Τζακ
του Edward Berger. Με τους Georg Arms, Luise Heyer, Jacob Matschenz, Nele Mueller-Stöfen, Ivo Pietzcker, Vincent Redetzki
400 Βερολινέζικα Χτυπήματα
του zerVo (@moviesltd) 
Να πάρει και να σηκώσει ο Βελζεβούλης την πρόοδο τους, την ευημερία τους, την φιλελευθεροσύνη και το αρχηγιλίκι τους στην καταρρέουσα πια ευρωπαϊκή κρατοσύναξη. Υπάρχουν πέρα από τα προφανή της open minded συλλογιστικής και μερικοί κανόνες άτυποι, άγραφοι και κυρίως λογικοί, που ορίζουν την στάση του καθενός σε αυτή την κοινωνία. Ο σαφέστερος και πιο προφανής, είναι, τα παιδιά και τα μάτια μας, το μέλλον μας είναι στα χέρια τους. Και δεν μιλάμε για μια ή δυο περιπτώσεις εξαιρέσεων, που το γενικότερο σύνολο θα αποδοκίμαζε με βδελυγμία, μα εδώ αναφερόμαστε στην γενικότερη κοινωνική συλλογιστική, που τοποθετεί τους (ανήμπορους και άπειρους εξ ορισμού) ανήλικους, ίσα κι όμοια με τους μεγάλους, τους υποτίθεται ώριμους, εκείνους που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να κουνούν ρούπι, δίχως να έχουν προετοιμάσει το διάβα των βλασταριών τους. Προοδευτικός σοσιαλισμός my ass!
Σκάρτα δέκα χρόνια ζωής έχει κλείσει ο πιτσιρίκος Τζακ, που από πολύ μικρός έχει μπει στα βάσανα, προσέχοντας μην πάθει το παραμικρό ο αδελφούλης του Μάνουελ, μιας και η πολύ νεαρής ηλικίας μάνα τους, νοιάζεται μόνο για την ντόλτσε βίτα και τις εφήμερες αγκαλιές των περαστικών εραστών. Παρόλες τις σκληρές του προσπάθειες στην επίβλεψη του νηπίου, το κακό δεν θα αργήσει να γίνει, με συνέπεια το ατύχημα του πεντάχρονου, να στείλει τον Τζακ στο ίδρυμα, προκειμένου να μεγαλώσει σε συνθήκες οικογένειας, ποιοτικότερες από εκείνες που δεν του προσφέρει η ανεύθυνη Σάννα. Με την σπάνια, ακριβοθώρητη, πλην μητρική της αγκαλιά να του λείπει, ο μικρός δεν θα αντέξει για καιρό εσώκλειστος μακριά της, θα το σκάσει και αφού αποσπάσει τον Μάνουελ από την ελλειπή φύλαξη των αδιάφορων συγγενών, θα περιπλανηθεί για μερόνυχτα στους δρόμους της απρόσωπης μεγαλούπολης για να την εντοπίσει.
Φυσικά και δεν χωρά ο νους του ανθρώπου την εγκληματικού χαρακτήρα στάση του (ενός εναπομείναντος, μιας και η ταυτότητα του έτερου είναι αδιευκρίνιστη) γονιού, που λεπτό με το λεπτό στην εξέλιξη της πλοκής, γίνεται ακόμη πιο αποκρουστική, ελέω της παντοτινής και πλήρους απουσίας του από τα δρώμενα. Τα πιτσιρικάκια, σε στιγμές καθηλωτικής κινηματογραφικής ωμότητας, θα κοιμηθούν σε πάγκους και πάρκιν, θα τραφούν με ζάχαρες από τα Starbuck, θα περπατήσουν δεκάδες σκοτεινά χιλιόμετρα, θα βρεθούν μέσα σε τεκέδες και κακόφημα κλαμπς, θα εξαντληθούν ψυχικά και σωματικά κι όμως κανείς - με μπροστάρα αυτή την μάνα που λατρεύουν σαν τοτέμ - δεν θα κινήσει βλέφαρο για να τα κοιτάξει.
Ευτυχώς για το πόνημα του Γερμανού Edward Berger που σε γενικές γραμμές η μητρική μη φροντίδα, όπως και η νεκρή στάση του περίγυρου, καυτηριάζονται και σχολιάζονται με απέχθεια, αντί να αναζητούνται δικαιολογίες περί της νεαρής ηλικίας της πρώτης ή των επιμέρους βασάνων των λοιπών αδιάφορων. Δοσμένες οι εικόνες μέσα από την ματιά του αδύνατου, κοντούλη, φοβισμένου, αλλά ταυτόχρονα τόσο ψυχωμένου να πετύχει τον τελικό του στόχο Jack, δύσκολα δεν θα συγκινήσουν την ματιά του θεατή, που θα αντιληφθεί εύκολα το πως σε λίγες στιγμές ένα παιδάκι του δημοτικού, μπορεί να μετατραπεί σε άντρα. Ικανού να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ακόμη κι αν οι αντιξοότητες δεν τον ευνοούν και να κινηθεί ενάντια σε ότι εκείνος, στην νεανική του θωριά, θεωρεί λάθος. Μετά από ένα δίωρο πάλεμα με τα θηρία, με κάποιες στιγμές ακραίες και τραβηγμένες είναι η αλήθεια, ο μπόμπιρας θα βγει νικητής, θα κάνει το δικό του πιστεύοντας το για καθήκον και θα ορίσει μονάχος του το τέλος, όχι όπως το προστάζει ο νόμος και οι κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά όπως το νιώθει εκείνος.
Για πες: Ερμηνεία φωτιά από τον σοκαριστικά συγκλονιστικό Ivo Pietzcker, που πάνω στις πλατούλες του σηκώνει σαν γεννημένος γι αυτό τον ρόλο ολάκερη την δυναμική του κοινωνικού φιλμικού σχολίου. Που καλλιτεχνικά κινείται σε ράγες ρεαλιστικά Dardennικές, χρησιμοποιώντας όλες εκείνες τις δυνατότητες που δίνει η ντοκιμαντερίστικη λήψη για να εκτοξεύσει την δραματουργία. Ίσως με λίγη περισσότερη οικονομία στην αφήγηση που ελαφρώς επαναλαμβάνει σεκάνς στο κυρίως σώμα της περιπλάνησης, τώρα θα μιλούσαμε για ένα πραγματικό κινηματογραφικό διαμάντι.
Φυσικά και δεν χωρά ο νους του ανθρώπου την εγκληματικού χαρακτήρα στάση του (ενός εναπομείναντος, μιας και η ταυτότητα του έτερου είναι αδιευκρίνιστη) γονιού, που λεπτό με το λεπτό στην εξέλιξη της πλοκής, γίνεται ακόμη πιο αποκρουστική, ελέω της παντοτινής και πλήρους απουσίας του από τα δρώμενα. Τα πιτσιρικάκια, σε στιγμές καθηλωτικής κινηματογραφικής ωμότητας, θα κοιμηθούν σε πάγκους και πάρκιν, θα τραφούν με ζάχαρες από τα Starbuck, θα περπατήσουν δεκάδες σκοτεινά χιλιόμετρα, θα βρεθούν μέσα σε τεκέδες και κακόφημα κλαμπς, θα εξαντληθούν ψυχικά και σωματικά κι όμως κανείς - με μπροστάρα αυτή την μάνα που λατρεύουν σαν τοτέμ - δεν θα κινήσει βλέφαρο για να τα κοιτάξει.
Ευτυχώς για το πόνημα του Γερμανού Edward Berger που σε γενικές γραμμές η μητρική μη φροντίδα, όπως και η νεκρή στάση του περίγυρου, καυτηριάζονται και σχολιάζονται με απέχθεια, αντί να αναζητούνται δικαιολογίες περί της νεαρής ηλικίας της πρώτης ή των επιμέρους βασάνων των λοιπών αδιάφορων. Δοσμένες οι εικόνες μέσα από την ματιά του αδύνατου, κοντούλη, φοβισμένου, αλλά ταυτόχρονα τόσο ψυχωμένου να πετύχει τον τελικό του στόχο Jack, δύσκολα δεν θα συγκινήσουν την ματιά του θεατή, που θα αντιληφθεί εύκολα το πως σε λίγες στιγμές ένα παιδάκι του δημοτικού, μπορεί να μετατραπεί σε άντρα. Ικανού να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ακόμη κι αν οι αντιξοότητες δεν τον ευνοούν και να κινηθεί ενάντια σε ότι εκείνος, στην νεανική του θωριά, θεωρεί λάθος. Μετά από ένα δίωρο πάλεμα με τα θηρία, με κάποιες στιγμές ακραίες και τραβηγμένες είναι η αλήθεια, ο μπόμπιρας θα βγει νικητής, θα κάνει το δικό του πιστεύοντας το για καθήκον και θα ορίσει μονάχος του το τέλος, όχι όπως το προστάζει ο νόμος και οι κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά όπως το νιώθει εκείνος.
Για πες: Ερμηνεία φωτιά από τον σοκαριστικά συγκλονιστικό Ivo Pietzcker, που πάνω στις πλατούλες του σηκώνει σαν γεννημένος γι αυτό τον ρόλο ολάκερη την δυναμική του κοινωνικού φιλμικού σχολίου. Που καλλιτεχνικά κινείται σε ράγες ρεαλιστικά Dardennικές, χρησιμοποιώντας όλες εκείνες τις δυνατότητες που δίνει η ντοκιμαντερίστικη λήψη για να εκτοξεύσει την δραματουργία. Ίσως με λίγη περισσότερη οικονομία στην αφήγηση που ελαφρώς επαναλαμβάνει σεκάνς στο κυρίως σώμα της περιπλάνησης, τώρα θα μιλούσαμε για ένα πραγματικό κινηματογραφικό διαμάντι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιανουαρίου 2015 από την Strada Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική