεις πάντως, λιγότερα θα είναι από αυτά που θα περάσει το καλά κρυμμένο μέσα τους πάθος, για να βγει επιτέλους στην επιφάνεια...
Διανύοντας μια χρονική κούρσα μεγέθους περίπου δέκα, δώδεκα ετών, το Love, Rosie, συναντά στο διάβα του βαρυφορτωμένου - πράγματι - σεναρίου του, όλα εκείνα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν την πορεία μιας ολάκερης ζωής. Νεανικοί έρωτες, χωρισμοί, δάκρυα, μητρότητα, θάνατοι, απορρίψεις, σε κανένα σημείο αυτής της διάρκειας, τίποτα δεν είναι μεγαλύτερης αξίας από το συναίσθημα που νιώθουν οι δύο τόσο εγωιστές για να το παραδεχθούν ερωτοχτυπημένοι. Δοσμένο σε συντριπτικό ποσοστό μέσα από την ματιά της συνεσταλμένης όσο και άτυχης έτσι που τα έφερε το ριζικό της Εγγλέζας, το φιλμάκι του Christian Ditter, βασισμένο στην νουβέλα της Cecilia Ahern, ουδέποτε ξεπερνά τις ευκολίες και τα κλισέ, που έχουμε δει κατά το παρελθόν σε όλες τις παρομοίου θεματικής φιλμικές ιστορίες.
Αν κάτι, πράγματι, κάνει την διαφορά, είναι η ζεστή κινηματογράφηση, που πλανάρει μονίμως κοντινά στα προβληματισμένα πρόσωπα των δύο νεαρών και ανερχόμενων πρωταγωνιστών, με τρεμουλιαστή διάθεση ρεαλισμού, στοιχείο που δεν υπάρχει στις αντίστοιχες χολιγουντιανές παραγωγές. Όπως αρκετά ευρηματικό είναι και το σάουντρακ των τραγουδιών που συνοδεύουν τις σεκάνς, με συνέπεια το κοινότυπο να μην κουράζει τόσο και η αφήγηση να διαθέτει ένα κάποιο αξιοπρεπές τέμπο, που θα σε φτάσει μέχρι το αναμενόμενα αίσιο τέλος.
Για πες: Ομορφούλα και γλυκούλα είναι η Lily Collins, μπεμπέκα πριγκιποπούλα των ρομαντικών παραμυθιών της μεγάλης οθόνης σαν το Mirror Mirror, ελκυστικός και άνετος από την μεριά του ο γόης Sam Claffin, συνθέτουν ένα ζευγαράκι από εκείνα που αρέσκεται να στηρίζει η teen σινεφίλ νεολαία, ώστε μαζί τους να μην περάσει βαρετά την βόλτα της στην αίθουσα. Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, ούτε και κάτι που μας απώθησε πάντως...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Φεβρουαρίου 2015 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική